Aan de wandel. En terug!

We hebben een volle dag in Villa La Angostura uitgetrokken om hier in de buurt van oost naar west een eiland over te steken. Of eiland, nou ja, het zit voor 100 meter aan het land vast, dus is het eigenlijk een schiereiland. Een tocht van 12 kilometer. De heenweg is lopen, klimmen en klauteren met 500 meter hoogteverschil. 

Onderweg kun je twee keer afslaan voor een uitkijkpunt. Met uitzicht op bossen, meren, bergen en besneeuwde bergtoppen. En op het eind wacht een catamaran die je weer terugbrengt naar het beginpunt.

Dat klinkt uitdagend. Gaan we doen. Alleen zitten we aan de rand van het stadje. De keuze is om eerst naar het centrum te lopen en daar een stadsbus te pakken, of direct vanuit ons huis naar het startpunt te lopen. Dat is dan heen en terug wel 6 kilomter extra. En afgaande op de kaart brengen de uitstapjes naar de beide uitkijkpunten ook wel 6 kilometer extra afstand met zich mee. Dus dan zitten we al op 24. En we moeten daarna ook nog boodschappen doen in het centrum ..... 

Maar we zijn in een sportieve bui en besluiten toch om het zo maar te gaan doen. En dan zien we vanavond wel weer verder. 

Net voordat we willen vertrekken, checken we onze mobielen nog even. Bericht van onze huurders. Zij hebben per 15 december een  huis gekocht. Dus kan het zomaar zijn dat ze per 31 december uit ons huis zijn. Nou, dan hebben we onderweg meteen mooi tijd om het daar met elkaar eens uitgebreid over te hebben.

Onderweg naar ons startpunt komen we allerlei Duits aandoende namen tegen. Zoals “Sonnenheim”. Ik krijg meteen allemaal associaties met naturistische Duitsers rond het jaar 1930. Foto’s van mannen met opgeschoren hoofden die kamillebloemetjes plukken voor hun biologische thee. Ongetwijfeld Fritz, Karl en Kurt geheten. Afgekort FKK.

In het centrum zie je ook al steeds verwijzingen naar Duitsland en de Duitse taal.

Mijn eerste gedachte is dat die Duitsers hierheen gekomen zijn in 1919 of in 1946. Maar zo is het in ieder geval lang niet altijd. Er zijn er rond 1900, en later ook rond1930, velen hierheen gevraagd omdat ze over de nodige know how beschikten op het gebied van onderwijs, bouwen, techniek, wetenschap en landbouw.

Even bekruipt mij de gedachte dat Ouweheer Zorreguieta ook het product is van Duitse eh .... Maar nee, dat gaat te ver. Zo mag ik niet denken. Even mijn vrije associaties in de houdgreep nemen. Iedereen heeft het recht om Zorreguieta te heten. En daar klinkt niets Duits aan. Toch?

De start van onze wandeltocht

is voortvarend. Het is meteen klimmen geblazen. En na 1 kilometer komt al de afslag van de eerste mirador. Uitkijkpunt. Na het nodige geklauter worden we beloond met een buitengewoon uitzicht.

Vervolgens weer terug naar het hoofdpad. Bij het bordje “1 km. Nog 11” kijk ik op mijn mobiel naar de tijd. We zijn al één uur onderweg. Nou, dat is lekker motiverend. Bovendien is er een complicatie. In de folders staat dat de terugvaart om 16.00 is. Daar hebben wij ons vertrektijdstip op afgestemd. 

Maar de dame in de kassa aan het begin  -  een dame in een kassa is hier net zoiets als een man met een officiële pet  -  repte over de terugvaart om 15.00 uur. En dan moeten we echt haast gaan maken. Want een nachtje op dit eiland zonder beschutting en met vorst trekt ons minder. En om na 21 kilometer tot de conclusie te komen dat er nog weer 15 terug gelopen moeten worden, klinkt ook  weinig aantrekkelijk.

We besluiten dus om  geen extra risico’s te lopen, toch maar wat vaart te gaan maken en op een aankomsttijd van 15.00 te mikken. Inclusief de tweede mirador, want dat uitzicht willen we ook zien. We lopen hier uiteindelijk niet voor niets te wandelen.

Ondertussen lopen onze gesprekken als vanzelf. “Met de wetenschap van de situatie van de huurders, wat gaat onze terugreisdatum worden?” We zijn het er al gauw over eens dat dit niet 1 januari moet zijn. Want dan moeten we op reis al even hard doorlopen als op dit eiland. 

Enige berekening leert dat een datum rond 1 februari realistisch is. Dan kunnen we in hetzelfde tempo doorreizen en komen we prima rond. Wel moeten we dan verzorging regelen voor onze kippen en planten. We schatten in dat we dat linksom of rechtsom wel voor elkaar moeten kunnen krijgen.

“Wat doet het jou dat er nu een duidelijke einddatum aan de reis verschijnt?” Dat blijkt toch wel een moeilijke. Het eindpunt krijgt plotseling een gezicht. Gingen we weg met het vrije gevoel van “we zien het allemaal wel”, nu kunnen we  ineens gaan berekenen wanneer we ongeveer in Buenos Aires zijn. Half november. En in Rio de Janeiro vieren we Kerst en Oud & Nieuw! Een uitzinnige gedachte!

Maar er gaat wel iets onbevangens van onze reis af. Tot nu toe waren we nog op heenreis. Minstens tot het zuidelijkste punt van Patagonië. Echter, nu lijkt het plotseling alsof onze terugreis al begonnen is.

