Bariloche

Bariloche. De stad stond bij ons bekend als de tweede stad van Argentinië. Want het is de enige die ik ken naast Buenos Aires. Maar de tweede is het niet. Het komt qua  inwonersaantallen niet eens in de top tien. Het dankt zijn bekendheid  -  zowel in Argentinië als internationaal  -  aan het feit dat het het grootste skioord van dit land is.

Bijgevolg verwachtten wij hier een mondaine stad. Met  -  bij wijze van spreken  -  veel Madammen in een Bontjas. Maar die zijn er niet. Het mondaine is er niet. De sneeuw is er niet. Het apres-ski is er niet. Er is eigenlijk niks dat overeenkomt met onze verwachtingen. 

Feitelijk is er ook niks aan. Afgezien van de foto’s van het Plaza de Aarmas van de vorige posting heb ik hier nog vier foto’s gemaakt die de ballotage zijn doorgekomen. Eentje van een muur van onze studio.

Een van het standbeeld op het centrale plein.

Eenvan het interieur van de "kathedraal"

En eentje van de lente. 

Want in de periode dat we in Bariloche zitten, is het hier officieel lente geworden. En dat is aan de bomen af te zien. Die staan prachtig in de bloei. Maar verder is hier in de stad niets de moeite van het fotograferen waard.

In plaats van de Madammen die er niét zijn, hebben we wel veel bussen met middelbare scholieren en studenten over uit Buenos Aires. Kennelijk moeten alle schoolreisjes hierheen. Busladingen vol. Komen hier skiën.

De studenten en scholieren zijn herkenbaar doordat ze allemaal per groep van ongeveer 30 personen dezelfde winterjas dragen. Gemakkelijk voor de leraar die de verantwoordelijkheid heeft. En verder vallen ze op door het aantal decibellen dat ze produceren. Kennelijk hebben ze allemaal hun eigen groepsliederen en hun eigen yell. En dat gaat de hele dag lekker tegen elkaar op en door elkaar heen.

Heeft dat overdag nog wel iets lolligs en studentikoos, ‘s nachts bevalt ons dat wat minder. Het gaat door tot 05.30 in de morgenstond. En dat weet ik omdat ik eh ..... nou ja, wij zijn gewend om met het slaapkamerraam open te slapen. Behoefte aan frisse lucht. Maar dat heeft soms ook nadelen. En het is aan de jeugd niet gegeven om daar enigzins rekening mee te houden. Alcohol is alcohol, nietwaar?

Goed. Over Bariloche kunnen we dus verder heel kort zijn. Het enige experiment dat de moeite waard is om het nog even te vermelden, is dat Dorine haar eerste reisbezoek aan de kapper had uitgesteld tot deze stad. Want ja, Mondaine Madammen en zo, dan zullen er toch wel betrouwbare kappers zijn. Even voor alle duidelijkheid: Dorine draagt geen bontjas!

De eerste de beste coiffeur bevindt zich hier om de hoek. Voor alle zekerheid toch maar even kijken op Tripadvisor wat medereizigers daarover zeggen. En gelukkig maar dat we dat doen. De commentaren liegen er niet om. Gemiddeld komen die neer op “desastreus”. Die gaat het dus niet worden. 

En bij Dorine zinkt de moed wat in de schoenen. Aan wie ga ik mijn coupe wél toevertrouwen? Als man hebben wij daar doorgaans iets minder last van, maar ja, wij komen van Mars. Maar voor de Venusgangers onder ons ligt zoiets doorgaans toch wel wat gevoelig.

Een Argentijnse dame die ons ziet treuzelen, vraagt of ze ons van dienst kan zijn. Eh ja, dat kan ze. Dorine doet haar probleem uit de doeken. De dame moet lachen en verwijst ons resoluut naar een kapper iets verderop. Dat helpt. Zonder verder te checken vervoegen wij ons op het aangewezen adres. 

