Lübeck: Een paradijselijke stad.

Vraag een willekeurig persoon waar het paradijs ooit heeft gelegen, en je krijgt in 90% van de gevallen als antwoord Eden. Maar dat klopt niet. Iedereen die dat zegt, is nog nooit in Lübeck geweest!

Even terug naar de grote lijn. Vanuit Schotland waren we een week terug in Nederland. En nu vervolgen wij onze tocht "langs de Randen van Europa". We willen beginnen in Scandinavië. Om precies te zijn in Kopenhagen. Maar om daar te komen, moeten we eerst door de flessenhals van Noord-Duitsland. En daar ligt Lübeck vlak bij.

Waarom Lübeck? Wel, in Vietnam hebben we een Duits stel ontmoet  -  Stephan en Karin  -  waarmee het prima klikte. Zij wonen in die stad. En zij hebben ons uitgenodigd om bij hen te overnachten als we in de buurt zouden komen. En dat komen we nu dus. Dan kunnen we tegelijkertijd onze vriendschap onderhouden. En, zo zeiden ze, dan laten wij jullie tegelijk Lübeck zien. Want dat is een prachtige stad. Dat was ons nog nooit duidelijk geworden. Maar daar staan we graag voor open.

Dus vanuit Venlo op naar deze plaats. Een rit van netto vijf uur. Bruto natuurlijk wat meer. Want de inwendige mens wil onderweg ook wel verzorgd worden. We komen 's avonds tegen half tien aan. Een hartelijk weerzien volgt.

De klik van Viëtnam is nog steeds aanwezig. Stephan en Karin wonen vier hoog in een mooi appartement in hartje stad. De skyline is in de schemering al veelbelovend mooi.

De volgende dag is volledig gereserveerd voor ons onderlinge contact en een uitgebreide kennismaking met Lübeck. En wij vallen van de ene positieve verbazing in de andere. Om te beginnen is het centrum van deze stad gebouwd op een groot eiland. Het is omgeven door een rivier en een kanaal, en bovendien bezaaid met meertjes. Hoe romantisch wil je het hebben?

Verder wordt de skyline gedomineerd door een groot aantal nadrukkelijk aanwezige prachtige kerktorens. Waar je ook kijkt, er is altijd tenminste één torenspits op je netvlies.

Maar wat de stad echt zo bijzonder en prachtig maakt, is dat alle huizen, kerken en gebouwen historie ademen.

En dan niet een paar, nee, zonder uitzondering alles! En dan ook niet een beetje historisch, zo van 100 jaar of zo. Nee, alles is drie-, vier- vijf-, tot zevenhonderd jaar oud. Als je van historische gebouwen houdt, is dit het absolute Walhalla. Ik begin foto's te schieten en kan niet meer ophouden. Op het eind van de dag ben ik de honderd ruimschoots gepasseerd. Ik vermoed dat Lübeck  in de Tweede Wereldoorlog in zijn totaliteit is geëmigreerd naar het neutrale Zweden en zo de bombardementen is ontlopen. Wat een pracht!

We zijn absoluut flabbergasted door zoveel schoonheid. Ik heb nooit geweten dat dit überhaupt bestond. Een stad van zo'n 220.000 inwoners, waarvan het centrum in zijn totaliteit honderden jaren geconserveerd is gebleven .....

Natuurlijk zijn alle kerken in deze tijd religieus gezien niet meer overeind te houden. Sommige krijgen culturele functies. Zo gaan wij een kerk binnen waar net een soort tentoonstelling wordt opgebouwd. En daar staat een riante vleugel bij. En ja, dan houd ik mezelf niet in en moet ik even spelen in deze fantastische setting.

De volgende kerk die wij bezoeken, herbergt een tentoonstelling van een speciale kunstvorm, namelijk de Dodendans. Hierin staan bekende mensen  -  koningen, keizers, politici, bisschoppen en zelfs de Paus  -  afgebeeld terwijl zij dansen met de Dood. Het waarom van deze kunstvorm is mij niet bekend.

In een andere kerk is een hoek gereserveerd voor twee kerkklokken die naar beneden zijn gevallen tijdens een bombardement, als herinneringssymbool voor het zinloze geweld van de Tweede Wereldoorlog.

