De Schotse Hooglanden

Ons volgende reisdoel is het eiland Skye. Nou ja, eiland ....... Inmiddels is er een moderne brug aangelegd vanaf het vasteland.

Daar was in eerste instantie veel verzet tegen omdat de bewoners daardoor het gevoel kregen dat Skye geen eiland meer was. En men wilde graag eilandbewoner blijven. Maar het bevordert tegelijk het toerisme, en de portemonnee wil ook wat. Dus tegenwoordig heeft iedereen er vrede mee. En een eiland blijft een eiland ook al is er een brug.

 Wij willen naar Skye omdat dit bekend staat om zijn mythen, legenden en sagen. Het is een magische, mysterieuze plek en zo voelt het ook wel een beetje. Als je daar gevoelig voor bent, natuurlijk.

En over bruggen gesproken, de twee gedeelten van het eiland werden bij het plaatsje Sligachan verbonden door een oude brug. 

De Keltische overlevering wil dat hier het huis stond van Scathach. Zij had als bijnaam The Shadow, en ze werd algemeen erkend als de sterkste strijder van alle Kelten.

Op een goede dag verschijnt hier Cu Chulainn ten tonele, zoon van de God Lugh, en dus een krachtig en moedig persoon. Hij ontmoet bij de brug de mooie Emer. Liefde op het eerste gezicht. En hij wil met haar trouwen. Maar haar vader is tegen. Hij wil alleen het huwelijk toestaan als Cu Chulainn met goed gevolg in de leer gaat bij Scathach. Vader veronderstelt dat Cu Chulainn zo'n zware opleiding niet trekt, en dat op die manier het huwelijk mooi niet door gaat. 

Maar hij heeft buiten de waard gerekend. Een beetje zoon van god laat zich natuurlijk niet kennen. Hij brengt de opleiding tot een goed einde en claimt zijn bruid. Maar pa is nog steeds tegen. Dat komt hem duur te staan, want Cu Chulainn bestormt zijn kasteel, ontvoert Emer en trouwt met haar.

Maar pa is een slechte verliezer en  voegt de overwinnaar toe dat hij het qua sterkte en behendigheid toch niet haalt bij Scathach. Daarop daagt Cu Chulainn haar uit en breekt er een gevecht uit dat dagen duurt. Want de twee zijn aan elkaar gewaagd.

Emer ziet het gevecht met lede ogen aan, want ze wil haar man niet verliezen. Bij de brug schreeuwt ze haar angst uit. In de Keltische mythologie zijn bruggen, rivieren, heuvels en dergelijke, poorten naar de "andere wereld". Het is dus niet vreemd dat haar angstschreeuw gehoord wordt door goede feeën.

Dezen geven haar wijze raad: Als je je hoofd helemaal onderdompelt in de rivier onder de brug, dan verwerf je niet alleen eeuwige schoonheid, maar ook absolute wijsheid. En daarmee kun je dit probleem vast oplossen. 

Emer dompelt haar hoofd helemaal in het water onder de brug. En besluit vervolgens om een heerlijke maaltijd klaar te maken. Als Scathach en Cu Chulainn de verrukkelijke geuren ruiken, beseffen ze hoe uitgeput ze eigenlijk zijn. Ze besluiten om het gevecht te onderbreken en samen de maaltijd te nuttigen.

Ook als teken van respect naar elkaar toe, want geen van beiden heeft tot nu toe het onderspit moeten delven. En daarmee verliezen ze tegelijkertijd het idee dat deze onbesliste strijd nog afgemaakt moet worden. En natuurlijk leefde iedereen daarna nog lang en gelukkig.

Wat leren wij nu van deze legende? In de eerste plaats dat bij het veroveren van een vrouw lekker eten altijd een belangrijke rol speelt. En ten tweede, als je eeuwige schoonheid en absolute wijsheid wilt bemachtigen, reis dan naar de oude brug van Sligachan op het eiland Skye, en dompel je hoofd daaronder helemaal onder water in de rivier.

Er zijn vier redenen waarom dat niet simpel is. Ten eerste is dit water ijs- en ijskoud. In de tweede plaats moet het hoofd er helemaal onder. Een beetje water in je gezicht poedelen helpt niet. Punt drie: Je mag na de dompeling je hoofd niet afdrogen. Dus dat ijskoude water moet gewoon op je gezicht blijven zitten. En dan nog punt vier: De oever van de rivier is rotsig, dus valt het niet mee om een zodanige plek te vinden voor je handen en voeten dat je je hoofd nog kan dompelen.

Tja, en doe je het niet, dan blijf je dus zo dom en lelijk als je nu bent. En dan moet je daarover  ook niet zeuren, want ik heb je  -  op basis van de wijze raad van de goede feeën  -  de mogelijkheid om dat te veranderen op een presenteerblaadje aangereikt.

Nu je een beetje hebt kunnen aanvoelen wat voor een eiland Skye is, kan ik je ook wel deelgenoot maken van onze eigen ervaringen.

