Van Cajamarca naar Chachapoyas

Vandaag krijgen we een heftige dag voor onze kiezen. Een busreis van 13 uur die begint om 05.00  in de ochtend en die ons zal voeren over de passen van de Andes. Het betekent om 04.00 opstaan omdat je een half uur voor vertrek aanwezig moet zijn. Als Hollanders van de klok zijn we dat ook. En we zijn dus ook prompt de eersten. We werden trouwens “thuis” uitgezwaaid door Christian en Hanny,  die speciaal voor ons waren opgestaan. Aandoenlijk.

Het eerste stuk van de reis betreft een tocht van twee uur naar Celendine, waar we eveneens twee uur de tijd hebben om over te stappen op een andere bus. We hopen tijdens deze eerste periode in de bus nog even onze ogen te kunnen sluiten. Maar helaas, dat lukt niet.

In Celendine aangekomen, besluiten we om even met een  soort gemotoriseerde overdekte driewielertaxi naar het centrum te gaan om te ontbijten. 

Celendine blijkt een levendige Plaza de Armas te hebben met een vriendelijk blauw kerkje (nietwaar Alice?) als blikvanger.

Maar het is allemaal wel erg basic. Bij het "koffietentje" dat daar het meest op lijkt, gaan we naar binnen. En we bestellen een ontbijtje met koffie. Dat laatste is er. Weliswaar geen koffiemelk, maar goed, we drinken het wel zwart.

Vervolgens wordt gevraagd wat we precies bij de koffie willen. Ik besluit het maar simpel te houden en zeg: “Doe maar toast met jam”. Als de dame verschrikt begint te kijken, legt Dorine het nog even precies uit: “Gewoon toast met  boter en jam”. Waarop zij meldt dat er geen toast is. “Wat heb je wel?” “Brood”. Nou, dan eten we toch brood? Ze zegt “okay”, maar haar verschrikte gezicht verandert niet. Even later begrijpen we waarom. Ze vertrekt uit haar zaak en komt even later terug met een kuipje boter en een potje jam. Gekocht in het winkeltje van de buurman.

Na Celendine verdwijnen we de Andes in. Wat een imposant gebergte is dat! We draaien en slingeren met de bus dat het een lieve lust is, terwijl we ondertussen aankijken tegen massieve rotsen en diepe dalen. De weg is soms zo smal dat je, als je uit je  raampje kijkt, niet meer kunt zien waarop je rijdt, maar alleen maar ravijn. Er is niet veel fantasie voor nodig om je voor te stellen dat een stuurfoutje of een botsing met een tegenligger een val van twee kilometer kan veroorzaken. Soms doen we gewoon maar even onze ogen dicht. Zoals al eerder gezegd: Het is vast onze tijd nog niet.

Maar we genieten tegelijk ook van de overweldigende natuur. En we zien bijvoorbeeld cactussen die in de collecties van Derk Nijssen en Hans Dunselman niet zouden misstaan.

Tijdens de lunchstop doet zich weer een vermakelijk voorval voor. Ik wil wat koekjes kopen voor onderweg. Als ik vraag wat een pakje kost, krijg ik als antwoord 30 centimes (10 eurocent). “Waarom koopt u er geen drie?”, vraagt het vrouwtje, en kijkt mij verwachtingsvol aan. De pakjes zijn maar heel klein, dus geef ik haar haar zin. “Dat is dan 1 Sol (33 eurocent)”, besluit ze opgewekt. Ik moet inwendig zo lachen om haar rekenkunst, dat ik er geen punt van maak.

Maar als ik in mijn geld ga zoeken naar een Sol, heb ik die niet. Alleen een briefje van 50 Sol, maar daar heeft zij het niet van terug. Dus ga ik mijn kleine centiem-muntjes naast elkaar leggen. En ik kom uiteindelijk tot precies 90. Bevreemd kijkt ze me aan. En ik meld: “Meer heb ik niet”. Zij blijkt ook de beroerdste niet. Want met een royaal gebaar geeft ze me de drie pakjes, pakt ze de 90 centimes en zegt ze: “Laat maar zitten!”

Als we na de lunch de weg vervolgen, doemt al snel een ander probleem op. Een aardverschuiving heeft een megagrote lading rots en aarde op de rijbaan geschoven, zodat deze onbegaanbaar is geworden. Er is in de hele streek geen andere weg, dus omrijden is geen optie. De verstopping blijkt al de hele dag te duren, dus er staat inmiddels een aardige file van wel 13 auto’s . En we zullen misschien de rest van de dag wel moeten wachten tot alles is afgegraven en opgeruimd. 

Dachten we. Maar dan hebben we toch buiten de schranderheid van de Peruaanse waard gerekend. Een wegploeg met bulldozer besluit niet om de blokkade op te ruimen, maar om een afrit naar de rivier te construeren en een kilometer verderop weer een oprit van de rivier naar de weg. Dat gaat veel sneller. De rivier staat toch laag, dus de bedding is ruim genoeg om er een bus langs door te laten. En ze krijgen gelijk! Na nog een uur oponthoud rijdt de bus half langs en half door de rivier en kunnen we vervolgens weer verder.

Om  half vijf komen we door het plaatsje Leymebamba, bekend omdat er ruim 100 mummies ten toon gesteld worden in het plaatselijke museum. Daar is echter geen tijd voor. Wel voor een stop op de Plaza de Armas. Want het dorp viert het Patroonsfeest van de Maagd Carmen. Door middel van een concert op het dorpsplein. En omdat onze busmaatschappij  -  wat een toeval  -  ook Maagd Carmen heet, besluit de chauffeur dat we toch minstens een stukje van het concert mee moeten maken.

Het optreden wordt verzorgd door een muziekprofessor die verdienstelijk saxofoon speelt, met tien van zijn leerlingen. Gegeven de kleinheid van het dorp is dit ongetwijfeld de enige muziekgroep die het dorp rijk is, en bij een feest hoort muziek, dus er is geen keus. 

Maar de 10 belhamels rond de professor kunnen er werkelijk helemaal niets van en spelen zo afgrijselijk vals en dan ook nog zo onbeschaamd hard, dat het glazuur van mijn tanden springt. Kijk, dat je het niet kunt, allee,  maar dat hoeft toch niet zo overduidelijk bewezen te worden?

Gelukkig zijn ze na 1 nummertje moe en zijn ze toe aan een grote pauze. Onze chauffeur besluit om dat niet af te wachten en zijn weg te vervolgen. En ik vraag me af wat voor een verschrikkelijk mens die Maagd Carmen wel niet geweest moet zijn om zo’n aubade te verdienen.

En zo komen we om een uurtje of zeven uitgeput maar voldaan door zoveel cultureel geweld in Chachapoyas aan.