Zeeleeuwen en Walvissen

28 oktober 2016 - Puerto Madryn, Argentinië

Vandaag is het dan eindelijk zo ver. Zwemmen met de zeeleeuwen. Het lijkt me heel spannend. Maar qua gevoel weet ik nog niet zo goed wat ik me er bij voor moet stellen. In de reclamevideo’s bij de touroperators knuffelen die beesten je bijna plat. Maar dat zie ik bij ons nog niet meteen gebeuren. Daar zijn het natuurlijk reclamevideo’s voor. Dat is vast ooit één keer gebeurd toen de camera’s net draaiden. En daarna waarschijnlijk nooit meer.

Ook hebben we hier een stel gesproken dat de tour al heeft gedaan. Zij melden ons dat ze de zeehonden op een behoorlijke afstand hebben kunnen waarnemen. Zo’n scenario lijkt ons waarschijnlijker. Maar goed, we gaan het allemaal meemaken.

Om half acht in de ochtend is het verzamelen. Dat heeft te maken met het feit dat de zeeleeuwen slechts op twee momenten bereid zijn om het water in te gaan. In de ochtend rond half negen a negen uur, en wanneer het vloed is. Want dan loopt hun strandje onder, waar ze normaal liggen te zonnebaden. Dus dan moéten ze wel het water in. Dat is vandaag om vier uur in de middag. Wij kiezen voor de ochtend.

Op het verzamelpunt krijgen we onze wetsuits. Die dingen zitten superstrak om je lijf. Je voelt je net een Michelin-mannetje. Of als een saucijs. Althans, ik weet niet of een saucijs zich ook een saucijs voelt. Het is ooit een stuk beest geweest, dus misschien zit er nog een spoor van gevoel in. Maar ja, dat zegt nog niets over wat die dan voelt.

Voor hetzelfde geld voelt een saucijs zich als een rolmops. Dat zou natuurlijk kunnen. Maar ik heb het graag simpel. Het leven is al gecompliceerd genoeg. Ik houd het er maar op dat een beetje saucijs zich graag voelt als zichzelf. Als een saucijs, dus.

Okay, wetsuit aangestroopt. Daarna een cat-wetsuit met korte pijpen er overheen. Waarschijnlijk om alles goed op zijn plaats te houden. Dat is nog meer stroopwerk. Vervolgens krijg je wet-shoes aan. 

20161027_073932_1  ZH wetsuit  20161027_073549  DS wetsuit

En later op de boot wordt dat nog aangevuld met wet-gloves, een wet-bivak, zwemvliezen en een snorkel. Alles in strak rubber. Zou ik ooit de neiging hebben gehad om een rubber-fetish te ontwikkelen, dan is die vandaag wel in de kiem gesmoord: Je loopt met dit alles aan rond alsof je een skippybal bent. Die kan ook zo lekker stuiteren.

Het voordeel van zo’n pak is tweeledig. In de eerste plaats blijf je ruimschoots drijven. Je hoeft je wat dat betreft geen zorgen te maken op de open zee. En ten tweede zit het pak zodanig strak dat er slechts ruimte is voor een uiterst dun laagje water tussen jouw lijf en het pak. Dat water neemt in slechts enkele seconden de temperatuur van je lichaam aan, zodat je het zeker niet koud krijgt. Ook al is het zeewater absoluut nog niet op temperatuur.

Vervolgens krijgen we ook nog allemaal  -  we zijn met zeven personen  -  een windstopper aangereikt, want we moeten op het strand wachten totdat onze speedboat verschijnt. En dat duurt nog zo’n tien minuten.

Dan komt er een stipje aan de horizon dat allengs groter wordt. Zie ginds komt de speedboat ..... Dat wordt hem dus. We passen er precies allemaal in. Naast de kapitein is er plaats voor acht. Dat klopt: zeven klanten en een instructeur.

GOPR4753  speedboat

De tocht naar het zeeleeuwenstrand duurt zo’n 20 minuten. Van verre horen wij het gebrul van met name de mannetjes-zeerobben. Het is echt een oergeluid, uiteraard bedoeld om de vrouwtjes te imponeren. En dat schijnt ook te kunnen lukken: Sommige mannetjes verzamelen wel dertien vrouwtjes om zich heen. Nou, dan moet je toch aardig kunnen brullen! En dat doen ze dan ook. Ik red dat niet. Maar ik heb dan ook geen 13 vrouwen.

