Puerto Natales en Hotel Singular

Als we in de ochtend afreizen naar Puerto Natales, zien we weer de vertrouwde beelden van landschappen met meren en eindeloze pampa's.

Dorine voelt zich niet goed. Daar konden we natuurlijk op wachten. De verkoudheid die ik in El Chaltén bij dat klapperende raam heb opgelopen, wenste zich uiteraard niet alleen tot mij te beperken.

Met mij gaat het inmiddels wel weer goed, dank u. Maar bij Dorine sloeg het toe met twee dagen vertraging. Waarschijnlijk gewoon van mij overgenomen. En bij haar is het nu op zijn hoogtepunt.

Het vervelende verschil tussen haar en mij is dat het bij mij tot de verkoudheid zelf beperkt blijft. Okay, ik heb een dag niet de behoefte gehad om mijn bed uit te komen. Maar dat is het dan ook. Dorine is gevoelig voor migraine. Zoiets als een verkoudheid kan dus regelmatig aanleiding zijn tot migraineaanvallen. 

Nou is ze niet kinderachtig aangelegd. Ik ken haar op deze reis als een stoere meid. Ze is niet het type dat zeurt of klaagt. Ze pakt zelf haar problemen aan en gaat op de situatie af als dat nodig is. Meteen kijken wat eraan gedaan kan worden. Oplossen en dan weer verder. Zo zit ze in mijn systeem.

Feitelijk is Dorine een echte overlever. Wij kunnen beiden genieten van luxe. Maar in de basis zijn wij allebei ook heel goed op ons gemak bij Spartaanse situaties. Zowel zij als ik hebben vroeger in ons leven moeten dealen met fases waarin we de eindjes aan elkaar moesten knopen. Dus daar verras je ons niet meer mee. En Dorine al helemaal niet. Die laat zich er nooit onder douwen en komt altijd weer boven drijven. Hoe dan ook.

Ze is daarmee een heel plezierige reiscollega. Samen reizen gaat bij ons in het algemeen  dan ook heel geolied. We vullen elkaar als reisteam goed aan. Ben ik meer van de grote lijnen en het overzicht, Dorine is van de voorbereiding en de uitvoering. Alert, snel en voortvarend. En te allen tijde een plezierige gesprekspartner. We kletsen wat af!

Maar vandaag dus niet. De rit naar Puerto Natales neemt zo’n zeven uren in beslag. Inclusief de grensovergang met Chili. Want ons reisdoel van vandaag ligt weer eens in een ander land. Het kan niet anders, want de enige manier om in Vuurland en Ushuaia  -  de meest zuidelijke stad van de wereld  -  te komen, gaat nu eenmaal over Chili. 

Van oorsprong was het plan om in Puerto Natales alleen maar één nacht over te blijven en de volgende morgen weer door te reizen. Totdat we een aantal dagen geleden in El Calafate in ons hotel tegen Patricio aan liepen. Hij logeerde daar ook. Hij is een Chileen die op reis is met zijn licht demente vader. Om hem nog een goede tijd te bezorgen. Toch bijzonder!

Patricio wilde nog graag zijn vader de gletsjers van Perito Moreno laten zien. Het Witte Monster. Maar zijn Argentijnse geld was op. En de ATM’s deden het die dag niet. Tja, kan gebeuren, hier. Daar weten we alles van. Dus had hij geen geld meer om de toegangsprijs van het Natuurpark te betalen. 

Dorine stelt meteen voor dat we natuurlijk wel ons Argentijnse geld kunnen wisselen voor zijn Chileense geld. Want wij moeten toch nog naar Puerto Natales in Chili. En we hebben nog meer dan genoeg voorraad aan Argentijns geld. Zo gezegd, zo gedaan.

Alleen, waar wij gewend zijn om eerst elk buitenlands bedrag terug te rekenen naar euro’s en vervolgens naar de nieuwe munteenheid, kan Patricio dat rechtstreeks. En wij krijgen dus voor onze Argentijnse flappen een bundeltje Chileens geld terug. Iedereen gelukkig.

Nou Patricio niet, dus. Die komt  -  terwijl hij al onderweg is  -  er achter dat hij verkeerd heeft gerekend en ons zo’n 25 euro tekort heeft gedaan. Waarop hij besluit om te keren en zijn probleem aan ons voor te leggen. Want dat wil hij niet op zijn geweten hebben. Maar hij heeft nu ook niet genoeg Chileens geld meer bij zich om het restant te betalen. Alles precies afgepast. Tja …….

De oplossing is dat hij ons in Puerto Natales in ons hotel komt opzoeken om daar het restant af te rekenen. En op zijn vraag of we in zijn stad ook de tour naar het Nationaal Park Torres de Paine hebben geboekt, moeten we bekennen dat dat niet het geval is. Hij raadt ons ten sterkste aan om een dag extra te boeken. Dan zal hij ons met zijn auto wel meenemen  -  samen met zijn vader  -  naar het park.

Tja, onze contacten met de lokale bevolking lopen deze reis toch wel redelijk goed. Dus ook ditmaal besluiten we om ervoor te gaan, en boeken we een hostal voor twee nachten in plaats van één. En en passant regelen we meteen een onderkomen in Ushuaia voor drie nachten.

Maar eenmaal aangekomen op de busterminal wacht ons een onaangename verrassing. Waar we voor het vertrek nog te horen hebben gekregen dat er dagelijks een bus van Puerto Natales naar Ushuaia gaat, blijkt als wij die kaartjes willen kopen, die bus op elke dag te gaan, behalve op zondag. Beter gezegd: Nooit op zondag. Nana Mouskouri neuriet haar deuntje op de achtergrond mee. En op welke dag gaan wij door als wij hier twee nachten verblijven? Juist! 

