Nha Trang

7 april 2019 - Nha Trang, Vietnam

Allereerst een waarschuwing: In deze editie worden de grenzen van de politieke correctheid opgezocht. Als je hoogsensitief bent of behept bent met een stevig gevoel voor rechtsorde en rechtschapenheid, dan doe je er wellicht verstandig aan om deze posting over te slaan. Dan kun je je tijd vast beter besteden aan een cursus Mindfullness of het lezen van Happinez.

En lees je toch door, ga dan achteraf niet je beklag doen. Zo in de zin van: Als ik van tevoren geweten had dat .... nou, dan had ik liever niet ..... of zoiets. Want je bent twee keer gewaarschuwd. Althans, in ieder geval één keer, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee.

Je leest nog steeds door? Okay, prima, maar dan dus voor eigen risico. Kijk, het is natuurlijk het gemakkelijkst voor mij om op de bekende weg van het vertellen van reisanecdotes door te gaan. Maar dat voelt ook een beetje als de weg van de minste weerstand. Iedereen die mij enigzins kent, zal beamen dat ik niks te beroerd ben om af en toe eens wat tegenstand op te roepen. Zaken van onverwachte kanten te bekijken. Een knuppeltje in het kippenhok te gooien. Of wat dwars te liggen. Precies. Nou en vandaar deze bijdrage. 

Nou hoor ik een van mijn volgers al roepen: Alles goed en wel, maar wat heeft dit nou met jullie Vietnamreis te maken? Hoho, zeg ik dan, geduld, geduld. Laat je verrassen. Want dat heeft het wel degelijk. Alleen moet ik dat even rustig inleiden, anders kunnen de gedachtensprongen wel eens onnavolgbaar groot uitpakken. En dat leidt dan weer tot verkeerde conclusies. Redeneringen die uit meerdere gedachtenschakels bestaan, zijn sowieso al ingewikkeld.

Een voorbeeld uit mijn jeugd: Tegen een meisje waarop ik heftig verliefd was, zei ik: "Als ik een koe zie, dan denk ik aan jou." Die stap was kennelijk te groot. Gelukkig keek ze me in eerste instantie alleen maar niet-begrijpend aan. Waardoor ik de kans kreeg om het uit te leggen.

"Een koe moet gemolken worden. Dat gebeurt door een boer. De boer draagt klompen. Die zijn gemaakt van hout. En ik hout van jou." Voor mij op dat moment allemaal volstrekt logisch. Maar verkering zat er vervolgens niet meer in. Dat bedoel ik dus.

Goed. Tot zover de inleiding. Waar was ik ook alweer gebleven? O ja, ik was eigenlijk nog niet begonnen. Nou bij deze dan. Via alweer een reis van vijf uur met Futabus  -  jajeweetwel  - komen we aan in Nha Trang. Een kustplaats die ik ogenblikkelijk associeer met het Marbella van Viëtnam.

321.Marbella320.Nha Trang 323.Nha Trang 

322.Nha Trang

314.Nha Trang

313.Nha Trang

Enerzijds een mooi strand. En volstrekt schoon. Hetgeen in Viëtnam echt opvallend genoemd mag worden. 

312.Strand310.Strand

Maar daarnaast ook veel prots , hoogbouw en een overdaad aan bling en juwelierswinkels. Alleen wordt hier  -  in tegenstelling tot Marbella  -  geen Spaans gesproken, maar Russisch. Russisch?? Ja, Russisch. Het barst hier van de Russen. Het lijkt hier de Krim wel. Na de annexatie dan, hè? 

Hoe ik weet dat het Russen zijn? Nou, als ze hun mond open doen, dan hoor ik alleen maar geluiden als "djzstrepsil zjtrachkeborsjt wodka snotskybov". Of woorden van gelijke strekking, die ik meteen als Russisch diagnostiseer. De voetbalclub Vitesse heeft een Russische voetbaltrainer die luistert naar de naam Leonid Sloetski. Beminnelijke man trouwens. En als die bij Studio Sport moet uitleggen waarom Vitesse gewonnen of verloren heeft, dan klinkt dat net zo.

