San Martin de los Andes

Vandaag is ons dagje San Martin de los Andes. Gisteren zijn we na aankomst het plaatsje al drie keer op en neer gelopen. Rustig, gemoedelijk, gezellig. Dus dat kennen we inmiddels wel zo’n beetje.

Wat ons opvalt is dat de taartenhandel ook hier weer in handen is van de Duitse nazaten. De best aangeschreven tearoom van het centrum luistert bijvoorbeeld naar de naam “Unser Traum”. Daar is toch geen woord Spaans bij, dunkt me.

Maar het moet gezegd, het ziet er binnen ook allemaal bijzonder appetijtelijk uit. Dát kunnen die Duitsers in ieder geval wel. De Sachertorten, Schwarzwalder Kirschtorten en bakproducten met een meer Argentijnse touch blinken je van verre tegemoet. En ook de kwaliteit van de koffie is in dat soort gelegenheden dik in orde.

Ons onderkomen  -  een luxe cabaña voor vijf personen  -  is in ieder geval riant.

Een loft van zo’n 50 meter met open keuken, en verder twee slaapkamers en twee badkamers. En heel veel hout. Alles wat van hout gemaakt kan worden, is ook van hout. En we hebben zelfs een open haard die om vijf uur ‘s avonds voor ons wordt aangemaakt door de eigenaar. Je hoort ons niet klagen. 

Als wij ‘s morgens wakker worden, giert de wind rond het huis. En dat gieren bedoel ik ook letterlijk. Er is constant het geluid alsof ik een lege krat bier buiten in de dakgoot in de storm heb staan. Ex-studenten zullen weten wat ik bedoel. 

En voor de niet-ex-studenten kan ik het gegier het best omschrijven als het geluid dat je je voorstelt bij het lied “Hoor de wind waait door de bomen, hier in huis ook waait de wind”. Verder citeer ik dit lied niet, want anders valt het woord Sint, en dan ga ik me weer opwinden over Sylvana Simonis. En dat is niet goed voor mijn bloeddruk. Die heb ik juist zo lekker onder controle.

Maar goed, ik laat me weer afleiden. Waar was ik gebleven? O ja. Buiten giert de wind om het huis. Da’s ook de titel van een lied van Gerard Cox. Maar daar ga ik het verder ook niet over hebben. Ik zal mijn vrije associaties even de teugels aantrekken.

Naast de gierende wind blijkt het buiten ook zwaarbewolkt. Een heerlijke dag om eens lekker binnen te blijven. Open haardje aan, wijntje erbij, een beetje schaken op mijn tablet, of een boek lezen in het geval van Dorine .......

Maar neeeiiijjjj, nou heb ik toch buiten de waard gerekend. Of beter gezegd de waardin, die luistert naar de naam Dorine. Zij heeft voor vandaag de weersverwachting hier ter plaatse opgezocht. 16 graden. Wind. Een waterig zonnetje. En er staat een rapportcijfer 10 voor deze dag als het gaat om wandelen. En laat dat nou precies zijn waar ze zin aan heeft. 

Tja, haar argument is een stuk steviger dan de mijne. Ik heb eigenlijk nauwelijks een argument. Alleen maar een hedonistisch, misschien zelfs een vleugje libertijns gevoel. Zoals gewoonlijk gunnen we elkaar onze wensjes. En is het dus zaak om een Gulden Middenweg te vinden.

Nou ben ik uiteindelijk ook best wel te porren voor een wandeling, dus ga ik redelijk gemakkelijk overstag. Alleen de 25 kilometer die Dorine in haar gedachten heeft, gaan het niet worden. Uiteindelijk settelen we voor een kilometertje of 12 tot 15.

Maar ook voor mij zit er het een en ander in het vat. De deal wordt dat we de wandeling beginnen met een bezoek aan “Unser Traum”. Dan de 15 kilometer, en verder ‘s avonds gezellig uit eten. Om daarna af te sluiten met een wijntje bij de open haard. Alle mensen, dat is toch een programma om van te dromen?

Zo gaat het dus worden. En we trappen af met onze lunchroom. We gaan voor koffie met een wortelentaartpunt met suikerglazuur. En aldus geladen beginnen we vol goede moed aan de wandeling.

Dorine heeft al iets fraais uitgezocht. Inderdaad een wandeling van 15 kilometer. Langs het meer, maar wel steeds hoger de bergwand op. We komen dan op het terrein van de Mapuche indianen. Het kan zijn dat die daarvoor een soort tol heffen. Maar dat zijn maar luttele pesos. Daarna kom je bij een mirador. Een uitkijkpunt. En tot slot bezoeken we een Islita. Een minieilandje. En uiteindelijk moeten we dezelfde route natuurlijk ook weer terug. Tot zover strekt de algemene informatie.

Het begin is inderdaad weer omhoog klauteren. Het waterige zonnetje is ons inmiddels komen opzoeken. Ik moet toegeven: Uitstekend wandelweer. 

Al gauw staat op borden aangegeven dat we op Mapuche territorium komen. Tja, het zal. We zien wel wat dat voor ons gaat betekenen. Maar behalve de tekstborden zien we ook een koeienschedel in de boom hangen. Dat lijkt ons toch een duidelijk Mapuchesignaal. In onze bewoonde wereld hebben we toch anderssoortige decoraties.

We komen inderdaad langs het indianendorp. Wat huizen die verscholen liggen tussen de bomen van het bos. 