“Hebben we zin om alweer naar huis te gaan?” Nee, eigenlijk niet. We zouden wel graag even weer een aantal mensen willen zien. De kinderen en kleinkinderen, familie, vrienden en vriendinnen. Maar dat is toch wat anders als weer naar huis willen.

Op de een of andere manier voelt het “op reis zijn” als heel relaxt, terwijl we het thuis zijn ook associëren met allerlei taken en verplichtingen die je er daar gratis bijkrijgt. Het is allemaal wat dubbel. En we komen daar ook niet echt uit.

Maar goed, we doen er verstandig aan om onze reismood nog maar even vast te houden. Want we hebben nog vier maanden voor de boeg. Met de gletschers in Zuid-Patagonië. De walvissen rond Peninsula Valdez. Buenos Aires. De watervallen van Iquazu. Rio de Janeiro. We kunnen echt nog even vooruit.

Inmiddels hebben we stevig doorstappend de tweede mirador bereikt. Ook hier genieten we weer van een fabuleus uitzicht. 

En verder gaat de tocht. En de discussies. “Is het een optie om aansluitend ons huis nog door te verhuren?” Alles afwegend komen we tot de conclusie dat we dat toch maar niet gaan doen. Dan hebben we daar zelf te weinig zicht op, en daar is ons huis met onze spullen ons toch te dierbaar voor.

“Willen we op een ander, later moment nog wel een keer zo’n reis maken?” Dat blijken we allebei niet uit te sluiten. Het reisvirus heeft er bij ons kennelijk toch wel aardig ingehakt. Of anders wellicht niet voor zo’n lange periode maar wel op dezelfde manier.

En zo vliegt onze wandeltijd voorbij. De tocht zit er op voordat we het in de gaten hebben. En we komen ruimschoots voor drie uur op het eindpunt aan.

 Daar is gelukkig zowaar een restaurantje. Twee koffie en twee appeltaart graag! 

We komen in gesprek met de man achter de kassa. En al gauw gaat het weer over de familie Zorreguieta. Dat Maxima onze koningin is, is hier toch wel allerwege bekend. Maar ook de rest van de familie komt hier nog wel eens wandelen. Martin is een toffe peer. Hij wordt in Villa La Angostura door iedereen aangesproken met Zorro. Kijk, zo hoor je nog eens wat.

Vervolgens vraagt de kassaman of we ook terug willen met een catamaran. Dan heeft hij een leuke aanbieding voor ons. Om half vier is er een rondvaart over het meer met een gids. Om half vijf zijn we dan weer hier ter plekke, om dan aansluitend via de vaartocht van nog een uur weer op het beginpunt van het eiland aan te komen. Dat klinkt redelijk aantrekkelijk. En we kopen twee kaartjes voor 380 pesos.

Op de kade is het even raden welke onze catamaran is, want er liggen er twee aangemeerd. Maar die blijken het geen van beide te zijn. De onze moet nog komen. En inderdaad, om twee over half  vier  -  ze zijn hier in Argentinië punctueel en betrouwbaar twee minuten te laat  -  verschijnt ons schip aan de horizon. Een fraai gezicht.

Als de passagiers zijn uitgestapt, willen wij instappen. Maar dat is niet naar de zin van de kapitein. Wat of we moeten? Nou eh, een rondvaart van een uur over het meer met een gids. En vervolgens weer terug naar het beginpunt.

De kapitein wil onze papieren zien. Die zijn volgens hem alleen maar geldig voor de terugvaart. En die kost op zich al 380 pesos. Dus waar wij het vandaan halen dat wij ook nog een rondvaart willen? Met hem in ieder geval niet! En weg is hij.

Ja, maar zo zijn we niet getrouwd! Wij op hoge poten naar de kassaman. Die aanhoort ons verhaal, en zegt ons: “Wil de kapitein niet? Jammer. Als je wilt, krijgen jullie je geld terug. En dan moet je zelf maar zien hoe je terug komt.” Prima, terug met dat geld. Zijn ze nou helemaal? En jawel, we krijgen 760 pesos in onze handen gedrukt.

Tegelijkertijd realiseren we ons dat we nu wel een risico nemen. Want er liggen weliswaar nog twee catamarans aan de aanlegsteiger. Maar een van die twee moet ons wel mee willen nemen. Want anders moeten we met hangende pootjes op onze grote mond terug komen. Of nog weer 15 kilometer gaan lopen. En dat laatste gaan we zeker niet doen. Maar hangende pootjes voelen ook niet zo lekker.

Eerst maar op de grootste boot af. Helaas, die gaat naar Bariloche. Oei, dat wordt nog spannend. Maar net als bij filmscripts loopt het op het laatste moment toch nog goed af. De enige catamaran die overblijft, vertrekt over 10 minuten. En kost 300 pesos per persoon. Gelukkig. Now we’re talking! En in gedachten trekken we een heel dikke lange neus naar de kassaman en de kapitein.

De terugreis verloopt vlekkeloos. Weliswaar een koude, gure wind, maar ook een zonnetje. En we genieten vanaf de catamaran nog maar eens van het uitzicht op de bossen, het meer, de bergen en de besneeuwde bergtoppen.

Na aankomst

nog even boodschappen doen in het centrum, zodat we vanavond kunnen genieten van een welverdiende risotto. Met een lekker wijntje. Mijn stappenteller geeft aan dat we vandaag 27 kilometer hebben gelopen .......

Morgen gaan we door naar San Martin de los Andes. Bekend vanwege zijn bossen, meren, bergen en besneeuwde bergtoppen ....... Moet je gezien hebben!