Montevideo

Montevideo. Een soort Buenos Aires, maar dan kleiner. Dat is het imago van de hoofdstad van Uruguay. We zijn benieuwd of dat klopt. Want we hebben ons de laatste tijd in Argentinië prima vermaakt. En we hopen dus dat dat hier ook gaat gebeuren.

De “voorbeschouwingen” van anderen wisselen nogal. De een vindt Montevideo een prima stad. En de ander heeft het over middelmatigheid. Daar worden we dus niet veel wijzer van. We zullen het zelf wel gaan onderzoeken.

Als interessante aspecten worden genoemd het Casco Historico (het historische centrum) en het Gauchomuseum. In beide zaken zijn wij wel geïnteresseerd. Oude stadskernen leveren bijna altijd mooie plaatjes op. En inmiddels willen we ook wel eens wat meer weten van de cowboys hier. Want tot nu toe lopen we ze steeds mis.

Nadat we met de bus zijn aangekomen, installeren we ons eerst in het hotel dat we hebben gereserveerd. Standaard is daarna de eerste stadswandeling om een globaal idee te hebben van waar we zitten. De keus is om eerst het oude of het nieuwe centrum te bezoeken. Wij hopen dat het oude stadsdeel ons beter gaat bevallen, en zetten koers in die richting.

Misgegokt. Het oude stadsgedeelte ligt tegen de haven aan.

Daar bevinden zich in het algemeen niet de beste wijken. Zo ook hier. Wij kruisen door de straatjes.

Aan de huizen kun je zien dat het vroeger een rijke buurt moet zijn geweest.

Maar jarenlang gebrek aan onderhoud heeft ervoor gezorgd dat het nu voornamelijk aftandse glorie is geworden.

Het voelt shabby en zelfs enigszins onveilig. Hier en daar groeien planten en struiken uit de muren van de huizen. 

Ook hier zien we weer wat Valparaiso-trekjes.

Bij een VVV-kantoor vragen we hoe veilig de buurt is. Tot vijf uur blijkt het safe. Dan lopen de kantoren leeg, en houdt de levendigheid van deze omgeving op te bestaan. Dan neemt het gespuis de straat over en wordt mensen zoals wij afgeraden om ons gezicht er nog te laten zien. Dat zijn we dan ook niet van plan. We hebben het hier eigenlijk überhaupt wel gezien.

Dan maar even wat eten. We treffen een overdekte marktplaats, de Mercado del Puerto. Zoiets als de Mercado San Miguel in Madrid. Of de Overdekte Markt van Rotterdam. De sfeer van een oude markthal, maar dan gevuld met allerlei gastronomische tentjes. Dat lijkt ons wel wat.

We strijken neer op de barkrukken van een Parrillada-stand.

Zeg maar een soort Barbeque-kraam. Er liggen geweldige hoeveelheden vlees te roosteren.

Wij volgen een bestelling van iemand die bief wil eten. Die krijgt twee lappen van zeker een halve kilo per lap op zijn bord. Wij kijken er met afgrijzen naar. Ook al moeten we toegeven dat het vlees hier wel altijd lekker en erg mals is. 

Dorine gaat voor een gepofte aardappel met Roquefort. En ik voor een ordinaire worst. Ik zie er een hele stapel op de BBQ liggen en merk dat ik daar zin aan heb. En ja, er is mij altijd gezegd dat ik goed naar mijn lichaam moet luisteren. Dus dat doe ik dan ook.

Alles wat je bestelt, wordt hier sowieso aangevuld met een behoorlijk stuk knapperig brood en tappanade. Daarbij verordonneer ik dan ook nog een glas met grapefruitsap, en dan wordt het zomaar een lekkere lunch. 

Met de man achter de toonbank raken we in gesprek. Hij wil weten waar we vandaan komen. Nederland dus. Voor de verandering begint hij niet over Maxima, maar over de “Naranja Mecanica”. Dat is de bijnaam van het Nederlands Voetbalelftal. Clockwork Orange. Vrij vertaald het Oranje Precisie Uurwerk. Ze bedoelen dat als een groot compliment voor onze stijl van voetballen.

Om wat aardigs terug te zeggen, melden wij dat Uruguay toch ook Luis Suarez heeft. De grote voetballer van Barcelona. En dat dat nou ook niet bepaald een slechte speler is. Maar de man achter de bar haalt zijn schouders op. “Hij bijt teveel”. 