Wat te doen? De extra nacht in ons hotel hier maar weer afzeggen? Of er nóg een bijboeken? In allebei de gevallen moeten we ook nog iets in Ushuaia zien te regelen. Na goed onderling overleg besluiten we om nog een nacht bij te boeken. Dat is al twee dagen extra hier. En dat komt achteraf bezien maar goed uit ook. Want de situatie van Dorine wordt er niet beter op. Hoofd, neus, keel, buik, you name it. Daar is ze voorlopig nog niet van af.

Dat leidt tot een zware avond, een zware nacht, en een zware volgende dag. Dorine komt haar bed niet meer uit, behalve voor de noodzakelijke ongemakken. En ik ben getransformeerd tot Floris Nightingale. Ik moet er niet aan denken dat wij in deze toestand moeten reizen. Dus hebben we bij toeval de goede keuze gemaakt.

Patricio komt inderdaad langs om zijn schuld af te lossen. En vraagt me en passant of ik vanmiddag met hem mee wil. Dan gaat hij met zijn vader naar een préhistorische grot in de buurt van Torres del Paine. Enig overleg met Dorine wijst uit dat zij alleen maar wil slapen, zodat er voor mij in mijn Florisrol sowieso niet veel te doen valt. Okay, ik ga mee.

Onderweg schiet ik mooie plaatjes van de omgeving.

Torres del Paine is inderdaad een schitterend gebied. Maar ik begin onderhand de eerste haarscheurtjes te vertonen als het gaat over het bewonderen van dit soort landschappen. Ik heb er inmiddels wel erg veel gezien. Ik voel dat ik onderhand wel weer eens verder wil trekken. Op zoek naar iets heel anders.

Onze rit eindigt bij de préhistorische grot waarvan sprake was. De zee heeft hier tegen een berg over de tijd heen een geweldige uitholling veroorzaakt. En toen de zeespiegel zakte werd dat een immense grot. Deze ging dienst doen als schuilplaats van de Milodon. Dit was een soort minidinosaurus van het formaat van ongeveer een olifant. We praten nu over zo’n 15.000 jaar voor Christus.

Als je de foto’s van de grot vergroot, zie je mensen lopen. Dat geeft enig idee van de reusachtige omvang.

Uiteindelijk is ook de Milodon weer uitgestorven. Het waarom ervan is niet bekend. Maar ondanks dat heeft dat beest me aan een interessante en leerrijke middag geholpen. Toch vind ik het jammer dat Dorine er niet bij is. Het voelt kaal in mijn eentje. En minder gezellig.

Terug in het hostal is het met Dorine nog steeds kommer en kwel. Maar met daarna een lange en goede nacht komen de volgende dag de eerste tekenen van herstel. Ze komt haar bed weer uit en als het zonnetje schijnt, is ze zelfs te verleiden tot een wandeling buiten. We verkennen de zeekust, genieten samen van de prachtige uitzichten 

en eten in een restaurantje een mootje zalm met zeebanketsaus. Zij ook! Dat doet me deugd.

Ook wandelen we nog even door het centrum. Want ze heeft nog geen gelegenheid gehad om daar een indruk van op te doen.

We zijn nog niet in ons hostal terug of daar wordt op de deur geklopt. Hard geklopt, zacht geklopt. Patricio op ziekenbezoek. Hij heeft een zelfgebrandde CD meegebracht met het beste van de Chileense muziek. Als hij ziet dat Dorine weer overeind is, vraagt hij of we meegaan voor een tour. Uiteraard weer samen met zijn vader. Prima. Doen we.

De rit gaat naar Hotel Singular. Het ligt aan een zeearm, en is al twee jaar op rij gekozen tot het beste hotel van heel Zuid-Amerika. Het is gevestigd in een industrieel complex van ruim 100 jaar oud. Industrieel erfgoed.

Vroeger was dit een fabriek van waaruit wol en lamsvlees werd geëxporteerd en per boot werd afgevoerd. Schapen waren in die tijd het enige dat de regio voortbracht. Maar daar waren er dan ook veel van. Dus was er veel wol en veel schapenvlees.

Bij het hotel behoort ook een museum. Maar dat is alleen toegankelijk voor gasten. Eh ja. Maar wij willen het graag zien. Dus bedenken we een toneelstukje. Dorine en ik zijn Nederlandse reizigers die voor de komende weken een goed hotel zoeken. Daarom heeft onze Chileense vriend Patricio ons dit hotel aanbevolen. En komen we nu even langs om te kijken of het wat voor ons is.

De truc werkt. Alle deuren gaan voor ons open. Het complex is schitterend. De combinatie van het oude industriële complex waar een hotel is ingemeten, werkt fantastisch. Maar we houden ons in met onze superlatieven, want gegeven ons rollenspel is dit natuurlijk ons normale niveau van wat we gewend zijn.

We krijgen speciaal een receptionist mee die ons alles laat zien. 

Of wij weten dat hier ook een museum bij is? Nou nee, dat niet, maar natuurlijk mag hij het ons best even laten zien. Dat doet hij, inclusief alle verhalen van lang vervlogen tijden die daarbij horen. De machinerie van vroeger staat er nog in volle glorie.

En uiteraard bezichtigen we een kamer. Met een prachtig uitzicht. Slechts 500 euro per nacht. Wij knikken begrijpend en halen onze schouders op. Van zo’n bedrag liggen wij niet wakker.

En we sluiten af met nog even een kopje koffie in het restaurant. En dat valt qua prijs dan weer alleszins mee. 4 euro per kop.

Het doet mij deugd om te zien dat Dorine weer helemaal meedraait. Gelukkig net op tijd, want morgen gaan we naar Vuurland. En naar Ushuaia. De meest zuidelijke stad van de wereld. We zijn heel benieuwd.