Las Grutas

Nadat we allerhartelijkst afscheid hebben genomen van Leonor  -  ze was zo aardig om ons met haar auto weg te brengen naar de busterminal  -  reizen we door naar Las Grutas. Drie uur naar het noorden. Waarom we juist daarheen gaan? Eigenlijk geen idee. Het is een badplaats en daar verwachten we altijd wel wat reuring. 

Bovendien belooft de naam Las Grutas iets met grotten. Dat is meer dan waar de meeste plaatsen hier op kunnen bogen. Want zo interessant als het westelijke, Andesgerelateerde stuk van Argentinië is, zo oninteressant is de Atlantische oostkust.

Eigenlijk is het nog wat vroeg in het seizoen voor een badplaats. De zomer loopt hier van december tot en met maart. En dan is november net zo’n maand waarin ze de luiken weer eens gaan open maken, de vloer eens een eerste sopje geven en het interieur gaan afstoffen. Wij vragen ons af hoe gezellig Scheveningen is in april of mei. En hoe dat gesteld is in Las Grutas, de Argentijnse variant. We zullen het spoedig weten.

De taxista die ons van het busstation naar onze verblijfplaats brengt, weet te vertellen dat hier nog walvissen te zien zijn. Dat lijkt goed nieuws. Maar na de koude kermis in Puerto Madryn, worden we toch nog maar matig opgewekt van dit bericht. Eerst zien en dan geloven, is ons devies.

We hebben hier een onderkomen geboekt in een appartementencomplex. Waarschijnlijk gebouwd door iemand met meer dan genoeg geld die een leuke investering wilde doen. Die moet zijn centjes dan wel in de zomermaanden terugverdienen, want op dit moment zijn wij de enigen in het complex van in totaal 12 eenheden.

Wij worden opgevangen door Myrthe, een omaatje in de leeftijdscategorie van Dorine.

We krijgen van haar het mooiste appartement van het totale aanbod. Op de hoogste (derde) verdieping, dus met riant uitzicht op zee.

Ingericht op zes personen. Een grote living annex eetkamer annex keuken. Twee slaapkamers. Een met een tweepersoons bed, de ander met twee keer twee stapelbedden. En uiteraard een badkamer. En netjes geprijsd. Bijna te mooi om waar te zijn.

Dat is het dan ook. En dan heb ik het nog niet eens over de lift die er niet is. Kijk, met onze getrainde benen is een trap van drie verdiepingen natuurlijk niks. Draaien we onze benen niet voor om. Maar als je dat een aantal malen per dag moet doen, wordt het elke keer minder leuk.

Nee, de eerste tegenslag kondigt zich aan als we om de sleutel van de wifi vragen. We krijgen van oma een papiertje in de handen gedrukt met een code er op geschreven. Waarschijnlijk is dat alles wat het goede mens van het internet afweet. Want ze lijkt qua IT-ontwikkeling niet helemaal bij de tijd. Om het mild uit te drukken.

Als wij op de derde verdieping terug zijn, blijkt de code niet te werken. We experimenteren nog wat met hoofdletters, kleine letters, en andere jaartallen dan 2015. Maar niets helpt. Wij terug naar de begane grond. Naar oma. Het angstzweet breekt haar uit. Sleutel? Code? Zij weet alleen maar dat als mensen daar vragen over hebben, zij dat papiertje moet overhandigen. Leuk! Maar dat werkt niet.

Kan ze de eigenaar niet bellen? Nou, die zit in Dubai. Onbereikbaar. En die heeft het stuur tijdens zijn afwezigheid overgegeven aan zijn zoon. Maar die woont in een andere stad. Hier zeven uur rijden vandaan. En hij is eh ….. een beetje lui. Ligt graag in bed. Beantwoordt zijn telefoon dus meestal niet. Of beter gezegd, slechts bij uitzondering wél. Het beste  -  zegt oma  -  kunnen we hem even mailen. Dan komt er nog wel eens een reactie. Het goede mens heeft geen flauw idee van de paradox die in haar woorden ligt opgesloten.

