De binnenlanden van Uruguay

Voor het verkennen van het binnenland van Uruguay hebben we een autootje gehuurd. 

Bij oplevering blijkt het een Seat Koektrommel te zijn. Maar wel een mét wielen. De kruissnelheid  -  dat noem ik de snelheid waarmee je fatsoenshalve kan rijden zonder dat alles begint te schudden, rammelen of flapperen  -  bedraagt zo’n 80 tot 90 kolometer per uur.

Maar veel harder is op de wegen hier ook niet zo verstandig. De weinige grote wegen hier zijn doorgaans tweebaans, niet altijd verhard, en hebben soms gaten in het wegdek.

Over het binnenland van Uruguay staat weinig beschreven. Van wat we er over te weten zijn gekomen, verwachten we een plat agrarisch landschap. Met een paar toeristische uitschieters, zoals het dorp San Gregorio de Polanco  -  waar elke Uruguayaan lyrisch over doet  -  en de Quebrada de los Cuervos, de Kloof van de Kraaien. We gaan het zien.

Ook hopen we dat we met enig geluk iets van de Estancias en de Gauchos mee kunnen pikken. Want tot nu toe hebben we daar nog niet veel geluk mee gehad. Afgezien van wat verdwaalde mensen op een paard zijn ze steeds aan onze aandacht ontsnapt.

Nadat we de auto bij Sudancar in ontvangst heb en genomen, gaan we welgemoed op weg. Het rurale landschap blijkt inderdaad niks bijzonders. Erg plat, heel leeg, veel gras, geen heuvels, en hier en daar een trosje koeien.

Rond een uurtje of half elf vinden we het eigenlijk wel koffietijd. Temeer omdat we het plaatsje Florida op de borden ontwaren. Het stadje waar in 1825 de onafhankelijkheid van Uruguay is uitgeroepen.

We verlaten de “grote weg” en parkeren ons blik onder een schaduwrijke boom op twee blokken van het centrale plein. Wandelend in die richting blijken we langs de plek te komen waar de zelfstandigheid tot stand is gekomen.

De overlevering wil dat in die tijd deze regio deel uitmaakte van een groot rijk dat werd aangestuurd vanuit Peru. Maar kennelijk vond men daar de afstanden ter overheersing wel erg groot worden, want er werd nagedacht over een federatieve structuur met relatief veel zelfstandigheid. Dat ging de lokale bevolking niet ver genoeg. Afscheiding en onafhankelijkheid waren het gevolg.

Maar goed, we zijn op dit moment eigenlijk daarnaast vooral geïnteresseerd in koffie. Net zoals er in de geschiedenis wel vaker mensen zijn geweest die hun koninkrijk hebben verkwanseld voor een bord linzensoep, zo laten wij onze interesse in de geschiedenis vertroebelen door onze behoefte aan een bakkie troost. Alleen  -  klein probleem  -  we vinden het niet.

Als we de hele Plaza de Independentcia

zijn rondgelopen, hebben we nog geen terras gezien. En als we alle straten op één blok afstand van dit centrale plein hebben bekeken, is er nog geen enkel café in ons blikveld verschenen. Wij zijn met stomheid geslagen. Dit kan toch niet waar zijn? Een stad zonder café?

Gelukkig zien we wel de Oficina de Turistas. Moeten we daar dan gaan vragen waar je hier koffie kunt krijgen?? Tja, en waarom eigenlijk niet? Ze zijn er toch voor toeristen met moeilijke vragen? Nou die hebben we wel.

En dat blijkt ook. Koffie? Goeie vraag. De man krabt vertwijfeld door zijn krullen. Eh  ..  ja, …… nou eh ….   En uiteindelijk denkt hij dat er een kans is dat er koffie te krijgen is in de straat waar onze auto staat. En mocht dat niet  zo zijn, dan is er in de tegenoverliggende weg   -  dé winkelstraat van Florida  -  nog wel een gelegenheid waar je vruchtensap kunt krijgen.