En daarnaast zijn alle menukaarten in de restaurants hier in het Cyrillisch geschreven. Plus  -  iets kleiner gedrukt  -  in het Viëtnamees, natuurlijk. Want je wilt hier als ondernemer naast alle Russen ook de Vietnamezen graag als klant houden. Plus  -  als je geluk hebt, maar dan nog veel kleiner  -  in gebrekkig Engels. Zoiets als "We serv brakfest." Maar de hoofdtaal is ontegenzeggelijk Russisch.

En nou komt het  -  maar niet verder vertellen!  -  ik mag die mensen eigenlijk niet meer zo. Vroeger had ik dat niet. Toen vond ik Russen net zoiets als Finnen. Of Noren. Of Kaap Verdianen. Want daar mocht je verder toch ook niks van vinden? Dat zou niet politiek correct zijn geweest. Kijk, onder elk volk heb je hufters. Dus ook bij de Russen. Dus als ik zeg dat sommige Russen patjepeeërs zijn, dan zeg ik toch nog niks onoirbaars? Dat is feitelijk juist. Maar als ik zeg dat ik die mensen eigenlijk niet meer zo mag, dan stap ik kennelijk de grens van politieke correctheid over. Dat begrijp ik ook wel weer. Dus moet ik vanaf hier goed op mijn woorden gaan letten.

Ik weet nog waarom dat grensoverschrijdende gedrag bij mij veranderd is. We waren aan het skiën in Italië. De Sella Runde. Overigens een absolute must voor elke skiër. En we zaten in een prima en keurig hotel in Campitello. Alleen zaten we er niet alleen. Het hotel bleek voor 30 % gevuld met Russen. 

En dan niet zomaar Russen! Nee, van die Russen met veel teveel roebels. Smakeloos, stijlloos en lawaaierig. Waarschijnlijk vriendjes van Poetin. Of werkend bij Gazprom. Van die Parvenuen. Nouveau Riche. Met van die opgedirkte ordinaire Trophy Wives naast zich. Olga's en Anuschka's. Die zelfs in de snikhete hotellobby's hun bontjassen nog niet uit kregen. 

En omdat ik moet oppassen met mijn woordkeus, meld ik dus maar in alle duidelijkheid dat ik natuurlijk ook wel begrijp dat dat allemaal puur toeval is. De gemiddelde Rus is vanzelfsprekend niet zo. Wij hadden nou net die 0,003 % Russen die je als Nouveau Riche kan betitelen, in ons hotel zitten. Kan gebeuren, hè. Maar pure pech dus. Want zeg nou zelf, daar hoor je toch nooit een kwaad woord over? Russen op vakantie?

Alleen, die in ons hotel besteldden 's morgens bij het ontbijt wel allemaal op elke tafel een fles Rode Wijn. Of twee. Of nog meer. En die waren na het ontbijt wel op. Puur toeval, dat wel. En bij het ontbijtbuffet lagen er nog vijf spiegeleieren op de schaal. Iwan vóór mij pakte ze alle vijf op zijn bord. Ik had niks meer. En ik zag dat hij er één op at. En de rest liet hij onaangeroerd op zijn bord liggen. En die lagen er na het ontbijt allemaal nog. Ja, die wel! Puur toeval, hoor, want zo zijn Russen in het algemeen toch niet? Die zijn waarschijnlijk net als Denen. Of Grieken. Of Canadezen. Toch?

Goed. En toch betrap ik mezelf er op dat ik het woord Rus sindsdien niet meer zo neutraal vind. Het klinkt nu voor mij net iets negatiever dan een woord uit het neutrale rijtje met Turk. Marokkaan. Homo. Neger. Jood. Blanke. Chinees. Vrouw. Amerikaan, Belg ..... Die kunnen allemaal nog door de beugel. Maar Rus .....!?!?

