Trujillo

In Trujillo ben ik eenmaal eerder geweest. Dat was bij het Lentefestival van 1979, een soort carnavalsfeest met optocht. Ik zat toen op een praalwagen  -  als lid van onze dixielandband De Rimac Stompers  -  met als collega-tenorsaxofonist jawel, inderdaad, Almirante Jonas  -  de eer van Duitsland hoog te houden. De Duitse Ambassade had ons daarvoor gecontracteerd. 

Wij hadden bij die gelegenheid besloten dat we maar drie verschillende nummertjes zouden spelen. Want daarna was onze kar vast alweer zo ver opgeschoten dat we voor nieuw publiek musiceerden. En we zouden continu doorspelen, dus zonder pauze.

Het gevolg was wel dat we er allemaal na een uur schoon genoeg van hadden en we er collectief de brui aan wilden geven. Alleen was iemand zo slim geweest om Jonas een paar traguitos in te schenken. En gecombineerd met een enthousiast publiek was hij vervolgens niet meer te houden. Hij ging door totdat hij er bij neerviel. Bij wijze van spreken dan, want hij viel niet. Een echte Jonas versaagt nooit. Maar daarmee sleepte hij ons er wel mooi doorheen.

Maar goed, die herinnering betrof meer ons muziek maken dan de stad Trujillo zelf. Eerlijk gezegd kon ik me daar niet veel meer van herinneren. Uiteindelijk blijkt het een vriendelijk stadje. Alleen wat kleinschaliger dan wat we in Lima tegenkwamen. Het hele historische centrum is gemakkelijk te belopen en heel levendig.

We slapen in een Airbnb die eigenlijk heel prima is. Ruime kamer, netjes en schoon, met een zeer vriendelijke en behulpzame eigenaresse. Vier nachten voor 69 euro. Dat is dus omgerekend ruim 17 euro per nacht. En tot onze stomme verbazing zit daar nog een riant ontbijt bij inbegrepen ook. Over prijs / kwaliteit gesproken …..

De eerste dag besluiten we het kalm aan te doen. Alleen een beetje het centrum verkennen en de archeologische bijzonderheden nog even links laten liggen. Uiteindelijk zijn de restanten van de jetlag nog steeds aanwezig. We gaan nu om 10.00 uur slapen en zijn om 06.00 uur wakker. Van de zeven uur tijdsverschil zijn er dus nog twee over. 

Jetlag is toch wel een vervelend fenomeen. Ik heb er altijd stevig last van. Dorine veel minder. De verschijnselen bij mij zijn algemene moeheid, problemen met slaap, concentratie, coördinatie en geheugen, en een veel korter lontje. Ter plekke schiet mij een kort gedichtje in mijn hoofd dat ik ooit maakte: 

Jetlag
Ik ben mijn gevoel van tijd
Nu helemaal vergeten
Vooral sinds ik vanavond 
Zo heerlijk heb ontbeten.

Dus alle aanleiding voor een rustig wandelingetje naar het centrale plein. Zoals in elke Peruaanse stad heet dat ook hier Plaza de Armas. Het plein van de wapens. Er is vroeger overal vast heel veel gevochten. Nu zijn er lekkere restaurantjes.

Wat ons in het centrum onmiddellijk opvalt, is het grote aantal vrouwelijke politieagenten, waarvan de meesten op een motor. En met vrouwelijk bedoel ik niet alleen dat ze van het vrouwelijk geslacht zijn, maar ook dat ze er heel vrouwelijk uitzien. Veel cosmetica en lippenstift. Maar tegelijk ogen ze ook stoer. Uiteindelijk maken ze deel uit van het machtige politieapparaat, dus je moet er ook niet teveel mee spotten. De politiemensen zijn in Peru niet in alle aspecten even betrouwbaar als de Nederlandse collega’s …….

Natuurlijk kan ik het niet laten, en wil ik toch even zien waar de grenzen liggen. Dus stap ik op een motoragente af en vraag ik met een vette knipoog of ik van deze gemotoriseerde politiechef een foto mag maken. Ze moet gelukkig lachen. Vervolgens vraagt ze luid aan haar kennelijk echte chef die 10 meter verderop staat, of ze op de foto mag. Die trekt een moeilijk gezicht, maar ja, voordat er een antwoord komt, heb ik de foto al gemaakt en haar omstandig bedankt.

Als ik haar de volgende dag weer tegenkom, herkent ze me en lacht ze nog steeds. Dus van mij geen kwaad woord meer over de  politie in Trujillo.

Als we bij de plaatselijke bank met onze pinpas weer geld willen tappen, wacht ons een onaangename verassing. “Temporary Unavailable”. Zou het schuifje nu alweer teruggeschoten zijn? Of een foutje van de bank? We proberen een andere. Ook daar krijgen we het sein Temporary Unavailable. Het ligt dus niet aan de banken waar we willen tappen. Maar ons contante geld is bijna op en we moeten de archeologische excursie van morgen betalen. Dat gaat dus even niet. What to do? Terug naar het hotel om de ABN-schuif te controleren en eventueel weer in de goede stand te zetten.

In het hotel blijkt tot onze stomme verbazing dat de schuif wel degelijk goed staat. Wat is er nu in vredesnaam weer aan de hand? Dan maar weer naar de eerste bank,  met een klacht. Uiteindelijk komt de aap uit de mouw. “Wat voor een rekening heeft u, señor? Nou, señor heeft een gewone rekening courant met genoeg euro’s er op. Euro’s? Zei u Euro’s? Heeft u geen dollarrekening? Nee, dat heeft señor niet. Ah, dan is het dat. Onze bank betaalt alleen uit als u een dollarrekening heeft.

Nou, en de andere banken in Trujillo hebben kennelijk ook dezelfde policy. Gelukkig heeft señor ook nog een creditkaart in zijn bezit. En die werkt wel. Maar dan moet hij in het vervolg bij elke opname wel 5 euro transactiekosten betalen. ...... zucht …….

Na dit bankendrama kom ik op een pleintje een schaakstand  tegen. Daar knapt mijn humeur aanzienlijk van op. Ik speel een paar blitz-partijen tegen de plaatselijke schaakleraar, met wisselend resultaat. Maar wel even lekker.

Dorine kent mijn verslaving, en gaat ondertussen maar ergens anders in het centrum koffie drinken.

Voor ’s avonds zijn we uitgenodigd door een Peruaans stel, Julio en Klara, om  samen  uit te gaan. Nou ja, Peruaans, hij is Peruaan en zij Slowaakse. Dat wordt heel gezellig: Eerst koffie met appeltaart bij een verdwaalde Brabo die hier een kroeg  is begonnen, en vervolgens gaan we in een muziektent aan de Pisco Sour.

Ach, dit leven is zo gek nog niet.