Saigon

23 maart 2019 - Ho Chi Minh-stad, Vietnam

Als we bereid zijn om het voorgerecht Venlo even buiten beschouwing te laten, is onze reis dan nu toch echt begonnen. Vietnam is het eerste reisdoel van de hoofdmaaltijd.

Wij besluiten om de nacht voorafgaand aan de vliegreis al in de buurt van Schiphol te gaan overnachten. Dit om mogelijke reiscomplicaties te voorkomen. Kijk, de NS schermt tegenwoordig wel met stiptheidscijfers van over de 90 %, maar wij hebben desalniettemin geen zin om op de reisdag tegen complicaties aan te lopen die met die overige 10% te maken hebben.

Daarom hebben wij een overnachting geboekt in hotel Ramada in Badhoevedorp. De reden dat ik deze naam expliciet noem, is vanwege onze algemene tevredenheid over deze gelegenheid. Een strakke, moderne inrichting, een mooie kamer, een gratis shuttle service met Schiphol, en dat alles voor een prijs van 60 euro voor een tweepersoons kamer! Alleen het ontbijt moet nog appart worden bijgeboekt. Maar dat hebben we niet gedaan omdat we verwachten dat we op Schiphol tijd over houden. En dan kunnen we het ook daar doen.

De vlucht is met China Southern Airlines. Nooit van gehoord. Maar ook hier noem ik deze naam met opzet. Een uiterst modern vliegtuig, prima bedienend personeel, acceptabel eten, en een eigen entertainmentscherm, met films en spelletjes. 

Eerst probeer ik Tetris. Puur jeugdsentiment. Als ik het me goed herinner was dat het eerste computerspel dat ik me kan heugen. Leuk om dat nog weer eens te doen. En vervolgens heb ik me aan een van mijn grote passies gewaagd. Schaken! 

En daar komt het enige minpuntje. Op zet twee doet de computer een slechte zet, hetgeen mij in de waan laat dat hij een kruk is die ik gemakkelijk van het bord ga vegen. Niets is minder waar. Eén lichtzinnige zet van mijn kant en ik word ongenadig van het bord gemept.

Dat kan ik natuurlijk niet op me laten zitten. Dus speel ik dezelfde variant nog een keer  -  inclusief zijn slechte zet  -  en blijf ik verder geconcentreerd verder spelen. Helaas maakt dat voor het eindresultaat niet uit. Weliswaar houd ik het iets langer vol, maar ook nu moet ik mijn hoofd in de schoot leggen. En zo vergaat me dat nog zes keer. Kansloos! Kijk, en dat valt me nou tegen van China Southern Airlines. Zo ga je niet om met nieuwe klanten. Aan wanhoop ten prooi ga ik verder met Patiënce ..... Vergeleken met schaken een supersaai spel, maar ja, dan win je tenminste nog eens.

Na een reis van 12,5 uur  -  gammel gammel  -  komen we aan op Guang Zhou, de thuishaven van China Southern, waar we moeten overstappen op het vliegtuig dat ons naar Saigon zal brengen. Eigenlijk heet dat sinds het einde van de Vienam-oorlog Ho Chi Min City, maar dat klinkt zo eh ... Vietnamees. Ik houd het maar op Saigon. Bekt lekkerder. En schrijft ook wat sneller weg. 

Voorspoedig komen we in Saigon aan. En het doet me deugd om bij de uitgang van het vliegveld tegen een niet te missen papier aan te lopen met daarop in grote letters THEODORA STRIEKWOLD. Service van ons hotel. Heerlijk, hoeven we even niet na te denken en worden we linea recta naar ons hotel afgevoerd. Van Saigon krijg ik op dat moment niet veel mee, want ik ben moe. Zo ongeveer niet geslapen in het vliegtuig, en dus een dringende behoefte om mijn ogen dicht te doen. Van de rest van de dag herinner ik me dus niet meer zoveel.

De volgende morgen word ik om 11.00 plaatselijke tijd wakker. Ook Dorine opent dan net haar ogen. Tijd om de directe omgeving van Saigon te gaan verkennen. Wat mij het eerst opvalt, zijn de ontzettende hoeveelheid bromfietsen, scooters en motoren op straat. Het zijn hele wolken nijdige horzels. Nou ja, wolken .... ze houden niet op. Er zijn er nog veel meer dan auto's, en daar zijn er al heel veel van. 

088.brommer 089.brommers090.brommers

Die zwermen maken het oversteken trouwens tot een hachelijke onderneming. Je stapt gewoon de straat op terwijl er helemaal geen ruimte is voor een voetganger. Alleen maar aanstormend verkeersgeweld. Er is ook niemand die er voor je stopt. Met een beetje goede wil proberen ze je wel te ontwijken. En dat lukt dan doorgaans ook nog. Waarschijnlijk omdat er niet zo hard gereden wordt.  Maar ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat je  -  als je levensmoe bent  -  als voetganger in Saigon toch een redelijke kans maakt om snel Petrus te ontmoeten. 

Een andere voetgangersstrategie is om even te wachten met oversteken totdat er zich een groep van levensmoedeloze lotgenoten heeft verzameld. Als je vervolgens met zijn allen tegelijk de straat op stapt, is er meer kans dat de gemotoriseerde verkeersdeelnemers zich iets van je aantrekken.

Ik moet dan onmiddellijk denken aan een van die prachtige documentaires op National Geographic waarbij haringen worden aangevallen door enkele haaien. Die haringen verenigen zich dan ook in een hele school. Een soort van groepsreflex. Niet dat die haaien zich daar veel van aantrekken, want die vreten zich toch wel vol. En dat gevoel van valse veiligheid heb ik hier dan ook.

Over onze eerste dag in Saigon valt nog veel meer te vertellen, maar dat doe ik dan wel weer in een volgende reislogger. Want de jetlag begint nu zijn tol te eisen, en dat ... betekent ..... dat ik ....... nu toch wel erg ....... veel moeite heb om ......... mijn ogen ........... open te .....

Foto’s

7 Reacties

  1. Hans:
    23 maart 2019
    Misschien kun je dan maar het beste een brommer huren. 😀
  2. Wil van Straaten:
    23 maart 2019
    Hier hebben we naar uitgekeken !
  3. Mathilde Waslander:
    23 maart 2019
    Wat een feest, de heerlijke blogs zijn er weer.
  4. Marja:
    24 maart 2019
    De beste manier om daar over te steken, is je vastklampen aan een local.....dat deed ik....en dan vol zelfvertrouwen de straat op te stappen. Wel een schietgebedje doen ondertussen.
    Succes 😎😎
  5. Kirsten Goede:
    24 maart 2019
    Wat een andere wereld.... Blijf genieten!
    Dank voor de onderhoudende blogs; kunnen we lekker meeleven....! 😄😋
  6. Jo:
    24 maart 2019
    Zef, het is in Saigon net zoals in Napels, gewoon oversteken en geen oog contact maken! Geniet er van, wij lezen wel.
  7. Monique:
    24 maart 2019
    Geniet ondanks het verkeer van dit (naar mijn mening) mooiste, veiligste (eten en drinken) en meest afwisselende Aziatische land. Ben benieuwd naar jullie verdere ervaringen.