It takes two to tango.

Tango. De vertikale expressie van een horizontaal verlangen. Zo staat het omschreven als je zoekt naar de oorsprong ervan. Het is ontstaan tussen 1880 en 1900 in de bars, havenkroegen en bordelen van Buenos Aires en Montevideo, aan de beide zijden van de Rio de la Plata. Die waren een smeltkroes van lokale havenwerkers, prostituees, en zeevolk van over de hele wereld. Matrozen uit Duitsland, Frankrijk, Spanje en Italië, en negers uit Afrika.

Het is dan ook geen wonder dat deze dans gekenmerkt wordt door een internationale mix van emoties. Heimwee naar thuis, nostalgie en melancholie, maar ook passie en ingehouden geilheid.

Qua vorm werd de tango gekenmerkt door tegen elkaar geplakte bovenlijven en een voortdurende verstrengeling van de benen. Zelfs een Paus heeft zich ooit geroepen gevoeld om deze obscene dans te veroordelen en te verbieden.

De tango is een mix van Europese en Afrikaanse dansstijlen. De Europeanen brachten de Flamengo, de Mazurka, de Wals en de Polka mee naar Argentinië.  De Afrikaanse invloed liep via de Habanera uit Cuba en de Candombe van de negerslaven. Pas veel later is de dans geciviliseerd geraakt.

De haven in Buenos Aires bestaat natuurlijk nog altijd. En de herinneringen aan vroeger worden levend gehouden in de wijk La Boca. Dus is dat voor ons een must om te bezoeken.

De weg er naar toe staat bekend als gevaarlijk in verband met overvallen. Die doen we dus met de bus in plaats van lopend. Maar het centrum van dat stadsdeel  -  Caminito  -  is voldoende veilig.

Het symbool van de Argentijnse haven is sinds mensenheugenis de markante Puente Transbordador. Hier hebben veel arbeiders gewerkt en zijn vele matrozen langs gevaren.

In Caminito worden veel scenes uit het verleden door levensgrote beelden blijvend behouden. Zo krijg je als het ware een in de wijk verspreid museum over hoe het er vroeger uitzag.

Maar daarnaast hebben ook bekende en bij de bevolking populaire figuren als Paus Franciscus en de voetballer “Pluisje” Diego Maradona hun eeuwige plaats in Caminito verdiend.

Het centrum wordt verder gekenmerkt door felle kleuren. Die vind je zowel op de stoep

als op de huizen.

Opmerkelijk is dat veel huizen gemaakt zijn van materialen die als afval uit de haven kunnen worden bestempeld. Zoals bijvoorbeeld overgebleven hout en golfplaten. En de huizen werden geverfd met de restjes verf die er vanuit de werf overbleven.

Ik kan mij voorstellen dat Caminito een uitermate borrelend en levendig stadsdeel is geweest. 

Boeiend is het natuurlijk nog steeds. Maar nu borrelt het vooral van de toeristen. En daardoor gaat dit soort plekken uiteindelijk aan zijn eigen succes ten onder. Er komen meer aapjeskijkers dan dat er aapjes zijn. En de aapjes gaan aan de aapjeskijkers laten zien waarvoor ze komen. Maar dat verliest daardoor zijn echte karakter. Dat proces noteren we ook hier.

Een goed voorbeeld hiervan zijn de tangodansers in Caminito. Die dansen naast de terrassen om klanten naar de eetgelegenheid te lokken. En de echte passie die de tango ooit kenmerkte, zit daar niet meer in. Eigenlijk zou de tango alleen gedanst moeten worden door mensen die verliefd op elkaar zijn. Of die minstens zin hebben in elkaar. Of desnoods zin hebben in het zin hebben. Maar zo is de realiteit hier niet.

Als we Caminito uitgebreid hebben verkend, willen we eigenlijk ook nog wel even terug naar de Plaza Dorrego om te kijken of zich daar wellicht nog dansers ophouden die er écht voor gaan. En dan doemt het bekende dilemma weer op. Gaan we lopen met enig risico, of nemen we een bus of taxi? Uiteindelijk is de afstand maar iets van 15 blokken.

Wij overwegen dat het midden op de dag is. En dat er op de verbindingsweg nu overal wel volk op de been is. Overvallers moeten het toch hebben van het feit dat ze je even de baas kunnen zijn. Dus zonder ander volk in de buurt. Sierraden hebben we niet bij ons. En veel geld ook niet. Uiteindelijk besluiten we het er op te wagen, en gaan we lopen.

