Zorro en Catwoman

Vandaag vertrekken wij van Villa La Angostura naar San Martin de los Andes. Dit gaat via de Ruta de los Siete Lagos. De route van de zeven meren. Dat is net zoiets als in Nederland de Zeven Heuvelenweg, maar dan anders. Meer met water.

De bus vertrekt pas om 13.00 uur. Dat geeft ons ruimschoots de tijd om alles ter voorbereiding op ons gemak af te handelen. Alleen worden wij geacht om voor elven uitgecheckt te hebben. Maar de eigenaar zal onze kamer niet onmiddellijk nodig hebben. Want zijn overige kamers staan leeg. Dus ga ik maar even vragen of we wat langer kunnen blijven zitten.

Eh ja, dat kan. Tot 12.00 uur, want dan komt de schoonmaakster. Nou, dat is al vast weer een uur gewonnen. Hoeven we nog maar een klein uur te overbruggen. Prettig.

Roberto, de eigenaar, biedt vervolgens aan om ons tegen die tijd naar het busstation te brengen met zijn auto. Hij ziet onze rugzakken en schat in dat zoiets voor ons wel plezierig zal uitpakken. Klopt. Wij nemen het voorstel dan ook graag aan.

Even tussendoor, wat zijn de mensen hier in Argentinië  -  eigenlijk in heel Zuid Amerika tot zover  - toch vreselijk aardig. Iedereen die je tegenkomt, zegt je gedag en vraagt je hoe het gaat. Mensen staan in de bus op voor ouderen. En iedereen bedankt de chauffeur voor de rit. Opvallend, als je de Nederlandse normen gewend bent. En heel weldadig.

Om twaalf uur staat onze “taxi” gereed. Roberto vraagt ons of wij het nieuwe restaurant van Martin Zorreguieta nog gevonden hebben. Want daar had hij ons aanwijzingen voor gegeven. Maar dat heb ik niet. Ik versta zijn Spaans niet al te best. Of hij legt het niet goed uit. In ieder geval heb ik het bouwwerk op de aangegeven plaats niet aangetroffen.

“Maar misschien kunnen we er even langs rijden”, opper ik. “We hebben toch tijd over.” Niet geschoten, altijd mis. Roberto vindt het ook een goed idee. En nadat de rugzakken zijn ingeladen, gaan we vrolijk en wel op weg naar het toekomstige onderkomen van Zorro.

Dat blijkt zich inderdaad niet exact op de door Roberto aangegeven plaats te bevinden. Maar toch wel vlakbij. Ik vraag hem om even te stoppen, zodat ik een foto kan maken.

“Waarom ga je niet even naar binnen? Misschien is hij er wel. Het is een heel gemakkelijke kerel. Doet nergens moeilijk over”, suggereert Roberto. Ja, waarom niet? En weg ben ik.

Binnen in het huis beland ik in zo’n typisch gebouw waarin zowel gewoond als gewerkt wordt. Mensen sjouwen met bouwvakkersspullen. Anderen drinken koffie. Een vrouw komt op ons af en vraagt naar de reden van onze komst. “Is Martin aanwezig?” Nee, die is net even weg. Naar de bank of zo.

Als wij ons onverrichterzake omdraaien, vraagt ze wie ze kan zeggen dat er geweest zijn? Een paar Hollanders, zeg ik lachend. En ik vermoed dat hij dan wel kan inschatten wat onze bedoeling was. 

Roberto begrijpt dat ik Martin graag had getroffen. En biedt aan om nog even de centrumstraat op en neer te rijden. Want het kan zomaar zijn dat hij daar rondloopt. En dat doen we dus ook maar, onderwijl elke voorbijganger in ogenschouw nemend.

Roberto licht ondertussen nog even het verdere doopceel van Zorro. “Aardige vent. Nooit zijn neus in de wind. Speelt zaterdagsavonds altijd gitaar voor de gasten in zijn restaurant. Heeft een hippymeid als vriendin. Maar dat gaat de laatste tijd niet meer zo goed. Dus ben ik benieuwd of ze het volhouden”.

En passant horen we ook nog dat Koningin Maxima toch niet hier is geboren maar in Buenos Aires. “Maar ze komt hier elk jaar wel een keer om haar ouders en haar broer te bezoeken.”

Als we op het eind van de centrumstraat bij het vroegere restaurant van Martin aankomen, zie ik dat daar reuring is. Er lopen een stuk of vier werklui. En ik stel voor dat we daar ook nog even kijken.

Goed gegokt! Ik herken Martin meteen van de foto’s op internet. Hij loopt tussen de werklieden. In zijn werkkloffie. Dus niks te beroerd om zijn handen uit de mouwen te steken. Meteen spring ik de auto uit, en wenk Dorine om mee te komen. Die stelt zich in dat soort scenes nu eenmaal wat bescheidener op dan ik. Ik niet, en stap recht op hem af.