In de eerste plaats zie je de meest prachtige vergezichten. Wij blijven maar foto's schieten. Het landschap is dan ook van een overdonderende schoonheid. Weliswaar allemaal variaties op hetzelfde thema  -  ruig landschap, koele meren, groene velden, stoere rotsen, en hier en daar een klein nietig wit huisje  -  maar het is elke keer weer indrukwekkend en mooi. Wel hebben we het onverwachte geluk van het mooie weer. De zon schijnt volop en dat helpt aanzienlijk bij het flattéren van de foto's.

Onverwachts komen we midden in het landschap een doedelzakspeler tegen die in vol ornaat staat te doedelen. Is toch wel een fier gezicht. Alsof hij uiting wil geven aan zijn gevoel dat hij trots is om Schot te zijn.

Onderweg zien we ineens een kasteel opdoemen. Midden in het water. We kunnen er niet bij. En er dus ook niet in. Jammer.

Maar als we even later nóg een kasteel zien liggen  -  ditmaal niet met zijn voeten in het water  -  aarzelen we geen moment en moet dat bezocht worden. We parkeren de auto en lopen welgemoed het landgoed op. Maar wat een deceptie: Het is aan de buitenkant het lelijkste kasteel dat ik ooit gezien heb.

Toevallig staat er een jongen voor in een kilt. Kijk, dat maakt weer wat goed. 

En we hadden al besloten dat we hier naar binnen zouden gaan. Want dat kan alleen maar meevallen. En het valt ook mee.

Het is de thuisbasis van de MacLeod-clan. De kleuren voor hun uitgaanskleding zien er als volgt uit:

Aan de muur maken we kennis met een van de meest gevreesde clanleiders uit het verre verleden. Iemand met wie niet te spotten viel.

En ook met de huidige baas.

Natuurlijk zijn er aan dit kasteel allerlei verhalen verbonden. Zoals die van de onderaardse gevangenisput waar gevangen genomen vijanden werden gedumpt om daar langzaam te verhongeren. 

Om het martelproces nog wat subtieler te maken, werd er in de zijmuur van de put, die aansloot op de keuken, een gat gemaakt, zodat de gevangene de geur van het klaar gemaakte voedsel wat beter kon opsnuiven.

Ook schijn je in de spiegels soms het gezicht van het kasteelspook MacStriek waar te kunnen nemen,

evenals de gedaante van het huisspook MacHendrick.

En bij schemering kun je  -  als je goed observeert en geluk hebt  -  ook de vage verschijning van deze geest in de krochten van dit kasteel te zien krijgen.

Wat mij dan persoonlijk wel weer deugd doet, is dat in dit kasteel kennelijk ook in de vervlogen tijden al werd geschaakt. Er werd niet alleen gespeeld, maar het spel werd ook via studieboeken bestudeerd.

De camping op Skye is van het Spartaanse soort. In het hele washok van de mannen is geen stopcontact te bekennen. Dus scheren is er voor mij even niet bij. Nou ja, word ik tijdelijk een collega van Jan Piet Joris en Corneel ....

Voor het gebruik van wifi moet per uur worden betaald. Dat is toch niet meer van deze tijd? Wifi is een eerste levensbehoefte. En Dorine meldt dat er bij de damesafdeling van het toiletgebouw alleen maar van de föhn gebruik gemaakt kan worden als je wat muntjes in een automaat doet .....

En verder gaat onze tocht. De Schotse Hooglanden zijn natuurlijk meer als alleen het eiland Skye. Hoe hoger we komen hoe desolater het wordt. Zelfs de kenmerkende witte huisjes met grijs-leien daken en een paar dakkapellen zie je in het landschap steeds minder. En je vraagt je af hoe mensen het hier kunnen en willen overleven. De plaatjes worden er echter niet minder mooi op.

En als je onderweg een pleisterplaats tegen komt, is die vaak heel bijzonder. Zo verlaten wij de grote weg even voor het Soep-restaurant. Tja, in het Nederlands klinkt dat toch apart. Daar willen we dus het onze van hebben.

Het blijkt te gaan om een historisch hotel in een schitterend landschap. En in het restaurant kun je inderdaad alleen maar soep eten. Op de kaart staan soepen als voorgerecht, maaltijdsoepen als hoofdgerecht, en zelfs aardbeiensoep als dessert. Unique selling point!

De Highlanders houden er hun eigen wijsheden op na. Sommige daarvan zijn uit mijn hart gegrepen.

We komen weer op een volgende camping aan. Omdat het al laat in de middag is, en we de volgende morgen weer op tijd willen vertrekken, zetten we dit keer ons nieuwe kleine opgooitentje op. Voordeel: Het staat binnen een minuut, en we hebben alles slaapgereed in vijf minuten. Nadeel: Je kunt er alleen maar in liggen. Er is geen leefruimte bij. 

We hebben trouwens een fantastische plek opgeduikeld: Boven op de top van een heuvel met van daaruit  -  zelfs vanuit ons tentje  -  een prachtig uitzicht over de Atlantische Oceaan.

