Trondheim

Voor vandaag hebben we de rit naar Trondheim voor de boeg. Dat vergt een behoorlijk aantal kilometers, maar kent onderweg een aangename verrassing. Die heet de Atlantic Road. 

Dat is een weg die zo vlak langs de Atlantische kust gaat, dat je bij tijd en wijle het gevoel hebt dat je over de oceaan rijdt. Althans, zo wordt hij aangekondigd. Willen we zien, natuurlijk. Je moet er wel een stukje voor van de hoofdweg af en een parallelle route volgen, maar dat hebben we er graag voor over.

De Atlantic Road begint al vrij snel nadat we Alesund hebben verlaten. Een landschappelijk prachtige weg, maar net iets miner spectaculair dan de marketingjongens die de brochures samenstellen, ons willen doen geloven.

Het hoogtepunt komt bij een spectaculaire, wat futuristisch aandoende brug. Hieronder gaat de oceaan over in een fjord. En daar rijd je letterlijk overheen. Dat voelt wel heel bijzonder.

Omdat de weersvoorspelling slecht is, hebben we voor de verandering een Airbnb geboekt. Dat heeft behalve dat we in ieder geval droog blijven, daarnaast ook nog het voordeel dat we hierdoor meer kilometers kunnen draaien. Want we hoeven niet meer naar een camping te gaan zoeken.

De volgende morgen pakken we ons boeltje weer in en vereren we Trondheim met een bezoek. Allereerst treffen we de Nidaros-Dom. Deze kerk is volgens de overlevering gebouwd op het graf van Olav Haraldsson, de Vikingkoning die de Noren heeft bevrijd van de Deens-Zweedse overheersing, en daarvoor in 1030 op het slagveld het leven had gelaten. 

Omdat er rondom zijn graf een paar onverklaarbare genezingen plaats hebben gevonden, is Koning Olav heilig verklaard. Dat kwam de kerk natuurlijk ook wel goed uit. Want zijn populariteit straalde daarmee ook op de kerk af.

Door deze totaalsituatie werd deze Dom sinds de Middeleeuwen de plaats waar alle Noorse koningen zijn gekroond. Pas de eennalaatste koning, ook Olav genoemd, vond dat deze traditie niet meer paste bij een progressief land als Noorwegen. Hij liet zich na zijn kroning in deze Dom alleen kerkelijk zegenen. En ook de huidige koning Harald heeft het daarbij gelaten.

Wij vervolgen onze weg naar het centrum van Trondheim. Dat ligt op een eiland.Het wordt totaal omsloten door de rivier de Nidelva. Er is sprake van een haven en ook wat oude huisjes. Maar erg indrukwekkend vinden wij het allemaal niet

In het midden van de stad ontdekken we dat het centrale plein helemaal op de schop ligt. Dit is wat het moet worden,

maar op dit moment is het slechts chaos.

Onze rondwandeling door het centrum brengt ons uiteindelijk in de plaatselijke lunchroom aan de haven. Onder het genot van Koffie Met  - 

moet er natuurlijk het een en ander worden doorgenomen.

Zo komen wij op de gedachte dat onze bezoeken van een stad doorgaans volgens een bepaald patroon tot stand komen. We beginnen in de ochtend het liefst met een wandeling door het historische stadsdeel. Daarna volgt het geslenter door het centrum of voetgangersgebied. Dat loopt dan uit in een uitgebreide koffie of lunch. In de middag is er dan ruimte voor het bezoek aan een museum of andere bezienswaardigheid.

Verder komen we tot de conclusie dat Trondheim de behoefte heeft om zich te meten met de andere mooie steden van Noorwegen, maar het net niet helemaal heeft.

Eh ... ja ... kleine vergissing! Want we komen er achter dat de stad ook nog een echte historische wijk blijkt te hebben. Bakklandet. In de voorbereiding even over het hoofd gezien.

Het ligt net buiten het centrum, aan een zijtak van de huidige haven. En het heeft alles wat je van een oud historisch stadsgedeelte mag verwachten. Kleine, felgekleurde huisjes in zeer traditionele stijl,

straatjes met kinderkopjes,

en oude pakhuizen.

Prachtig is te zien hoe die pakhuizen op palen zijn gebouwd.

En we vragen ons af hoe het kan dat die palen op de grens van water en lucht door de tijd heen niet zijn gaan rotten. Het zal op zijn minst toch wel de nodige onderhoud behoeven .....

Dit stadsdeel is met het centrum verbonden door de Bybrugga. Volgens velen de mooiste oude brug van het land.

Het geldt dan ook als een unieke plek om foto's te maken. 

Achter Bakklandet ligt op een hoge heuvel in het landschap een fort. Dat heeft in de geschiedenis van Noorwegen een belangrijke rol gespeeld. Het is verscheidene malen belegerd geweest  -  met name door de Zweden  -  maar is nooit echt aangevallen. 

Door zijn unieke ligging durfden de aanvallers dat nooit aan. Daarom zochten de Zweden hun toevlucht in een totale omsingeling en de tactiek van de uithongering.

Alleen werkte dat als een boemerang omdat het Zweedse leger ook niet bevoorraad werd en dus honger begon te lijden. De belegerden hielden het langer vol, en de Zweden moesten zich uiteindelijk smadelijk terugtrekken.

In de loop van de geschiedenis zijn hier veel mensen gevangen genomen en omgebracht. Zoals verzetsmensen uit de tweede wereldoorlog.

In vroegere tijden ging dat onder meer met de galg. 

Maar er was ook een waterput met een takel erboven, waarin je mensen kon verdrinken.

Ik begrijp niet hoe mensen in staat zijn tot dat soort gruwelijkheden. En dan in hetzelfde fort ook nog een kapelletje onderhouden ..... Hypocrisie ten top.

Op de terugweg naar de auto komen we nog langs het huis van een kunstenaar die geobsedeerd lijkt te zijn door hanen en kippen.

Alles bij elkaar moeten we op onze eerste voorbarige conclusie terugkomen. Trondheim mag gezien worden en verdient wat mij betreft een gelijkwaardige plaats naast Stavanger, Bergen en Oslo.

En nu op naar de Lofoten!