Voordat we het water in gaan, krijgen we nog wat laatste instructies. Op dit moment van het jaar zijn de zeeleeuwen nog niet agressief. Ze bijten wel, maar niet door. Dus geen reden tot paniek. Je mag de beesten aanraken, maar alles rustig. De robben zijn nieuwsgierig en komen naar ons toe. Het is dus niet de bedoeling dat wij ze tegemoet zwemmen. We laten het initiatief bij de dieren zelf. Het klinkt allemaal logisch.

De instructeur meldt bovendien dat hij een onderwatercamera bij zich heeft, en dat hij foto's zal maken voor het nageslacht. Uiteindelijk krijgen we allemaal een setje foto's.

Vervolgens worden we één voor één de boot uit geholpen. En inderdaad! Bij mij duurt het even, maar dan komt er een zeeleeuw op mij afgezwommen. Hij draait, glijdt, buitelt en duikelt om me heen. Ik kan hem gewoon aanraken. Een fenomenale ervaring! Dit had ik niet durven dromen. Maar het gebeurt echt.

GOPR4793  onder water.1  GOPR4860  onder water.3 

Even later heb ik er zelfs meerdere in mijn directe nabijheid.

GOPR4797  onder water.2  GOPR4802  onder water.4

Eentje ligt zo ongeveer tegen mijn borst aan. Ik pak hem met twee handen vast. Hij glijdt door deze cirkel heen. En dat bevalt kennelijk, want daarna keert hij om en doet hij het nog een keer.

GOPR4800  boven water  GOPR4841  onder water.5

Als we de zeeleeuwen van zo dichtbij kunnen bekijken, valt ons op dat ze hele lieve ogen hebben. Die je kunnen aankijken met een blik van "heb je me gezien?". Nou, dat hebben we!

GOPR4887  mooie ogen

Ik word inderdaad gebeten. Nou ja, gebeten is een groot woord. De zeeleeuw zet zijn tanden in mijn handschoen en begint een beetje te nibbelen. Mijn handschoen kan dat kennelijk goed hebben. Want het laat geen sporen na.

GOPR4847  beet in de handschoen  

Zo blijven we ruim een half uurtje bezig. Daarna worden we weer terug geroepen in de speedboat. Daar trekken we weer gauw onze windstoppers aan. Want anders wordt het echt koud.

GOPR4920  Na afloop  

We zijn een uitermate bijzondere ervaring rijker. Het heeft mijn stoutste verwachtingen overtroffen. We praten er nog lang over na. Dorine blijkt exact dezelfde ervaringen te hebben opgedaan als ik. Heel indrukwekkend.

De volgende dag staat een bezoek aan de walvissen op het programma. Zoals ik al eerder uit de doeken heb gedaan, lijken ze al vertrokken uit de baai. Vanaf het strand is er althans niets meer te zien. De mensen die we er hier over spreken, zijn er pessimistisch over. Om de een of andere reden zijn ze hier zo'n 10 dagen geleden vertrokken. De baai heeft een doorsnee van zo'n 100 kilometer. Daar zijn ze dus niet meer. En de verwachting is, dat ze dit jaar hier niet meer terug komen. 

Maar buitengaats lijken ze nog waargenomen te kunnen worden. Als je met de boot de volle zee opgaat, zie je er wellicht nog een paar. Afwachten dus, en wel zien. De mensen hier denken dat er iets speciaals aan de hand is. Het gevolg van bijvoorbeeld klimaatverandering en hoe de walvistrek daarop inspeelt.

Ook zijn er die denken dat ze in de baai te overvloedig worden bezocht, en dat al die toeristenboten de walvissen uiteindelijk afschrikken.

En we krijgen verhalen over de grote watervallen van Iguacu waar hetzelfde is gebeurd. Als je daarnaar ging kijken was je meteen getuige van de meest prachtige tropische vogels, van allerlei kleuren, maten, soorten en aantallen. Totdat er besloten werd met helicopters rond te gaan vliegen. Die maken op de mooie beestjes de indruk van roofvogels. Nu zie je er dus geen een vogel meer.