Wij lopen terug nar de auto. De straat erachter ziet er redelijk stilletjes uit. Daar verwachten we ons heil niet. We kiezen toch maar voor de winkelstraat. Die lopen we helemaal door. Onderweg komen we een ritmegroep tegen die er op los roffelt. Met daarvoor dansende meisjes. Murgas heten die hier.

Dat hebben we in Colonia ook al gezien. Kennelijk een vorm van vrijetijdsbesteding van de jeugd. Het doet erg Braziliaans aan.

Maar nog steeds geen bakkie troost. Pas helemaal op het eind van de straat komen we bij de vruchtensapgelegenheid. En guess what? Ze hebben er niet alleen jus d’orange maar ook …… koffie. We laten het ons lekker smaken.

Vervolgens gaat de tocht verder richting San Gregorio de Polanco. Dat moet een leuk en pittoresk dorpje zijn. Alle Uruguayanen zwijmelen er bij. Maar die zijn kennelijk op dat gebied niets gewend. Wij vinden het maar matig interessant.

Toegegeven, er staan een paar leuke huisjes bij.

Maar die rechtvaardigen in onze ogen niet om er ver voor om te rijden.

Ook het gaucholeven komen we onderweg niet tegen. Wel een paar verdwaalde gaucho's en gaucha's te paard.

En borden met afslagen voor Estancias. Maar ja, je gaat ook niet bij de eerste de beste boerderij aanbellen met de vraag of we hier het Gaucholeven kunnen meemaken ……..

We hebben uitgemikt dat we willen overnachten in de plaats Tacuarembó. De plaats is bekend vanwege zijn connectie met Carlos Gardel, de tangozanger. De aard van deze verbinding is mij onbekend. Misschien is hij er geboren. Of heeft hij er vaak opgetreden. Ik heb het niet kunnen achterhalen. In ieder geval hangt zijn foto aan een lantaarnpaal in het centrum.

Dorine heeft via internet twee mogelijke slaapadressen geselecteerd. Hotel Orange en Hotel Central. Voor ik er ook maar iets van gezien heb, neig ik naar de laatste. Dat komt omdat ik daar heel goede herinneringen aan heb. Niet dat ik ooit geslapen heb in een hotel met die naam, maar in mijn geboorteplaats Apeldoorn hadden we vroeger een Hotel Central.

Mijn ouders gingen daar gedurende een periode elke vrijdagavond naar toe. Dan werd er muziek gemaakt  -  ik herinner me nog de naam van het Duo Worms. Hij speelde piano, zij viool  -  en wat gedronken. Cognac. En als het gezellig was, bleef het niet bij één cognacje. Er kwam altijd dezelfde groep stamgasten, dus was het altijd gezellig. En dus bleef het nooit bij één cognacje. Dus waren mijn ouders als ze vrijdag diep in de nacht thuiskwamen, meestal wel wat eh …… licht in het hoofd.

En nou hoor ik de oplettende lezer al vragen: Da’s leuk voor je ouders, maar waarom vond jij het zo leuk? Nou, dat had te maken met het feit dat  -  hoewel Hotel Central slechts twee blokken van ons vandaan lag  -  mijn ouders altijd hun auto meenamen.

In die tijd was het inzicht dat alcohol een fnuikende invloed heeft op je rijgedrag, nog niet zo’n gemeengoed. Mijn ouders dachten meer in de trant van “als we niet meer zo vast ter been zijn, kunnen we ons maar beter in de auto verplaatsen.” Nou ja, en het betrof maar twee blokken.

Voor een goed begrip van dit verhaal dient verder nog gezegd, dat Pa de auto altijd parkeerde onder ons huis en dat de garage werd afgesloten door een zwaar smeedijzeren hek. Het sluiten daarvan ging  -  zeker met een aantal cognacjes achter de kiezen  -  altijd en vanzelfsprekend met het nodige lawaai gepaard. Gebons van metaal op metaal. Niet mis te verstaan.

