Pucon

Op weg naar Pucón krijgen we de eerste serieuze regenbui te verwerken. Nou ja, wij niet, maar de bus wel. Echter, ook de vooruitzichten voor de komende dagen zijn niet erg gunstig. 20 procent van de dag regen. En daar krijgen wij zeker mee te maken. Dat wordt ongetwijfeld een hele overgang. We kunnen er beter maar aan wennen, want Patagonië staat natuurlijk niet  bekend om zijn warme en droge klimaat. En we zijn inmiddels officieel in de provincie Patagonië beland.

Ook deze keer worden we opgehaald door de gastheer van het Airbnb-huis. Is op zich natuurlijk heel plezierig. Als hij tenminste op tijd is. Maar dat is hij niet. Dorine blijft speciaal met haar rugzak rondlopen om vooral maar herkenbaar te zijn.  Maar dat zet vooralsnog geen zoden aan de dijk. En dan ga je je toch even afvragen of je zelf dan maar transportmaatregelen moet gaan nemen. Maar voordat het zo ver is, verschijnt de ophaaldienst toch.

Hij heet Iwan. En zij heet Laura. Beiden zijn mensen in hun derde levensfase, zoals dat hier heet. Senioren dus. Onze leeftijdsgroep. Vreselijk aardig. Lieve mensen die bereid zijn om alles te doen wat in hun vermogen ligt om het ons naar de zin te maken.

Omdat wij van twee tot acht in de bus hebben gezeten, zijn de Apfelstrudels meer dan verteerd, hetgeen resulteert in honger. Dat hadden de gastheer en gastvrouw gelukkig al voorzien, want voordat we ook maar de kans krijgen om ons uitgebreid te installeren, worden we eerst meegetroond naar hun eetkamer. Vol verwachting klopt ons hart. Het wordt een broodje met een dikke Hamburger.

Natuurlijk weten wij ook wel dat je dat niet elke dag moet eten. Maar als je echt honger hebt, maal je even niet meer zoveel om calorieën, cholesterol en vetgehalte. Je ziet een Hamburger en je valt aan. Morgen maar weer een taartje minder.

En er is nog meer brood. Met kaas, ham, honing en jam. Plus vruchtensap. En koffie. Kortom, de inwendige mens krijgt niets te klagen. Als alles is verorberd, krijgen we zelfs een whisky aangeboden. Maar dat gaat ons te ver. We slaan dat beleefd af. We hoeven niet meteen dikke vrienden te worden. Maar dit zijn mensen waarbij dat moeilijk te vermijden is. Alles wat zij kunnen bedenken wat ons goed doet, wordt ingezet. Wij voelen ons figuurlijk gesproken bijna doodgeknuffeld. En we komen niet naar onze kamer voordat er een aantal verhalen zijn uitgewisseld.

Iwan heeft bij de douane gewerkt, in Santiago. En ze hebben een kleinkind in huis waarvan de moeder op 30-jarige leeftijd is overleden aan kanker. De zoon van Iwan en Laura heeft een baan in Santiago en krijgt dat niet gecombineerd met de opvoeding van zijn kind. Dus voeden zij hem op. De mensen zijn bijzonder religieus aangelegd. Meerdere foto’s van vroegere pausen aan de muur. Maar ook de huidige paus Fransiscus kijkt ons af en toe vriendelijk aan.

Onze kamer zelf blijkt ook bijzonder apart. Eigenlijk is het geen kamer maar lijkt het een stuk gang. Althans, er is geen deur tussen de trap naar beneden en de ruimte waar wij in verblijven. Er staan twee grote tweepersoonsbedden in van twee meter in het vierkant. Plus een bureau. Bovendien een televisiemeubel met een grote TV er op. En een houtkachel. O ja, en ook twee zitzakken. En dan is het vol. Maar dan ook echt helemaal vol. Kunnen wij er nog bij? Ja. Maar elkaar passéren gaat niet lukken. Omstebeurten lopen. Maar who cares? Het houtvuur is lekker en de bedden liggen comfortabel.

Na een gezonde nachtrust waarin we veel regen op het dak horen roffelen, is er weer een nieuwe dag. Die begint met een overheerlijk knuffelontbijt in de eetkamer. Alles er op en er aan. Dit is echt zo’n adres waarbij je moet uitkijken dat je in vier dagen geen drie kilo aankomt. 

De gastheer heeft al uitgestippeld wat we dienen te doen om ons verblijf hier zo aangenaam mogelijk te maken. Allereerst gaan wij een bezoek brengen aan het uitkijkpunt van het Monasterio. Dan hebben we een goed algemeen overzicht van de stad.

Verder dient de dag van vandaag gewijd te worden aan het kennis maken met Pucón zelf. Dat mogen we in onze eigen tijd doen. Plus uitgebreid lunchen. ’s Avonds eten we dan weer een broodje met hen mee. En dat terwijl we toch echt alleen maar voor de kamer hebben betaald.

Uiteraard rijdt Iwan ons naar het uitkijkpunt. Service van de zaak. Het Monasterio is feitelijk een klooster. Van de Zusters Clarissen. Voor het gebouw staat een standbeeld van Santa Clara, de stichtster van de orde. En vanaf daar zie je de stad in alle glorie aan je voeten liggen. 

Maar het weer is donker en bewolkt, dus van het majestueuze uitzicht komt niet veel terecht. Toch zien we wel dat het hier mooi is bij goed weer. De stad ligt aan twee kanten aan een groot meer, en met de twee andere zijden tegen vulkanen aan. Vast heel bijzonder. We hopen er over twee dagen meer van te zien, want nu is het mistig en dán knapt het weer weer wat op.