O nee, nu maak ik een denkfout. Neger mag ook niet meer, dus die moet je even uit het rijtje wegstrepen. Blanke mag wel, hoewel dat toch ook een raswoord is. Chinees ah eh, nou misschien nog net. Maar Neger? Dat kan niet! Een Negerzoen is tegenwoordig weliswaar lekker, maar absoluut fout. Een neger zoenen mag daarentegen weer wel. Wie het nog begrijpt, mag het zeggen. 

Jood schijnt ook moeilijk te liggen. Mag ook niet. Maar als ik nou zeg: "Ik vind Joden zulke ongelofelijk sympathieke mensen", mag het dan nog steeds niet? Dan bedoel ik het toch heel positief? En als ik beweer dat de Ortodoxe Joden doorgaans pijpenkrullen hebben, dan is dat in wezen toch alleen maar een neutrale, feitelijke opmerking? Maar owee als ik hardop beweer dat Joden doorgaans gierig, vrekkig en zuinig zijn. Want dan kan het woord Jood niet en heb ik het absoluut gedaan. Kop boven het maaiveld. De zeis er over. En hup, er af.

Het doet me denken aan de tijd dat ik als 30-jarige de Onderwijs Begeleidingsdienst in Noord-Limburg heb opgezet en daar ook de eerste directeur van werd. Ach ja, dat was nog in mijn hippietijd. Ik had de haren tot op mijn schouders.

De voorzitter van mijn bestuur was een bankdirecteur. Een echte, met een onberispelijk pak en stropdas. En nog van voor de tijd dat zijn beroep werd besmet met bonussen en graaierij. Sympathieke vent wel. Onkreukbaar, eerlijk en duidelijk. Tegen mij zei hij "Zef, je haar is te lang. Maar je doet je werk uitstekend, dus zul je mij er niet over horen. Maar zo gauw je je werk niet meer goed doet, dan is je haar te lang!"

Kijk, die man begreep ik wel. Of liever gezegd, ik verstond hem. Nou, en zoiets heb ik inmiddels met Russen. Als ze zich fatsoenlijk gedragen, dan mogen ze van mij doen wat ze willen. Maar als ze dat niet doen, dan zijn het Russen. Zit ik nou nog net binnen de grens?

Ik heb eigenlijk een volstrekte hekel aan al dat schijnheilige politiek correcte getrul. Voor mij is een neger net als een blanke, en een jood net als een eskimo. Een homo is een homo en een hetero is een hetero. Leven en laten leven. Het gaat er niet om welke woorden je gebruikt. Het gaat erom dat je er geen gevoelswaarde aan plakt. Anders zijn vind ik vaak heel interessant. Behalve als ze vijf spiegeleieren voor je neus wegkapen, natuurlijk! Want dan zijn het Russen!

Okay, na aldus mijn gemoed gelucht te hebben gaan we weer over tot de orde van de dag. Nha Trang is een schone strandplaats. Daar genieten we van. Want ook al zijn we geen strandmensen, een dagje relaxen tussendoor kan geen kwaad. 

333.Waternymf335.Viët op strand315.Riksha's by night316.Riksha's317. Nachtmarkt

Wat we opvallend vinden, is dat de mensen op het strand in de namiddag zonnen door rechtop te gaan staan.

334.Zonnebaden

Waarschijnlijk hopen ze dat op deze manier de al wat zwakkere zonnestralen toch zoveel mogelijk je body treffen. Ik heb geen idee eigenlijk. Maar je kunt ook niet overal verstand van hebben.

Verder worden we 's avonds verrast door een gratis muziek- en dansoptreden in hartje centrum. Vast voor de toeristen om ze kennis te laten maken met de authentieke Viëtnamese cultuur.

319.Cultureel optreden

Ik houd het niet lang vol. Want muziek hier in Vietnam kent maar twee smaken. Of het is puur allochtoon. Dat was het nu ook. Maar dat zoek je als Westerling spontaan niet op. Want dat snerpt tegen je trommelvliezen. En ik heb in een van de twee al een gat.