Zo gauw mijn ouders op vrijdagavond waren vertrokken, togen mijn beide broers en ik naar het kamertje naast onze huiskamer en precies boven de garage. Met een pak kaarten en pen en papier. En dan werd er geboerenbridged op het scherpst van de snede. Fanatiek. Soms ruzie. Maar meestal oergezellig. En tot diep in de nacht.  Zonder dat onze ouders het wisten. Want anders zou er wat gezwaaid hebben.

Dat kamertje was eigenlijk het domein van Ma. Die had daar haar naaimachine staan. Met al haar naaispullen op tafel. Die werden dan door ons eendrachtig aan de kant gelegd. Behalve de naaimachine zelf.

Kaarten in deze kamer had twee grote voordelen. In de eerste plaats konden we natuurlijk niet ’s nachts zitten kaarten met het volle licht aan. De overbuurvrouw zou dat kunnen opmerken en dat mogelijk doorbrieven aan onze ouders. Maar voor het kaarten hadden we natuurlijk wel licht nodig. Daarvoor fungeerde dan het naailampje van de naaimachine.

Het tweede grote voordeel was dat hier het smeedijzeren hek van de garage het beste te horen was. Dus daarmee wisten we precies wanneer onze ouders er aan stonden te komen. Ik had al getimed dat we precies 30 seconden beschikbaar hadden vanaf het sluiten van de garagepoort tot het geopend worden van de voordeur. In die periode moesten we de kaartspullen opruimen, ma’s naaispullen weer feilloos op tafel hebben liggen, het naailampje uitmaken en zorgen dat we in bed kwamen. Met een goede taakverdeling lukte dat precies. 

We zijn nooit betrapt. Terwijl we toch doorgewinterde vrijdagnachtkaarters zijn geworden. En vandaar dat Hotel Central bij mij altijd een plezierig gevoel naar boven brengt. En doet het me deugd dat de keus van Dorine uiteindelijk toch op het hotel met deze naam valt.

Het hotel in Tacuarembó is waarschijnlijk van dezelfde leeftijd als het hotel in Apeldoorn. Alleen is er nooit hier veel meer aan opgeknapt. Ouwe meuk, dus. En toch moet ik grinneken. Bedankt, pa en ma!

De volgende dag gaan we op weg naar de Quebrada de los Cuervos. De kloof van de kraaien. Het blijkt een prachtig natuurgebied. Met inderdaad een imposante kloof en veel kraaien. Nou ja, ze hadden wat mij betreft ook gieren kunnen heten. Grote beesten.

Het gebied ligt erg afgelegen. Je moet over 27 kilometer onverharde weg rijden om er te komen. Maar dan zie je ook wat! Een soort Ardennen in het kwadraat. Klimmen en dalen, klauteren en weer stijgen. Een wandelcircuit van zo’n drie uur. Met een waterval tot besluit. Mooi!

Ook zien we in de Quebrada een veelheid aan dieren. Naast de al genoemde kraaien een gordeldier. Die was mijn camera net te snel af. maar ik kreeg wel een gigantische spin van wel 15 centimeter spamwijdte in het vizier. We hebben nog nooit zo'n grote spin gezien.

Op de vervolgroute  -  waarbij we naar de kust willen komen  -  verrijden we ons. We missen een juiste afslag. We komen door allerlei plaatsjes met vreemde namen. Wat te denken van het stadje Drie en dertig? Of de plaats 27 Augustus?

Uiteindelijk komen we uit in de plaats Rocha. Daar wilden we helemaal niet komen. Maar de duisternis valt in, en dan wordt doorrijden met al die gaten in de weg linke soep voor de auto. En daarmee ook voor ons. Dus zoeken we in Rocha een hotelletje. En dan houden we het voor vandaag verder voor gezien. Morgen komt er weer een dag.