Santiago vervolg

Al enige dagen heb ik last van een spinnetje. Een klein zwart beestje dat ik vanuit mijn ooghoeken ergens in de periferie zie bewegen. Als ik op mijn tablet aan het werk ben, zit hij meestal op mijn linkerhand. Maar als ik vervolgens mijn ogen op mijn linkerhand richt, is hij alweer verder naar links opgeschoven.

Eigenlijk is het geen spinnetje. Het lijkt nog het meest op een klein piercing ringetje. Maar dan eentje die beweegt als een spin. En dat doen piercing ringetjes doorgaans niet. Dus houd ik het toch maar op een spinnetje. 

Bovendien heb ik een hekel aan piercings. Altijd als ik weer zo’n aardig, jong en onschuldig meisje tegenkom met een piercing door haar neus, wil ik haar helpen en voel ik de sterke neiging om te zeggen: “Er hangt een snotje aan je neus.” In de hoop dat ze dan onder dekking van een zakdoek haar neusversiering afsnuit.

Maar dat doe ik niet omdat ik me bedenk dat zo’n meisje me daarna vast heel verwonderd aankijkt. Een beetje glazig, zo je wilt. Kijk, en dan schiet zo’n opmerking zijn pedagogische doel voorbij. Bovendien zullen die dingen vast zo stevig aan de neus vastzitten dat je die met één snuit toch niet weg krijgt.

Bij jongens ligt dat overigens allemaal weer heel anders. Daar krijg ik als spontane neiging dat ik daar  -  want ik begrijp dat niet  -  een touw aan vast wil knopen. Maar wees gerust, dat doe ik niet, hoor. Ik ben namelijk van nature erg vredelievend ingesteld. En ik wil de boys niet in de verleiding brengen om handtastelijk te gaan optreden.

Niet dat die kans bij het piercingvolkje erg groot is, want die zijn doorgaans ook eh …… hoe zal ik dat netjes zeggen ….. erg eh ….. peaceful ingesteld. Statistisch gezien dan, hè. Want je mag ze natuurlijk niet allemaal over dezelfde kam scheren. Er zijn ook positieve uitzonderingen.

En al is er maar één die niet aan het algemene beeld voldoet, dan mag je dat al niet meer zo benoemen.  Dat heet discriminatie. En dat is strafbaar. Dus kijk ik wel uit hoe ik mijn woorden formuleer. Ik ben Geert Wilders niet! Als ik het heb over “minder minder”, dan bedoel ik piercings. Geen Marokkanen.

Toch is het allemaal ook wel weer vreemd. Als ik neger zeg, dan heet dat discriminatie. Negerzoenen mogen als zodanig niet meer worden verkocht. Maar als iemand mij een blanke noemt, dan mag dat plotseling weer wél gewoon. Terwijl ik me daardoor toch behoorlijk gediscrimineerd kan voelen. Want aan het begrip “blanke” zitten ook weer allemaal vooroordelen vast. 

Maar goed, ik dwaal af. Hier kun je nog uren over doorpraten. Maar dat is niet mijn bedoeling. Zo uitgebreid van stof ben ik nou ook weer niet. Mijn spinnetje, daar had ik het over. En nou zullen er mensen zijn die denken dat mijn lever wat hard aanvoelt. Cirrose heet dat. Maar nee, hoor. Alles zacht en soepel. Weliswaar geen sixpack meer, maar hee, 71, wat wil je dan nog?

En ook Korsakov is niet aan mij besteed. Ik drink af en toe slechts één wijntje. That’s all. En over mijn biergebruik durf ik al helemaal niks meer te zeggen. Dat schijnt tegenwoordig een heel slechte pers te hebben. Maar hoe dan ook, daar komt het spinnetje niet vandaan.

Nou heb ik een vriendin  -  Trudy  -  en die is oogarts. Dus die heb ik toch maar even geraadpleegd. Want zo’n spinnetje lijkt heel onschuldig. Maor  -  zoals ze in Brabant zeggen  -  ge wet het maor nie, hè? 

Trudy is heel gedecideerd. Waarschijnlijk is het niks. Een oude mensen-kwaal. Maar ik zou het toch maar even na  laten kijken. Want in sommige gevallen kán het ook duiden op een loslating van je netvlies. En dan wordt het ernstig.