Ja, maar dat is geen wonder, riposteren wij. Die man is gewend om hier veel vlees te eten. We wijzen op de monsterlijke voorraad  bieflappen die geroosterd worden. En dat krijgt hij in Europa natuurlijk nooit. Vandaar die bijtreflexen. Hoofdschuddend en lachend gaat de man weer aan zijn werk.

Met een inwendige mens die goed gevuld is, vervolgen wij onze wandeling. Dan maar in de richting van het nieuwe centrum. En dat valt zowaar heel erg mee. We krijgen inderdaad wat plaatjes op ons netvlies die aan Buenos Aires doen denken. Dat geldt vooral voor de straten die zijn opgesierd met veel platanen. Die zouden zich zomaar in Palermo-Soho kunnen bevinden.

Wat mij ook heel prettig aandoet, is dat ik ook hier in Montevideo in de hoofdstraat een schaakhoek aantref.

Daar moet ik ergens in de komende dagen nog het mijne van hebben. Want dat kan ik toch wel missen. En Dorine wil vast nog wel even winkelen zonder mijn gezelschap.

Verder lijkt het alsof Montevideo een stad is waar je overdag goed kan slapen.

De volgende dag gaan we eerst uit op een huurauto. De komende dagen willen we met eigen vervoer het binnenland van Uruguay in. Het is veel gemakkelijker om de plekken die we willen bezoeken, met een auto te bereiken dan met openbaar vervoer.

Na een eerste check op internet krijgt Budget onze voorkeur voor een eerste bezoek. Maar daar wordt behoorlijk moeilijk gedaan. Slechts een van ons tweeën mag chauffeuren. Willen we allebei rijden, dan moeten we bijbetalen. Ik mag trouwens sowieso het stuurwiel niet hanteren, want ik ben al boven de 70. 

Vervolgens kunnen we ons wel WA verzekeren maar moeten we een deposit van 3000 dollar achter laten voor het geval dat er door onze schuld schade aan de auto ontstaat. Dat vinden wij toch al te gortig. En als klap op de vuurpijl hebben ze geen auto’s beschikbaar. Nou, dat schiet lekker op!

Wel zijn ze zo vriendelijk om te melden dat er om de hoek nog een autoverhuurbedrijf zit. Sudan Car. Nou niet echt een naam die we met betrouwbaarheid associëren. Maar daar gaan we dan toch maar even ons licht opsteken. 

Als we er aankomen is alles donker. En de deur is op slot. Voor wij ons uit de voeten maken, wordt echter de deur toch open gemaakt. Door een vriendelijke rustige man. Wij gaan dus maar naar binnen.

Hij heeft een goed verhaal. Is goedkoper dan concurrent Budget. Het eigen risico is 600 dollar, in plaats van 3000. En mijn leeftijd? Geen probleem. Mogen we allebei rijden? Ook geen probleem. En zonder extra kosten.

Wij kijken elkaar aan of we net het paradijs hebben ontdekt. Vanaf overmorgen rijden we vier dagen in een eigen autootje!

Vervolgens is het de beurt aan het Gaucho-museum. Wij verwachten iets met paarden, cowboys, hooi en boerenluchten. En wellicht iets met grote lappen vlees. Maar daarin komen we bedrogen uit. Het is gevestigd aan de hoofdstraat, in een prachtig gebouw dat eigendom is van de Banco de la Nacion de Uruguay, dat daar zelf zijn hoofdkwartier heeft. Maar kennelijk was er nog ruimte over. 

Het gebouw is eclectisch van stijl, en een juweel voor het oog. In eerste instantie vinden we de buitenkant prachtig en lopen we er verder straal aan voorbij, omdat we dit niet rijmen met het agrarische buitenleven. Maar als we uiteindelijk op de nummers af gaan, blijkt dat we toch echt hier moeten zijn.

Het museum zelf valt ons tegen. Er zijn een paar scenes met levensgrote poppen die laten zien hoe gauchos er 100 jaar geleden uitzagen.

Ze bleken toen al hun mate te drinken.

En verder zijn er wat vitrines gewijd aan hun riemen, messen, mate-vaasjes, zwepen, zadels en paardentuigen. En dat was het.

We gaan lunchen in de naastgelegen Club Braisileiro, die eveneens het vergane clubgevoel van honderd jaar geleden uitademt. Vreemd genoeg is de hele zaal daar gevuld met alleen maar vrouwen. En ik, dus.