Er gaan 's morgens twee bussen naar het Nationaal Park van de walvissen (Puerto Piramides). Eentje om 07.00 uur en een om 09.45. Het wordt natuurlijk de laatste. Als het niet persé moet, hoeven we niet zo nodig voor dag en dauw. De temperaturen komen vandaag boven de dertig graden, er is een strakblauwe lucht, en het waait behoorlijk. Maar daarom voelt het tegelijk niet zo snikheet.

Als we op de plaats van bestemming aankomen, is het opvallend rustig.

20161028_122053-1  Rustige haven.1

Er lopen nauwelijks mensen en ook op het strand waar de boten hun ligplaats hebben, lijkt niks te doen. Dat voelt niet goed.

20161028_122138-1  Rustige haven.2  20161028_122310  Leeg strand.2

Een bezoek aan de plaatselijke tourist information office bevestigt ons angstige voorgevoel. De havenmeester heeft net precies verboden dat er voor de rest van de dag nog boten uitvaren vanwege de harde wind. De toeristenboten hebben bovendeks natuurlijk een hele opbouw en hebben daarom niet dezelfde stabiliteit als normale boten. En met deze harde wind nu nog de zee op vindt hij onverantwoord. Safety first.

Tja. Daar staan we dan. Balen. De pest in ons lijf. Zitten we hier vijf dagen in Puerto Madryn, en gaan we morgen weg zonder ook maar één walvis gezien te hebben! Dit is dus wat we allemaal niet gaan zien:

20161028_123110-1  Niet gezien.1  20161028_122355-2  Niet gezien.2 20161028_123153-1  Niet gezien.3  20161028_123209-1  Niet gezien.4

We druilen nog wat langs het botenstrand in de hoop dat we toch nog tegen iets aanlopen dat mogelijkheden biedt. Zinloos, natuurlijk. Wel zien we nog drie boten terug komen en de wal opgetakeld worden die vanmorgen nog wél uitgevaren waren. Want die vertrekken vandaag niet meer.

20161028_122303-1  Boten uit het water.  

Dat wrijft nog extra zout in de wonde. De mensen die er uit komen,vertellen dat zij twee walvissen hebben kunnen waarnemen. Zij wel. 

Dus als we vanmorgen de bus van 07.00 uur hadden genomen ...... Maar nee, wij willen niet zijn van de hadden en de wazzen. We proberen ons te vermannen en besluiten onze tegenslag weg te spoelen met een kop koffie  -  dit keer mét taart  -  in het lokale koffiekneutertentje. De eigenaresse is kennelijk een fan van Bob Marley. Want diens rood-geel-groene muts ligt er te koop. En hij zingt ons toepasselijk toe: Ai ai ai, ai ai ai. Nou, daar kan ik me wel in vinden.

20161028_120252  Bob Marley.1  20161028_120259  Bob Marley.2

Nadat we via de koffie weer een beetje nuchter gaan nadenken, besluiten we onszelf hier niet langer te tergen en de eerste de beste bus naar Puerto Madryn terug te nemen. Als we de koffietent verlaten, zingt Bob Marley ons nog na: Don't worry. Be happy. Nou ja, hij heeft in dit geval wel gelijk. We gaan ons best doen.

Op het strand in Puerto Madryn gebruiken we vervolgens de lunch. Naast ons op het strandterras zit een stel uit Buenos Aires lekker te tutteren met een fles wijn. Wij krijgen daar ook een glas van aangeboden, en raken vervolgens in gesprek.

Het waarom blijkt al gauw. Ze spreken Engels en zijn daar apetrots op. Ze willen dat dan ook graag showen. Alleen is het erbarmelijke dat hun uitspraak zo slecht is dat ze amper te volgen zijn. Ons Spaans is drie klassen beter dan hun Engels. En nadat we hen eerst uitvoerig hebben gecomplimenteerd met hun Engelse kunsten  -  ze zijn zichtbaar vereerd  -  is dat punt gemaakt, die horde genomen en kunnen we vervolgens weer rustig op een gesprek in het Spaans overschakelen.