Plotseling vraagt Iwan ons: “Zullen we Moeder Overste even goeiendag gaan zeggen?” Dorine en ik kijken elkaar aan. Wat doen we hier nou weer mee? Maar al spoedig  -  via enige non-verbale communicatie  -  zijn we het eens. Goed idee. Doen. Je weet maar niet wat dat weer brengt.

Als we al denken dat Iwan dit vaker heeft gedaan, of dat hij Moeder Overste kent, dan hebben we het mis. Maar hij is gewoon religieus georiënteerd. En dan bedenk je zoiets …..

We drukken op de bel. Voordat er iets gebeurt, hebben we uitgebreid de tijd om het plakkaat naast de deur te lezen. De zusters verkopen mooi verpakte koekjes, chocolade en likeur. En ze zijn open van 9 tot 3. Nou, daar vallen we ruimschoots binnen. Maar we moeten toch een tweede keer bellen  -  en ditmaal wat aanhoudender  -  voordat er schot in de zaak komt. Er gaat een luik naast de voordeur open en een jonge zuster staat ons te woord.

“Moeder Overste begroeten? Maar natuurlijk. Komt u binnen.” De voordeur zwaait open. Wij worden binnen gelaten en naar een wachtkamer geleid waar koekjes, chocola en likeur fraai verpakt uitgestald liggen. Tegen matsprijsjes. Het interieur straalt verder serene rust uit. Alsof elke beweging er een extra is.

Na tien minuutjes mogen we door naar de bezoekkamer. Hier resideert Moeder Overste  -  Zuster Maria Regina  -  met een collega-zuster achter een rooster. We krijgen onder het traliewerk door iets dat op een uiterst slap handje lijkt. En vervolgens ontwikkelt zich een vriendelijk gesprek, waarbij wij vragen kunnen stellen. Er blijken 14 nonnen in het klooster te wonen. Sommigen op leeftijd  -  Moeder Overste is zelf ruimschoots in de 80  -  maar ook een handjevol zusters die zeker onder de 40 zijn.

Ze staan elke morgen om half zes op. En hun leven is niet meer zo streng als vroeger. Ze doen meer dingen samen en vormen eigenlijk een grote familie. Het klooster mogen ze niet uit, tenzij voor dringende zaken als ziekenhuisbezoek en dergelijke. Er wordt door de dag heen veel gebeden, gezongen en beschouwd.

Maar ook vier uur gewerkt. Waar dat werk uit bestaat, zijn we vergeten te vragen. We nemen aan dat er schoongemaakt en gekookt moet worden. En koekjes, chocola en likeur ingepakt. 

Na een kwartiertje luiden er klokken. Het is twaalf uur. Tijd voor het Angelus-gebed. Iwan vraagt of de zusters daarin willen voorgaan. De jongste zuster neemt het initiatief. Wat ze precies bebidt, kan ik niet volgen. Maar nadat zij een paar religieus klinkende Spaanse teksten heeft uitgesproken, geven Moeder Overste en Iwan daarop gemeenschappelijk prevelend antwoord. Kennelijk weten zij wat daarop moet volgen. En dat herhaalt zich een paar keer. Wij beperken ons tot het devoot kruisen van onze handen. Als een soort van kathedraal in Chillan.

Daarna gaat het gesprek nog even door. De zusters blijken dagelijks televisie te kunnen kijken. Nog sterker, ze hebben ook computers met internet. Moeder Overste verzekert ons dat de zusters weten wat er in de maatschappij zoal speelt.

Ik moet zeggen dat ik de hele situatie als buitengewoon bijzonder heb ervaren. Ik spreek nou eenmaal niet elke dag nonnen die het klooster niet uitkomen. En het betreft hier mensen die voor zichzelf ooit een keus hebben gemaakt  -  ook al zou dat niet de mijne geweest zijn  -  en in het vervolg van hun leven daar consequent naar handelen ……….

De rest van de dag brengen we inderdaad met zijn tweeën door. Lekker dwalen in een onbekend stadje. Uitzoeken welke trips we de komende dagen gaan maken. Hoe laat welke bussen waarheen gaan. Zonder Iwan in de buurt. Hoewel, midden overdag wordt er getoeterd in de straat waar we lopen. Iwan. Of alles goed gaat en of we het naar onze zin hebben? “Jawel Iwan, alles is goed en we hebben het naar onze zin. We zien elkaar vanavond!” Hij bedoelt het zo goed …..

In het centrum noteren we dat de natuurvolgorde hier wat anders is dan in Nederland. Zo lopen de narcissen en de hortensia's op hetzelfde moment uit.

En worden we via allerlei borden gewaarschuwd en krijgen we uitgelegd wat we moeten doen bij een heftige vulkaanuitbarsting. De gedachte dat deze dingen hier zomaar kunnen gebeuren, vinden we wel een beetje creepy! Maar goed, het is onze tijd nog niet.

Als we op het eind van de middag bijna terug zijn gelopen naar zijn huis, komt Iwan weer aanrijden. En krijgen we een lift voor het laatste stukje. Hij heeft zich wat ongerust gemaakt omdat het af en toe regende …..

In de avonduren drinken we samen een drankje en komen er nog meer verhalen los. Maar dan vooral met Dorine. Want mijn Spaans is niet zo goed dat ik zulke gesprekken lang volhoud …….