Sapa

Ons laatste echte reisdoel in dit land is het gebied dat ook wel als de Viëtnemese Alpen wordt aangeduid. De centrale plaats is Sapa. Het unieke hier is dat er nog 28 inheemse bevolkingsgroepen  -  stammen, zo je wilt  -  wonen die op uiterst eenvoudige wijze leven. Er wordt rijst verbouwd, er is wat vee (buffels, varkens en kippen), en er zijn toeristen. Dan heb je het aan mogelijke inkomstbronnen wel gehad. 

Het is een "must see" voor iedereen die het noorden van Viëtnam bezoekt. Dus ook wij gaan het gebied met een bezoek vereren. Welgemoed gaan we op weg.

Ditmaal gaat het met de overdagse sleeping bus. Een reis van zes uur.

Ook dit keer is de keus weer of we in het stadje Sapa gaan zitten of in het rurale gebied. En vanwege de bemoedigende ervaringen tot nu toe, besluiten we tot het laatste. Van Sapa hebben we gehoord dat daar niets aan is. Dus wordt het het buitengebied. Dat is een gok. Want je weet van tevoren dat je bij een stammenfamilie in huis komt te wonen, en dat je geen eigen badkamer en toilet tot je beschikking hebt. Nou ja, we wagen het er op.

Wat de doorslag geeft is dat de uitverkoren homestay in de natuur ligt, en bovendien door eerdere reizigers werd gewaardeerd met het gemiddelde cijfer 9,3. En dat is toch niet niks ..... Wat verder toch wel zorgen baart, is dat er in het hele rurale gebied geen onderdak te krijgen is boven de 15 euro per kamer per nacht. De onze kost 9 euro. En dat is dan nog inclusief ontbijt ook ..... Dat wordt vast een "avontuur" .....

Als de bus in Sapa aankomt, is het al donker. Maar het ziet toch wel uit als een levendig en gezellig stadje. Gelukkig is er vanuit de homestay een taxi geregeld. Dus we kunnen zo inschuiven. Onderweg noteren we vagelijk dat we inderdaad te maken hebben met hoge bergen. Verder is de weg van Sapa naar de homestay  -  zo'n 30 minuten  -  een ramp. Het lijkt alsof we  -  voor Nederlandse begrippen  -  langs het bord "verboden voor alle verkeer" zijn gereden omdat er sprake is van wegwerkzaamheden. 

Tja, in Nederland wil je zo'n gok nog wel eens wagen. Soms lukt het en kom je behouden aan de overkant. En meestal lukt het niet, en moet je onverrichterzake terug. Hier is het standaard, en dus doorrijden.

Bij aankomst schrikken we toch wel behoorlijk. Als je voor een kwartje geboren bent, kan een dubbeltje soms wel confronterend zijn. Laat staan een stuiver ..... De receptie is uitermate eh ..... ja, hoe moet je zoiets nou noemen? Nou, huiselijk, dan maar.

En de rest van het gebouw is niet veel beter.

De muren van de kamers zijn van triplex. Elke keer als iemand zijn eigen kamer in gaat, schiet ik overeind omdat ik denk dat er iemand onze kamer binnenkomt. Bovendien zijn de muren rond het bed heen gebouwd. Aan twee kanten staat het bed tegen de muur. Aan Dorines kant en aan het voeteneinde hebben we 30 centimeter. En daar moeten we onze bagage ook nog kwijt.

Inmiddels beginnen we ook te begrijpen waardoor deze homestay aan zijn hoge cijfer van 9,3 komt. Het publiek hier is van het genre dat voor acht euro per nacht een bed huurt op een slaapzaal. En die krijgen hier voor hetzelfde geld een eigen kamer. Weliswaar zonder raam, maar dat deert niet want je kunt door de spleten in de muur gewoon naar buiten kijken. 

Het publiek varieert hier van hippies tot studenten. En een transgender. Althans, iemand waarvan we niet weten of het een man of een vrouw is. We vermoeden dat het lijf mannelijk is. Grote voeten, lage stem. Maar ook borsten, en een vrouwelijke haardracht. Nou ja, hij/zij/het houdt zich volkomen afzijdig van iedereen en praat met niemand. Ach ja, iedereen het zijne. Na wat pogingen van onze kant blijkt uiteindelijk dat hij/zij/het uit Californië komt, en hier in dit land rondrijdt op een motor. Nou, datt weten we dan ook weer.

Nou, hier zitten we dan toch maar mooi drie dagen.

's Morgens zien we wel leuke plaatjes. Buffels die het land in gedreven worden. Zwaluwen die boven onze eettafel een nestje bouwen. Kippen die wat van hun gading proberen op te pikken in de rijstvelden. Hanen op heel hoge poten ...

