de Lofoten

Als we Trondheim verlaten, gaan we een ander gedeelte van Noorwegen in. Als je dat land visualiseert als een heel groot Donderkopje met een erg lange staart, dan zaten we op het kruintje van de kop, en rijden we nu het uitgestrekte noordelijke aanhangsel in. 

Dat willen de Noren je laten weten ook. Middels een groot bord over de weg wordt ons duidelijk gemaakt dat we nu de bovenste provincie inrijden.

En wat later passeren we ook de Poolcirkel.

We zitten nu dus officieel in het gebied waar de zon 's zomers niet onder gaat. Anderzijds betekent dat ook dat hij overdag niet hoog aan de hemel gaat staan. Ik vind dat wel plezierig, want dan brandt hij niet zo hard. En dan hoef ik ook geen zonnebrand te smeren en krijg ik dus ook al die vettigheid niet aan mijn lijf. Houd ik niet van.

We zijn op weg naar de Lofoten. Een van de Noordelijkste eilandengroepen van Noorwegen. En ook al draaien we op een dag nog zoveel kilometers, je kunt het niet in één ruk berijden. Dus zoeken we in de avond langs de weg een camping.

We kunnen natuurlijk relatief lang doorrijden. Want de zon gaat toch niet onder. Dus kunnen we ook tot laat verder gaan. Dat komt ook wel goed uit, want als we in ons kleine tentje slapen, is er niet veel anders te doen dan te gaan slapen. We vinden weer een leuke plek, bijna aan het water.

We worden alleen van de rivier gescheiden door een veld wilde lupinen. Die zie je trouwens zowel in Noorwegen als in Zweden heel veel in het wild. Is mooi.

De volgende dag dus weer vroeg op en doorgaan met kilometers vreten. De temperatuur is hier 's nachts aardig koud, want er ligt ijs op de rivier naast de weg.

's Avonds laat bereiken we de laatste veerpont naar ons reisdoel van vandaag, de Lofoten. Het is slecht weer, en dan doemt de eilandengroep ook grijs en grauw op in het water.

Gelukkig heeft Dorine al uitgedokterd naar welke camping we het beste kunnen gaan, en daar rijden we dan ook linea recta heen. Alweer een mooie plek pal aan het water. We boffen weer eens.

Onze camping ligt heel strategisch. Want je hebt hier eigenlijk niet één eilandengroep, maar twee. De Lofoten en de Vesterålen. Dat laatste spreek je uit als Vesteraolen. Op zijn Achterhoeks. Ik denk dan ook dat in vroegere tijden niet alleen de Vikingen naar het zuiden zijn getrokken, maar ook de Achterhoekers naar het noorden. Oerend hard. 

Ik zie dat al voor me. Elke Oerwoudman uit de Achterhoek achter de Grote Leider Benny Jolink op zijn motor aan, om die Vikingen hier eens wat Algemeen Beschaafd Achterhoeks bij te brengen .....

Maar goed, er zijn hier dus feitelijk twee eilandengroepen. En onze camping ligt precies op het raakvlak. Scheelt weer kilometers bij het bezoeken.

De Lofoten zijn eigenlijk het bekendst. Maar insiders hier beweren dat de Vesterålen zeker zo mooi zijn. Nadat wij alles gezien hebben, kiezen we uiteindelijk toch voor de Lofoten. Maar het ontloopt elkaar niet veel.

Uiteindelijk blijven we hier wel vijf nachten. Plus de dagen ertussen, natuurlijk. En dat zegt dus wel iets over onze appreciatie van deze streek. Want het is werkelijk adembenemend mooi. Ik heb het al vaker gezegd en het geldt ook nu weer: Die prachtige plaatjes zijn niet goed op de foto te krijgen. En dat is echt jammer. Want woorden schieten helemaal tekort.

Het is de superieure mengeling van barse bergen, ruige rotsen, de wilde wateren en fabelachtige fjorden, heerlijke haventjes, verrassende vegetatie, waarbij hier en daar dan nog die snoezige stulpjes opdoemen, die zo echt Scandinavisch eigen zijn .... En dat alles door een blender gehaald. Zodat je het steeds weer in nieuwe en wisselende samenstellingen ziet.

Zoals gezegd, woorden schieten te kort. Foto's ook. Ik probeer het toch maar met een verzameling sfeerimpressies. In de hoop dat er toch iets van overkomt. Iedereen moet er maar het zijne uitplukken.

(het politiebureau)

Het maakt natuurlijk alles uit bij wat voor weer je het hier bekijkt. In de zon laten de eilanden zich kennen als bijna lieflijk. Terwijl in de regen je eerder denkt aan woorden als mysterieus, somber, zelfs een beetje dreigend.

