Cajamarca

De bustocht van Trujillo naar Cajamarca neemt ongeveer 7 uur in beslag.

Onderweg wordt er een keer gestopt in de middle of nowhere bij een  -  nou ja  -  wegrestaurant. Omdat de televisie aanstaat, zien we plotseling hoe Christiano Ronaldo uitvalt in de finale van het Europese kampioenschap voetbal. Dat voelt wel heel vreemd. Alsof je even door een luikje in een andere wereld kijkt. Maar ja, dat is natuurlijk nou juist het wezen van televisie.

Uiteindelijk komen we aan in Cajamarca. Daar logeren we bij Christian en Hanna. Ontzettend aardige twintigers en ouders van de twee maanden oude Lia. We logeren in de kamer die uiteindelijk voor haar bestemd is.

Chris en Hanna hebben beiden een baan aan de universiteit. Hij is ingenieur in de informatica en zij is biologe. Beiden zijn ze uitermate vriendelijk en behulpzaam. Bij aankomst om 18.00 uur kunnen we meteen aanschuiven bij het diner. Ze vertellen ons dat zij ons gedurende ons verblijf zullen beschouwen als lid van hun familie. Hun huiskamer is ook de onze. Hun instelling is bijna aandoenlijk.

Hoewel het huis van binnen redelijk is opgeknapt, is het gebouw gammel. Het is vierkant, gebouwd rond een eveneens vierkante binnenplaats. De vloer beweegt bij elke stap. Je vraagt je af hoe aardbevingsproef het is. Maar het is vast onze tijd nog niet.

De volgende morgen bestaat het ontbijt uit Caldo Verde, een groene kruidensoep met stukjes aardappel, kaas en gebakken ei er in. Specialiteit van Cajamarca. Plus een soort smoothie van aardbeien en melk. Ach, je bedenkt het niet, maar het was in ieder geval lekker en vast gezond.

Cajamarca is een redelijk groot, wat stoffig stadje met een rijk historisch verleden. Ook hier is het centrum weer een Plaza de Armas. 

Op het Plaza de Armas lezen wij dat de Spaanse veroveraar Fransisco Pizarro hier tegen de Inca-hoofdman aanliep. Hij bekeek het allemaal even en gaf toen het bevel om te schieten. De Inca’s  hadden geen geweren en werden dus weggemaaid. 

Waar Fransisco geen rekening mee had gehouden,  was de gekrenkte trots van de Inca’s, die zich tot op het bot beledigd voelden. Dezen bleven doorvechten tot de laatste man. Het legertje van Pizarro heeft er bij die gelegenheid zo meer dan 3000 Inca’s omgelegd. Lekkere jongen, die Fransisco. En thuis werd hij daarmee de grote held die de eer van Spanje had hoog gehouden. Zijn achternaam was Pizarro, maar wat mij betreft had hij ook Mladic kunnen heten.

In Cajamarca heerst een bergklimaat. Lekker warm in de zon, en ogenblikkelijk koud in de schaduw. Overdag is het boven de 25 graden, maar ’s nachts daalt het kwik tot ongeveer 5 graden. Regen heeft men hier kennelijk al een tijd niet gezien, want aan alles merk je hier de droogte. ’s Avonds wordt bijvoorbeeld om 19.00 uur het water afgesloten. Moet je dan nog naar het toilet? Ja eh ….. ja ……. klein probleempje. Je kan je stoelgang dus maar beter voor 19.00 geregeld hebben.

Door alle stoffigheid worden je schoenen er ook niet schoner op. Maar daarvoor heb je op de Plaza de Armas een legertje schoenpoetsers klaar staan. In uniform, gediplomeerd, en door de gemeente geaccrediteerd. Dan weet je tenminste dat je niet met een charlatan te maken hebt, haha. Het kostte me de vastgestelde prijs van een euro vijftig. Een rib uit mijn lijf!

Cajamarca ligt hoog. Op 2800 meter. Ik heb daar weinig last van. Wel doe ik er verstandig aan om alles in een seniorentempo te doen, want anders word ik wat kortademig. Jaja, laat de grapjes maar zitten. ik weet het. Ik val zelf ook in die categorie. Alleen beweeg ik me normaal gelukkig nog niet zo.

Maar Dorine kan in het begin doorgaans slecht tegen het hoogteverschil. Zo ook deze keer. Hoofdpijn, moe, veel slapen en weinig bewegen. Het goede nieuws is dat we weten dat het went. Het is net als met jetlag: Er valt weinig aan te doen en de tijd moet voor de oplossing zorgen.

Ondertussen beginnen zich bij mij de eerste voortekenen van Montezuma’s Revenge te openbaren. Montezuma was een Azteken-koning, en de eerste leider van de oorspronkelijke Amerikaanse Indianenbevolking die met de Spanjaarden vocht. Doordat de Spanjaarden betere wapens hadden, werd zo’n strijd doorgaans verloren. En Montezuma werd dan ook in de strijd omgebracht. Maar de buikloop die de Spanjaarden tegelijkertijd opliepen, wordt algemeen beschouwd als zijn verschrikkelijke wraak.

Gelukkig is Montezuma voorlopig mild voor mij. Hij straft mij nog niet met de echte Inca Quickstep. Het is nu eerder een Inca Slowfox. Terecht, want ik ben ook mild voor de nakomelingen van de Inca’s  hier. En ik offer hem met enige regelmaat een Pisco Sour, die ik dan wel zelf opdrink. Dat moet hij toch waarderen.