Lima

Natuurlijk is Peru nog steeds een ontwikkelingsland. En ik verwacht ook niet dat er veel veranderd zou zijn vergeleken met de situatie van 12 jaar geleden, toen we hier voor het laatst waren. Of zelfs met de bijna 40 jaar geleden toen ik hier werkte. Maar toch is het interessant om te kunnen vergelijken. 

De economische situatie is in ieder geval niet slechter geworden. De wegen zijn hier en daar verbeterd, nieuwe gebouwen verrijzen uit de grond, en sommige oude gebouwen zijn opgeknapt. Met name in het historische centrum is het goed toeven.

De Peruanen zijn vriendelijk en behulpzaam. Als ze met velen op hun beurt moeten wachten, vormen ze spontaan een rij, waarbij niemand bijdehand probeert voor te kruipen. Als er in de bus een oud vrouwtje instapt, staan er spontaan tegelijk drie mensen op om hun plaats aan te bieden. Ik bedoel maar.

De Peruanen hebben ook iets onderdanigs in hun karakter, hetgeen bij mij bijna automatisch iets extra zelfverzekerds  uitlokt. Ik herinner me dat ik dat 40 jaar geleden ook al had.

Hotel Bolivar is vergane glorie. Je voelt de oude grandeur nog in alle hoeken. De royale trappen, de grandioze kroonluchters, en de Ford uit 1920 in de receptie. Ik vind dat heerlijk. Maar er is kennelijk een voortdurende worsteling met de tand des tijds. Een strijd die men niet verliezen wil, maar die klaarblijkelijk ook niet te winnen is.

   De Ford 1920 in de receptie van Hotel Bolivar

Het eerste bezoek dat we afleggen, is aan het huis waarin ik 40 jaar geleden heb gewoond. Dat was toen al mooi, maar niet meer te vergelijken met wat het nu is. De toenmalige eigenaresse woont er tegenwoordig zelf in. Ze is kennelijk afkomstig uit een belangrijke en superrijke Peruaanse familie en heeft van haar ouders allerlei kunstschatten geërfd. En dan niet zomaar kunst. Nee, kunst met een hoofdletter K. Een schilderij van een leerling van Rubens. En een glasverzameling die toebehoorde aan de Shah van Perzie. Dat werk. Een kompleet museum.

 Glasservies van de Shah.

De eigenaresse herinnert mij nog goed. We worden allerhartelijkst ontvangen met een Pisco Sour en een schaal met Peruaanse hapjes. 

Pisco Sour is trouwens een uitermate gemeen drankje. Het wordt gemaakt van Pisco  (een soort Peruaanse jenever), limoensap, vloeibare suiker, eiwitschuim, gecrusht ijs en een vleugje kaneel. Het is gemeen, omdat het uitermate lekker is en wegdrinkt als limonade. En omdat de Pisco wat meer tijd nodig heeft om je aan te schieten als rum of jenever, kom je nietsvermoedend na het lekkere eerste glas “limonade“ gemakkelijk in de verleiding om een tweede te bestellen. Maar dat raakt je dan ook dubbel! 

Ik herinner mij een Nederlandse professor  -  nee, we noemen geen namen, maar het was een erkende drinkebroer  -  die namens de Nederlandse overheid mijn project kwam controleren. Toen we ’s avonds gingen dineren, begon hij met een Pisco Sour. Hij vindt het heerlijk en klokt het achter elkaar weg. En ondanks mijn waarschuwingen bestelt hij ook nog vlotjes even nummer twee en drie. Daarna moet hij “even naar het toilet“. Als hij na een half uur nog niet terug is, gaan we zoeken. Hij is nog steeds op het toilet. Maar hij ligt er wel naast.

Terug naar mijn huis: We komen er ogen tekort. Om alle kunst te kunnen herbergen heeft de eigenaresse de woning aan alle kanten uitgebouwd, zodat er niet meer zoveel te herinneren valt. Op een aantal details na, natuurlijk.

  Het trappenhuis

Verder zijn we gewoon een eind historisch Lima in gaan struinen. En als je dan in een supermarkt koffie met lemon pie tegen komt, is het tijd voor een picknick. 

’s Middags zijn we ook nog even mijn favoriete Peruaanse  maaltje  -  Conchitas als la Parmesana, een soort Coquille Saint Jacques met gesmolten kaas er overheen  -  gaan nuttigen op mijn vertrouwde plek.

Met als toetje de al even vertrouwde Fudge  con Crema (Dame Blanche) in restaurant Haiti. Ik voel me er weer helemaal als vanouds. We zouden ons in Lima zonder enige moeite kunnen settelen en ons daar lekker voelen. Maar daar is het de levensfase niet meer voor.