Chachapoyas

18 juli 2016 - Chachapoyas, Peru

De plaats Chachapoyas is genoemd naar de vroegere stam die hier zijn grondgebied had: de Chachapoyas. Zij waren hier van 800 tot 1400 na Chr. En er zijn in de regio nog veel overblijfselen van te vinden.

Het stadje is relatief klein, en het centrum doet kleinschalig en heel gezellig aan. Het heeft een levendige Plaza de Armas en een plezierige winkelpromenade met omgeving. En daarmee hebben wij het dan eigenlijk ook wel gezegd. Een prima plek om eens even te gaan downtonen,  want we hebben nog steeds het gevoel dat we veel te hard gaan en de balans er nog niet goed in zit.

         Ons straatje.

Ook hebben ze hier weer die agentes op de motor. Wat minder frequent aanwezig dan in Trujillo, maar even aantrekkelijk. En verder is elke moterfiets van de dames uitgerust met een verticale stang met een rood zwaailicht. Zo gauw het gaat schemeren gaat ook deze verlichting aan. Zodat iedereen op tijd is met kijken.

Het hostal dat we hebben geboekt, doet op het eerste gezicht heerlijk aan. Het is een oud huis dat gebouwd is rond een binnenplaats, die gekleurd wordt door grote Bougainville-struiken. En het ligt aan de Plaza de Armas, dus voor de gezelligheid hoeven we alleen maar de poort uit te lopen. 

De eigenaar leeft solo. En hij is behulpzaam en van goede wil. Maar we merken aan allerlei aspecten dat er hier een vrouw ontbreekt. Een groot bord bij de ingang belooft bijvoorbeeld ontbijtmogelijkheden:

Maar die zijn er niet (meer). Er zijn ook geen gezellige zitjes. De WC loopt constant een beetje door. Er ontbreken haakjes aan de overgordijnen waardoor die niet goed dicht kunnen, (een euvel dat wij verhelpen met een grote veiligheidsspeld). Dat soort dingen. Kortom, een ambiance met voor- en nadelen. Maar ja, voor 23 euro per nacht mag je natuurlijk ook geen Krasnapolsky verwachten.

Het idee is om eerst eens twee dagen niks te gaan doen, om ons daarna pas weer eens bezig te gaan houden met de archeologie van de streek. Maar meteen de eerste de beste ochtend loopt het alweer uit de hand. Het internet werkt, maar zo langzaam dat al het contact leggen en het down- en uploaden uren duurt. Eerst weten wij niet of dat aan onze apparaten ligt, of aan onze onervarenheid met de moderne communicatiemiddelen, of aan de WiFi van het hostal of aan de WiFi in de hele stad.

Het kost ons de hele morgen  -  waarin we van voor naar achter en van links naar rechts racen  -  om er achter te komen waar het probleem zit. En uiteindelijk blijkt dat de WiFi in de hele stad volkomen onbetrouwbaar is. Er zijn soms halve uurtjes dat het werkt. Maar het merendeel van de tijd werkt het ongeveer niet en nergens.

Bij de lunch balen we vreselijk dat we ons toch weer de totale morgen hebben lopen opfokken, terwijl we juist tot rust wilden komen. Dat moet dus anders. En we besluiten ter plekke dat we ons niet meer laten opjutten door internetzaken. Tien jaar geleden bestonden er nog geen WiFi, Facebook en Appmogelijkheden, en toen misten we dat ook niet. Een geruststellende gedachte.

En een tweede besluit is, dat we het ontbijtcafeetje van de eerste morgen  -  Fusiones  - een beetje als onze huiskamer gaan gebruiken. Het is een gezellige plek met lekker eten en drinken, gerund door relaxte mensen waarbij je je snel op je gemak voelt. Op sommige avonden is er live muziek. En we worden er deze dagen dan ook vaste klant. Dat pakt uit als een goed besluit.

    
’s Middags gaan we  -  inmiddels in een veel ontspannener tempo  -  op ons gemak bij de plaatselijke VVV langs om uit te zoeken wat er hier en in de omgeving zoal te doen is. Als wij niet onderweg zijn, kleden wij ons niet als backpackers, en lijken we meer op buitenlanders met enig gewicht. Dat maakt kennelijk indruk, want voor ons wordt door het personeel de directeur persoonlijk  -  compleet met pak en stropdas  -   opgetrommeld om ons te woord te staan. 

