Perito Moreno

De reis van El Bolson naar Calafate blijkt inmiddels ruim 1780 kilometer te beslaan. 29 uur met de bus. Het zijn hier nou eenmaal niet de autowegen die we in Nederland gewend zijn. Maar dat vonden we wel teveel van het goede. Dus hebben we er twee stukjes afgeknipt. Eerst naar Esquel. Dat waren alvast vier uurtjes. De tweede hap gaat naar Perito Moreno. Ook nog zeven uur. Dan zijn we al 11 uur kwijt. Maar de laatste ruk van 18 uur moeten we uiteindelijk toch in één keer maken.

Voor vandaag is dus de tweede etappe aan de orde. Naar Perito Moreno. Moreno betekent bruin of donker in het Spaans. Het woord Perito ken ik niet. Als je het niet beter wist, zou je kunnen denken dat het een Spaanse verbastering van het Nederlandse woord Piet is. En dan zou de plaats dus Donkere Piet heten. Eh ja. Ik hoop van niet, want dan voel ik mijn nekharen alweer overeind gaan.

Dus maar even de vertaaldienst van Google inschakelen. En wat blijkt? Het woord Perito staat voor “deskundig”. Gelukkig! Want een Deskundige Donkere, dat werpt weer een heel ander licht op die vermaledijde Pietendiscussie. Nou nog even bepalen waarin Piet deskundig is, en ze kunnen met een gerust hart weer zwart zijn. Wat zeg ik? Dan staan ze wellicht in de rij om weer zwart te mógen zijn. 

De volgende stap zou dan kunnen wezen dat ze ook als zodanig erkend willen worden. En hoe kan dat beter dan middels een afbeelding op de Gouden Koets? Dat zou de restauratie daarvan  -  die nu op zeven jaar  en een hele hoop geld begroot is  -  meteen met zes en een half jaar inkorten.

Ik begrijp die discussie over die slavenscene op de Gouden Koets trouwens sowieso niet. Als ik Willem-Alexander was, had ik me op het standpunt gesteld dat die scene er juist op moet blijven om iedereen er aan te blijven herinneren dat dit nooit meer  mag gebeuren. Is die discussie ook meteen klaar. En dat zal vast zomaar nog wel een miljoentje aan kosten schelen. 

En dan hoeven we ons ook niet al die tijd te behelpen met de Glazen Koets op Prinsjesdag. Want laten we wel wezen, die is ook wel mooi, maar bij glas is niet alles goud dat blinkt. Logisch ook, want het is glas. De naam zegt het al. En glas, daar kijk je dwars doorheen. Dan krijg ik toch zo’n beetje het gevoel van “de kleren van de keizer”. Dan kan iedereen naar Willem Alexander toe wel de schijn ophouden dat hij baadt in het goud, maar ondertussen zit hij toch maar mooi in een etalage op wielen. 

Maar goed, we zijn op weg naar Perito Moreno. Een olieplaatsje volgens de reisgidsen. Geen idee wat dat concreet betekent. Want wanneer ben je nou een olieplaatsje? Staat het volgebouwd met raffinaderijen? Is iedereen daar regelmatig in de olie? Wordt de verlichting ter plaatse geregeld met olielampen? Is iedereen hier oliedom? Wordt er regelmatig olie op het vuur gegooid? Of werkt alles geolied? Tja, als ik mijn doorgaans goed geordende geest de vrije loop laat, kan ik er vele kanten mee op. We gaan het wel zien.

Onderweg is het een en al pampa’s wat de klok slaat. Duizend kilometer alleen maar dat, als je de verstrekte informatie mag geloven. En die geloof ik, want ik zie onderweg niets anders. Saaiheid troef.

Als we in Perito Moreno aankomen, schrikken we ons te pletter. Het is de verkeerde plaats op de goede plek. We moesten er natuurlijk heen om de Grote Doorsteek wat te verkleinen. Maar als we al dachten dat we alle varianten aan vreemde plekken al waren tegen gekomen, dan komen we nu toch bedrogen uit.

