Santiago de Chile

Van Santiago, de hoofdstad van Chili, zijn de verwachtingen op de voorhand niet hoog gespannen. Onderweg variëren de geluiden van medereizigers van “afgezien van een paar koloniale gebouwen niets bijzonders” en “kijk uit voor kleine criminaliteit” tot “in bepaalde wijken moet je niet komen”. Geen opwekkend gevoel, dus.

Als wij er ‘s avonds aankomen, stappen wij vanuit de busterminal rechtstreeks de metro in. Schoon, ruim en netjes. Hij lijkt op die van Parijs, ook zoals het systeem werkt. Dus zelfs het overstappen gaat soepel. We zijn dan ook binnen de kortste keren op de halte van bestemming. En daar ligt onze studio slechts zo’n 50 meter vandaan. Maar wel op de 13e verdieping.

De buurt waarin wij terecht zijn gekomen, is levendig. En op de kaart zien we dat we slechts op drie of vier blokken van het Plaza de Armas terecht zijn gekomen. Maar daar gaan we vanavond niet meer heen. Even een hapje eten, daarna wat boodschappen doen, en dan hebben we de dag wel weer grotendeels gehad.

Terug in onze studio vinden we daar een plattegrond van het centrum. Handig. We kruisen daarop alle plekken aan waar we heen willen. Dat zijn er negen. Dan zie je al een route ontstaan. Okay, morgen doen we er  -  inclusief de Plaza de Armas  -  vijf, overmorgen nog vier, en dan hebben we nog één dag over om de puntjes op de i te zetten. Welke puntjes op welke i weten we op dit moment nog niet, maar daar komen we vanzelf wel achter.

De volgende dag gaan we aftrappen met een bezoek aan de Plaza de Armas. Maar voor we daar aankomen, hebben we al twee street art voorbeelden van Santiago achter de kiezen.

De Plaza de Armas is een gezellig en druk plein.

Natuurlijk heeft het een mooie kerk

en krijgt ook dit plein al weer Place du Tertre effecten.

En er komt een voetgangersgebied-straat op uit. Dus zo vervolgen wij onze route.

Het weertje is lekker, en onze mood is goed. Ik geef Dorine spontaan een stevige zoen. 
Dat wordt opgemerkt door een wat oudere man die aan de zijkant van de weg op een bankje zit. Hij moet lachen en geeft me een stevige duim omhoog. Ik lach terug, en van de weeromstuit pak ik Dorine nogmaals beet en krijgt ze een nog steviger zoen. De man schatert het uit en nou krijg ik twee duimen. Hoe je iemand een vrolijke dag kan bezorgen door je eigen vrouw te zoenen .......

De tocht gaat door naar onze tweede plek, het wijkje Paris-Londres. Dat blijkt midden in het drukke stadsgewoel een aangenaam rustpunt waarbij je je met enige fantasie kunt voorstellen dat je in een Parijse buitenwijk loopt. 

Onze romantische rust wordt echter wreed verstoord als we een man aanspreken die net uit de deur van een markant gebouw komt. Dit huis blijkt een van de martelhuizen van Pinochet geweest te zijn. Verstopt in een keurige en rustige wijk. 96 mensen zijn hier gevangen gezet, gemarteld en “verdwenen”. Luguber.

De stoeptegels vóór het huis zijn deels vervangen door metalen tegels met de namen en leeftijden van de vermoorde personen. Sommige mensen lopen daar dagelijks overheen. Zouden die het zich nog realiseren? En je vraagt je af of de mensen die in de riante huizen er tegenover wonen, nooit iets gemerkt hebben ...... Oder haben die es nicht gewusst?

Wij besluiten hier in ieder geval nog terug te komen. Vandaag is het voor het publiek gesloten, maar morgen (en de rest van de week) is het geopend voor bezoekers. Daar worden wij er twee van.

Daarna drinken we in een naburig salonnetje even onze vers geperste sapjes. De normale smaak in de mond komt langzaam weer terug ........

Onderwerp drie van vandaag is de Cerro Santa Lucia. De rots van de Heilige Lucia. We hebben ons niet in haar geschiedenis verdiept. Ik heb zelf een oud-oud-oom  -  Pater Karel Houben  -  die Heilig verklaard is nadat hij een paar wonderen had verricht. En daar ben ik natuurlijk meer mee begaan dan met andere Heiligen. Alhoewel ik me wel afvraag waarom Lucia een rots op haar conto heeft gekregen en Karel niet. Die moet het doen met een opgeknapt geboortehuis in Munster-Geleen. 

Van de andere kant, die heiligen zijn niet zo materialistisch. Een rotsje meer of minder, daar kijken ze vast niet van op. En misschien wisselen ze onderling hun trofeeën wel uit. “Mag ik van jou vanmiddag jouw rotsje lenen? Dan krijg jij volgende week een keer mijn geboortehuis.” Dat soort religieuze discussies.

