Salvador de Bahia

10 januari 2017 - Salvador, Brazilië

Salvador de Bahia. De derde stad van Brazilië. Het was vroeger de hoofdstad, maar is voorbijgestreefd door Rio en Sao Paulo. Een plaats waar ik als directeur van Wereldkinderen vaak ben geweest. En waar ik ook goede herinneringen aan bewaar. Zij het dat die van 25 jaar geleden zijn. De stad van toen ken ik nu echter niet meer terug.

In de tijd dat ik hier op bezoek was, zag je geen hoogbouw. Alle gebouwen hadden twee of drie verdiepingen. Nu zie je in veel delen van de stad de wolkenkrabbers gegroepeerd bij elkaar staan.

25.Hoogbouw.SdB.7  25.Hoogbouw.SdB.5  25.Hoogbouw.SbB.3  25.Hoogbouw.SdB.1  25.Hoogbouw.SbB.2

Ach ja, de moderne tijd stelt andere eisen. En dus is dit soort ontwikkelingen onontkoombaar en waarschijnlijk ook goed voor zo’n stad. Maar voor mij blijft er ook een vleugje melancholie aan verbonden.

Naast de gemoedelijke sfeer en de laagbouw is er nog één gedenkteken van vroeger dat ik me nog concreet herinner. De stad ligt namelijk aan het strand, maar wel vijftig meter boven de zeespiegel. En om dat verschil te overbruggen was er in het centrum een grote lift. Monsterlijk groot. En knalrood geverfd. Daar moet ik natuurlijk wel even naar op zoek. Kijken wat er van geworden is.

Ditmaal zijn we gehuisvest op loopafstand van het historisch centrum. Altijd in elke stad onze favoriete verblijfsplek. We zitten in de Pousada Barroco da Bahia. In Brazilië zijn pousadas vaak hotelonderkomens in oude huizen. Zo ook hier. De keuze is hierop gevallen omdat op één van de internetfoto’s een piano staat. En je weet maar nooit in wat voor staat die verkeert …..

De Pousada staat in de Saudische buurt. Die oogt slecht. Een aantal slechts half opgeknapte huizen verraadt dat we hier nou niet bepaald in het Braziliaanse Bloemendaal zitten. Maar volgens de eigenaar van de Pousada  -  een Duitser  -  is het een levendige buurt met veel cohesie en de daarbij behorende sociale controle. Dus absoluut veilig. Prettig om te horen, want die indruk wekt het op het eerste gezicht niet.

Aan de buitenkant oogt de Pousada bescheiden. Een blauw-wit geverfd huis, waarvan je op het eerste gezicht van zou verwachten dat het ongeveer vijf gastenkamers bevat.

25.Pousada Barroco da Bahia.1  25.Pousada Barroco da Bahia.2

Maar de schijn bedriegt hier geweldig. De eigenaar  -  Hans  -  heeft er aan de zij- en achterkant nog vier huizen bijgekocht, en meldt ons trots dat hij wel veertig kamers ter beschikking heeft. Een beetje veel wel, want hij zit naar eigen zeggen nooit vol.

Maar de Pousada is daardoor heel verrassend. Zo heeft het een ongelooflijke binnenplaats annex tuin. Met een enorme, honderd jaar oude mangoboom.

25.DS onder mangoboom  25.ZH in tuin SdB 25.Tuinbank + DS  

En daarnaast allerlei andere soorten fruitbomen. Plus een Mikwe, een Joodse badderplek. Niet om te gebruiken. Maar hij is er wel.

25.Mikwe

En wie denkt dat de beschrijving nu wel compleet is, die staat op het verkeerde been. Er zit namelijk een Jugendstil-villa aan het huis vast, waar we ontbijten. Sfeervol. En daar staat ook de piano. En eindelijk een piano waar normaal op te spelen valt. Ik kom dus weer grondig aan mijn trekken.

Hans is Duitser en ook katholiek. Hij blijkt zelfs een uitgetreden pater. En hij is niet het type dat zijn overtuigingen onder stoelen of banken steekt. Tegelijk bij binnenkomst hangt er in de hal een grote Duitse vlag. Binnen waait het niet, dus hangt het banier er wel wat triestig bij. In ieder geval niet als het symbool van een trots Duits volk. Maar dat is hier ook niet zo relevant.