Of het is om de toerist te gerieven. En dat is dan van een suikerzoetheid die bij mij als tegenprestatie de lust opwekt om een honkbalknuppel te pakken. Om vervolgens alles kort en klein te slaan wat met die muziek te maken heeft. Die is namelijk technisch tot in detail perfectionistisch perfect. En verder volkomen zielloos. Muzak dus eigenlijk.

Soms  -  bij voorbeeld in de Futabus  -  draaien ze er ook nog een videoclip bij. Dan zie je een bloedmooi meisje in romantische klederdracht zingen in een roeibootje op een vijver die is opgesierd met lotusbloemen. En dan komt er een snotneusje van ongeveer 21  -  echte mannen kennen ze hier niet  -  die al muzakkend probeert haar het hof te maken. En ja hoor, als hij haar heel gedurfd een priemelbeetje heeft natgespat, mag hij haar bootje roeien. Kijk, en daar word ik dan eh ..... ongesteld van.

Vroeger hadden we eind jaren 60 de Carpenters. Broer en zus Carpenter, die bij benadering ook zo'n gladde  en perfectionistische stijl van zingen hanteerden.  Die zangeres heeft later zelfmoord gepleegd. Ik begrijp dat.

En verder is er in Nha Trang nog één attractie. Die moet je gezien hebben, zeggen de reisgidsen. Het is het tempelcomplex van de Cham. Dat was een volk dat hier woonde vanaf de tweede eeuw na Christus totdat ze  -  we praten over zo'n vier eeuwen geleden  -  verslagen werden door de Viëts. Precies, waar Viëtnam  naar genoemd is. En vanaf dat moment zijn ze hier een minderheid.

330.Cham tempel329.Cham tempel325.Cham tempel324.Cham tempel

Het leuke van die tempels is dat er meerdere goden tegelijk worden verheerlijkt. Dat is natuurlijk ook wel practisch. Want wil de ene niks voor je doen, dan heb je nog altijd kans op de welwillendheid van de ander. Als je tenminste breed gebeden hebt.

328.Heilge Maagd (denk ik)327.Offerande326.Offerande

En het is ook opvallend dat de huidige Viëtnamezen niks te beroerd zijn om de Cham-goden te aanbidden. Je ziet soms hele dienbladen met vers eten en drinken als offer aangeboden worden aan de priesteres (?) bij het altaar. En dan vraag ik me natuurlijk weer af wie dat uiteindelijk nuttigt. Want de goden zullen toch zelf niet meer zo'n honger en dorst hebben, dunkt me. Ik verdenk de priesteres.

332.Gebed331.Gebed

Veel meer valt er over Nha Trang niet te vertellen. Dus reizen we snel met de nachtbus door naar Hoi An. Dat belooft op de voorhand een van de toeristische hoogtepunten van onze reis te worden.

Je hoort nog van me. Ik weet je te vinden!

Foto’s

2 Reacties

  1. Daphne Van Straaten:
    7 april 2019
    Lieve Zef en Dorine,
    Wat een heerlijke en heldere analyse over o.a. positieve/ negatieve connotatie.
    Het zijn altijd die Russen.. zelfs in Vietnam. Je zou zowaar met haar geschiedenis de Chinezen, Fransen en Amerikanen vergeten.
    Fantastisch omschreven, dit moet toch ooit echt een verhalenbundel worden enne laat je niet overhalen door de “politiek correcte” uitgever dat dit hoofdstuk voor 2/3e doorgehaald moet worden.

    Lieve groet,
    Chineesje ( het mag nog gezegd worden )
  2. Jo:
    7 april 2019
    Zef en ik maar wachten op dat politiek incorrecte, vond het allemaal wel meevallen hoor. Je was nog een meter of 100 van de afgrond om het maar eens plastisch uit te drukken. Maar wel weer een mooi verhaal. Ooit gedacht om bütenredner te worden🤓👍 geniet samen, wij zijn op dit moment in ons geliefde Rome, groetjes Jo