Het weer is goed. De zon schijnt, en wij gaan lekker heel knus en romantisch naar de vreemdgevormde wolken en een aardige zonsondergang zitten kijken.

Alleen slaat gaandeweg het weer om. En als wij 's avonds net in het donker in onze tent liggen om te gaan slapen, komt er storm op ons af. Alles aan ons tentje klappert en flappert. Kennelijk is het niet helemaal goed opgezet, of zijn de scheerlijnen niet correct aangespannen. Tja, het is de eerste keer dat we dit tentje gebruiken, dus daar heb ik nog geen ervaring mee.

Maar uiteindelijk besluit ik toch om alles aan de buitenkant nog even na te lopen. Alleen heb ik geen zin meer om me weer aan te kleden. En het is hier weliswaar geen naturistencamping maar in tijden van nood mag en moet men zondigen. Ik ken de katechismus! Er blijkt inderdaad een scheerlijn losgeschoten te zijn. Dat wordt gefixt, maar dat verhelpt het geklapper maar ten dele.

Ik zeg Dorine dat ze maar gewoon moet gaan slapen. Er is nu toch verder niets meer aan te doen in het donker. Morgen komt er weer een dag. Zij is daar echter niet zo gemakkelijk in en ligt nog een tijdje wakker. Ik niet. Ik draai me om, en als ik mijn ogen weer open doe, is het zeven uur 's morgens.

Deze volgende dag staat er een bezoekje op het programma aan het plaatsje Scourie. Omdat we die naam steeds vergeten, verbasteren we dat tot Sloerie. En om de een of andere reden blijft dat woord nu wel veel beter in onze breinen hangen.

Scourie viel ons in de voorbereiding van deze dag al op omdat het volgens ons reisboek een haventje kent met allemaal gekleurde huisjes. Leuk gezicht. Dus dat willen we met eigen ogen aanschouwen.

Het is ook inderdaad leuk. De frisse kleurtjes geven het plaatsje iets gezelligs en gemoedelijks. 

In de haven komt er net een boot aan met een bruid en bruidegom op de voorplecht. Hoe romantisch willen we het hebben?

Daarna rijden we weer verder en dringen we door tot het absolute noorden van Schotland. Ongelofelijke eenzaamheid en desolaatheid.

Kale rotsen met hier en daar hele velden met brem.

We rijden kilometers zonder ook maar één huisje te zien.

Het betreft de Scottish highway die langs de kust loopt van noordwest tot noordoost. Het mag dan wel een highway zijn, maar hij is maar éénbaans. Let wel, één baan voor de gezamelijke beide richtingen. Dat is nogal ongemakkelijk rijden. Maar in de praktijk valt het wel mee. Want er is maar heel weinig verkeer.

En om het "elkaar tegenkomen en toch door kunnen rijden" mogelijk te maken is er na elke paar honderd meter aan een van de beide kanten een inhammetje aangelegd. Daar kun je even in gaan staan om de ander door te laten.

Het betekent wel dat je voortdurend moet plannen wie er het gemakkelijkst in welk inhammetje kan gaan staan. Even knipperen met je koplampen betekent dat de ander kan doorrijden.

Dus het verkeer werkt hier het soepelst als er goed en inventief wordt samengewerkt. Degene die zo'n parkeerplekje induikt en zo voor de ander de ruimte vrijmaakt om door te rijden, wordt steevast door zijn tegenligger beloond met een opgestoken duim. En op die manier wordt verkeersdeelname een vorm vam prettig samenwerken. Wel heel wat anders dan "de doordouwer wint", zoals we het in Nederland vaak zien.

Als we op de weg een bord Tearoom tegen komen, kunnen we onze nieuwsgierigheid weer eens niet bedwingen. Wat is in godsnaam op dit eenzame stukje van de wereld een Tearoom? Als we binnen komen, blijkt het qua inrichting een soort snackbar te zijn. Maar dan zonder snacks. Op de kaart staan thee, koffie, scones en een paar taartjes. 

In de bediening zien we één wat zielig aandoende oud mannetje die hier ook blijkt te wonen. "You live very isolated here", waagt Dorine op te merken. "Isolated??", krijgt ze als antwoord. "Madam, this is the Scottish highway!!" Tja, zeg daar maar eens wat tegen. 

Na aldus de koffie met taart te hebben genuttigd, vervolgen we onze weg naar John O'Groats, het meest noordelijke puntje van Schotland. Dat blijkt geen speciale plek. Nou ja, hoe zeg ik dat goed? Natuurlijk ben je in de wetenschap dat het hier speciaal is. Maar er is weinig aan gedaan om het ook uit te laten zien als een speciale plek. Er is een lekker bistrootje. En een soort kasteeltje. Plus een soort gedenktotempaal. En dat is het dan wel zo'n beetje. 

We hopen dat de Noren dat beter voor elkaar hebben als we later in dit jaar in Noorwegen op het meest noordelijke punt van Europa hopen aan te komen.