Oudejaarsavond op Copacabana

Oud en Nieuw in Rio. Natuurlijk is dat iets bijzonders. Iets om één keer in je leven meegemaakt te willen hebben. En dat gaat ons op het eind van 2016 gebeuren!

Maar voordat het zover is, krijgen we via de WhatsApp bericht van onze nieuwe facebookvriendin Elsa. Er wordt in een hotel hier in de buurt een concertje gegeven door Fernanda Fernandes, een in Brazilië bekende zangeres. Zij zingt in de stijl van Astrud Gilberto, en heeft ook al eens in Parijs en Amsterdam opgetreden. Wellicht iets voor ons? Zelf kan ze niet.

Nou, dat heeft ze goed aangevoeld. We kleden ons naar vermogen netjes aan, en gaan op weg. Buiten is de lucht pikzwart. Er dreigt een fikse regenbui. Maar we halen precies het metrostation voordat de bui losbarst. En het hotel dat we moeten hebben, ligt exact aan de uitgang van een ander metrostation. We houden het dus keurig droog.

We zijn ruimschoots te vroeg, en doden in eerste instantie onze tijd in de hotellobby. 

Op de eerste verdieping van het hotel is een ruimte met een podium. Daar gaat het gebeuren. Fernanda heeft hier een contract voor elke vrijdagavond die ze in town is. Omdat wij de eerstbinnenkomende gasten zijn, is er de tijd voor een gesprekje met haar. In het Frans.

Zo vertelt ze dat ze vooraf bij een eerder optreden  -  net zoals nu met ons  -  tegen een Mexicaan aanliep. Na enige conversatie vroeg die aan haar of hij met een paar muzikale vrienden een keertje met haar mee mocht spelen. Daar heeft ze in toegestemd. Niet wetend dat dat een bekende orkestleider was, die met 10 blazers op kwam draven. Het klikte en het werd een geweldige muzikale happening. Ja, zo kan dat gaan …….

Er staat in de ruimte van het optreden ook een buffetje opgesteld. En caipirinha’s bestel je aan de bar. Alle ingrediënten voor een heerlijk avondje zijn dus aanwezig.

En dat wordt het ook. Ontspannen, lekker eten en drinken, en heerlijke muziek. Van die ingehouden swingende bossa novas. De Girl from Ipanema speelt ze nog net niet  -  al te vaak moeten doen  -   maar Desafinado wordt op mijn verzoek plezierig ten gehore gebracht. Wij vinden het geweldig leuk dat dit ons maar weer in de schoot wordt geworpen.

Maar goed, dat was nog even tussendoor. Op zaterdag is het Oudjaarsavond. Wij begrijpen dat iedereen dan naar het strand gaat. Eigen “champagne” mee, en zoveel mogelijk gekleed in het wit. Omdat dat de kleur van de vrede is. Eventueel kun je ook in het geel gaan, de kleur van het geluk. Maar wit voert veruit de boventoon.

Verder horen we dat de Carioca’s met Oud en Nieuw de gewoonte hebben om een bloem mee te nemen. Die wordt dan na middernacht in zee gegooid en dan kun je een wens doen. We merken dat hier onderhuids nog veel wat voodooachtige gewoonten leven onder de bevolking.  

Voor de metro moeten speciale kaartjes worden gekocht. Daarop staat precies aangegeven op welk uur je mee mag. Dat is om de enorme drukte te reguleren. Want er gaan  ongeveer 2 miljoen mensen naar het strand van Copacabana. Om een indruk te geven, dat zijn qua mensen 50 uitverkochte Feijenoordstadions vol. Niet niks!

Dorine koopt een kaartje voor een heenreis tussen negen en tien uur. Ik hoef geen kaartje. Ik moet alleen als senior mijn paspoort laten zien. En ik mag reizen op elk willekeurig moment. Okay, ik ga dan ook maar in dezelfde tijdsperiode. 

We hebben een huisgenootje die hier ook een kamer huurt. Nani.

Aardige meid. Helpt ons met allerlei tips. Heeft doordeweeks een speld van 10 centimeter door een van haar oorschelpen. Nou ja, moet zij weten. Zolang als ze ons maar niet probeert te bekeren. Zij gaat ook, maar dan naar centraal Copacabana. En zij raadt ons aan om meer aan een van de zijkanten van Copacabana te blijven. Minder overlast, wat dat ook moge betekenen. Okay, houden we rekening mee.