Dat valt in letterlijke zin trouwens niet mee, want voor de VVV is een of andere actie aan de gang waarbij de muziek zo hard staat dat wij ons binnen niet verstaanbaar kunnen maken. Speciaal voor ons wordt de buitendeur van de VVV gesloten. Dan gaat het wat beter en krijgen we alle gewenste informatie. 

Als we ’s avonds door de winkelstraat flaneren, komen we Señor Director weer tegen. Hij stapt omstandig op ons af, geeft ons een hand en informeert uitgebreid naar onze belevenissen van de dag. Je zou je inderdaad bijna belangrijk gaan voelen.

De volgende dag komen we terecht op een schooltje voor buitengewoon onderwijs. Dat is niet  -  zoals we dat in Nederland kennen  -  een school voor kinderen met ADHD of specifieke leerproblemen. Nee, buitengewoon onderwijs gaat hier over dove en blinde kinderen, en kinderen met ernstige lichamelijke of geestelijke handicaps. Alles door elkaar heen. Er zitten op deze school 24 kinderen. De gemeenschappelijke factor is dat niemand naar hen omkijkt. Ze hebben nauwelijks kleren aan hun lijf. Om te kunnen draaien is de school afhankelijk van donaties.

Omdat sommige mensen uit onze familie- en vriendenkring wat geld hebben toegezegd om op onze reis te besteden als we tegen dit soort situaties aanlopen, besluiten we om hier een bijdrage aan te leveren. Omdat er toevallig net een donatie is binnengekomen van schoolmateriaal, is dat op dit moment hier niet de prioriteit 1. In overleg met de schoolleiding besluiten we de kinderen van wat kleding te voorzien. Kleding die ze gewoon kunnen dragen, die ze tegelijk als schooluniform kunnen gebruiken, en waarin ze ook nog kunnen sporten. 

 Samen met twee leidsters gaan we in een lokale winkel dus een soort trainingspakjes kopen. Dat voorziet in een grote behoefte, en de dankbaarheid is groot. Alle gulle gevers van harte bedankt!

IMG_20160719_111924 Kleertjes  

's Middags bezoeken we de lokale markt. Daar kopen we wat fruit. Kruiden hebben we niet nodig, en de vis eh ......... is niet helemaal onze smaak.

’s Avonds besluiten we om het er maar eens van te gaan nemen en te gaan eten in een wat beter restaurant. Hier is een compliment op zijn plaats voor de site TripAdvisor. Omdat zij aan deelnemers vragen om hotels, cafés, hostels en restaurants van een rating te voorzien, kunnen we ogenblikkelijk achterhalen welk restaurant hier als het beste uit de bus komt. Dat blijkt El Patan te zijn, en daar gaan we dus heen. En we laten het ons uitstekend smaken.

    Lekker eten en Pisco Sour.

En zo leren we elke dag weer bij.

Foto’s

3 Reacties

  1. Jo:
    19 juli 2016
    ja ja, internet. als je het niet kent mis je het niet, maar als je het eenmaal hebt gebruikt kun je moeilijk meer zonder:). Jullie hebben volgens mij toch wel al veel gezien in een korte tijd, tenminste zo lijkt ons dat hier. relaxen is natuurlijk ook leuk, maar ja ..... of jullie dat echt gaan doen deze reis. Geniet er van, dat is het belangrijkste, groeten, JoCo
  2. Hans:
    21 juli 2016
    Anno 2016 behoren internet en WiFi tot de primaire levensbehoeften. De kinderen waarover jullie schrijven, komen daar waarschijnlijk nooit aan toe. Graag wil ik jullie een bijdrage sturen om enkele kinderen weer wat gelukkiger te maken. Al is het maar voor even. Welke bankrekening?
  3. Zef:
    21 juli 2016
    Hoi Hans, wat aardig dat je dat wil doen. Dank voor je inzicht. Onze bankrekening is NL56ABNA0466705158, t.a.v. A. Hendriks. We zullen ervoor zorgen dat je bijdrage voor de volle 100% terecht komt bij kinderen die dat nodig hebben. Warme groet. Zef en Dorine