Merida

En zowaar, we hebben een date! De volgende ochtend staat Merida bij de receptie van ons hotel. Van de aangeboden koffie komt niets terecht. Haar man Eudes staat buiten met zijn auto al op ons te wachten.

Auto? Nou, niet zomaar een auto. Een glanzend rode 4x4 Toyota pickup truck. Geen auto zoals je die hier normaal tegenkomt. 

Eudes blijkt een allerhartelijkste man met veel humor. Hij vertelt dat Merida terugkwam uit Noord-Peru met plezierige verhalen over ons. Dat maakte dat ook hij er naar uitzag om ons te ontmoeten. En deze morgen was hij om half vijf opgestaan om de auto te poetsen, want hij wilde ons waardig ontvangen. Ontroerend. Soms kunnen mensen gewoon heel erg aardig zijn.

Wat we van vandaag moeten verwachten, weten we niet. Zelfs geen flauw idee. Omdat Merida als jurylid Peru vertegenwoordigt op Internationale gastronomische bijeenkomsten, verwacht Dorine dat we van de ene proeverij in de andere terecht zullen komen. Een logische gok.

Maar dat wordt het niet. In plaats daarvan gaan we een van de archeologische sites bezoeken die ook Ayacucho rijk is. Terwijl we onderweg heel gezellig allerlei informatie uitwisselen en het leven in Nederland en Peru vergelijken. 

Bij het reisdoel aangekomen, leren we hoe de Wari, een volk uit de Pré Inca tijd (1200 tot 200 voor Chr.), hier hun forten bouwen, hun offerfeesten vieren, en hun doden begraven.

We horen hoe de offerriten inhouden dat er dieren en ook mensen worden omgebracht om de goden gunstig te stemmen met betrekking tot een goede oogst. Dat zal, denken we dan. Heftig. Maar hoe heftig zoiets echt kan voelen, merken we later op de dag als pal voor onze neus een grote vrachtauto met zijn vele wielen achter elkaar, drie keer een fors varken overrijdt. 

Een aspect dat bijna alle archeologische sites tot nu toe gemeen hebben, is dat ze gelegen zijn in de meest waanzinnig mooie landschappen. Alleen al daarom is het een genot om ze te bezoeken.

Natuurlijk naast het feit dat we meer inzicht opdoen over hoe er vroeger geleefd werd. In ieder geval heel dicht bij de natuur. Met heel rechtstreekse formules als: Aarde + Regen + Zon = Vruchtbaarheid. En: Vruchtbaarheid = Welvaart.

Tot mijn blijde verrassing vind ik op een onbeheerd stuk grond een heel oude potscherf. Vast meer dan 2000 jaar oud. Ook al is er geen plaats meer in de rugzak, die gaat mee naar Nederland! Mijn reistrofee! 

De rit gaat verder. Natuurlijk gaan we de Obelisk bezoeken. Dat willen jullie toch zeker wel? Eh …. nou eh ….. ja natuurlijk. Doen we! En stiekem kijken we elkaar aan met een blik van “zouden we hen bij een bezoek aan Nederland ook hebben meegenomen naar de Naald van Apeldoorn?” Maar goed, we laten het allemaal gebeuren en we gaan het wel weer zien.

De Obelisk blijkt een belangrijk moment te markeren in de geschiedenis van Peru. Het is hier waar een leger van de Peruanen de Spanjaarden (rond 1825) definitief hebben verslagen, en de onafhankelijkheid van Peru is uitgeroepen. En als rechtgeaarde Peruaan ben je daar trots op. Dat begrijpen en respecteren we ook wel weer.

Vervolgens staat de lunch op het programma. We stoppen bij een lokale markt met eetgelegenheid. Er is geen toerist te zien. Alleen maar Peruaanse klederdracht-vrouwtjes. De schrik slaat mij meteen heftig om het hart. Hier zou ik zelf nooit  -  maar dan ook helemaal NOOIT  -  naar binnen gaan om te eten. Montezuma grijnst mij tegemoet op elke hoek. Als we echt wat op willen lopen, dan moeten we hier gaan eten! Ook al staat er "Centro Gastronomico" op de gevel.

Maar ja, Merida is jurylid bij internationale gastronmische ……. Die zal ons toch niet ……? Onder het motto dat mijn maag al een paar dagen van streek is (hetgeen trouwens niet geheel op onwaarheid berust) leggen we ons probleem aan haar voor. Ze moet lachen en bezweert dat we haar maar moeten vertrouwen. 

Dorine gelooft haar op haar zwarte ogen, en laat zich enige lokale gerechten van onbestemde samenstelling voorzetten. Mijn verstand zegt dat het moet kunnen, maar mijn gevoel blokkeert alles. Montezuma blijft grijnzen. 

“Waar heb je zin in?” Verkeerde vraag! Waar ik zin aan heb, is hier niet. Maar ja, dat is weer het verkeerde antwoord. Uiteindelijk komt er een bescheiden compromis uit de bus. Ik bedenk me dat soep altijd gekookt wordt. Dus zeg ik, met een handgebaar over mijn maag: “Solamente una Sopita”. Nou, ze begrijpt vanwege de toestand van mijn maag helemaal dat dit mijn keuze is. En ze beveelt me een helder soepje aan met kruiden die speciaal werken om maagproblemen op te lossen.

En terwijl Dorine zich  -  heel ontspannen  -  de Andesgerechten uitstekend laat smaken, begin ik met de moed der wanhoop aan mijn soep. De smaak is mij volkomen onbekend, maar niet vervelend. Eigenlijk  -  ik durf het nauwelijks aan mijzelf toe te geven  -  misschien zelfs wel lekker. 

Uiteindelijk werk ik de hele inhoud van het bord naar binnen, ondertussen om mij heen loerend naar het signaal “toilet” voor het geval Montezuma mij geen tijd laat. Maar tot mijn oprechte verbazing gebeurt er nog helemaal niets. Voor alle zekerheid drink ik er toch nog maar een halve liter lauwe coca cola achteraan. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat noch Dorine noch ik de rest van de dag ook maar ergens last van hebben gehad!

Na deze late lunch worden we weer netjes bij ons hotel afgeleverd. En mogen we bijkomen van deze tot nu toe enerverende dag. Tot 20.00 uur, want dan worden we weer opgepikt om te gaan eten in het restaurant van haar zoon Carlitos, twee blokken van ons hotel vandaan.

Het moet gezegd: Het eten daar is uit de kunst. Ik doe me tegoed aan een avocadoschotel.

En Dorine bestelt een Parillada. Ook al heerlijk. Ondertussen vernemen we tijdens de geanimeerde discussie onder het eten allerlei bijzonderheden over de Peruaanse keuken. Zoals dat er hier 2700 verschillende soorten aardappel worden gebruikt.

Om 22.00 uur zijn we weer terug in ons hotel en genieten wij nog even van het uitzicht vanaf het balkon.

We zijn ook voor de volgende dag weer uitgenodigd. Met een opgelicht tipje van de sluier: We brengen in ieder geval ook een bezoek aan hun boerderij, een half uur buiten de stad. Okay, we laten ons ook morgen weer verrassen!