Het Geirangerfjord

Vandaag willen we van Bergen naar Geirangen. Waar zich het beroemdste fjord van Noorwegen bevindt. Of we dat gaan halen, weten we niet. Want het is een eind weg. En niemand dwingt ons om dat hele stuk te volbrengen. Dat maken we zelf wel uit.

Als we wakker worden, regent het pijpenstelen. In de hemel draaien ze vandaag een vol-continu-rooster met het open zetten van de sluizen.. De nattigheid houdt maar niet op. Alles is klets en drijf.

Hoe pakken we dat aan met onze tent? Ik ben gewend van vroeger dat je de tent niet nat moet opvouwen, omdat die anders kan gaan lekken. Dorine denkt dat de stoffen waarvan het tentdoek heden ten dage gemaakt worden, voldoende weerstand aan de regen kunnen bieden. Wat is wijsheid?

Op de tent staat gedrukt dat elke plek 4000 regendruppels kan hebben voordat hij gaat doorslaan. Maar ja, als de tent al nat aan dit proces begint, ben je er misschien al wel 2500 van kwijt.

We weten het natuurlijk allebei niet zeker. En de enige manier om achter de realiteit te komen, is het domweg uitproberen. En dan zien we wel. De regen laat ons trouwens weinig keus.

Op een moment dat het hozen even is gestopt, wensen we elkaar succes en breken we in een razend tempo de tent af, vouwen hem nat op en sleuren hem de auto in. High Five. En dan begint het meteen alweer te stortregenen.

Omdat het toch regent, besluiten we er maar een rijdag van te maken. Want met wat uitstapjes onderweg meegerekend ben je zomaar tien uur onderweg. Maar dat gaan we dus maar wél doen.

Het eerste uitje dat we ons permitteren is het bezoek aan een staafkerk. Daar zijn er in Noorwegen nog een stuk of twintig van. En ze gelden als een bezienswaardigheid. Wij krijgen de kerk van het plaatsje Kaupanger op onze route. Dus die gaat het worden.

Waarom is een staafkerk zo speciaal? Wel, ze zijn zonder uitzondering oud. De onze van vandaag is gebouwd in 1170. Daarom zijn ze ook allemaal van boven tot onder gemaakt van hout. Er komt geen ander materiaal aan te pas. 

Maar wat een kerk een staafkerk maakt, zijn de houten pilaren waarmee het bouwsel de stevigheid krijgt om overeind te blijven. Boeiend wel.

Een tweede attractie onderweg is de Laerdaltunnel. Met zijn ruim 24 km is hij  -  op de Gotthard-spoortunnel van 57 km na  -  de langste tunnel van Europa. Om te voorkomen dat mensen last krijgen van claustrofobie is er om de 6 kilometer een schouwspel gecreëerd dat nog het meeste weg heeft van een soort Noorderlicht-verschijnsel. Prachtig om te zien. 

En natuurlijk zijn er op onze route mooie scenes te bekijken.

Na een lange rit komen we in de buurt. Nog 20 kilometer naar de camping en de weg begint te stijgen. We moeten kennelijk naar een soort van pas. We hopen wel dat Geirangen niet op de top van die pas ligt, want de lucht wordt pikzwart. Dat belooft niet veel goeds. 

Bovendien komen we hoger en hoger en zien we sneeuwtoppen op ons afkomen. De temperatuur daalt met elke kilometer die we rijden een graad. Begonnen we op 18 kilometer nog met 18 graden, op zes kilometer van de camping is het ook nog maar zes graden. 

Wij kijken elkaar eens aan. Op echte winterkost hebben we niet gerekend. Gaat onze kleding voldoende zijn om hier de nacht in een tent door te komen? Moeten we provisorische kruiken gaan maken (limonadefles gevuld met warm water en dan een handdoek er omheen)? We gaan het zien.

Gelukkig blijkt het hoogtepunt van de pas op zes kilometer afstand van de camping en gaat het daarna ook weer steil naar beneden. Op onze kampeerplek blijkt het 11 graden. Dat moeten we kunnen overleven. En we vinden een plek op honderd meter van de haven.