Dat voelt wel spannend! We kijken goed om ons heen en lopen stevig door. En er is geen één Ladron die in ons potentiële slachtoffers wil zien. Dus komen we uiteindelijk gezond en wel op de Plaza Dorrego aan. 

Alles is daar helemaal rustig. Geen muziek, geen dansers. Er wordt wel net naast een eetterras een grote mat uitgerold. Maar daar zit nog niemand. We vragen of hier gedanst gaat worden. Inderdaad, over 10 minuten. Nog even de muziek installeren. 

Nou ja, die 10 minuten, dat kennen we. Dat worden er 20 als je geluk hebt. En je kunt ook nog pech hebben! Maar we zijn wel toe aan een warme hap, en er staat een biefstuk met gewokte groenten op het menu als dagschotel. Bovendien ziet Dorine een leuk tafeltje met bloemetjes net naast de aankomende dansvloer. Dat geeft het laatste zetje.

Als het eten aankomt, blijkt dat we weer even zijn vergeten dat een biefstuk hier weer iets van een halve kilo per persoon betekent. Maar goed, we hebben honger en we gaan ons best doen.

Als het dansen  -  na 20 minuten!  -  begint, blijkt dat we hier geluk hebben. Deze jonge tangodansers doen het ook ongetwijfeld voor hun brood, maar ze gooien hun ziel en zaligheid er helemaal in. En dan is het echt een groot genot om er naar te kijken. Wij zijn opgetogen en genieten van het dansspektakel.

Misschien zijn we wel een beetje tė enthousiast geraakt, want als ze even later langs komen met een mandje, doen we er een behoorlijke tip in. En dat valt kennelijk op. Want nadat zij hun rondje hebben afgemaakt, krijgen we ze bij ons langs. Of wij nog even een mooie foto willen maken?

Ik begrijp ze verkeerd. Ik denk dat ze mij hebben zien worstelen met het maken van mijn foto’s. Want er zit een vertraging tussen het moment van afdrukken en de werkelijke klik. Dus als ik een mooie pose wil schieten, ben ik steeds te laat. 

Ik verwacht dus dat ze me aanbieden dat ik in alle rust een mooie foto mag maken terwijl zij een prachtige pose aannemen. Dus stem ik volmondig toe. Maar nee, dat is niet de bedoeling. Wíj moeten met hen op de foto! 

Probleem! Want ik houd hier helemaal niet van. Het is zo “would be”. Niet mijn stijl. Maar ja, ik heb net ja gezegd. En het zijn aardige mensen die kennelijk iets terug willen doen voor de grote fooi. Dus vooruit maar. In tijden van nood mag en moet men zondigen. En daar gaan we .......

Vervolgens keren we huiswaarts. Even energie opdoen en ons omkleden. Want vanavond gaan we een Milonga bezoeken. Dat is zeg maar een balzaal waar alleen de tango gedanst wordt. Een soort Tangosalon. Niks professioneels, maar bestemd voor de Argentijnen die dit graag willen.

Barbara  -  die overigens voor haar werk als gecommitteerde vier dagen naar Uruguay is vertrokken, zodat wij het huis voor ons zelf alleen hebben  -  heeft ons uitgelegd dat de tango hier minder spectaculair, maar wel echter wordt gedanst. Want dit is geen show voor de toeristen. Dit is zoals de Argentijnen het zelf beleven. En juist daarom willen we het graag meemaken.

En dat is de moeite waard. Alle varianten komen langs. Het verliefde stelletje. De geile vrijgezel. De Oude Bok met het Jonge Blaadje. De verveelde echtgenoten. Voer voor psychologen. 

Toch wel tot onze verbazing  -  of verrassing zo je wilt  -  vangen wij ook de nodige flirtende blikken onze kant op. Misschien is dat hier het voorspel om aan te duiden dat de wenselijkheid gevoeld wordt om op de dansvloer de benen te verstrengelen. Maar ja, it takes two to tango! Wij beheersen de tango niet. Dus laten we de smachtende blikken maar noodgedwongen voor wat ze zijn.

Op straat proberen we of het ons ook lukt om sommige waargenomen dansfiguren te imiteren. Tot hilariteit van de omstanders. Want zó gemakkelijk is dat nou ook weer niet .......