De eerste associatie die ik krijg is die met dat Discovery-programma waarin allerlei mannen onder oude wagens liggen te sleutelen. Roestige auto’s met minstens een V8-motor en een brullende uitlaat. Waar eigenlijk niks meer aan op te knappen is, maar onze mokerbonken krijgen het uiteindelijk natuurlijk toch voor elkaar. Dat soort auto's rijdt hier ook allemaal rond. Met het bijbehorende zware geronk.

En die mannen zijn van het type bulldozer. Morsige kleren, eten alleen hamburgers, dragen geruite overhemden, hebben een half kaal hoofd en voor de rest grijs lang haar dat met een elastiekje bij elkaar wordt gebonden. Van die types waarbij je eerst driemaal tegen jezelf zegt “Gij zult niet discrimineren, gij zult niet discrimineren, gij zult niet discrimineren” voordat je ze één keer aanspreekt. En dan vallen ze nog mee ook. Ruwe bolster, blanke pit. Maar zonder veel nuance.

Perito Moreno zou ook een dorp in Alaska kunnen zijn. Maar dan zonder sneeuw natuurlijk. Gespeend van elke sfeer en gezelligheid. Alles alleen maar functioneel. Mannensamenleving. Zelfs de vrouwen lopen hier vooral in overall. Het blijkt een klein dorp met vooral veel autokerkhoven en openluchtwerkplaatsen. En waar die olie nou is, zien we niet meteen, maar die valt er heel gemakkelijk bij te denken.

Als we hier ter plekke onze bustickets naar Calafate willen kopen, wacht de volgende verrassing. We vroegen ons al af waarom deze busreis zo lang moest duren. Want op de kaart lijkt het toch niet zo’n lang stuk meer. Nou, dat is omdat het nu nog laagseizoen is. Dan is er geen directe busverbinding. Dus dan rijdt de bus eerst een heel wijde halve cirkel om Calafate heen  -  langs allerlei commercieel nog interessante plaatsen  -  voordat die vanuit de achterkant komt waar wij willen zijn. In plaats van 600 kilometer dus bijna 1800. Maar er is geen andere manier.

Het gevolg is ook dat de prijs voor zo’n buskaartje extreem is. Voor ons samen 174 euro. Contant af te rekenen, want aan betaalpassen doen ze hier op het busstation niet. Maar omdat de enige courante flappen in dit land de briefjes van 100 pesos zijn  -  6 euro  -  moet ik er daar al 29 van op tafel leggen. En dan heb ik alleen nog maar de buskaartjes betaald. Dus als ik ook nog het hotel wil afrekenen en het restaurant waar we gaan eten, dan moet ik ………. !

Je zal hier van beroep maar bankovervaller zijn! Dan heb je om te beginnen een vrachtauto nodig. Die laat je dan bij de bank helemaal vol laden met bankbiljetten van 100 pesos. Daarna ga je dan thuis je buit tellen, om er vervolgens achter te komen dat je alle risico’s hebt gelopen voor een bedrag van 123 euro en 78 cent. Dat loont toch de moeite niet? Zo maken ze je dat beroep wel behoorlijk tegen.

Toch zou dit in Nederland ook wel een goede zaak zijn. Alle briefjes van boven de 100 euro afschaffen. Want laten we eerlijk zijn: Bedragen die je dan niet meer zou kunnen betalen, gaan bijna altijd over zwart geld, witwassen, drugs of misdaad. En veel criminelen zullen het ongetwijfeld niet leuk vinden als de bedragen waarmee ze afrekenen, allemaal netjes overgeboekt moeten worden via de RABO-bank …….

Ons hotel blijkt in orde. Het enige gebouw in de hele plaats dat er nog een beetje fleurig uitziet.

Het is niet sfeervol of luxe. Wel sober. Maar “wat het hebben moet dat heeft het wél”. Sien, laat eens zien hoe mooi je bent. Een goed tweepersoons bed en een eigen badkamer. Je kunt er zelfs avondeten. Maar ja, een  vrouw als Dorine, die neem je toch mee naar een wat meer romantische gelegenheid? Dus checken we Tripadvisor om te zien waar hier in het dorp het als best beoordeelde restaurant is. Eh ja! Dat blijkt dus toch ons hotel te zijn. 