De Cerro vereist het nodige geklauter langs aparte bouwwerken 

en circulaire tuinen, maar dan krijg je ook wat. Een prachtig uitzicht over Santiago met een decor van besneeuwde Andes-toppen. Wij genieten van dit bijzondere plaatje. 

Beroemdheden als Charles Darwin hebben in hun geschriften ook de loftrompet gestoken over het verblijven op deze rots. Ik kan dat begrijpen. Hier overzag hij de mensheid en begreep hij ineens hoe de vork aan de evolutionaire steel zat. Je kunt je dus zelfs afvragen of zijn evolutietheorie wel bestaan had als hij hier niet geweest was. En dan hadden wij nog allemaal gedacht dat wij op de zesde dag geschapen waren .......

Het volgende dagdoel is de wijk Lastaria. Dat moet een levendige wijk zijn waar het goed is om te toeven. Hoewel we even moeite hebben om het te vinden, blijken we ook hier weer leuk terecht te komen. Het is een wijk op niveau, met veel gezellige eettentjes. Die proberen we en passant maar meteen uit, want van al dat gewandel gaat de maag knorren.

Maar zoals gewoonlijk zitten we weer alleen  in het restaurant. Wij zijn nog steeds zo gewend aan onze Hollandse eettijden dat we het niet halen om met de lunch te wachten tot 15.00 uur, en met het avondeten tot 21.00 uur. En we hebben ook niet veel zin om ons daaraan aan te passen, om vervolgens met een volle maag te gaan slapen. 

Maar lekker geluncht hebben we wel. In een Tapas-bar. Eerst een minisalade, vervolgens een paar stukjes kip in een overheerlijke curry, en tenslotte twee minibroodjes met Serranoham. Met een glas wijn. Plus een bordje met chocolademousse, aardbeien en bosbessen als toetje. Ach mensen, wat was dat lekker. Allemaal van die kleine Pikketanussies. Dan speelt geld toch geen rol? Dat doet er dan even niet toe. Maar goed, als je het persé weten wil, het kostte acht euro p.p..

De dag gaat door. Dus op naar de laatste plek van onze dag-hitparade: De Barrio Italia. Een levendige Calle Italia met zijstraatjes waar het goed toeven en winkelen moet zijn. Het is een behoorlijk eind lopen, maar dat doen we onderweg altijd graag. Zo lopen we vandaag volgens de stappenteller op mijn mobiel bijna 20 kilometer.

Eerst lopen we verkeerd en begrijpen we niet goed waarom deze buurt zo bijzonder gevonden wordt. Maar als we het eenmaal bij het rechte eind hebben, blijkt het inderdaad een interessant buurtje. Veel kunstenaarstypes en geen commerciële figuren. Niemand heeft haast.

Wat we hier heel veel zien is een gangetje met aan beide kanten weinig rendabele snuisterijenwinkeltjes, waarbij de gang uiteindelijk uitkomt op een horecaplek. Op zich een goede formule. Want om bij je restaurantje te komen, laat je toch gemakkelijk even je ogen dwalen langs de koopwaar. En je weet wat dat voor gevolgen kan hebben. Overigens niet voor ons, want bij onze bagage kan nog geen muis meer bij. Dus kunnen we ook niet in de verleiding komen.

Tot onze verbazing lopen we in de Barrio Italia tegen een Nederlands koffiehuis aan. De Vliegende Hollander. Of, zoals het in het Spaans heet, El Holandes Errante. En we maken kennis met Harm. Harm had in Nederland verkering gekregen met een Chileense. Maar die aardde in ons land niet zo goed en wilde terug naar Chili. En Harm, ach ja, nog steeds verliefd. En wat doe je dan? Juist, je reist er achteraan. En je maakt een kind. En je gaat uit elkaar. En dus blijf je in Chili plakken En je begint een koffietent. 

 Misschien  -  zo waren Dorine en ik het eigenlijk samen wel eens  -  is het voor Harm wel goed dat het zo gelopen is. Want hij lijkt ons het type dat het in Nederland met alle competitie en regeltjes niet gered zou hebben. Terwijl hier, lekker relaxt in de Barrio Italia tussen alle kunstenaars, heeft hij wel een kans om te (over)leven.

's Avonds gaan we nog een Pisco Sour drinken in de plaatselijke pianobar met Eva.

Zij is de vriendin van een vriendin. Gezellig. Hoewel de pianist er vanavond niet veel zin in heeft. Hij speelt voor de verandering gitaar. Ik heb hem maar gelaten, want ik weet uit ervaring hoe vervelend het is als andere musici zich bij jouw optreden komen opdringen.

Wat moet op het einde van de eerste dag onze voorlopige conclusie over Santiago zijn? De stad valt ons alleszins mee. De eerste indruk is: gezellig, relaxt, bezienswaardig. Dus kijken we met plezier uit naar de komende dagen.