Regen in Buenos Aires

Als we vandaag naar buiten kijken, belooft dat niet veel goeds. Het is zwaar bewolkt, en de voorspellingen zijn dat het gaat regenen. En het blijft niet bij een voorspelling. Het regent binnen de kortste keren. En niet zo zuinig ook.

De animo om er op uit te gaan is dan ook niet bepaald groot. De koffie nuttigen we thuis, en het is al rond een uurtje of twaalf voordat we er toe komen om er toch maar op uit te trekken. Uiteindelijk slepen we moeders paraplu ook niet voor niets al de hele reis met ons mee.

We besluiten om naar het overdekte winkelcentrum bij het metrostation Gardel te gaan. Want daar schijnen tickets geboekt te kunnen worden naar Colonia, onze volgende stop na Buenos Aires. Colonia ligt aan de overkant van de monding van de Rio de la Plata, in Uruguay. Een boottocht van een paar uur.

Het is zeker niet zo dat we hier in Buenos Aires al weg willen  -  we moeten eerst echt nog het een en ander zien voordat het idee van vertrekken echt kan aanslaan  -  maar het kan geen kwaad om tijdig onze informatie te verzamelen. En de plaats is in ieder geval overdekt ………

In het winkelcentrum kijken we eerst wat rond. Het is groot, maar niets bijzonders. Allemaal Argentijnse Blokkers en Kruitvaten. Wel genieten we weer van een paar wijsheden.

  We hebben geen wifi. Praat maar met elkaar.

En Gustav Klimt blijkt hier nog steeds onverminderd populair.

Nog een rondje koffie. En dan naar de transportstand. 

Er blijken twee verschillende maatschappijen naar Colonia te varen. De ene is tweemaal zo duur als de andere. Interessant. Wat is het verschil? Ze gaan allebei met de boot naar de overkant. Het grootste onderscheid blijkt te zitten in de plaats vanwaar de boten vertrekken. De ene start vanaf een veilige, rustige plaats. En de ander vanaf La Boca, de wijk waar het volgens alle Argentijnen onverantwoord is om doorheen te lopen vanwege de kans om overvallen te worden.

Het centrale plein van La Boca moet je als toerist gezien hebben. Daar is ook toezicht van de politie. Maar om er te komen wordt allerwege aangeraden om een bus of een taxi te pakken en nIet door de wijk zelf heen te lopen. Gaan we deze week nog doen.

Als ik aan de informatiedame vraag of het wel verantwoord is om in La Boca op te stappen, krijgen we als antwoord: “Ja hoor. Als je er tenminste met de taxi heen gaat.” Wij overleggen onderling even. En besluiten om te gaan voor het risico plus taxi en de helft van de prijs. En omdat we hier nou toch zijn, kopen we de kaartjes maar meteen. Want anders moeten we er op een andere dag wéér naar toe, terwijl het dan misschien een lekker weertje is en we andere dingen kunnen doen.

Het weer wordt er ondertussen nog steeds niet beter op. Echt een mismoedig dagje. En we trekken maar weer huiswaarts. Een grauw Buenos Aires, daar worden we niet gelukkig van. Onderweg worden we in de metro opgevrolijkt door achtereenvolgens een gitarist/zanger en vervolgens ook nog een toetsenist. Wordt het toch nog gezellig.

Als we weer terug zijn op het huiselijke nest, komt ook Barbara terug van haar werk. En het gesprek komt  -  het onderwerp is hier bijna onvermijdelijk  -  op de tango. Zij blijkt jarenlang een verwoede tangodanseres te zijn geweest. Het was haar hart en haar ziel. Maar ze is afgeknapt op het wereldje daaromheen. De informele hiërarchie die er omheen speelt. Wie danst met wie en waarom? Dat soort zaken.

Ze vindt eigenlijk dat wij maar “les een” van haar moeten krijgen. Dan leert ze ons nog geen passen. Maar wil ze ons een indruk geven van het gevoel dat je er bij krijgt. Dorine is meteen vóór. Natuurlijk! Zij houdt van alles wat met dansen te maken heeft. Ik sta er wat nuchterder in. Wij zullen het tango dansen niet meer gaan leren. Dus wat voor zin heeft één les dan? Maar uiteindelijk laat ook ik me overhalen.

Barbara legt uit dat de manier waarop je elkaar bij de tango vastpakt in feite de vorm van een omhelzing is. Kijk, dat begrijpen we. Daarom is deze dans natuurlijk zo gepassioneerd. De dame staat altijd met haar gewicht op één been. Zodat het andere been vrij is voor erotische bewegingen. En de man leidt. Vanzelfsprekend. De vrouw volgt. We kennen dat van de Boogie Woogie en de Lindy Hop. Daarbij is het niet anders. Eigenlijk bij alle dansen waarin je samen danst.

En vervolgens gaan we wat ze heeft uitgelegd, in de praktijk proberen aan te voelen. Al met al is het heel leerzaam en instructief. Ook al hebben we nog geen pas geleerd. Maar dat was dus ook niet de opzet.

Voor het avondeten hebben we Barbara uitgenodigd om een restaurant uit te kiezen. Dat wordt er uiteindelijk een in Palermo. Op onze wandeling door dit stadsdeel hebben we dit niet gezien. Maar dat blijkt geen toeval: Het ligt volgens haar ongeveer 30 blokken weg van waar wij gelopen hebben.

Het eten is heerlijk, de wijn smaakt excellent, en het restaurant is gevestigd in een oud huis dat modern is opgeknapt. Hét recept voor een uitstekende avond. 

Voordat we naar huis terugkeren, lopen we nog even een ommetje. Nou ja, “even” ………? Palermo blijkt echt een immens uitgaansgebied. We lopen straat in straat uit langs bar, restaurant, café en club. Om uiteindelijk uit te komen in het gebied dat we zelf hebben verkend. Dus 30 blokken verder. Zoiets uitgebreids heb ik nog nooit meegemaakt. Maar het bestaat! Het uitgaansleven in Buenos Aires.

Vervolgens nemen we een taxi naar huis. Het eten is intussen wel helemaal gezakt.