Venlo en Breda, maar toch weer Venlo

Nadat we   -  net voor Kerstmis  -  weer in Venlo zijn neergestreken, blijkt dat we het voorlopig zonder internet zullen moeten stellen. Het eerste moment dat de Ziggo-monteur kan komen opdraven, is 31 december tussen 12.00 en 18.00 uur.

Hmmm, dat betekent een weekje terug naar het stenen tijdperk. Je kunt je echt niet meer voorstellen dat dit nog niet zo lang geleden de realiteit van alledag was. Tot hoe laat is de Jumbo open? Welke film draait er in het Filmhuis? Wat is er vanavond op de TV? Klopt die bewering van je gesprekspartner wel? Vroeger had je daar de krant voor. En de TV-bode. En de stellige beweringen van je gesprekspartners nam je gewoon met een korreltje zout. Je kunt het je anno 2019 toch niet meer voorstellen …..

De mogelijkheid tot het schrijven van Reisloggers was hiermee ook ernstig gereduceerd, zoals de trouwe lezers zullen hebben gemerkt. Het had nog gekund op mijn mobieltje. Maar dat is natuurlijk puur theorie. Ik zou er een RSI-duim aan overgehouden hebben. En dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn, want er moeten hierna nog meer loggers verschijnen. Vandaar dat mijn volgers dus even geduld hebben moeten oefenen. 

31 December tussen 12 en 18 uur? Op Oudejaarsdag? Dat is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Zo'n monteur loopt natuurlijk overal vertraging op. Of moet onderweg oliebollen eten ….. Of misschien wil hij rond die tijd zelf wel appelflappen bakken. Ik heb er in ieder geval niet veel hoop op dat ik nog iets van de Oudejaarsconferences mee ga krijgen.

Maar nee, ditmaal heb ik toch duidelijk te weinig vertrouwen gehad in de medemenselijkheid. Of in Ziggo. Om half drie staat de monteur echt op de stoep. Om drie uur is hij weer vertrokken. En alles werkt. Een onverwachte meevaller.

En nou is het toch echt 2019. Iedereen dank voor de beste wensen. En ook van onze kant iedereen het allerbeste gewenst voor het hele jaar. En wat dat allerbeste is, mag iedereen voor zichzelf invullen. Daar wordt vast heel verschillend over gedacht.

Op 2 januari bereikt mij het trieste bericht dat een mede-saxofonist van de Venlose carnavalsband Ut Kump  -  waar ik nog jaarlijks deel van uitmaak  -  totaal onverwacht is overleden aan een hartstilstand. Zoiets maakt alles om je heen toch wel even heel erg relatief. Ik voel me uit het lood geslagen. Het leven  -  en als onlosmakelijk onderdeel daarvan dus ook de dood  -  kan soms uitermate genadeloos toeslaan. 

Zo'n gebeurtenis is voor mij dan ook aanleiding tot enige zelfreflectie. Er wordt wel eens gezegd dat je elke dag moet leven als ware het je laatste. En wat doe ik deze dagen? Boren, schuren, plamuren, gronden en aflakken.

St Marc verdient een kapitaal aan ons deze dagen. Hoogst noodzakelijk. Maar om nou te zeggen dat dit mijn ideale dagvulling is als ik morgen zou overlijden …..

Even iets heel anders. Er doet zich ondertussen nog een vermakelijke anekdote voor. Op een moment dat wij voor een afspraak naar Breda moeten  -  en de jassen al aan hebben om te vertrekken  -  krijgen we een app van de nieuwe huurder van ons huis in Breda. De wasmachine doet het niet. Of wij enig idee hebben waar dat aan kan liggen? Nou, dat hebben wij wel. Man alleen, hè? Dus sommen wij op: Zit de stekker in het stopcontact? Is het deurtje goed gesloten? Staat de stelknop in de goede stand? Heb je de knoppen goed gebruikt conform de huisgids die ik gemaakt heb? Dat was het volgens hem allemaal niet. Nou ja, weet je wat? We springen wel even in de auto, dus we zijn er over ruim een uur.

De goede man zal toch wel even versteld hebben gestaan van deze service. Want een dik uur later hangen wij inderdaad bij hem aan de bel. En niet voor niets. Want hij bleek de knop van de wasmachine tegen de wijzers van de klok in gedraaid te hebben om die in de goede stand te krijgen. Tja, en dat herkennen de meeste wasmachines niet …..

Het geeft trouwens een heel raar gevoel om op deze manier weer in je huis te belanden. Zoiets van: "Wij horen hier niet." We zijn alleen maar even naar boven gelopen op het probleem op te lossen en daarna ook weer ogenblikkelijk vertrokken. En we nemen ons heilig voor om dit niet nog eens te doen, want het voelt niet lekker.