De koffie drinken we vervolgens in het authentieke Café Facal. Dit gaat door voor het oudste café van Uruguay. Ervoor staat een bronzen beeld van Carlos Gardel, de beroemde tangozanger van rond 1900. In Buenos Aires is er zelfs een metrostation naar hem genoemd. Natuurlijk moet ik even met hem op de foto. 

Het vlondertje naast hem blijkt er niet voor niets. Elke middag rond een uur of twee wordt er de tango gedanst. En dat is exact het tijdstip dat wij er zijn. Dus hebben we geluk. Weer een leuke tangoshow. Ondanks hun jeugd zijn het ervaren tangodansers, die alles uit de kast halen en ons stijlfiguren voortoveren die wij in Buenos Aires niet hebben gezien. Een lust voor het oog! 

Als wij ze na hun optreden spreken, blijken ze allebei studenten. Hij is in opleiding voor architect, en zij voor lerares Engels. En met het dansen van de tango verdienen ze een centje bij om hun studietijd wat beter door te kunnen komen. Het zij ze gegund want ze doen het prachtig.

De middag besteed ik verder aan een bezoek aan de schakers. Feitelijk zijn dat de eigenaars van de snuisterijenstalletjes. Als ze niet met klanten van doen hebben, spelen ze schaak. Elke dag. En omdat ze elkaar allemaal gewend zijn, vinden ze het wel leuk om tegen een nieuwkomer te spelen.

Ik mag dus aan de bak. De ene na de andere Uruguayaanse stalletjesverkoper neemt het tegen me op. Maar ze worden steevast zonder uitzondering hardhandig van het bord gemept. Daar was ik wel weer eens aan toe. 

Ze zijn allemaal van een ongeveer gelijk niveau. En hebben ook dezelfde speelstijl, die in de schaakliteratuur bekend staat als koffiehuisschaak. Dat wil zeggen dat ze erg goed de combinaties onder de knie hebben. Maar qua strategische aanpak klopt er helemaal niets van. 

Wat ze bijvoorbeeld rustig doen  -  dit is even alleen voor de schaakinsiders  -   is ontwikkelen, kort rocheren, om dan vervolgens een pionnenstorm met de koningspionnen te starten. Killing, natuurlijk. Heerlijk om dat soort zaken  -  na een aantal maanden droog gestaan te hebben  -  weer eens radicaal af te kunnen straffen.

Als ze het allemaal tegen me hebben afgelegd, smoezen ze even met elkaar en trommelen ze "de Braziliaan" op. Waar ze die man in de gauwigheid vandaan halen, is mij een raadsel, maar hij heeft in ieder geval geen stalletje. En ik moet toch kennelijk tegen een nederlaag oplopen.

De man uit Rio beheerst het spel in ieder geval beter dan zijn collega-tegenstanders. We zijn ongeveer gelijkwaardig. Het wordt een hoogstaand en bloedig gevecht. Om met de woorden van Jo Godderij te spreken: "Man, man, wat een gevecht!"

Ik sta wel een pionnetje voor. Maar net als ik de spanning uit de situatie wil halen door alles af te ruilen waarbij ik nog een tweede pionnetje opsnoep, geef ik mijn volle dame weg en kan ik meteen opgeven. Tja, dat soort blunders krijg je als je te weinig routine in je vingers hebt. Gaan we straks in Nederland wel weer inhalen.

Dorine gaat ondertussen  -  met lood in de schoenen  -  voor de tweede maal gedurende onze reis naar de kapper. Maar naar mijn mening staat de Uruguayaanse coupe haar prima. Pak van haar hart.

Daarna gaan we nog even avondeten in een boekenwinkel met restaurant. Een bescheiden versie van het Ateneo in Buenos Aires. Maar wel mooi.

De algemene vergelijking van de beide hoofdsteden  van Argentinië  en Uruguay valt toch duidelijk ruimschoots is het voordeel van Buenos Aires uit. Ook al hebben we er best een gezellige tijd doorgebracht, Montevideo mist eenvoudigweg de grandeur die je aan de overkant van de Rio de la Plata wel vindt. Als ze hier eerst het Casco Historico eens grondig opknappen, willen we deze stelling misschien nog wel in heroverweging nemen. Maar nu zeker nog niet.