Ouro Preto en Tiradentes.

Inmiddels hebben we het snikhete Rio de Janeiro achter ons gelaten en zijn we neergestreken in het zeven uur noordelijker, meer in het binnenland gelegen en koelere Ouro Preto. Een stadje dat zijn opkomst te danken heeft aan het feit dat er hier vroeger goud werd gevonden, En dat niet voor niets op de UNESCO-lijst staat. “Vroeger” is hier nog intact aanwezig!

De temperatuur is hier een heerlijke 27 graden. En warmer dan 28 graden wordt het nooit. Dus is dit een plezierig klimaat voor Hollanders, en zeker als je uit Rio komt.

Ouro Preto heeft zo’n 70.000 inwoners. In zijn hoogtijdagen in de 18e eeuw, toen het goud hier nog voor het oprapen lag, had het er 110.000. Ter vergelijking, New York had toen 50.000 bewoners en Rio de Janeiro 20.000. De mensen waren hier toen rijk, en daarom werd er flink in de stad geïnvesteerd. Daar plukt het nu nog steeds de vruchten van.

Dorine heeft hier in Ouro Preto een klein hotelletje geboekt. Midden in het historische centrum. Dat is schitterend gelegen.

Alle straten hebben nog kinderkopjes, en er is geen een weg die horizontaal loopt. Ook heeft geen enkel huis meer dan een paar verdiepingen. Alles is kleinschalige laagbouw. Heel romantisch. 

We hebben hier zelfs nog geen supermarkt kunnen ontdekken. Wel veel kerken en musea. Verder alleen maar losse winkeltjes. De slager, de bakker en de groenteboer. Alsof we weer helemaal terug in de tijd zijn. Ouderwets gezellig.

We constateren nog een verademing. Er is hier geen graffiti te bekennen. Alle gebouwen en huizen zijn goed onderhouden en schoon. Misschien een eis van UNESCO? Ook melden de inwoners dat hier alles volstrekt veilig is, ook als je midden in de nacht in het donker rondloopt. Niet dat wij dat doen, maar het zegt wél wat.

Wij genieten enorm van alle leuke straatjes,

mooie boetiekjes, oude kerken

en plezierige restaurantjes met soms uitermate bijzondere plafonds.

En we verwennen onszelf en passant  -  ik moet hier even een schaakterm kwijt, Jo  -  met een kaasfondue en lekkere cocktails.

Echt weer een paar dagen het goede leven.

Kijk, steden als Buenos Aires en Rio de Janeiro mag je natuurlijk niet missen. Ook die zijn op een reis als de onze op hun manier een absolute must. En ook absoluur boeiend. Maar eigenlijk voelen we ons in kleine historische stadjes als Colonia, Parati, en nu ook weer dit Ouro Preto het meest senang. Het zijn de pareltjes waar we echt grondig van kunnen genieten.

Als we een oude meester verkeerd mogen citeren: Elk voordeel hep ze nadeel. En hier zijn het er zelfs twee. In de eerste plaats is het centrum onder meer zo mooi vanwege zijn enorme geaccidenteerdheid. Je bent dus voortdurend aan het klimmen en dalen.

En dat niet zo’n klein beetje. Het is steil. En dat hele straten achter elkaar. Werkelijk een aanslag op je conditie. Nou zijn we daar onderweg op zich goed in getraind geraakt, maar dan nog staan we hier soms wel degelijk naar lucht te happen. 

En ten tweede is de wifi hier een ramp. Het downloaden van de foto's neemt vreselijk veel tijd in beslag. Vandaar dat deze posting zolang op zich heeft laten wachten.

Verder heb ik hier zowaar weer een piano ontdekt. In een Italiaans restaurant waar buiten staat aangekondigd dat hier af en toe een jazzpianist speelt. Dan moet die piano ook goed zijn, dunkt me. Dus vraag ik of ik er even op mag spelen. Ja hoor, dat mag. Lekker om weer even te doen. Maar de kwaliteit van de piano is ook hier weer niet om naar huis te schrijven (hoewel ik dat dus nu wel doe!). 

Na twee nummertjes houd ik het daarom voor gezien. Ik ben het in ieder geval na zes maanden nog niet verleerd. Maar wel merk ik dat mijn vingers in die tijd wat stroever zijn geworden. Dat wordt over een dikke drie weken weer even goed oefenen om weer op het oude niveau te komen.

En hiermee raak ik meteen een teer punt. Over een dikke drie weken ……. ! We beginnen ons steeds meer te realiseren dat we met het toetje van onze reis bezig zijn. Dat merken we aan veel kleine dingetjes. Ik heb al eens gememoreerd dat een aantal kleren  van ons zodanig versleten raken dat ze rijp zijn om weg te gooien. Van sommige kledingstukken hebben we na zes maanden trouwe dienst zelfs al afscheid genomen. 

Maar ook de schoenen waarmee we begonnen zijn, blijken bijna aan hun eind. De zolen raken versleten en randen beginnen los te laten. Een vreemde gewaarwording. Maar niet vreemd gegeven de intensiteit van gebruik.

Ook constateren we duidelijk de behoefte om tot op het laatste moment alles uit de reis te halen wat er in zit. Dat vermindert bijvoorbeeld tegelijk onze lust om nog van die heftige busritten van 30 uur te ondergaan.