Hmmm, goed advies wel. Zo ken ik Trudy weer. Maar hoe kom ik hier in Santiago aan een betrouwbare oogarts? Kijk, en daar blijkt weer het belang van een goed netwerk. Ik kan dat ook niet nadrukkelijk genoeg benadrukken. Zorg voor een goed netwerk. Niet alleen doet je computer het dan beter, maar het helpt je ook vooruit in je leven.

Nu is mijn netwerk in Santiago niet groot, maar het gaat ook niet om de kwantiteit. Ik ken hier slechts één persoon. Eva. Maar dat is dan ook meteen de juiste persoon op de juiste plaats. Zij regelt binnen het kwartier een afspraak met Dr Fransisco Pooley. Voor de volgende ochtend al om 08.40. Kijk, dat schiet op. Eeuwig dankbaar.

Maar voordat we bij Dr Pooley naar binnen kunnen, moeten we eerst met de metro. Want hij resideert niet om de hoek. En de metro in Santiago ’s morgens rond acht uur, dat is eigenlijk weer een verhaal apart. Maar twee verhalen op één dag is wat veel. Dus prop ik het allemaal bij elkaar. 

Als we het goede perron opkomen, is mijn eerste gedachte dat er iemand op de rails is gedouwd. En dat de omstanders vier rijen dik staan te kijken hoe dat nou afloopt. Want zo doen omstanders dat. Statistisch gezien dan, want er zijn positieve uitzonderingen. En ik wil niet alle omstanders over een kam scheren. Dan wordt het discriminatie. Ik kijk wel uit. Maar er is niemand overboord. De mensen wachten gewoon op de eerstkomende metro.

En die komt in no time. Er stappen bij onze poort vier mensen uit. En er wurmen zich er weer vijf in. Dan is die weer propvol. Hoe de deur dichtgaat is mij een raadsel, maar het lukt. En weg is de metro. Nou, dit wordt leuk. Zeg maar dag tegen Pooley!

Maar binnen 10 seconden is er alweer een nieuw metrostel. En herhaalt zich het tafereel. En dat tafereel herhaalt zich vervolgens ook weer. Zo schiet het toch nog op. En onderschat trouwens ook mijn vermogen niet om op het juiste moment op de juiste plek te staan. Dat is een wat onderbelichte, maar daarom niet minder duidelijk ontwikkelde karaktertrek van mij. 

We slagen er in om nog snel even af te spreken wat we doen als ik in de metro kom en Dorine niet  -  andersom is erg onwaarschijnlijk  -  maar het lukt om ons gezamenlijk en tegelijkertijd in hetzelfde compartiment te wringen. Toch nog ruimschoots op tijd om Dr Pooley niet teleur te hoeven stellen.

Nadat we eerst bij de receptie het afgesproken bedrag hebben overhandigd  -  dat is voorwaarde voordat je je naam mag opgeven  -  worden we naar de wachtkamer gedirigeerd. En het moet gezegd, Pooley maakt een uiterst deskundige indruk op mij. Hij druppelt, meet, kijkt door lenzen en vraagt wat ik zie. Nou, E Z O H T. Dat is niet zo moeilijk. Zelfs de onderste regel niet.

Zijn conclusie is dezelfde als die van Trudy. Alleen weet hij er aan toe te voegen dat alles er gezond uitziet. Maar ja, hij kan druppelen en door lensjes kijken. Dat kon Trudy niet. Maar ik sta er voorlopig goed bij. Het spinnetje is onschuldig. Maar ik zal wel aan het beestje moeten wennen, want hij gaat waarschijnlijk nooit meer weg.

Onze volgende gang is naar de barrio Paris-Londres. Het vredige wijkje met de onschuldig ogende huizen.

Het huis waar wij graag een kijkje willen nemen, is vandaag open voor het publiek. Het is één van de vier martelhuizen die het regime van Pinochet rijk was. Drie zijn er tegen de vlakte gegaan. Sporen uitgewist. Maar dit huis niet. Londres 38-40. Inmiddels een begrip in Santiago. 

Het is huiveringwekkend indrukwekkend in zijn eenvoud. Beneden zijn computers opgesteld met getuigenissen van mensen die de martelingen hebben overleefd. Archiefstukken die als bewijs zijn gebruikt bij de processen. En animaties van wat er gebeurd moet zijn.

En op de tweede verdieping  -  waar de meeste martelingen plaats vonden  -  staat er niets in de kale ruimtes. Alleen een tekst op de muur waarop staat dat er naast de herinneringen aan wat hier gebeurd is, geen plaats meer is voor iets anders.