Even een anekdote tussendoor. Toen zij hoorde dat wij in Buenos Aires waren geweest, vertelde ze dat ze daar zelf ook een week naar toe was gereisd om de stad te leren kennen. Maar toen ze daar aankwam, ontdekte ze dat het bier daar zoveel goedkoper was dan in Rio, dat ze zeven dagen laveloos is geweest. Van de hele stad heeft ze dus nog steeds niets meegekregen. Binnenkort gaat ze wéér eens. Om de stad te leren kennen! Ach ja, het draait in het leven vaak om het maken van de juiste keuzes ....

Dhyana, de eigenaresse van ons logeerhuis, heeft twee ouders die hier ook met enige regelmaat logeren en blijven slapen. Op de bank van de zithoek. Tja, de rest van het huis is vol. Hoe het hier intern allemaal precies er aan toegaat, is ons niet precies duidelijk, maar dat maakt ons ook niet zoveel. Wij huren hier een kamer, and that’s it! 

De ouders heten José en Suzanna. Wel aardige lui. Rond de vijftig, schatten we. En die vragen of wij op Oudjaarsavond met hen meegaan naar Copacabana. Tuurlijk, altijd goed. We hebben op onze trip de ervaring opgedaan dat meedoen met de lokale bevolking altijd een meerwaarde in zich draagt.

Wij kleden ons zoveel mogelijk in het wit, voor zover als de inhoud van onze rugzakken dat toelaat, en gaan welgemoed  met José en Suzanna op weg. Op het eerste perron krijgen we al een voorproefje van wat we vanavond aan publiek te zien gaan krijgen. De vrouwen in het wit, vaak ook met een bloemenkransje in hun haar.

Bij de eerste metro kunnen we er niet meer bij. Helemaal volgepropt. Bij de tweede is gelukkig nog enige plek. Onderweg bij de perronwisselingen worden de stromen mensen steeds groter.

En uiteindelijk vinden we op het strand aan de zijkant van Copacabana een plekje.

Het gebeuren is imposant. Er verzamelen zich 2 miljoen mensen op 6 kilometer strand. Dat is heftig.

Iedereen heeft plezier en is vrolijk. We hebben de hele avond geen wanklank gezien.

De situatie wordt mede gekleurd door de plek  -  het strand  -  en de temperatuur. Ook ’s nachts nog boven de 30 graden. Veel mensen gaan dan ook gewoon nog even het water in, met feestkleren en al.

Achter ons  -  net van het strand af  -  is een strandtent met genodigden. Besloten club. Maar wel met lekkere muziek, die luid genoeg is om iedereen mee te kunnen laten zingen en dansten. Het is echt een volksfeest. Zie ook de video 2017rio.

Naast ons staat een tent van mensen uit Salvador. Het middelpunt is een vrouw die de hele tijd in trance is. Dienaren om haar heen “reinigen” de mensen die deze vrouw willen raadplegen. Want die staat in contact met de geestenwereld, en orakelt over aan haar gestelde vragen.

De rij met klanten is voortdurend wel zo’n 10 meter lang.

Het wordt steeds drukker. Dan loopt het tegen twaalven. De spanning op het strand stijgt voelbaar. Er is geen klok die aftellen mogelijk maakt. Dus tuurt iedereen ijverig op zijn mobieltje. Om exact twaalf uur barst het vuurwerk los. Geweldig!

Het strand van Copacabana heeft de vorm van 6 kilometer hoefijzer. En in het midden  daarvan, op het water, wordt het vuurwerk afgestoken, zodat iedereen  -  waar je je ook bevindt  -  er een goed zicht op heeft.

De ene ohh volgt op de andere ahh. Maar het is dan ook geweldig. Prachtig professioneel. En dat in die schitterende ambiance.

Geen afgerukte vingers. Geen opgelopen oogletsel. We zijn helemaal bekeerd: Laat de gewoonte om met Oud en Nieuw vuurwerk af te schieten maar aan de professionals over. Maak er per gemeente een grote show van, en verbied het privé afsteken. Mijn zegen heeft dat.

Rest ons al onze volgers op dit blog een voorspoedig, reislustig, kleurrijk, internationaal, gezond, plezierig, fenomenaal, interessant en geweldig 2017 toe te wensen.