Gelukkig valt dat in de noordelijke helft van Brazilië samen met het feit dat vliegtickets hier ongeveer evenveel kosten als de corresponderende buskaartjes. En in één geval is die zelfs duidelijk goedkoper. Dat spoort dus mooi! Kunnen we gaan vliegen.

We hebben daarom inmiddels al drie binnenlandse vliegtickets geboekt. Als je eenmaal weet wat je wil, kun je daar maar beter niet te lang mee wachten, want ze worden duurder naarmate de reisdatum meer in zicht komt. Het betreft Belo Horizonte - Salvador, Salvador - Recife,  en Natal - Salvador, van waaruit wij terugvliegen naar Nederland. Ook al geboekt. 

En dat heeft weer als consequentie dat onze reis qua data nu verder wel helemaal vastligt. We kunnen hem per dag uittekenen, alle verdere busreizen boeken en overal onze onderkomens regelen. Dat hebben we inmiddels ook gedaan. En we komen er daardoor tegelijk achter dat we eigenlijk tijd tekort komen om alles wat we nog willen bezoeken ook uitgebreid te kunnen bezichtigen.

Dat wordt dus of een beetje rushen, of volgend jaar januari een maandje terug gaan om het staartje van de reis nog een keertje rustig over te doen. Een aanlokkelijk alternatief!

Het frank-en-vrije gevoel dat de hele wereld open en aan je voeten ligt, en dat we zelf wel bepalen waar we op welk moment heengaan, is inmiddels dus wel helemaal verdwenen. 

We onderkennen hier heel duidelijk de parallel met het leven als zodanig. De onbevangenheid van de jeugd, het genieten van de fase van de aangegane verantwoordelijkheden, de midlife crisis “Is that all there is?”, het naderende reis-pensioen, en op het laatst nog alles uit de reis te halen dat er nog in zit. Zeg maar, je bucketlist afwerken.

Dit hele proces voelt daarmee vertrouwd en bizar tegelijk. Inclusief melancholie en een vleugje heimwee. Maar anderzijds ook nog met uitzicht op een paar fraaie slotakkoorden. En daarna wacht de hemel. Of het vagevuur? Dat weten we nog niet. Ook dat gaan we meemaken.

In de buurt van Ouro Preto ligt nog een stadje dat vergelijkbaar oud is. Tiradentes. Ook een goudzoekersstadje. Omdat dit geen groot plaatsje is, blijkt de busverbinding ingewikkeld. Overstappen, aansluiting, wachten, dat soort dingen. Kijk, en daar kiezen we dan niet meer voor, terwijl we in het begin van onze reis dit soort ongemakken voor lief zouden nemen onder het motto “dat hoort er nu eenmaal bij”. Nu huren we een autootje.

De wagen blijkt er trouwens ook nog drie uur over te doen. De wegen  -  ook die hier voor snelwegen doorgaan  -  zijn nu eenmaal voor het overgrote deel tweebaans. Dat schiet dus niet echt op.

En wat het nog erger maakt, als men hier een situatie potentieel gevaarlijk vindt, wordt er geen waarschuwingsbord geplaatst, maar een stevige verkeersdrempel neergelegd waar je maximaal met 30 km overheen kunt. Ook op de snelweg. Killing voor je gemiddelde snelheid. Die ligt dan voor de hele route ook ergens tussen de 50 en de 60 kilometer per uur.

Maar ondanks dat hebben we een plezierige rit naar Tiradentes. Onderweg bewonderen we al enige aparte huizen

en sfeervolle kerkjes.

Tiradentes zelf blijkt ook alweer zo’n pracht juweel van een stadje. Schitterende barokke koloniale kerkjes,

heerlijke huizen,

een gezellig centraal plein,

feeërieke plekjes,

een aparte muur,

leuke winkels, bijzondere straatjes

met alleen maar schots en scheve stenen,

gezellige restaurantjes…… Zelfs het kerkhof is apart.

We vinden het jammer dat we hier niet een paar dagen zijn gaan zitten. Maar ons reisschema laat geen afwijkingen meer toe. Tiradentes blijft voor ons niet meer dan een dagtrip. In dit geval heel jammer.

Op de terugreis doet zich nog wat vermakelijks voor. We rijden via een andere route dan de heenweg, en komen dan ook op een ander punt Ouro Preto binnen. We herkennen het niet. We rijden op ons gevoel naar waar het centrum zou moeten zijn, maar daar ligt het niet. Waarschijnlijk achter een andere heuvel. Maar welke? Eerst gaan we gokken op ons gevoel. En dan blijkt een plaats met 70.000 inwoners plotseling heel erg groot. 

Nog steeds allemaal heuvels, steile straatjes en leuke terrasjes. Maar voor ons volkomen onbekend. Nadat we ons twee keer volkomen vast hebben gereden en halsbrekende toeren hebben moeten uithalen om de auto gekeerd te krijgen,  geven we het op. En gaan we de weg vragen aan omstanders.

Ook dan valt het nog niet mee. Want we verstaan het Portugees nog steeds maar matig. En brede armzwaaien die aangeven hoe we zouden moeten rijden, plus de woorden links en rechts er tussendoor, helpen niet veel als hier elke straat bochtig is en heuvel op heuvel af gaat. 

Maar we houden de moed er in en kunnen hier ook de humor wel van inzien. Een van de verworvenheden van onze reis: Onze lontjes worden duidelijk beter getraind en dus langer. We zijn niet meer voor een kleintje vervaard.