Het restaurant gaat hier ’s avonds pas om half negen open. Dat blijft wennen. Evenals de enorme biefstukken die ze op je bord weten te leggen. Ze garanderen tenminste vier ons. Als je persé minder wil, en je bent niet te beroerd om een paar meewarige blikken te trotseren, dan kun je  ook een halve portie bestellen. Dan is de biefstuk nog steeds wel ruim twee ons. Maar je imago is dan wel naar de knoppen. Iets voor mietjes.

Wat ook opvallend is, is dat er overal heel veel variatie is in junkfood. Hamburgers in dubbel formaat  -   en één portie bestaat dan ook nog uit twee stuks  -  literflessen cola bij het eten, allerlei zwaar gesuikerde limonades, en standaard geen groente. Die kan er eventueel nog net als side dish bij besteld worden. 

In de supermarkten zie je dezelfde trend. Bakken vol met pizza’s, hamburgers en limonades, en daarbij ook nog een paar bakjes met groezelig ogend fruit en groente. Het gevolg is er ook naar: De meerderheid van de kinderen is hier al ruimschoots te dik. En de volwassenen zien er vaak ongeveer uit als Maradona op latere leeftijd. 

Als we de volgende dag ons hotel verlaten om wat te wandelen door het dorp, snijdt ons een ijskoude wind door het gezicht. Ongetwijfeld een voorproefje van wat ons verderop in het zuiden nog te wachten staat. Maar ja, de bus vertrekt pas ’s avonds om zeven uur. En we gaan ook niet de hele dag binnen zitten.

Er schijnt wel een zonnetje om het toch nog een béétje aangenaam te maken. Ook in Perito Moreno begint de lente door te breken.

We bezoeken de plaatselijke markt  met vier en een halve kraam,

en kijken naar de spaarzame huisjes met het opschrift “historisch van waarde”. Dat blijkt dan te slaan op het feit dat het huis dateert van 1937, toen de eerste kruidenier hier zijn nering vestigde.

En verder bewonderen we het lokale kunstwerk. 

Dit is helemaal in stijl met de sfeer van het dorp. Ik stel mij voor dat alle Alaska-boys van hier wat restmateriaal hebben bijgedragen, en dat de plaatselijke smid de opdracht heeft gekregen om het allemaal aan elkaar te lassen. Want die heeft ongetwijfeld als enige in het dorp de schriftelijke cursus “Kijk op Kunst” gevolgd, en dan weet je beter dan alle andere dorpsgenoten hoe een kunstwerk er uit dient te zien. Zo krijg je vervolgens deze Don Quichote als resultaat.

Uiteindelijk gaan we voor een kop koffie naar het café van de plaatselijke schonen,

waar de cafémuziek nog verzorgd wordt door een draaitafel.

Daar horen we uit de eerste hand wat verhalen over het dorp. In de week van 12 tot 18 augustus 1991 barstte de vulkaan Hudson uit. Die ligt hier 170 kilometer vandaan, in de Andes. Een week lang werd het dorp geteisterd door lava-asregens, nachtelijke aardschokken en de penetrante geur van zwavel. Aan de horizon konden de dorpsbewoners de gloed van de vulkaan waarnemen.

De gevolgen waren desastreus. De schattingen zijn dat er een half miljoen schapen omkwam door gebrek aan voedsel en water. Iedereen ging daardoor failliet. Eerst de veeboeren, daarna ook de supermarkten en alle anderen die in de dienstverlening werkten. 

Veel mensen kregen ziektes aan de ademhalingsorganen, de ogen en het spijsverteringsstelsel. Sommigen trokken weg, anderen bleven om het dorp weer op te bouwen. Tegenwoordig groeien er alweer bomen …… Nou ja, Groningen is óók erg!

Om zeven uur vanavond vertrekt onze nachtbus naar Calafate, waar we morgenmiddag om 13.00 uur aan hopen te komen. Het voelt als de tocht naar het beloofde land. 18 uur in de bus. Maar dan krijg je ook wat.

De berichten zijn overigens dat de wifi in Calafate allerbelabberdst werkt. Dus als er nu een aantal dagen radiostilte komt van mijn kant, dan is de reden helder. Dan ligt dat niet aan mijn gemotiveerdheid om te reisloggeren. Maar aan "problemen van technische aard". Daarna komen er in ieder geval schitterende plaatjes. Beloofd!

 Jedenfalls auf wiederhören!