De receptioniste aanhoort het wantrouwige verhaal van Dorine en reageert gelukkig ook meteen heel resoluut. Dan moet je Fernando hebben. En Fernando heeft weer de tegenwoordigheid van geest om niet meteen aan het knippen te slaan, maar eerst even een paar minuten te besteden aan een goed gesprek. En dat helpt. Het moet gezegd, het resultaat is minstens op Europees niveau.

Het heeft voor ons verder niet veel zin om onze tijd in Bariloche te gaan besteden. Maar gelukkig is er een uitwijkmogelijkheid. De omgeving is nog steeds prachtig.

Meren, bossen, bergen, sneeuw. En op de kaart zien wij  -  15 kilometer buiten de stad, in de richting van het skigebied  -  een buurtschap met de naam Colonia Suiza. Daar moeten wij natuurlijk het onze van hebben. En is het niks, dan hebben we in ieder geval vast wel weer van de omgeving genoten.

Het kost even moeite voordat we op een rijtje hebben hoe we er moeten komen. Stadsbus 10. Je kunt echter niet met contant geld een buskaartje kopen. Ze hebben  hier ook weer een soortgelijk slimmigheidje bedacht als in Nederland met de OV-kaart. Alleen werkt dat hier natuurlijk weer net even anders. 

Als we het systeem door hebben, blijken we eerst bij een kiosk op de hoek een chipkaart te moeten kopen. Gelukkig niet gepersonaliseerd, anders hadden we de eerste dagen nog niet weg gekund. Vervolgens moet daar geld op gestort worden. En wel handje contantje in dezelfde kiosk. Dan kun je de bus in, houd je je kaart tegen de chiplezer, zeg je tegen de chauffeur waar je gaat uitstappen en trekt hij het daarbij behorende bedrag er af. En klaar is Kees. Simpel toch?

Alleen  -  daar kun je bijna gif op innemen  -  blijkt de kiosk gesloten. Even later  -  als wij nog staan te beraadslagen over waar we dan weer heen moeten  -  zien we uit onze ooghoeken twee mannen uit de kiosk komen. Zou die dan wellicht net geopend zijn? En jawel, we kunnen er nu in. 

Vervolgens gaan we naar de bushalte van een aantal lijnen, waaronder lijn 10. Er staat al een redelijk aantal mensen te wachten, dus kan het zomaar zijn dat onze bus snel komt. Maar die komt niet. Iedereen om ons heen stapt in. In lijn 20, lijn 51, nog een lijn 20, en lijn 47. En na drie kwartier zijn we de enigen die nog staan te wachten. Op lijn 10 die maar niet komt.

Wij vertrouwen het niet meer. En vragen aan de eerste de beste dame die betrouwbaar oogt  -  ze heeft een oog afgeplakt  -  of lijn 10 hier wel stopt. Nou ja, eh ...... ja en nee. In het hoogseizoen wel. Maar in het laagseizoen niet. En wat is het nu? Eh ja...... Dat is dan wel duidelijk. “Dan moet je voor de eerste tien kilometer lijn 20 hebben. En dan kun je daar overstappen op lijn 10.”

Lijn 20? Die is al twee keer langs gekomen! Het leven kent zo zijn tegenslagen. In het Spaans gebruiken ze daarvoor het woord “golpe”. Dat betekent hetzelfde maar heeft daarbij de beter passende associatie van “stomp in de maag”.

Met de volgende bus van lijn 20 bereiken we probleemloos het overstappunt. Dat ligt net na een rotonde, waar bus 20 rechtdoor gaat en wij linksaf moeten. En even later komt zowaar bus 10 in het vizier. Alleen rijdt die naar de overkant van de rotonde om daar te parkeren. En daar staat ie dan. Wij hier. En hij daar.

Gealaarmeerd door de vorige situatie gaan wij ditmaal niet wachten totdat blijkt dat we weer op het verkeerde been staan. Dorine gaat in al haar voortvarendheeid direct op de bus af om verhaal te halen.