Hier zien we geen hutten meer. Een beetje Mapuche gaat natuurlijk met zijn tijd mee. Sommige Mapuches wonen zelfs ronduit idyllisch. 

Wat ons wel opvalt is de ongelofelijke rommel die ze allemaal rond hun huizen laten slingeren. We hebben dat maar niet oop de foto gezet, want het oogt op het onsmakelijke af. Plastic, papier, roestige toestanden, alles ligt er op de bodem. En geen mens die daar ook maar ooit iets aan opruimt. Toch vreemd als je bedenkt dat indianen in het algemeen dicht bij de natuur staan en daar ook mee leven. Dan verwacht je toch dat eh ........ nou, niet dus.

Een tolwachter komen we niet tegen. Ongetwijfeld door het laagseizoen. Dan loont het de moeite niet om er de hele dag in een hokje te gaan zitten. Want zoveel mensen lopen er nu niet rond. Dus houden we onze luttele pesos braaf in onze zak.

Daarna staat de mirador op het programma. Wij vragen ons af of er een uitzicht op San Martin de los Andes zal komen, of een uitzicht op juist de andere kant. Het blijkt beide. Want we lopen een schiereilandbergje op dat uitzicht geeft op beide kanten.

Daarna vervolgen wij onze weg richting de Islita. Geen idee wat we ons daarbij moeten voorstellen. Iets met een klein eilandje. We gaan het wel zien. 

Maar de wandeling er naar toe duurt langer dan gedacht. En ik begin een beetje mijn zin te verliezen om nog lang door te lopen. Maar gelukkig zien we bijtijds een bordje “Islita nog 200 meter”. Nou, dat breng ik nog wel op. Ook al weet ik dat de Zuid-Amerikanen geen benul hebben van de concepten tijd en afstand. En dat blijkt ook hier weer. Want over deze 200 meter doen we nog 20 minuten. Maar dan zijn we er ook.

Op het strandje voor de Islita zoeken we een plekje achter een grote struik zodat we uit de wind zitten. En we genieten van het uitzicht en onze picknick met limonade en een banaan. Binnen de kortste keren krijgen we gezelschap. Van een aardig hondje dat gezellig bij ons komt zitten. Heel ontspannen. Hij valt af en toe bijna in slaap. En even later komt er nog een.

Het vreemde is, dat wij dit op reis al verscheidene malen hebben meegemaakt. Honden die rustig bij ons komen liggen. Of kilometers met ons meelopen. Zelfs in de  stad! Stoppen wij, dan stoppen zij ook. Steken wij over, dan steken zij ook over. Apart! Waar we het aan te danken hebben? Geen idee!

En ook op de terugweg loopt een van de twee honden zeker zes kilometer met ons mee. Totdat ze wordt afgeleid door een andere hond die een gezonde portie zin in haar heeft. Zodoende wandelen we uit het zicht terwijl zij wat beters te doen heeft. Maar als we even later omkijken, komt ze weer aangerend, en loopt ze nog een eind met ons mee.

Op zo’n wandeltocht als deze is er uiteraard ook weer alle ruimte voor een goed gesprek. Wij raken met elkaar nou eenmaal niet uitgepraat. Dit keer gaat het weer eens over hoe onze reiservaring ons leven thuis zal gaan beïnvloeden. Want dat dat effect er zal komen, daar zijn we inmiddels wel van overtuigd.

Uiteindelijk komen onze conclusies neer op het volgende: Thuis leven is normaal gesproken statisch, waarbij je uitkijkt naar iets dynamisch. Een feestje, een etentje, een hobbyafspraak, een stedentrip ...... Reizen is normaal doorlopend dynamisch, waarbij je uitkijkt naar iets statisch. Zoals een cabaña voor vijf personen (haha). Zodat je lekker even tot rust kan komen.

En wat we zouden willen is dus dat we thuis de balans tussen statisch en dynamisch wat beter invullen. En ons dus in buitenhuizige zaken wat actiever opstellen.

Goed. We zijn pas drie maanden onderweg. Dit soort ideeën zullen gedurende de reis nog wel verder worden uitgediept en ingevuld.

In de avond gaan we naar een restaurantje dat door Tripadvisor als een van de beste in de stad wordt beoordeeld.  We zijn de eersten. Tja, het is ook pas acht uur. Voor negenen hoef je in een restaurant geen Argentijn te verwachten. De eigenaar  -  Mario  -  heeft dan ook alle tijd voor ons.

En het wordt aan onze tafel dan ook een uitgebreid gesprek. Natuurlijk gaat het eerst over Maxima en over voetbal. Maar daarna wil hij alles weten over ons leven en over onze reis. Hij vraagt honderd uit. En ook wij willen weten hoe een Italiaan met Siciliaanse roots hier terecht gekomen is.

Ondertussen eten we gastronomisch. Een soort grote ravioli's die gevuld zijn met allerlei soorten zeebanket. Dat staat nog niet op de kaart, maar wordt door Mario dermate enthousiast aangeprezen dat we het wel moeten proberen. Hij heeft geen woord gelogen.

Als ik de rekening vraag, komt Mario in plaats daarvan met twee glaasjes Limoncello. En als ik een kwartier later een hernieuwde poging doe, brengt hij twee glaasjes eigen gebrouwen likeur van vruchten uit zijn eigen tuin. Hij wil gewoon niet dat we weg gaan. Er bestaan echt heel aardige mensen!

Als we naar huis gaan, kunnen we op onze handen lopen. En het glaasje wijn bij de open haard blijkt vanavond duidelijk een brug te ver.