En dan is er verder nog het verschil tussen zomer en winter. Dat maken wij natuurlijk niet mee. Maar in de winter schijnt het er zo uit te zien:

Het zal niemand verbazen dat de Lofoten ook de bakermat zijn van de Trollen. Die gemene gluipers voelen zich hier  -  vooral als het klimaat troosteloos aandoet  -  uitermate op hun gemak. Maar de Trollen zijn ook de bakermat van de Lofoten!

Hoe de Lofoten zijn ontstaan? Het verhaal wil dat hier ooit een Trollenhoofdman leefde  -  zijn naam zal ik je besparen, want dat is voor een Hollander toch niet uit te spreken  -  met twee schatten van dochters. Maar ja, dat blijven natuurlijk geen maagdelijke schatjes. Ze komen op een gegeven moment in de huwelijkse leeftijd. 

En naar goed Trolleriaans gebruik worden er twee toekomstige huwelijken gearrangeerd met twee interessante en veelbelovende jonge trollen uit gegoede monsterdwergfamilies. 

Dit is overigens tegen het zere been van veel andere masculiene trollen die last hebben van hun hormonen en hun bronstige behoeften wel met deze schoonheden willen delen.

Maar ja, Pa is een Trol van stand, en zijn devies is "een Trol een Trol, een woord een woord". Hij heeft zijn dochters nu eenmaal wegbeloofd. Dus weerstaat hij alle pogingen om hen geschaakt te krijgen.

Maar de druk op hem neemt toe. Schaken was ook toen al een populaire sport. Dus besluit hij tot een rigoreuze oplossing. Hij graaft een enorme grot waar zijn dochters in kunnen verblijven en waarin ze bestand zijn tegen alle pogingen van de trollenkerels die het op hen gemunt hebben. 

Maar als de dochters er in worden opgesloten, verspreidt het gerucht van deze toedracht zich al snel. En nog diezelfde avond verzamelen zich duizenden Trollenboys voor de grot om toch nog een glimp van de dochters op te vangen. En ze beloven elkaar daar te blijven kijken totdat de zon is ondergegaan.

Dom dom! Want net op die nacht gaat de Zomerpoolnacht in, en gaat de zon dus drie maanden lang niet meer onder. Trollen kunnen echter maar slecht tegen het zonlicht, en langzaam maar zeker verstenen ze. Allemaal. En dat is de oorsprong van de rotsen die de Lofoten zo beroemd hebben gemaakt.

Wat voor lessen moeten we hier nu uit trekken? In de eerste plaats, jaag nooit met duizenden mannen op twee vrouwen. De kans dat je als een rotsige zoutpilaar eindigt, is veel groter dan dat je een van de twee dames in de wacht sleept. 

En de tweede is: Ga nooit drie maanden in de zon staan. Ja, ik weet het. Voor sommige vrouwen pleeg je bijkans een moord. Maar er zijn grenzen.

En punt drie: Zonder liefde waren er geen Lofoten. Maar ja, niks eigenlijk. All you need is love!

De Lofoten zijn belangrijk geworden door de ontstellend grote hoeveelheden kabeljauw die zich rond de eilanden ophielden. Die werden gevangen en om ze goed te houden volledig uitgedroogd. Door ze op te hangen aan lange stokken. Daarom heten ze ook Stokvis. Die worden in droge toestand uiteindelijk helemaal plat. En daar zijn er dus ook weer ontstellend veel van, die wereldwijd worden verhandeld.

Stokvis blijft maandenlang goed. Om het te consumeren leg je het in water. Dan zwelt het weer helemaal op tot normale proporties en is het prima te eten.

Vroeger werd dit alles vervoerd met oude vrachtauto's. Tegenwoordig gaat dat wel anders.

In de etalage van een locaal klerenhuis komen we nog wat internationale wijsheden tegen die over kleren gaan:

De Lofoten zijn ook een meeuwenparadijs. Overal waar je komt hoor je ze schreeuwen.  Er zijn er dan ook duizenden. Tienduizenden. Honderduizenden? Miljoenen? Ze nestelen zich overal waar maar een richeltje te zien is. Ook van de huizen.

En dan is er nog het ontroerende verhaal van Kjetil Paulsen. Hij was een eenvoudige man die een groot gedeelte zijn werkzame leven  -  meer dan 30 jaar  - in het dorp Sortland de straat schoonhield. Niet veel andere mensen zouden dat gedaan hebben. Maar hij droeg dat van harte bij aan het welzijn van de Sortlanders. 

Toen hij met pensioen ging, werd er voor deze man een bronzen standbeeld opgericht en in het centrum van het stadje geplaatst. Kijk, dat noem ik nou eens dankbaarheid!

Aan alles komt een eind. Ook aan ons verblijf op deze heerlijke eilanden. En dat is maar goed ook. Want volgens mij heb ik hier ook al veel te lang in de zon gezeten. En af en toe sta ik liefdevol en als versteend een glimp op te vangen van de vrouw die al de mijne is.