We schudden handen en ik vertel hem dat we uit Nederland komen. Dorine meldt hem dat we trots zijn op zijn zus. “Dat ben ík ook”, zegt hij lachend. Het ijs is gebroken. Hij heeft geen bezwaar tegen een foto. “Zorro en Catwoman”, denk ik bij mezelf. 

Als de foto is gemaakt, nemen we afscheid. Inderdaad, een sympathieke kerel. Als we even later in de bus zitten, vinden we het toch eigenlijk wel leuk dat dit gelukt is. En we realiseren ons plotseling dat we nu maar drie handshakes away zijn van Obama. En Hillary Clinton. En Vladimir Putin. En vier van Donald Trump, als we er althans van uit kunnen gaan dat Hillary en Donald elkaar ook de hand hebben geschud.

En het grappige vinden we dat we niet alleen drie of vier handshakes away zijn van deze mensen, maar dat we nu ook precies weten welke handjes er daarvoor geschud zijn.

Pas later in de busrit dringt het bezef door dat onze kennismaking met Zorro ons niets verder gebracht heeft. Want Dorine heeft Koningin Beatrix  -  toen ze bij de SER werkte  -  meerdere malen de hand geschud. En een keer haar handtas achterna gebracht, toen ze die was vergeten.

En ook ik heb een keer het genoegen gehad om Koningin Beatrix de hand te mogen schudden. Dat was bij de gelegenheid van haar Nieuwjaarsreceptie in het Paleis op de Dam. Naast de politieke kopstukken waren dat jaar daarbij ook de  leidinggevenden in de Maatschappelijke sector van de maatschappij uitgenodigd. En daar hoorde ik toen ook bij.

Iedereen die een uitnodiging had, moest zich melden op de parkeerplaats van het Olympisch stadion. En op vertoon van je uitnodiging en je legitimatie mocht je daar een bus in. Veiligheid voor alles. De bus bracht ons naar het Paleis op de Dam. Daar kwamen we dan in een schitterende receptiezaal, met uiteindelijk ongeveer 200 mensen.

In zo’n situatie ben ik altijd zeer geïnteresseerd in hoe alles werkt. En ik had al gauw in de gaten dat de Koningin resideerde in een zijzaaltje, achter een paar schuifdeuren. En het leek me wel leuk om voor elkaar te krijgen om van het hele gezelschap als eerste Beatrix de hand te schudden, zo gauw de schuifdeuren open zouden gaan. En als zo’n idee zich eenmaal in mijn hoofd vastzet .......

Toch is het mij niet gelukt. Want toen het walhalla open ging, was één man mij te snel af. Nou ja, te snel ..... we waren eigenlijk gelijk. Als het een hardloopwedstrijd was geweest, had er een fotofinish aan te pas moeten komen. Maar toen ik zag wie mijn concurrent was, hield ik me toch wijselijk maar even gedeisd.

En ik had er toch veel lol in om vervolgens een soort lakei te horen roepen: “Doctorandus Ruud Lubbers. Minister President”. En vervolgens “Doctor Zef Hendriks, directeur vereniging Wereldkinderen”. Hahaha! Ja, Hare Majesteit moet tenslotte wel  goed weten met wie ze te maken heeft!

Maar goed, als we in de bus eenmaal in de gaten krijgen dat ons lijntje met Maxima even kort via Zorro loopt als via Beatrix, krijgt onze ontmoeting van zojuist het perspectief dat het verdient. Leuk! Maar ook niet meer dan dat.

En Maxima heeft ook de Paus een hand gegeven. Da’s drie handshakes! En zo grinniken we nog even door .......

Tussendoor kijken we onderweg ook nog naar het landschap. Echt prachtig. Alleen weer bossen, meren, bergen en besneeuwde bergtoppen. Het enige dat afwijkt is een slecht onderhouden brug.

Maar voor de rest is alles hetzelfde. 

Wij noemen dat het hagelslageffect. Als je elke dag een boterham met hagelslag eet, weet je uiteindelijk niet meer hoe lekker die is. En pas als je nooit meer hagelslag kunt eten, weet je pas echt weer hoe heerlijk dat altijd is geweest. Het effect van verzadiging.

Dat is net zoiets als dat het gras bij de buurvrouw altijd groener is. Dat kan ik ook wel uitleggen, maar dat doe ik niet. Want ik heb ook een buurvrouw. En die heeft ook gras. Weliswaar niet zoveel, maar toch! En ik ga niet uit de school klappen. Zo ben ik niet getrouwd! Privacy is privacy. Agge het moar wet!

Uiteindelijk arriveren we met de bus in San Martin de los Andes. De plaats is mooi gelegen in een natuurlijke bergkom. 

Daar gaan we anderhalve dag van genieten. We belanden uiteindelijk in een bungalow die is ingericht voor vijf personen. Maar ja, laagseizoen, hė. Dan ben je als eigenaar al gauw blij als er twee inzitten!