In een poging om het Engelse moreel te breken, hadden de Duitsers de Engelse kathedraal van Coventry gebombardeerd. En toen de Engelsen eenmaal het luchtoverwicht hadden bereikt, moest dat gewroken worden, en werd "als tegenprestatie" een kerktoren van Lübeck plat gegooid. 

Achteraf, nadat de oorlog al een aantal jaren was beeindigd, hebben de Engelsen en de Duitsers in eendrachtige samenwerking de beide kerken weer gerestaureerd. In dat kader hebben de Engelsen een waardevol kruisbeeld aan de Lübeckse kerk geschonken.

In een straatje van het centrum staat een standbeeld van een Duivel vlakbij de St Mary kerk. Als je het aanraakt, staat je eeuwig geluk en voorspoed te wachten. Met steun van de Duivel. Dus dat moet ik even doen. Die kans laat ik niet aan mij voorbij gaan.

Waarom dat is? Toen de St Mary kerk gebouwd werd, dacht de duivel dat het ging om de bouw van een wijnbar. En omdat bij andere gelegenheden al veel bezoekers van een wijnbar in zijn handen waren gevallen, vond hij dat wel een goed idee. Hij mengde zich tussen de werklui om te helpen dit gebouw snel op te trekken. En met succes.

Uiteindelijk kwam hij er toch achter dat het om een kerk ging. Hij ontstak in toorn en greep een pilaar om alle muren die al waren opgetrokken, om te slaan. Maar een van de arbeiders  -  een stevige en sterke vent  -  schreeuwde hem toe: "Stop dat, Mister Duivel! Dit mag niet gebeuren. Ik beloof je dat we tegenover deze kerk een echte wijnbar zullen bouwen." De duivel vond dat wel een goed idee, en staakte zijn strijd.

De wijnbar is er ook echt gekomen. Maar de St Mary kerk is dus de enige kerk ter wereld waaraan de Duivel heeft meegeholpen om hem te bouwen. En daarom helpt deze duivel jou ook als je zijn standbeeld aanraakt .....

Een van de te bezichtigen zaken midden in het winkelcentrum, is het Marsepein-museum. Lübeck  is nou eenmaal de stad van deze witte lekkernij. Er zijn hele Nachtwachtachtige scenes nagebouwd van marsepein. Heel bijzonder.

Als we voor dit museum even een terrasje pakken, staat er in de straat een witte vleugel. Een pianist en een trompetist maken hier samen muziek. Ik word ter plekke jaloers. Dat wil ik ook! Toch maar eens goed nadenken over hoe zoiets te verwezenlijken is.

Karin, die lerares is, neemt ons mee naar haar school. Een bouwwerk uit 13-zoveel. Met een kantine in de gewelven. Je gelooft je ogen niet. Ach ja, er moeten ook in het centrum middelbare scholen zijn. En er is daar alleen maar oudbouw. Dus waar kom je als school dan terecht ..... ?

Het volgende item van de rondleiding is een bezoek aan een aantal hofjesachtige achterommetjes. Want die zijn natuurlijk even oud als de huizen waarvan zij het achterkantje zijn. Ook alweer gezellig en uitermate speciaal.

Ondertussen is Stephan alvast naar zijn appartement vertrokken om ons tussen de middag te tracteren op een zelf bereidde Viëtnamese maaltijd. Nadat we zo even tot rust zijn gekomen, staat er een rondvaart met een fluisterboot rond het centrum op het programma, zodat we de stad ook nog eens vanaf de waterkant kunnen bewonderen. Stephan heeft een vaarbewijs en is dus de kapitein.

En dan is de dag nog niet om. Na zoveel mooie stad moet ook de locale natuur nog bewonderd. We worden meegenomen naar een restaurant dat midden in een bos- en merengebied staat. Het ligt slechts 10 meter van de oorspronkelijke grens tussen Oost- en West-Duitsland.

En omdat mensen zich er niet durfden ophouden, is daar een prachtig natuurgebied ontstaan. Lekker eten met vrienden in een prachtige omgeving .... Wat kan een mens zich nog meer wensen? Wij voelen ons rijk!

Natuurlijk zijn we op onze dagtocht ook weer de nodige wijsheid tegen gekomen die ik je niet wil onthouden.

Als wij de volgende morgen opstaan, zijn Stephan en Karin al in alle vroegte naar hun werk vertrokken. Wij trekken de deur achter ons dicht en zijn ze absoluut dankbaar voor deze geweldige start van ons rondje Randen van Europa.