Punta del Este

Als we ’s morgens wakker worden in Punta del Este, hebben we heerlijk geslapen. En als dan ook het ontbijt nog prima verzorgd is, kijken we elkaar eens goed aan. Eigenlijk denken we op dat moment beiden hetzelfde. En als we nou eens een paar dagen hier in dit Hotel Concorde blijven zitten? Hier is ook kust. Het hotel bevalt ons prima en voor die 50 dollar is het wel erg veel waar voor ons geld.

Veel discussie blijkt niet nodig. We doen het. We zetten de reismood even op zero en nemen gewoon een time out. Weliswaar moeten we nog even naar Montevideo op en neer om de auto terug te brengen, maar dat zij dan maar zo. Uurtje met de auto heen, en twee uur met de bus terug.

Het geeft wel een vreemd gevoel. Eigenlijk is het “steeds onderweg zijn” de constante factor in ons bestaan. En onszelf een aantal dagen parkeren in een luxe hotel voelt als “even vakantie nemen”. Alsof we het normale leven tijdelijk in de steek laten. Heel apart. Maar het genieten zal er niet minder om zijn.

Als we bij de receptie vertellen dat we er nog vier dagen aan vast knopen omdat het hotel ons zo prima bevalt, komt de receptioniste achter de balie vandaan en krijgen we beiden een paar stevige klapzoenen. Kijk, dat noem ik nou nog eens Zuid-Amerikaanse hartelijkheid.

Hotel Concorde is eigenlijk nog beter dan we dachten. Onze kamer op de eerste verdieping heeft een ruim balkon met twee buitenfauteuils en een tafeltje.

Met uitzicht op het zwembad. En dat heeft weer ligbanken en parasols.

Kunnen we alvast lekker voorbruinen voor de stranden van Brazilië.

Hoewel het hier overdag tussen de 25 en 30 graden is, blijkt het toch te koud voor het strand. Er staat hier namelijk constant een stevige, aanlandige wind die behoorlijk frisjes is. Het zwembad ligt echter ingebouwd tussen de hotelkamers. Daar heeft de wind niet zo’n vat op. Dat biedt perspectief!

Punta del Este is een wat vreemde plaats.

Zoals ik al heb gememoreerd, is alles hier de dubbele prijs vergeleken met de rest van Uruguay. Dat komt omdat het de naam heeft van de “place to be”. Als je er in dit land een beetje bij hoort, dan moet je je hier ook laten zien. Het is hier kijken en bekeken worden. Vooral de wereld van de filmsterren, politici en pop-idolen. Alles sjiek-de-friemel. Nou ja, wij kennen die mensen sowieso niet, dus dat zal ons een biet zijn.

Wat ons wel opvalt, is dat het lijkt alsof de plaats net uit zijn winterslaap ontwaakt. Over twee weken begint het hoogseizoen, en dan moet alles spic en span zijn voor de hordes gasten die er dan worden verwacht. Dus zien we overal nog mensen aan het werk om alles nog even op te knappen of van een laatste likje verf te voorzien. De bruid moet in haar mooiste bruidsjurk naar het altaar.

De plek van het hotel is prachtig gesitueerd. Als we het vasteland zien als de romp van een lichaam, dan komt er daarop een hals, waar alle dure winkels zijn gecentreerd. En vervolgens zit daar nog een kop op. Bezet met appartemententorens en woonhuizen. Waar ons hotel midden in ligt. Als wij hier op het dichtstbijzijnde kruispunt gaan staan, dan zie ik aan drie kanten de zee. Steeds op twee blokken afstand. Redelijk uniek.  

Verder ligt er om de hoek ook nog de jachthaven. Tout Uruguay heeft hier een boot liggen.

En dat brengt weer de bekende bedrijvigheid met zich mee. Loopplanken, havenkroegen, restaurantjes, terrassen. Mensen die elkaar wel of niet kennen maar elkaar sowieso allerhartelijkst begroeten. Je weet maar nooit of je anders een beroemdheid hebt gemist ……..

En natuurlijk zijn de biefstukken hier nog groter dan elders. 750 gram, om precies te zijn.

Het terugbrengen van onze koektrommel verloopt zonder problemen. Het autootje heeft zich goed gehouden. We hebben het verder niet meer nodig, want langs de kust lopen hier allemaal autobussen. Zowel voor de korte als de lange afstand. En na ons verblijf hier trekken we door naar Brazilië. 

Als we weer terug zijn in ons hotel, constateren we een probleem dat we in Nederland nooit zijn tegengekomen. Een aantal van onze kleren raken versleten. Er vallen gaten in mijn broek. En niet bij de knieën. Want dan kon ik het nog afdoen als modieus! Nee, op mijn dijen. En in mijn achterzak, waar de nep-portemonnee zit.

En mijn tweede broek vertoont plotseling een scheur van zeker twee decimeter. Op mijn zitvlak. En dan nog niet eens op de naad, maar er net naast. Niets meer aan te doen. Kan linea recta de afvalbak in.

Dan resteert alleen nog mijn spijkerbroek. Daar mankeert nog helemaal niets aan. Maar ja, die heb ik dan ook gekocht bij de Boerenbond. 28 euro. En je kan zeggen wat je wil, maar die boeren van tegenwoordig weten in ieder geval wel hoe je een stevige spijkerbroek in elkaar zet. Die broek gaat door waar de beide anderen ophouden. Vast gemaakt van Dubro. Of Duracell.