En zijn katholicisme vinden we terug in de nadrukkelijk aanwezige kruisbeelden en beeltenissen van de pausen die we de afgelopen tijd hebben gekend. Nou ja, iedereen zijn hobby’s. Hij heeft er trouwens nog een, die hij ook al niet onzichtbaar laat. Hij houdt van klassieke muziek. Alle gastenkamers hebben geen nummer, maar dragen de naam van een klassiek componist. Zo hebben wij de eer om in de Johannes Brahms kamer te mogen slapen.

Maar daarbij blijft het niet. Hij heeft hier in Salvador ook nog de functie van Kapelmeister. Hij leidt een koor van Salvadorianen die klassieke muziek ten gehore brengen. En om bij het optreden niet afhankelijk te zijn van anderen, heeft hij in een van zijn vele ruimtes een oratorium gebouwd waarin een prachtige vleugel staat, en een groot aantal kerkbanken. Het voelt dan ook als een grote kapel.

Zijn gasten zijn ook gerechtigd om aanwezig te mogen zijn bij de koorrepetities. Maar van dat voorrecht hebben wij geen gebruik gemaakt. Wij vinden de muziek van Richard Wagner op de nuchtere maag bij het ontbijt al heftig genoeg.

In een gesprek met Hans leren we dat hij hier in dit huis zelfs acht piano’s heeft staan. Ik heb er pas drie ontdekt, dus moet dit huis nog verborgen schatkamers tellen. Maar ik vind drie van mijn favoriete muziekinstrumenten wel voldoende.

Er staat in dit complex duidelijk een man aan het roer. We missen de warmte van een vrouwelijke inbreng. Alles werkt, is schoon en helder, en goed verzorgd. Hans is behalve zijn al eerder gememoreerde karaktertrekken, ook nog sociaal ingesteld. Maar ja, hij blijft een man, hè. Dat merk je in de sfeer wel terug. En daar veranderen een paar vrouwelijke bedienden niks aan.

In onze zoektocht naar het hart van Salvador ontdekken we eerst het Casco Historico. Het historische oude centrum. Hier vinden we nog de sfeerrijke laagbouw, oude huizen, en leuke pleintjes.

25.CC Medische Faculteit  Medische Faculteit

25.Casco Historico

En kerken, natuurlijk.

25.Kerk CC.2  25.Kerk Casco Historico.2  

Ook maken we kennis met de Mama's die nog net zo gekleed gaan als in de slaventijd.

25.Mama.SdB.2  25.Mama.1  25.DS+Mama

Om de toeristen te beschermen tegen de kleine criminaliteit die hier in mijn tijd nog stevig aanwezig was, staan er op elk plein een paar stevig bewapende politieagenten.

En agentes. Het geslacht maakt hier niet uit. Als ze een pistool dragen  -  en dat doen ze duidelijk zichtbaar  -  dan houdt het geboefte zich gedeisd. Het centrum is dan ook volkomen veilig.

Vervolgens gaan we op zoek naar mijn imposante rode lift. Die blijkt nog steeds te bestaan. Zij het dat hij niet meer rood is. Hij heeft nu een beschaafde zandkleur.

25.Lift.SdB

Wij besluiten er een ritje mee te maken. Beneden aangekomen lopen we wat rond om de buurt daar te bekijken.

25.Verwaarloosd gebouw.SdB  Mooi maar onderkomen huis.

Verkeerd idee. Het is een verloederd stadsdeel. Politie is er niet, maar wel geboefte. 

We krijgen binnen de kortste keren vijf opgeschoten lummels op ons af. Of wij weten hoe laat het is? Nou, ik weet wel heel zeker hoe laat het is: Als ik nú een horloge of mobieltje laat zien om de tijd te checken, dan ben ik die zeker kwijt. Dus zeg ik “nao” in mijn beste Portugees. En wijs ik tegelijk op mijn pols waar geen horloge zit. Ten overvloede trek ik ook mijn enige broekzak die leeg is, binnenstebuiten. De andere zitten vol, maar daar maak ik ze natuurlijk niet op attent.

De boys begrijpen de boodschap. Van een goed voorbereide toerist valt niets te plukken. En ze druipen onverrichterzake af. Nou ja, ze hadden slechts de eerste horde genomen, namelijk ons benaderen in een situatie waarin zij de macht hebben.

Daarnaast heb ik altijd een tweede barrière paraat. Dat is de portemonnee in mijn rechter achterzak met daarin een luttel bedrag aan kleingeld. Plus wat verlopen pasjes. Lijkt net echt. Als het moet, kan ik die altijd afgeven. Kost me slechts 6 euro 45. Ja, je hebt wel met psychologen van doen, hè.

