Tucuman, La Rioja en Villa La Union

24 augustus 2016 - Villa La Union, Argentinië

Na veel mooi en indrukwekkend natuurgeweld wordt het nu weer tijd voor iets anders. Zoals Jo al becommentarieerde, is Zuid-Amerika toch wel iets groter dan drie postzegels. En omdat wij van de Argentijnen te horen krijgen dat het reistraject dat we nu voor de boeg hebben, “niet het allerinteressantste deel van Argentinië vormt”, moeten er nu maar eens wat meters gemaakt worden.

Ons volgende jachtterrein is Talampaya. Een nationaal park dat qua schoonheid alles moet verslaan dat we tot nu toe gezien hebben. Dat schept verwachtingen. Maar dat betekent ook drie dagen bussen voordat we in staat zijn om het park te betreden. 

Dag 1 van Cafayate naar San Miguel de Tucuman. Dag 2 door naar La Rioja, en de derde dag reizen we naar het volgens de reisbeschrijvingen volkomen oninteressante dorpje Villa La Union. Maar dan zitten we ook bovenop Talampaya. En dat moet alle reisbeslommeringen goed maken.

Eerst maar aftrappen met de busreis naar San Miguel de Tucuman. Ik moet zeggen dat die naam wel lekker bekt. Alleen al daarom verwacht je er wat van. De reis zelf gaat door een eentonig, weinig interessant landschap.

20160822_154943  Onderweg naar Tucuman.1  20160822_143028  Onderweg naar Tucuman.2

We doden de tijd met wat lezen en sudoku-tjes oplossen. De enige afwisseling is dat de bus af en toe moet uitwijken voor een kudde schapen.

20160822_165709-1  Schapen op de weg naar Tucuman

Eigenlijk hebben wij maar verbazingwekkend weinig problemen met de lange busreizen. We nemen ze zoals ze komen, en dat gaat ons goed af. 

Omdat wij zo ongeveer de enigen zijn die onze kaartjes van tevoren bestellen, hebben wij ook steeds de eerste keus voor wat het reserveren van zitplaatsen betreft. En dan kiest Dorine altijd stoel 1 en 2 op het bovendek. Met een prachtig panoramisch uitzicht. Dan ligt de wereld letterlijk aan onze voeten.

Als we Tucuman bereiken, is het 20.00 uur, en dus al donker. De volgende ochtend moeten we op tijd door, dus zullen we deze stad niet bij daglicht kunnen zien. Maar nadat we onze rugzakken in het Hostal hebben gedropt, gaan we toch nog even een sfeerimpressie opdoen van Tucuman by night. 

En zowaar, dat valt niet tegen. Wij vinden het een hele overgang om   -  na dagenlang in de natuur, dorpjes en kleine stadjes verbleven te hebben  -  in bruisend stadsleven terecht te komen. De winkels sluiten hier van 13.00 tot 17.00 uur, en gaan dan open tot 21.30. Dus tijdens onze rondgang is het druk op straat. Wat zeg ik? Het ziet zwart van de mensen. En er zijn overal boeiende winkels. Ook wel weer eens leuk om mee te maken.

Eigenlijk hadden we  -  achteraf bezien  -  hier wel een dagje willen zitten. Maar dat gaat helaas niet, want de vervolgreis is al geboekt. We realiseren ons dat we binnenkort toch in steden als San Juan en Mendoza terecht komen. Dan halen we daar de stedelijke schade wel in.

Ondertussen genieten we toch even van Tucuman. Ook dat heeft  -  evenals Cafayate  -  een enorm centraal plein. Hier heet dat geen Plaza de Armas, maar Plaza de la Independencia. Waar het in Peru dus vooral gaat over het vechten zelf, focussen de Argentijnen kennelijk meer op wat er door dat vechten is bereikt.

Het plein wordt gedomineerd door een grote kerk,

20160822_205942  Kerk Tucuman.1  20160822_205724  Kerk Tucuman.2

en met name door een schitterend paleis. Volgens een bord dat er bij staat, heeft de architect ervan zich laten inspireren door de Weense Secessie. Gustav Klimt in Argentinië! Wie had dat nou weer kunnen bedenken? Maar er zijn inderdaad wel stijlelementen herkenbaar.

20160822_211121  Palacio de Tucuman.2  20160822_205245  Palacio de Tucuman.1

Op de terrassen komen we een voorbeeld tegen van drinkende jeugd. Het bier gaat hier niet per glas of per fles. En zelfs niet per meter. Nee, het gaat hier kennelijk per tap. Op onze heenweg zien we hem neergezet worden. En op de terugweg is die al half leeg. Dat komt dus wel op.