Maar mijn zorgen over de 4000 regendruppels blijken correct. Een tent die je nat opbergt, is ook nog nat als je hem weer opzet. En als het dan regent, is die snel verzadigd en komen er regendruppels door de buitentent heen naar binnen. Gelukkig nog niet dramatisch, maar wel een goede waarschuwing.

Na een onrustige nacht slaap doen wij 's morgens onze tentdeur open en zien we ....... nee, niet waar! ...... dit geloof je niet ....... Ja hoor! 

Het ís echt waar! Weer zo'n toeristenmonster. Geirangen is maar een klein dorpje. Met 500 autochtonen heb je het helemaal gehad.

Op de bovenste helft van de foto hieronder zie je het kerkje van het dorp.

Daar passen alle Geirangers gemakkelijk in. En nou braakt zo'n slagschip daar even 3000 mensen op uit! 

Wat zeg ik? Even later meldt zich met een luide stoomtoeter een tweede. Dat is al 6000. En geloof het of niet, maar er komt ook nog een derde aanvaren. Da's 9000. Verschrikkelijk. 

En er is in het dorpje zelf verder niks te doen. Ja, je kunt wandelen naar een waterval. De weg daar naar toe loopt praktisch langs onze tent. En wij zijn de enige tent hier. Dus is er een stoet van honderden mensen die naar "die zielige tentbewoners in de stromende regen" lopen te kijken. 

Aapjes kijken in de dierentuin. Ja, wat nou zielig, godnonderdju? Sodemieter toch op, man! Onze tent meet 18 vierkante meter aan oppervlakte en die knullige kajuiten van jullie hooguit de helft!

En we hebben het toevallig wel net zo warm als jullie op die stomme stoomboot. Want we hebben in de tent elektriciteit! En voordat we op reis gingen hebben we bij de Bauhaus toevallig wel een ventilatorkacheltje gekocht voor 12,95. En dat houdt ons prima warm. 

En daar komt nog bij dat wij lekker tegen elkaar aan kunnen liggen, terwijl jullie halsbrekende toeren uit moeten halen om in je eenpersoons hoogslaper te komen. Lekker puh! Bekijk het effe!

En wat je natuurlijk ook krijgt, is dat er van de 9000 bezoekers er zeker wel 1000 naar het toilet moeten. Hee, daar is een camping. Hebben ze vast wel toiletten. Dus proberen maar.

Nou, die campingmensen zijn ook niet gek. En ze zijn dit gedoe ook behoorlijk zat. Dus hebben ze op elke deur die naar de toiletruimtes leidt, een codeslot gemaakt. En die code kennen alle campinggasten wel en die toeristenmeute mooi niet. Dus die staan voor niks aan die deuren van de toiletruimtes te rukken.

Als ik er langs heen loop, word ik meerdere keren verzocht om zo'n deur open te maken. Maar daar doe ik niet aan mee. Als je daar een keer aan begint, houden ze voor elkaar de deur open en raakt alles overbezet. En kan er geen campinggast meer naar het toilet. 

Dus dan zeg ik gewoon: The door is closed. You can go to the coffee corner over there, drink a cup of coffee and go to the toilet. Maar ja, dat is niet wat ze willen, nondepieten! Wel 1200 euro neertellen voor een cruise, maar niet 4 euro besteden aan een kop koffie met toiletbezoek. Help je de localen ook nog een beetje vooruit. Nou, ze bekijken het maar!

Ook zien we hier weer het bekende tafereel van de reisleider met zijn vlaggetje en de volgzame hordes die hem in de gaten moeten houden. Follow the leader leader leader .....

Dorine gaat vandaag wassen. Op de camping zijn er wasser en drogers beschikbaar voor de gasten. Tegen betaling. Dat wel. Maar goed, het is er. Tegen de tijd dat het wasprogramma klaar moet zijn, verschijnt er het woord "slut" in het venster. Dorine weet niet wat het apparaat hiermee probeert aan te geven.