Walgelijk, wat sommige mensen anderen aan kunnen doen. En voor mij ook oninvoelbaar dat je tot martelen en moorden in staat bent vanwege andere politieke inzichten.

De dag gaat door. En we komen aan bij het huis van de dichter Pablo Neruda. Een dissident in de tijd van Pinochet, die in die periode is uitgeweken. Dorine heeft het een en ander van hem gelezen en wil het huis graag bezichtigen.

En ook het Palacio de la Moneda, waar Allende is vermoord, wordt met een bezoek vereerd.

Er zijn vandaag nog drie buurtjes te bezichtigen. Die volgens de kaart vlak bij elkaar liggen. Maar feitelijk is het één buurt, afhankelijk vanuit welke kant je het benadert. De meest gebruikelijke naam is Bellavista. Een plezierig en dynamisch stukje Santiago waar zich vooral veel zakenmensen ophouden in een ontspannen sfeer. 

Ook is een gedeelte van de straat gevuld met Stoep-art.

Langs de Mapocho-rivier vervolgen wij onze weg

en lopen wij een afstand naar de markthallen. Maar die blijken om vijf uur al gesloten. We zijn een kwartier te laat. Een bezoek zit er dus niet meer in. Echter, gegeven de penetrante geur denken we ook niet dat we het er lang uitgehouden zouden hebben.

Dan maar weer op weg naar huis. Maar zo simpel gaat dat niet. Als we op ons gevoel de goede richting uitlopen, wandelen we ineens achter twee “Gaucho’s” met hun dames. Nou ja, de toeristische versie dan. Even later klinkt de bijpassende muziek en worden er de nodige volksdansen uitgevoerd. 

Wij blijken kennelijk in de creatieve hoek van Santiago te zijn terecht gekomen. Want we belanden in een straat met allemaal blauwe tentjes. Die blijken Waarzeggers en Tarotlezers te bevatten. En daar wordt druk gebruik van gemaakt. 

En om de hoek wordt onze aandacht getrokken door twee dansende dames.

We zijn er niet achter gekomen waarom die aan het dansen waren. Eerlijk gezegd hebben we daar ook niet veel moeite meer voor gedaan. Onze voeten waren al vermoeid. En dan hadden we zelf nog niet eens gedanst. Dus staan we er ook niet meer lang bij stil  en hebben we linea recta koers gezet naar ons appartement.

Nadat we daar weer wat zijn bijgekomen van alle vermoeienissen, moet er toch nog wat gegeten worden. Beneden om de hoek is een Tapas-bar die Dorine d’r aandacht getrokken heeft. Echt honger hebben we niet, dus dan komen tapas ook wel goed uit. We schuiven er aan, aan de bar. 

Naast ons komt een Frans stel te zitten. En zoals altijd slaat op de meest onverwachte tijden het lot toe. Want om nou te zeggen dat we op dit moment van de dag op een goed gesprek uit zijn, nou eh neu! Maar op Dorine d’r eenvoudige vraag of ze hier op vakantie zijn  -  toch een heel onschuldige opmerking als je naast elkaar aan de bar zit  -  blijkt het stel hier met de bedoeling om een broertje en zusje te adopteren. En ja, dan krijgt zo’n onschuldige vraag toch een heel andere lading.

Tot overmaat van communicatie blijken ze ook nog eens woonachtig in Marciac. Nota bene het dorp met een van Europa’s grootste jazz festivals. Het dorp waar we met de Wereldkinderen Dixie Friends wel zo’n vijf keer heen zijn geweest om op te treden. Zij kennen het kasteel Le Haget dat wij ooit bijna hebben gekocht. En er zijn zelfs mensen die we allebei kennen. Hoe klein kan de wereld zijn? Denken we eens lekker anoniem in Zuid Amerika rond te reizen en dan krijg je dit!

Nadat we hun adres in ontvangst hebben genomen voor als we nog eens naar Marciac komen  -  dit soort ontmoetingen blijken in de praktijk er nooit van te komen. En als ze er al van komen, vallen ze steevast zwaar tegen  -   gaan we terug naar ons appartement om het vertrek van morgen voor te bereiden.

En hiermee sluiten we voor ons gevoel de etappe Noord- en Midden Argentinië en Chili af. Want we gaan nu vanaf morgen echt richting Patagonië.