20160822_205154  Bier in Tucuman   

Dat doet me trouwens denken aan een ander merkwaardig fenomeen. Alle drank die je hier in de horeca bestelt, komt in principe in hoeveelheden van een liter. Nou kan ik me daar bij bier nog iets bij voorstellen. Maar als ik een colaatje bestel, komt dat ook per literfles. Twee liter mag ook!

Mijn favoriete drankje hier is limoen-limonade. Zeg maar een soort Pisco Sour zonder Pisco. En dat komt  -  als je er verder niets bij zegt  -   dus ook per karaf van een liter. Als ik me dat tijdig realiseer, en zeg dat ik dat voor mij toch echt teveel vindt, wordt er meewarig gekeken. En met een diepe zucht wil men dan voor zo’n watje als ik desnoods wel een halve liter serveren …….

De volgende dag reizen we van Tucuman naar La Rioja. Ook vandaag weer een saaie, eentonige weg. Zo saai dat ik het niet eens de moeite waard vind om er een foto van te maken. Daardoor ben ik ook te laat om onderweg een groot spandoek te fotograferen: “Volgende week is het 34e Fiesta de la Empanada”. Hahaha! Moet je je in Nederland voorstellen. Dat zou dan zoiets zijn als het Feest van het Pasteitje. En dat wegens succes geprolongeerd. Voor de 34e maal! 

Dus ik stel me voor dat het hier dan ongetwijfeld groots wordt gevierd. Met kleurrijke optochten, vaandelzwaaiers, hopsende dansmariekes en een processie. Waarbij als hoogtepunt de beeltenis van een pasteitje op een soort draagbaar wordt rondgedragen. Ik had het wel mee willen maken. Maar de onverbiddelijke realiteit is dat de bus gewoon doorrijdt. Zou de busmaatschappij het belang niet inzien van de Empanada? Toch een kwestie van de juiste prioriteitstelling, dunkt me ……

In La Rioja heeft Dorine een spannend onderkomen geboekt. Iets waarbij je een eigen appartement hebt in een soort Klein Center Parcs  met slechts acht gloednieuwe onderkomens. Eh …… Center Parcs bestaat tegenwoordig niet meer. Een Landalletje dus. En dan ook nog voor een matsprijsje. Bijna te mooi om waar te zijn. Wel een stuk buiten het centrum. Landal bevindt zich nou eenmaal niet midden in de stad. We zijn benieuwd.

Als we de plaats binnen rijden, worden we verrast door een paar metershoge standbeelden. Een van een soort bisschop. Ja, dat begrijpen we. Die is ongetwijfeld nog Maagd. Dat verdient een standbeeld.

20160823_162915-1  Bisschop La Rioja

En dan nog een van een of andere edelman die iets gedaan schijnt te hebben in het verzet. Waartegen, daar komen we niet achter. Iets met Armas en Independencia.

20160823_163356-1  Boerenknecht La Rioja

De deal van Dorine lijkt niet alleen te mooi om waar te zijn, dat is het ook. Ons appartement blijkt op een onmogelijke afstand van het centrum van La Rioja  te liggen, in een soort nieuwbouwwijk die nog ontwikkeld moet worden. Ook het complexje is nog niet klaar. Zo is bij voorbeeld het zwembad nog in plastic gehuld. En aan alles merk je dat het prachtig gaat worden, maar dat het nog niet af is.

20160824_093808  Appartement La Rioja.1  20160824_120427  Appertement La Riocha.2

Het ergste is, er is niemand. Er is weliswaar een soort receptie, maar die is gesloten. Er zijn acht  -  prachtige  -  vierpersoons appartementjes, maar op slot. En hoewel we eerst kloppen, vervolgens roepen, daarna schreeuwen en er uiteindelijk een hele jodelcursus uitsmijten, er komt niemand opdagen.

Goede raad is duur. Want hoe krijg je antwoord op knellende vragen  -  zoals “Hoe  kom ik aan een sleutel?”  -  als er niemand is? Ach je probeert eens wat op goed geluk. Het dichtstbijzijnde huis is 100 meter verder. Misschien weten ze daar meer te vertellen.

En zowaar, we hebben geluk. Het blijkt het huis van de eigenaar van het complex. Hij had ons een mailtje gestuurd met de vraag hoe laat we aankwamen. Want dan zou hij zorgen dat hij er was. Maar ja, hij had geen antwoord gekregen.  En dus was hij er niet. Tja, mailtjes komen alleen maar aan als er wifi is. En dat heb je niet onderweg ………. 