Ze loopt dus voor alle zekerheid even naar de receptie en vraagt aan de twee meiden van dienst wat het woord "slut" betekent. Onderdrukt gehinnik is het gevolg. Een van hen wil weten waarom ze dat wil weten. Want ze vindt het kennelijk een wat eh ... laten we zeggen onverwachte vraag uit de mond van een ervaren senior. Dorine legt uit dat ze dit ziet in het ruitje van de wasmachine. "Ooooh, you mean "sloet". That means "ready". Tja, toch lastig als je de uitspraak van het Noors niet helemaal beheerst.

's Avonds loeit de stoomfluit van de boot. Dan moet iedereen zich verzamelen op de kade.

Allemaal netjes in de rij.

Als je aan de beurt bent, mag je over een soort drijvende loopplankslurf weer het varende monster op.

En deze drijvende speeltuin heeft ook nog vermaak aan boord. Zoals zwembaden met glijbanen op de penthouseverdieping.

Waar doet me dit alles toch aan denken? O ja, aan vroeger op de lagere school ..... Als de bel op het schoolplein rinkelde, moest je allemaal twee aan twee in de rij gaan staan. En op commando van de meester ging je dan naar binnen ..... En aan schoolreisjes.

Ik sla dit alles met stijgende afkeer gade. Kijk, dat je met dit soort cruises een tocht maakt waarbij je grote steden aandoet, daar kan ik me nog iets bij voorstellen. Want dan gaat de toeristenmassa op in het gedrang van de stad. Maar om nou met zijn 9000-en een dorpje van 500 inwoners te overvallen en gedisciplineerd lam te leggen, dat wil er bij mij niet in. 

Ik begrijp nu ook de heftigheid waarmee men in een dorp van 800 mensen protesteert tegen de komst van 4000 asielzoekers. Want alle verhoudingen raken zoek. 

In Noorwegen zijn Trollen heel populair. Je ziet ze overal.

En ik begin inmiddels ook te beseffen dat het een met het ander te maken kan hebben. Trollen zijn eigenlijk heel vervelende, gemene, etterbakkende mensjes, die het liefste alles in de soep laten lopen en de mensen loeren draaien. En toch zijn ze hier heel populair. Dat moet een reden hebben. Volgens mij hebben de Noren hen ingezet om de toeristen te dwarsbomen .....

Overigens, feitelijk is de Kerstman ook een Trol. Toevallig een goeie. Em mevrouw Claus is ook van het Trollenras. Zij heeft hier in Noorwegen het imago dat ze een mannenverslindster is.

Nou kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Want a) Ze is een Trol, dus wel in voor een gemenigheidje. b) Haar vent is juist in de feestmaand van het jaar bij iedereen op bezoek, maar niet bij haar. En c) Hij roept op alles YoHo YoHo. Wat in Trollentaal een verbastering is van Oh No, Oh No. Kijk en dat is nou net het antwoord waar mevrouw Claus geen behoefte aan heeft en niet op zit te wachten.

Door al mijn opwinding zou ik bijna vergeten waarom ik hier ben. Namelijk het bekijken van het Geirangerfjord. Nou moet ik zeggen dat dat er door alle regen die ook hier de hele dag met bakken uit de lucht komt (Trollen? Vanwege de hordes toeristen?) ook bepaald niet zo mooi uitziet als de posters doen geloven.

Wij moeten het doen met zwart-wit-achtige foto's. Maar okay, dat heeft ook wel weer wat. En dat daar af en toe zo'n Klonterboot op vaart, ziet er nog niet eens zo slecht uit. Nou ja, een gelukje bij een Mount Everest aan ongeluk.

De volgende morgen zijn we om een uurtje of zeven wakker. En we besluiten om maar meteen op te gaan staan. Want er is voor vandaag veel regen en zelfs sneeuw (!) voorspeld, en het is op dit moment al een paar uur droog. Dus lijkt het verstandig om nu de droge tent veilig te stellen en vervolgens weer door te trekken. 

Dus lopen we de tent uit, en ....... nee, hè ?!?