Voor de rest van de dag staat er een trekking op het programma. Een wandeltocht door het landschap met wat inkijkjes in het leven hier. Vast interessant. Wijs geworden door de ervaringen informeer ik eerst nog even hoe lang de tocht is, en of er geklommen moet worden. Drie uur en geen noemenswaardig klimwerk. Kijk, dat is te doen.

We zijn met zijn zevenen. Een Frans stel  -  Oriane and Axel  - een loslopende Francaise Juliëtte, een Zwitser met zijn Cambodiaanse vrouw  -  Michel en Aline  -  en wij.

Vooral met Michel en Aline hebben we veel plezier. We delen hetzelfde gevoel voor humor. Zo maken hij en ik iedereen wijs dat we broers zijn. En dat komt de hele dag weer in allerlei grapjes terug.

Met onze tocht gaat een vrouwelijke gids mee. Zizi. Zi voor ingewijden. En dat zijn we natuurlijk allemaal. Zij vertelt ons het nodige over het dorpsleven van de stammen. En ze wijst ons natuurlijk de weg.

En interessant is het. De rijstvelden in dit landschap zijn bewonderenwaardig en ook de hoogteverschillen leveren een pittoreske bijdrage. Ook ontmoeten we mensen van de verschillende stammen die in dit gebied wonen.

Jammer is dat er  -  kennelijk altijd  -  veel nevel hangt tussen de bergen. Daardoor zijn de uitzichten wat minder mooi als ze zouden kunnen zijn.

Zi vertelt ons dat er in deze omgeving ook planten gekweekt worden waarvan indigo gemaakt worden. En dat wordt weer gebruikt voor de kleuring van kleding.

Als je de bladeren grondig fijn wrijft, komt er een soort sap uit dat eerst groen lijkt, maar gaandeweg de indigo-kleur aanneemt. Dorine wil dat natuurlijk uitproberen. En het lukt. Haar handen worden diepblauw.

Pas dan wordt verteld dat het niet te verwijderen is, en dat het er vier dagen op blijft zitten. Dorine blij!

Bij de rijstvelden is het af en toe knap balanceren. Even je balans kwijt en je hebt een moddervoet. Ook dat moest Dorine even uitproberen. Ondernemend type!

Wat ik al vreesde, blijkt bewaarheid te worden. Drie uur wandelen blijken er in de praktijk zes. En op hele stukken moet er over rotspaadjes geklommen en gedaald worden. En daar word ik dan niet blij van. Het geeft me het gevoel dat ik ook heb met het skiën op een zwarte buckelpiste. Hard werken, goed uitkijken en zorgen dat ik heelhuids beneden kom. Zegt Dorine onderweg: "Kijk daar, een rose libelle!". Alsof ik daar tijd voor heb ..... Uiteindelijk kom ik doodvermoeid maar heelhuids thuis.

's Avonds gaan we met de hele wandelploeg uit eten in een homestay die we onderweg tegen zijn gekomen en die er gezellig uitziet. De eigenaar heet Eddie Verdriet. En als toetje kun je een Belgische wafel krijgen. Moet dus wel een Belg zijn. Maar nee, een Hollander die aan een Viëtnamese vrouw is blijven plakken.

De cocktails  -  Mojito Passion Fruit  -  kosten hier 2,5 euro. En ze zijn errrug lekker. Dus de sfeer wordt steeds gezelliger.

De volgende dag huren we een scooter. En rijden we over dezelfde opgebroken weg weer naar Sapa.

Dat blijkt toch interessanter dan voorspeld werd. Het ligt aan een meer, en het is er bedrijvig druk.

Ook komen we er weer allerlei mensen in klederdracht tegen. Het leuke is, dat als ze Dorine d'r indigo-hand zien, zij meteen wordt beschouwd als een van hen. Het wordt erg gewaardeerd. Hilarische scenes zijn het gevolg.

Op de locale markt zie je de meest prachtige kleurrijke kleren die hier allemaal met de hand gemaakt worden en vervolgens ook gedragen.

Wandelend door de stad komen we langs een vijf sterren hotel. La Coupole. En we willen dan toch even kijken waar we ook terecht hadden kunnen komen als we andere keuzes hadden gemaakt. En als ons reisbudget het had toegelaten, natuurlijk. Het hotel is prachtig.

Toch even navragen wat een tweepersoons kamer hier kost. 100 euro??? Eh ja ... Hadden we graag gedaan. De volgende keer dan maar .....

En met veel indrukken beladen aanvaarden wij de terugtocht over de onbegaanbare weg.

Alles bij elkaar was ons verblijf hier afzien. Maar we hadden het tegelijkertijd oook weer niet willen missen.