Niks aan de hand: De bus is wat te vroeg, en mag volgens de dienstregeling hier pas over vier minuten vertrekken. Dorine is nog niet terug of daar is ook de bus al. “Twee minuten gesmokkeld”, zegt de chauffeur met een knipoog naar Dorine. 

Na alle omzwervingen komen we uiteindelijk in de Colonia Suiza aan. We hebben allebei honger en stappen het eerste de beste restaurant in, met de hoop dat ze daar kaasfondue hebben. Toch geen gekke veronderstelling in een “Zwitsers” restaurant, dunkt ons.

En zowaar, het geluk is met ons. Even later zitten we te smullen van een gesmolten combinatie van Gruyere en Emmenthaler met een stevige scheut Kirsch. Dat doet een mens goed!

Met de inwendige mens goed gevuld, kunnen we welgemoed de Colonia Suiza gaan verkennen. En dat levert toch weer een redelijk bizar verhaal op. Het blijkt dat hier rond 1900 een Zwitser is komen wonen met de achternaam Goye. Patagonië was in die tijd een leeg land. Er woonde ongeveer niemand. En in een poging om die situatie te verbeteren, beloofde de regering rond 1935 aan elk gezin dat zich in deze regio kwam vestigen 60 hectare land. Voor niks!

Herr Goye zag kansen voor zijn familieleden in Zwitserland. Het gevolg was dat er vier gezinnen Goye overkwamen. Met als bagage koeien, geiten, kippen en zaadjes van allerlei soort. Zij voegden hun gebied bij elkaar en bestuurden en bewerkten de grond gezamelijk. De Zwitserse Kolonie was geboren. En zo verschenen hier in het Argentijnse landschap allerlei Zwitsers ogende huizen.

Een Zwitsers watertorentje

Een Zwitserse schooltje. Een Zwitsers kerkje.

En een Zwitsers postkantoortje.

Op het Zwitserse klokkentorentje is een bord aangebracht met een tekst die ook heden ten dage nog actueel zou kunnen zijn: “We hopen dat deze klok met zijn geluid de bomen, de meren, de rivieren en de omringende bergen beschermt, waardoor het geweld van de mensheid ver weg blijft.”

Het is allemaal heel aandoenlijk. Kleinschalig. Bijna kneuterig, maar ook heel gezellig. En dat alles in een prachtige natuur die net gaat uitlopen. Aan een kant aan een meer waar we nog even een half uurtje in de zon liggen. Omringd door besneeuwde bergtoppen. Bovendien is er een wild stroompje dat dwars door het dorp loopt. En zelfs de oorspronkelijke T-ford waarmee een van de gezinnen is aangekomen, staat nog op een veldje te roesten.

De oorspronkelijke vier of vijf families zijn inmiddels uitgegroeid tot ongeveer 70 gezinnen. Half Zwitsers, half Argentijns. Alles gemixt. En bijna iedereen heet hier Goye en is op de een of andere manier familie van elkaar.

Eigenlijk willen we hier wel een paar dagen doorbrengen. In alle rust van deze omgeving genieten. En er zijn drie gelegenheden die huisjes verhuren. Maar de eerste is wat poenerig. Niet onze stijl. En bovendien twee keer boven ons budget. De tweede heeft zijn tuin bezaaid met een rommeltje: Plastic en zooi. Gaat het dus niet worden. En de derde is aan het verbouwen en daarom tijdelijk gesloten. 3 min 3 is nul. Jammer!

Uiteindelijk na een genotsvolle dag nemen we dezelfde buskruisweg terug, maar ditmaal zonder enige storing van welke aard dan ook. Als je eenmaal weet hoe het werkt, wordt alles gemakkelijk. Morgen vertrekken we naar Villa La Angostura. Een dorp met een verrassing!