Verder zijn ook mijn schoenen aan het eind van hun bestaan. Desert Boots. Echte Clarks. Toch een gerenommeerde naam. Je moet er goud mee kunnen zoeken. Of woestijntochten maken. Zonder een centje pijn. Maar neem ze een half jaar mee naar Zuid Amerika en ze zijn op. De spekzolen zijn helemaal scheef afgesleten. Niet meer op te lopen. Je staat bijna voortdurend in de enkelzwikstand. Zal vast niet gezond zijn. 

Last but not least begint ook mijn blauwe hoedje langzamerhand zijn Pijp aan Maarten te geven. Om te beginnen raakt hij verkleurd. Da’s nog niet zo erg. Ik verkleur ook wel eens. Komt in de beste families voor. Dus ook in de familie Hoed. Maar wat heftiger is, sommige van de rietstengeltjes breken door. Op termijn gaan er dan gaten in vallen. En dan komt het einde toch wel in zicht.

En zonder hoedje kan ik niet. De zon is hier te ongenadig. In het begin had ik nog wel eens een pet op. Met de klep naar voren natuurlijk. Kom op zeg! Ik ben Malle Eppie niet! Dat beschermt dan  mijn voorhoofd, maar ik verbrand vervolgens nog wel mijn oorschelpen. Mijn Panama-hoedje brengt uitkomst. Maar ja, hoe lang nog?

En ook Dorine heeft een vestje waar ze dag en nacht mee getrouwd is. Maar niet lang meer. Er zijn al vijf gaten in gevallen. De eerste heeft ze nog gestopt (met naald en draad). Want ze wil er liever geen afstand van doen. Maar nu vallen de gaten er sneller in dan dat ze gestopt kunnen worden. Het ding is gewoon op. Dus ook dat wordt afscheid nemen. 

Toch voelt het vreemd. Thuis dank je je kleren af omdat je ze niet meer draagt. Omdat de mode is veranderd. Of je eigen smaak heeft te lijden gehad onder voortschrijdend inzicht. Waardoor bepaalde kledingstukken niet meer in aanmerking komen. Maar je doet nooit kleren weg omdat er gaten in vallen. Nou ja, okay, als de mot er in zit. In je ouwe jas. Maar dat is overmacht.

Dat verslijten heeft natuurlijk ook wel weer een positieve kant. We kunnen eindelijk eens wat nieuws kopen. Gaan we ook doen. Maar ja, wat dat betreft, zitten we hier in Punta del Este helemaal verkeerd. Het winkelcentrum hier bevat de ene sjieke winkel na de andere. We noteren Versace, Valentino, Fendi, Tommy Hilfinger, en meer van dat soort namen. 

Tja, de filmsterrenwereld, hè? Met de daarbij behorende prijsjes. Voor een beetje jurk moet je niet gek opkijken als de prijs boven de 1000 dollar uitkomt. Koopje toch? Maar dan heb je ook wat! Wel bij aankoop even goed de zakken navoelen. Want daar kan zomaar een kat inzitten!

Gelukkig is er ook Club House.

Nooit van gehoord? Ik ook niet. Dat is ook nergens voor nodig. Maar het lijkt op Peek & Cloppenburg. Kreymborg. Witteveen, zo je wilt. Of Setpoint. Ze hebben in ieder geval leuke broeken voor een normale prijs. Bingo! Dus ik kan voorlopig weer even vooruit.

Toch is dat winkelen in die dure zaken wel een aardige bezigheid. We trekken eerst onze representatieve kleren aan. Tja, we willen hier natuurlijk niet door de mand vallen. En we gaan dan eens lekker snuffelen in al die dure rekken. Het moet gezegd, er zitten echt prachtige spulletjes tussen. Mooie stoffen. Aparte modelletjes. En keurig afgewerkt. Een streling voor onze ogen. Maar ja, steeds net niet onze kleur.

Als we uitgewinkeld zijn, is het al wat later in de middag. Tijd om het zwembad te keuren. En ja, het bevalt. Prima. Ach, spectaculair is het allemaal niet. Maar lekker wél.

In de omgeving van Punta del Este is eigenlijk niet zoveel te doen. Met een beetje moeite vinden we nog één toeristische bestemming, die luistert naar de naam Casa Pueblo. Die gaan we toch maar even bezoeken. Want vier dagen luieren is voor ons niet zo goed vol te houden.

Het blijkt een Kunstenmakers-Fratsendorp te zijn. Een soort Thorn, maar dan toch weer heel anders. Een groep kunstenaars heeft de krachten gebundeld, en een witte nederzetting gebouwd. Met allemaal ateliers en een hotel. Het valt niet onder te brengen in een of andere stijl. Gaudi of Dali zouden er iets mee te maken kunnen hebben gehad. Althans, zo ziet het er uit.

Aan de kant van de ingang lijkt alles ondergebracht in een of twee verdiepingen. Maar dat is slechts schijn. Nader onderzoek wijst uit dat het hotel met negen verdiepingen aan de bergwand vastgeplakt zit.

Je komt binnen op de “begane grond”. En vervolgens kun je met de lift tot verdieping min 9. En elke verdieping heeft maar een paar kamers. Allemaal heel bizar.

Op de terugweg zien we op het strand een kunstwerk dat we ook al eerder  -  in Puerto Natales  -  zijn tegen gekomen. Daar was het een monument ter nagedachtenis aan degenen die op zee zijn omgekomen. Of het beeld hier dezelfde symboliek heeft, weten we niet te achterhalen.

En vervolgens weer terug naar ons heerlijke hotel. Morgen hier nog één dagje luieren,

en dan komt er weer een reisdag met een busreis van 20 uur die eindigt in Porto Alegre, Brazilië. Spannend!