Maar het echte papiergeld zit ongemerkt in mijn linker achterzak. Niet logisch om het daar te zoeken naast de portemonnee rechtsachter.  Maar ja, als ze die al niet eens ontdekken ……

Wel zorgen we dat we snel dit ongure buurtje achter ons laten. En we maken een stevige wandeling langs de boulevard. We zien hoe er hier gebadderd wordt

25.Strand.SdB.3  25.strand SdB.1  25.Strand.SdB.4  

in de buurt van de plaatselijke  vuurtoren. Verrukkelijk dat water. En ook dat er hier aardig wat bootjes varen. 

25.Bootjes voor de kust

We zien hoe hier een van de vele zandsculpturen gemaakt worden. Met het vriendelijke verzoek om er voor te doneren. Want anders kan de man die het fabriceert, geen boterhammetjes eten. En met een rammelende maag is het moeilijk zandsculpturen maken. 

25.Zandsculpturen.

Het strand en het water trekken ons behoorlijk aan. Maar ja, we hebben geen badkleding bij ons. We krijgen er wel een onnoemelijke dorst van. Dus gaan we ons wederom te buiten aan vruchtensap. Heel veel vruchtensap. Een kleine berekening leert me dat ik vandaag 2 liter sap van deze dorstlesser naar binnen heb gewerkt. En daar is niks bijzonders aan. Dagelijkse kost.

Vervolgens moet ik hier een ode kwijt aan açaí. Ik heb het er al eerder even over gehad. Het is een soort bramenmoes, maar dan niet van bramen, maar van açaí. Dat is een vrucht uit de jungle. Het wordt geserveerd in een glas van een halve liter. Bovendien worden er granen aan toegevoegd, en vers fruit. Meestal fijngesneden banaan. En dat smaakt vurrukkuluk!

25.Açai

Het is ontzettend gezond, zit boordevol antioxidanten en sporenelementen, schoont de bloedvaten op, gaat het verouderingsproces tegen, afijn, you name it, en het werkt voor je. Het neemt zelfs je hongergevoel weg. Dus is het hier een noodzakelijk onderdeel van elk afslankprogramma. Nou, daar gaat het ons niét om. Maar we raken er wél compleet aan verslaafd. Zo lekker en zo verfrissend. Elke dag gaat er een halve liter in.

Zitten er dan helemaal geen nadelen aan? Jawel, sommige mensen schijnen er hartkloppingen van te kunnen krijgen. Maar ja, ik ben met Dorine getrouwd, dus daar heb ik sowieso al last van. Daar doet deze dagelijkse halve liter açaí niks meer aan toe of af. 

Kun je het ook in Nederland krijgen? Nee. Althans niet in de vorm die wij hier nuttigen. Want het is snel aan bederf onderhevig. Dus is het in Holland alleen te verkrijgen in de vorm van pillen of voedingssupplementen die niks meer met een lekker gerecht te maken hebben. Jammer!

De opmerkzame lezer zal gemerkt hebben dat bij deze posting in eerste instantie geen enkele foto zat. Dat is niet omdat er geen beeldmateriaal voorhanden is. 25 foto’s dienen hier getoond te worden. Maar  -  je kunt je dat in Nederland nauwelijks voorstellen  -  het internetsignaal is hier zo zwak dat alleen de tekst doorkomt. Alles wat je met beeldmateriaal wilt doen, werkt niet. Dus ook zelfs niet als je op internet iets met foto’s wilt bekijken.

De bijbehorende plaatjes zijn pas toegevoegd in Olinda. Want in Recife  -  onze volgende bestemming na Salvador  -  werkte de wifi ook al belabberd. Tja, je moet soms wat geluk hebben: Soms zit het mee. En soms zit het tegen …… Kwestie van “effe chekke”.

Het voelt voor ons als heel bijzonder dat we nu in de stad zitten  -  Salvador  -  van waaruit we ook over drie weken naar Nederland vertrekken. Maar voor dat het zo ver is, maken we eerst nog twee slingers. Een naar het verdere noorden van Brazilië. Dan weer terug naar Salvador. En daarna nog vijf dagen naar een eiland hier voor de kust, Boipeba. We zullen Salvador dus nóg tweemaal op ons netvlies krijgen.

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

1 Reactie

  1. Monique:
    16 januari 2017
    Na jullie laatste verhalen gelezen te hebben, concludeer ik, dat ik zeker nog een keer naar Brazilie moet voor alle minder bekende plaatsen. Even kijken hoe ik dit moet regelen!

    Tot gauw.