Recoleta

De volgende dag in Buenos Aires is opgedragen aan de wijk Recoleta. Althans, dat is de planning van Barbara. En in principe volgen wij haar advies in deze. Wij gaan er van uit dat zij weet wat wij het beste kunnen doen.

Ik zeg niet voor niets “in principe”. Want als er interessante ruis op de lijn komt, moet je af kunnen wijken. En dat komt er. Dus dat doen we dan ook.

Barbara geeft op vrijdag geen les op school. Dat betekent dat we vandaag gemeenschappelijk ontbijten. En dat leidt tot ruimte voor discussies. Onderwerpen die ons gemeenschappelijk boeien. En een goed gesprek gaan we niet uit de weg. In tegendeel: We zoeken dat op.

En Barbara kennelijk ook. En voordat we het weten is er al een halve dag weg, voordat we het huis verlaten en aan de bezichtiging van Recoleta kunnen beginnen. Met onze hoofden vol gedachten.

Het spel komt op de wagen omdat Barbara een opmerking maakt over dat het niet altijd meevalt om als single persoon collega’s te hebben die allemaal getrouwd zijn. Daar spelen we op in door haar te vragen wat nou precies de angel is waardoor dat contact niet goed loopt.

Barbara brandt los. Natuurlijk speelt afstand een rol. Als je niet bij elkaar om de hoek woont, val je niet zo gemakkelijk bij elkaar binnen. En als stellen kinderen hebben, zijn ze met andere dingen bezig dan singles. Ook zijn stellen met kinderen erg druk met het op de rails zetten van hun leven. Dat vreet tijd. Okay, allemaal waar. Toch zijn we niet overtuigd.

We filosoferen erover door. Soms heeft de vrouw van het stel het gevoel dat ze uit moet kijken dat er niet teveel positief contact ontstaat tussen haar man en de single. Soms kan jaloezie een rol spelen. De een zou ook wel single willen zijn, de ander juist wel een vaste relatie willen hebben. Eens. Maar is het dat?

We constateren dat een intensief contact tussen een single en een stel wel degelijk mogelijk is, als iedereen het lef heeft om daar open in te staan. Veel stellen trekken een kringetje om zich heen, en dan is het moeilijk voor een nummer drie om in te breken. Anderzijds gaan sommige singles er bij voorbaat van uit dat zo’n contact toch niet gaat lukken en houden ze zich gedekt om niet teleurgesteld te worden.  En dan werkt het ook niet.

En wat maakt dat mensen zich open opstellen of niet? Dan komen we uit bij de rol van de opvoeding. Wat heb je thuis voor een voorbeelden meegekregen? En wat heb je verder in je leven meegemaakt? Wel, stof genoeg om uren over door te praten. Ook als Dorine en ik tussen de middag opstappen om toch Ricoleta te gaan bezichtigen, praten we er onderweg nog ruim over door.

Maar uiteindelijk neemt Buenos Aires het roer weer over. Recoleta blijkt een wijk die in veel opzichten lijkt op Palermo. Ook hier mooie huizen en gebouwen, met veel platanen in de straat. Bomen maken werkelijk het verschil.

Als lunchrestaurant heeft Barbara “Delicious” opgegeven. Weinig toeristisch, en lekker eten. Het ligt redelijk op onze route, dus dat wordt het ook. En het bevalt ons prima, inclusief de goede raad die het zijn gasten meegeeft. 

Daarna gaat de tocht verder naar het Kerkhof dat midden in de wijk ligt. Feitelijk zijn wij niet zo gecharmeerd van kerkhoven, maar de overdreven pompeusheid van praktisch alle graven maakt een bezichtiging toch wel de moeite waard.

Vervolgens eten we een ijsje in een Amerikaans georiënteerde ijstent. Ook dat kan hier.

En we vervolgen onze route naar het Museo de los Belles Artes. Schone Kunsten. Hier kunnen we verscheidene oude meesters bewonderen. Zo zien we onder meer werk van Picasso,

Rembrandt,

Modigliani,

een volgeling van Klimt,

Rodin,

Toulouse Lautrec,

Gauguin,

en een aantal schilders die wij niet kennen.

Genieten!

Ook is er moderne kunst die aan Escher doet denken,

en beeldhouwwerken die lijken weggelopen bij Jeroen Bosch.

Maar het absolute topstuk van het museum is natuurlijk het schilderij met de titel " een vlak lichtrood op een vlak donkerrood.

Ik ben volkomen ontroerd. Wat een schoonheid. De manier waarop de beide roodtinten contrasteren. De ingehouden spanning, de passie en de dynamiek die uit dit werk spreken. De uitzonderlijke techniek die nodig is om deze subtiele kleurschakering vorm te geven. De ultieme creativiteit die spreekt uit de vondst van het onderwerp.

Iedereen zou kunnen denken "dat kan ik ook". Maar als het zo simpel is, waarom is dan nog nooit iemand hier eerder opgekomen? Okay, who's afraid of red, white and blue? Maar dat zijn drie kleuren. Hier is sprake van slechts twee! Hoe subliem gedacht! 

Nou ik me dit bedenk, realiseer ik me dat het nog extremer kan. Slechts één kleur! Morgen toch eens even een doek, kwast, en één potje verf kopen ........

Voordat we weer huiswaarts gaan,  willen we drinken. Ook gisteren genoten we van een karaf limonade met mintblaadjes en gember. Heerlijk voor de dorst. Daarom lopen we een paar horecagelegenheden af totdat we er een tegen komen die dat ook heeft. Hebben ze het niet? Weg wezen. Maar uiteindelijk vinden we er weer een en lessen we heerlijk onze dorst.

En het is alweer snel avond voordat wij thuis zijn. Van Barbara horen we dat ze volgende week van dinsdag tot vrijdag naar Uruguay moet voor haar werk als examen-gecommitteerde, en dat ze het prima vindt als we in die tijd in haar huis blijven. Oef, we zijn geslaagd voor het examen! Goedgekeurd!

En ook vertelt ze ons dat ze een huisje aan het bouwen is in Brazilië. Op een eilandje voor de kust van Salvador de Bahia, om precies te zijn. Daar heeft ze haar hart aan verpand. Dat bouwen laat ze doen, natuurlijk. En ze is daar voor haar zomervakantie als wij daar langs komen. Dus daar gaan we elkaar weer terugzien. Leuk vooruitzicht!