We hebben in deze tijd sowieso nog enige afspraken lopen in Breda, die we ook trouw nakomen. En zo komen we ook weer in het centrum van de stad, dat we nu door de ogen van een toerist bekijken. Gezellige stad wel. 

Zou niet verkeerd zijn om hier te wonen. Maar goed, voorlopig even niet. Nu zijn we weer voor een tijdje Limbo's.

Venlo valt trouwens bepaald niet tegen. Het centrum is nog steeds gezellig. En wij wonen aan de rand van het voetgangersgebied. Ons traditionele dagelijkse "rondje stad" is dus zo weer in ere hersteld. De vroegere koffieplekken worden opgezocht, de oude winkels worden weer bekekenen de nieuwe op hun waarde geschat.

Hier net om de hoek is in de tijd dat wij weg waren een prachtzaak verrezen. Beej Benders. Beej is Venloos voor Bij. Je komt dus eigenlijk gewoon Bij Benders op bezoek. Hij heeft een soort totaalzaak. Het neusje van de zalm op het gebied van vlees, vis, brood en banket, sushi's, en nog veel meer. Kwaliteitsspul.  

Plus een restaurantgedeelte waar van dit alles ook genoten kan worden.

Wat het natuurlijk wel heel speciaal maakt, is dat ze ook een complete afdeling Beej Hendriks hebben. 

Eindelijk eens iemand die het helemaal begrijpt!

En de grootste grap is, dat de dagschotel hier 5 euro kost.

Zeg nou zelf, dat zijn toch naoorlogse prijzen? Het doet me denken aan de Wederopbouw en de Wiedergutmachung. Tja, er wordt in Venlo gefluisterd dat er bij deze zaak zwaar geld bij moet. Dus hebben ze de goedkope dagschotels waarschijnlijk in de markt gezet om meer publiek naar binnen te lokken. Wij vinden het allemaal prima. 

Ach ja, Venlo ….. Zoals Dorine altijd zegt, "Het is de Gateway to Europe." De stad ligt twee uur dichter bij de rest van Europa dan de Randstad. Niet dat we daar al van hebben geprofiteerd. Maar dat komt in de loop van dit jaar nog wel.

Op donderdagavond ga ik naar mijn vroegere schaakclub. Die blijkt nog steeds te bestaan en op hetzelfde adres te spelen. Prettig weerzien met de vroegere schaakcollega's. Al acht jaar niet gezien. De verloren zoon is er weer. Ik moest maar weer definitief terug komen. Want het is er gezellig. En er wordt me verteld dat  -  om het voor mij extra aantrekkelijk te maken  -  het voorzitterschap al een jaar vacant is. Want het geluid dat ik in Breda voorzitter van de Schaakvereniging De Baronie ben, is ook tot hier doorgedrongen. Maar nee, ik blijf mijn eigen club principieel trouw. Kijk, natuurlijk ben ik om te kopen. Elk principe kent zijn prijs. Maar dit bod vind ik ondermaats.

Het is trouwens een typisch Limburgse situatie. Een vereniging met een bestuur bestaande uit een penningmeester en een secretaris, plus een vacante voorzitterspositie. Tja, want een voorzitter draagt de eindverantwoordelijkheid. En daar kun je op aangesproken worden. En soms moet je beslissingen nemen die je niet populair maken. Ineens herinner ik me weer waarom we   -  toen we vroeger in Venlo woonden  -  met onze Randstadmentaliteit niet zo gemakkelijk aansluiting bij de Limbo's vonden ….. Wij zeiden zomaar waar het op stond en zo …..

Overigens wordt er op deze schaakavond een gongschaaktoernooi gehouden. Dat wil zeggen dat er iedere 10 seconden een gong klinkt en dan moet je een zet doen. Weinig tijd om na te denken dus. Een beetje geluk is daarbij wel welkom. Degene die de laatste fout maakt, verliest doorgaans de partij. In mijn groep haal ik 5,5 punt uit 7 partijen. En daarmee word ik zowaar eerste. Fles wijn. Haha, nou, gezellige club! De komende paar maanden zijn mijn donderdagavonden dus wel weer bezet.

Maar voor de rest is het deze dagen zoals al eerder gezegd: Boren, schuren, plamuren, gronden en aflakken.

We hebben de moed er in. Er moet nog héééél véééél gebeuren, maar elke dag krijgt het huis weer een klein beetje meer van zijn vroegere grandeur terug. En dat motiveert ons wel om er na elk ochtendchloor weer met verse moed tegenaan te gaan.

Onze voorlopige raming is dat we met onze werkzaamheden hier klaar zijn ergens tussen de Carnaval  -  begin maart  -  en Pasen (begin april). Tussen Carnaval en Pasen? Dat is de Vasten. Dan vul je je snoeptrommel, en pas met Pasen mag je van de inhoud gaan genieten. Mooie beeldspraak. Daar houden we ons dus maar aan vast.