Señor Freddy

Vandaag wordt een bijzondere dag. Niet omdat het weer gelukkig weer is opgeknapt  -  het loopt vandaag weer tegen de 20 graden zonder wind  -  maar omdat we een dubbel programma hebben.

In de ochtend gaan we paard rijden door de natuur. En vanmiddag staat er een excursie op het programma naar een speciaal stukje natuurschoon waarvan we alleen maar weten “dat je het gezien moet hebben als je in Cafayate bent”. En we zijn in Cafayate. Dus ……… !

Het paard rijden is geen standaard programma. Maar via een van de meisjes die werken in ons hostal hebben we gehoord dat er een Señor Freddy bestaat die paarden houdt. En hij zou ook wel genegen zijn om die een paar uur te verhuren. Daar moeten wij het onze van hebben.

Het contact wordt gelegd, en jawel, dat wordt paard rijden vanmorgen. We dienen te verzamelen op een kruispunt aan de rand van het dorp, waar Señor Freddy al klaar staat met zijn paarden. 

Behalve wij is er ook nog een Frans stel dat graag wil rijden. Dat zijn al ervaren ruiters. Señor Freddy wil ook weten of wij al enige rijervaring hebben. Nou ja, eh ….. iets minder, dus. 

Als kind heb ik wel eens paard gereden op de rug van mijn vader. Ik weet niet of dat ook telt. Verder herinner ik me iets van een paardenrit op Texel, ter gelegenheid van het feit dat mijn ouders 40 jaar getrouwd waren. En ik heb wel eens op een half blind toeristenpaard gezeten dat tijdens mijn rit stevig aan zijn bit werd vastgehouden.

En eerder op deze reis heb ik ook al op paarden gezeten natuurlijk, in Karajia en Kuelap. Maar dat overtuigt Señor Freddy allemaal maar matig. Voor alle zekerheid rijdt hij zelf ook maar mee.

Uiteindelijk worden we op het paard geholpen. Dat valt niet mee, want die beesten zijn toch nog aardig hoog. Maar met behulp van een “kontje” van Señor Freddy komen we toch rechtop in het zadel terecht. 

Dorine berijdt Gringo. Die van mij heet Principito. Kleine Prins. Ja, ze hebben mooi kletsen. Zo klein is die Principito helemaal niet. En bovendien is hij nog eigenwijs ook. Waar elk paard netjes achter de anderen aanloopt, moet Princidinges zo nodig eigen paadjes opzoeken. 

Vind ik dat leuk? Nou, als hij een mens zou zijn, wel. Maar laten we eerlijk zijn, dit is geen mens. Ook al heeft hij benen. Dit is een paard met een eigen wil. Anderzijds, hij wijkt ook niet al teveel af van de posse. Ik gok het er maar op. Bovendien heb ik nou toch geen keus meer. Wie A zegt, moet ook Zef zeggen.

Toch is het eigenlijk wel spannend. Het is mijn eerste echte grote solorit. En natuurlijk weet ik ook wel dat deze paarden gewend zijn om redelijk achter elkaar aan te hobbelen. Dus die zullen toch geen gekke dingen doen? Maar ja ……. Zoals ze in Brabant zeggen: “Ge wet het maor nie, hè?” 

Bij het begin van de rit gaat het  redelijk kalm aan. We verlaten al snel de verharde weg en daarmee de gebaande paden. In de vrije natuur hier is geen prikkeldraad of anderssoortige terreinafzetting, dus waar een wil is, loopt ook een weg. De rit loopt wat omhoog, dus de paarden lopen voorzichtig. 

Maar ja, hoe gaat dat in de natuur? Alles wat omhoog gaat, komt ook weer naar beneden. Dat is met alles. Dus ook met paarden! En de terugweg omlaag is geen paadje. Nee, dat is een onverharde grote weg. Dat vinden die paarden wel leuk. Dus gaat het van stapvoets al gauw over op draf. En ze blijven ook draven.

Eerlijk gezegd vind ik het steeds leuker worden. Ik zit stevig in het zadel. Met mijn evenwichtsgevoel is nog niks mis. Ik heb het gevoel dat ik nog wel wat over heb. Alles onder controle? Nee, dat niet. Principessa luistert volstrekt niet naar mij. Ik luister meer naar Principessa. Maar goed, we hebben een soort status quo, waar ik goed mee kan leven. Hij mag lopen zoals hij wil, zolang als hij mij maar niet naar het leven staat met malle fratsen. 

En ik geniet met volle teugen. Mijn haren wapperen in de wind, zoals ik dat van vroeger op de motor kende, toen de helm nog niet verplicht was. Ik voel me eigenlijk een soort Ivanhoe. Rutger Hauer in de dop. Zo gaan er twee uur voorbij.

Aan alles komt een eind. Ook aan deze gelukzalige momenten. Wij bedanken Señor Freddy voor deze onvergetelijke belevenis. Voorlopig zullen we een tijdje op dit hippische gevoel moeten teren.

Onderweg, op de terugweg naar het hostal, praten we nog wat na over deze interessante ervaring. En zit ik met een wat filosofisch getinte gedachte. Hoe weet een Derde Wereld-paard waar die zijn achterbenen neer moet zetten? Want de wegen en paden zijn hier bezaaid met stenen en gaten. En nou ben ik weliswaar geen specialist in paarden-anatomie, maar volgens mij heeft zo’n beest geen ogen aan zijn buik hangen. Niet dat ik weet, tenminste. En toch komen er geen ongelukken van.

Omdat ik daar zelf niet uitkom, stel ik die vraag natuurlijk eerst aan mijn steun en toeverlaat. Dorine denkt daar even over na, en komt dan als reactie met een uitermate scherpzinnige opmerking: “Dat is niet alleen maar een paardenprobleem. Daar hebben alle viervoeters last van.”

Zoals ik zeg, uitermate scherpzinnig. Echte vrouwenlogica. Relevant ook. Zo had ik het nog niet bekeken. Maar het brengt de oplossing niet dichterbij. Integendeel, het maakt het probleem alleen maar groter. 

We komen er samen ook niet uit. Ik bezef dat één Hendriks meer kan vragen dan tien Striekwolden kunnen beantwoorden. Ik moet mij neerleggen bij het feit dat mijn hersens te weinig omvangrijk zijn om sommige problemen op te kunnen lossen. Dat had ik ook al bij: “Wat was er voor het begin van onze wereld?” Dat soort existentiële zaken. En daar komt nu dus ook de vraag bij over de achterbenen van viervoeters ……. zucht …….

De dag van vandaag herbergt nog veel meer verrassingen. Alleen gaat de tijd dringen. Als ik deze posting vanavond nog geplaatst wil krijgen, dan kom ik aan de beschrijving van alle overige zaken van deze dag niet toe. Dus kies ik er noodgedwongen voor om het voor dit moment even hierbij te laten. Morgen komt er weer een nieuwe gelegenheid om over de rest van deze dag te schrijven. 

Hasta Mañana!