Uiteindelijk geven ze ons hun NAW-gegevens in Buenos Aires voor het geval dat. En we moeten daar zeker gebruik van maken als zij ons ergens mee van dienst kunnen zijn. Wij beloven het plechtig. Zoals ik al eerder heb betoogd, wij ontmoeten op onze reis veel aardige mensen.

Zoals ook vanavond. Dan gaan we voor de tweede keer eten bij de huiseigenaresse. We zijn nogmaals uitgenodigd. Dat wordt vast weer heel plezierig. Wegens succes geprolongeerd.

Foto’s

12 Reacties

  1. Jo&Conny:
    29 oktober 2016
    Wat een leuke ervaring met die zeeleeuwen. Kijk dat heb je dan toch maar mooi meegenomen. En die walvissen, dat komt nog wel een andere keer toch? Leuk verhaal weer Zef. Groetjes, JoCo
  2. Daphne Van Straaten:
    29 oktober 2016
    Wat een mooie ervaring. Welk beestje was nu nieuwsgieriger vraag je je bijna af!
  3. Jan Ooms:
    29 oktober 2016
    Hoi Zef en Dorine,
    Jammer van de walvissen, maar toch het echt zwemmen met zeehonden compenseert dat toch wel? Dat zou met walvissen minder gelukt zijn; dan blijf je echt op afstand.
    Bij mij welde ook een soortgelijke vraag op als bij Daphne; "wie is nu nieuwsgierig(er) naar wie?
    En we blijven met veel genoegen jullie omschrijvende, observerende, humoristische, kernachtige, maar ook uitvoerige verhalen over en van jullie belevenissen lezen,
    Groepjes vanuit het Tilburgse.
    P.S.
    zijn jullie al weer noordwaarts aan het reizen?
  4. Hans:
    29 oktober 2016
    Na deze indrukwekkende verslaggeving kijk ik ineens heel anders aan tegen waterkonijnen. Maar nu ik dit opschrijf, trek ik het toch maar weer in.
  5. Zef:
    29 oktober 2016
    Wij zijn benaderd om achter de tralies van de zeeleeuwendierentuin te gaan verblijven. Zodat deze beesten ons goed kunnen observeren. Hun entreeprijs is drie haringen per bezoek.
  6. Bye, Henriëtte:
    29 oktober 2016
    Een heel bijzondere ervaring. Mooi.
  7. Monique:
    29 oktober 2016
    Na enkele dagen van alles lees ik over jullie avonturen en een zieke Dorine. Dat geeft zo zijn voordelen als je al een aantal dagen niet inlogt. Inmiddels lees ik dat Dorine weer opgeknapt is en volop meedoet aan alle spannende dingen. Mbt die walvissen. Dat is balen!

    Het lijkt wel of dit altijd gebeurt. Of die beesten zijn net vertrokken, of je bent precies in het verkeerde gebied met de boot, of de boot vaart niet , of ....
    Als je ze niet op de planning hebt staan, dan komen ze ineens zomaar te voorschijn.

    Misschien gaat dit bij jullie ook nog lukken, anders zien jullie misschien "wilde dolfijnen"in Brazilië.

    Argentinië is een land waar ik ook nog wel eens naar toe wil, dus ben benieuwd naar jullie verhalen in feb./mrt volgend jaar.
  8. Jacqueline:
    30 oktober 2016
    Hallo Zef, Dorine,

    Jullie kennen ons niet maar we volgen jullie avonturen al een tijdje met belangstelling. Donderdag 3 november a.s. is het zover en reizen wij zelf af naar Patagonië. We gaan via Buenos Aires 4 dagen naar Peninsula Valdes. Ook wij hadden de walvissen op het programma staan en lezen met teleurstelling dat we daar niet op hoeven te rekenen. Jammer. Maar dat maakt dat we wel denken aan het zwemmen met de zeeleeuwen.
    Kun je een tip van de sluier oplichten over welke organisatie jullie gekozen hebben?
    Zie hier vanuit Google Nederland zeer uiteenlopende prijzen van rond de 90 dollar tot 300 dollar... Lijkt echter dezelfde soort excursie... We hopen dat we het wiel niet opnieuw uit hoeven te vinden. Misschien dat je ons tips kunt geven over welke organisatie aan te bevelen is. Waren die foto's inbegrepen in de prijs of kwam er dat later nog bovenop?