20160824_093905  Appartement La Rioja.3  

Het appartement zelf blijkt fenomenaal. Ruim. Nieuw. Kompleet ingericht voor vier personen. Wij kunnen ons voorstellen dat wanneer alles af is, hier iets moois is neergezet. Maar complex is niet af. De hele wijk is niet af. Wij vragen de eigenaar bijvoorbeeld of er ergens winkels zijn. Of een restaurantje. Of anders een supermarkt waar we wat eten en drinken kunnen kopen.

Hij krabt vertwijfeld op zijn hoofd. Kennelijk raken we hier een open zenuw. “Eh nee, er is nog niets van dat alles.” En wij hebben geen auto. What to do? De eigenaar blijkt ook de beroerdste niet. Hij begrijpt ons probleem. Hij moet toch nog een vriend opzoeken voor een klusje. Dan kunnen wij wel even meerijden en zet hij ons af bij een supermarkt, en daar pikt hij ons dan een half uurtje later wel weer op. Zo gezegd, zo gedaan. 

Zijn auto stribbelt nog wel wat tegen. Het is een Camion op wielen met een laadbak. Dus meer dan genoeg ruimte voor de boodschappen. Maar de cabine is slechts gebouwd op twee personen. Max! En daarvan is de chauffeur er een. De vraag wordt dus hoe je Zef en Dorine op één plaats gefrommeld krijgt. 

Voortvarend als ze is, klimt Dorine er meteen in. Maar zo gaat dat niet werken. Ik pas er met geen mogelijkheid meer bij. Daar moet beleid aan te pas komen. Zij er uit, ik er in. Met één been nog buiten, dat wel. Dorine vervolgens op mijn schoot, ook met een been nog buiten. Tot zover is het gelukt. Nou die vermalendijde twee benen nog.

Met veel gefrommel en gewroet krijg ik mijn been er nog bij. Maar die van Dorine lukt met geen mogelijkheid. Hoe we dat been ook draaien of keren, hij blijft buiten bungelen. De uiteindelijke oplossing hangt letterlijk in de lucht. Als Dorine haar hoofd op een van haar schouders legt, kan haar hele lijf net iets omhoog. Waardoor er beneden weer een fractie meer ruimte ontstaat. Waardoor ook haar laatste pootje  -  haar beste been nog wel  -  uiteindelijk binnenboord kan worden gehesen.

In de supermarkt gaan we ons te buiten. We hebben 20 uur niets anders voor de boeg dan eten, drinken en onszelf. En een mooie keuken en een comfortabel bed. Een plezierig vooruitzicht! Daar kopen we stevig op in. Liefde gaat toch door de maag? 

Na een verkwikkende nacht krijgen we de volgende ochtend een ontbijt. Nou ja, ontbijt ….. Naar Europese maatstaven zijn de Argentijnse ontbijten knudde. Die van Chili waren al niks bijzonders, maar in Argentinië is het echt huilen geblazen. Wat dat betreft alle lof voor Peru. Daar was dat beter voor elkaar.

Het probleem met het Argentijnse ontbijt is in de eerste plaats dat ze geen fatsoenlijk brood hebben. In plaats daarvan krijg je een soort biscuitjes. Daar smeer je dan wat boter op. En als beleg heb je standaard de keuze tussen of een likje aardbeienjam, of een soort mokka-smurrie. Ik kan dat nog het best omschrijven als smeertoffee. Niet dat dat niet te eten is, maar ik mis het brood, de kaas en het plakje vlees. En als vruchtensap krijg je een pakje Sunlight. Nee, het verdient niet de hoofdprijs. Gelukkig is de  kop koffie wel in orde.

Daarna moeten we weer naar de busterminal zien te komen voor de reis naar Villa Union. Taxi’s op straat zijn er niet. En volgens de eigenaar komen taxi’s die je belt, vaak niet opdagen. Want die weten het niet te vinden. Nieuwbouwwijk, hé? En Tomtom is hier nog niet uitgevonden. Maar geen nood, hij brengt ons wel even. Sympathieke gozer!

Maar wel met zijn Camion op wielen. Inmiddels kennen we de truc. Dorine legt deze keer haar hoofd op haar andere schouder. Ze houdt van afwisseling. En we kennen bovendien de tarieven van de Argentijnse fysiotherapeuten niet.

De bus naar Villa La Union is mooi op tijd. Wij zitten weer op de eerste rij van het bovendek. Met het panoramische uitzicht. En hetzelfde saaie landschap. En na weer een dag rijden komen we uiteindelijk aan in het dorp Villa Union waar inderdaad niks te beleven valt..

20160824_190219  Plaza San Miguel, Villa Union  20160824_190401  Hoofdstraat Villa Union

Maar we zijn nu wel op schootsafstand van Talampaya! Wordt vervolgd!

Foto’s

1 Reactie

  1. Marja:
    27 augustus 2016
    Zef die. " smurrie " heet Dulce de leche Marja