    Afijn, kijk maar of je tijd en zin hebt om hierop te reageren. Wij wensen jullie nog heel veel reisplezier. Begrijp dat jullie nu ongeveer op de helft zijn. Wow! Wij hebben een maand tot onze beschikking en bezoeken daarna dus ook El Calafate, El Chalten, Torres del Pine en het merengebied. We eindigen op Paaseiland (nou ja, in Nederland tenslotte).
    Goede reis, groetjes,

    Jacqueline en Remy
  9. Marlies:
    30 oktober 2016
    Ook ik lees als onbekende mee en geniet! Zelf het voorrecht gehad om de walvissen al 2x van dichtbij te mogen hebben gezien. Tot eind november zijn ze in de baai. De tours worden soms afgeblazen vanwege de harde wind. Ik heb een goede Nederlandse kennis in Argentinië wonen met een eigen reisbureau. Neem even contact met hem op, hij kan jullie adviseren. Zijn bureau heet Tipica reizen. Veel plezier allen!
  10. Zef:
    31 oktober 2016
    Dag Jacqueline, Remy en Gallina,

    Leuk om te lezen dat jullie als buitenstaanders onze reislogger ook lezen. Wat ons betreft, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Voel je welkom.

    Om even op de vragen in te gaan: Wij hebben onze zeeleeuwentour geboekt bij Abramar. Een klein clubje, maar wel de goedkoopste. 1600 pesos per persoon. Dat is ongeveer 96 euro. Het product is bij iedereen hetzelfde, maar de prijs bij de concurrentie is iets tot veel duurder. Je kunt ze vinden op het strand bij de Bajada dos.

    Je kunt na afloop een CD krijgen met een filmpje waar jullie avonturen op zijn vastgelegd. Kosten 350 pesos. Als je alleen een of twee foto's wilt, is dat gratis. Ik wilde 10 foto's. Die kreeg ik uiteindelijk ook gratis. Maar dat was niet standaard. Ik was meer dan vriendelijk geweest voor het meisje dat het regelde. En ja, dan doen ze wel eens vriendelijk terug. Vandaar.

    Mochten jullie meer concrete informatie willen over El Calafate, El Chalten, het merengebied of Puerto Natales dan dat er in de reislogger staat, mail ons dan op [email protected], en je krijgt per omgaande antwoord. Geen probleem en tot je dienst.

    Gallina, ik heb even naar de website gekeken van de organisatie die jij noemde, maar die gaan me niet aan zicht op de walvissen helpen. Die zijn vertrokken richting Antartica, en wij reizen precies de andere kant op. Toch bedankt voor het meedenken.

    Allen gegroet, en Jacqueline en Remy alvast een indrukwekkende reis gewenst.

    Zef
  11. Jacqueline:
    31 oktober 2016
    Hoi Zef, hoi Gallina,

    Wat fijn om zo snel reacties te krijgen op onze vraag.
    Gallina bedankt, maar we hebben alle overnachtingen al geregeld via airbnb en booking.com. Maar het was leuk om even te kijken bij Tipico. Gaan we zeker onthouden.
    Zef, bedankt voor je uitgebreide reactie. En ja misschien mailen we je nog.
    We gaan ook een blog bijhouden, wat minder uitgebreid waarschijnlijk, maar ik zal je onze site mailen mocht je nieuwsgierig zijn.
    Heel erg bedankt en heel veel plezier nog!!!
  12. Edwin:
    12 november 2016
    Hoi Zef en Dorine,

    Leuke reisblog. Zit nu zelf na te genieten Vd dag van vandaag. We hadden geluk. Nauwelijks wind dus het water op op zoek naar walvissen. Uiteindelijk een moeder met baby gespot. Zo jammer dat jullie dat hebben moeten missen. Ook wij waren pessimistisch na alle verhalen. Maar niet alleen de walvissen in de baai van pensaluda valdes zijn bijzonder. Wat te denken Vd pinguïns in puerto norte en de zeeleeuwenkolonie. Een paradijs op aarde hier. Zeer dankbaar en bijzonder om hier te zijn. Morgen door naar bariloche. Ik blijf jullie volgen!