Okay, we gaan straks in het centrum wel ergens koffie drinken. Zaterdagmiddag. Vast gezellig. En dan mailen we hem wel van daaruit. Want we hebben wél zijn mailadres. Via Airbnb. Maar voordat we de stad in gaan, willen we eerst nog even douchen. Wij weer naar drie hoog. Inmiddels nog maar weinig oog voor het fraaie zeezicht. 

Daar dient zich het volgende probleem aan. Geen heet water. Althans niet als we de warmwaterknop  opendraaien. Nu hebben we dat in Zuid-Amerika al vaker bij de hand gehad. Meestal zit het dan wél onder de knop van het koude water. Want de C van Cold is dan verward met de C van Caliente. Wat in het Spaans warm betekent. Maar ook als wij de koudwaterkraan wijd open zetten, komt er alleen maar koud water uit.

Goede raad is duur. Wij onderzoeken het hele appartement op verborgen boilers, weggestopte geisers, over het hoofd geziene gaskranen of afgesloten elektriciteitsleidingen. Maar niets van dat alles. Wij weer van drie hoog naar de begane grond. Myrthe beeft al voordat we wat hebben gezegd.

 “Er is geen warm water”. Haar gezicht klaart op. Gelukkig een vraag waar ze het antwoord op weet. “Jawel, er is wél warm water. Maar dat moet eerst het hele gebouw door, voordat het bij ons appartement aankomt. Door al die koude leidingen. Want er is geen ander appartement in gebruik. En het duurt even voordat die zover zijn opgewarmd dat het bij ons ook nog warm is”. “En hoe lang is even?” “Ongeveer 20 minuten”. En ze kijkt ons aan met een paar trouwe hondenogen die zoveel uitstralen als: “Heb ik dat niet goed gezegd?”

Ach, het arme mens is van goede wil. En kan er ook niks aan doen. Aan haar ligt het niet. Maar wij zitten wel met de gebakken peren. 20 minuten het water laten stromen voordat het water warm wordt. Bij elk afwasje. En bij elke douchebeurt …… De aarde is sneller opgewarmd dan het water in deze flat.

Okay, dan gaan we toch maar eerst boodschappen doen en een kop koffie halen in het centrum. Want daar zijn we inmiddels wel aan toe. En dan kunnen we meteen zoonlief een mail sturen waarin we 50% korting vragen vanwege de geboden ongemakken. In zijn advertentie staat namelijk wel het gebruik van wifi en warm water.

Als we het centrum inlopen, zijn we de enigen. Er is gewoon zo ongeveer niemand. En  alles blijkt gesloten. De kledingwinkels. De bakker. De slager. You name it, het zit dicht. Ook al geven de bordjes met de sluitingstijden aan dat ze open moeten zijn.

De ijstent dicht. De pizzahut dicht. Zelfs de koffietent. Dicht! Nou ja, zeg! Kunnen we hier niet eens een kop koffie krijgen? De touroperator, dicht. En die walvissen dan? De Tourist Information Office: Moet volgens de eigen informatie open zijn. Maar zit op slot! Het politiebureau hebben we maar niet meer geprobeerd.

Gelukkig is er ter plaatse een vier sterren hotel. Open! En zo’n hotel heeft natuurlijk een soort ontbijtzaal. Waar je wellicht koffie kan krijgen. En die moeten toch ook wel wifi hebben? Warempel! Het lukt. Koffie, wifi, en zelfs een plakje cake. Wat een luxe. We schrijven meteen onze 50% korting-mail. Ook nuttigen we in het hotel de warme maaltijd. Die kun je hier maar beter vast achter je kiezen hebben …… En we maken het vervolgens gezellig in ons luxe penthouse.

De volgende dag vragen we aan Myrtha waar hier een supermarkt is die liefst op zondag ook nog open is. Ze weet er een. Weliswaar niet groot, “maar die heeft van alles”. Nou daar zijn we allang gelukkig mee, want het is wel duidelijk dat we hier niet teveel noten op onze zang moeten hebben. En daar gaan we onze inkopen doen. 

De “supermarkt” heeft inderdaad van alles. Zeven appels. Wel mooi gepoetst en op een rijtje uitgestald. Acht sinaasappels, keurig in het gelid. Ook acht grapefruits. Twee preien. Twee dozen cornflakes. Vier avocado’s. Perfect en glimmend. De eigenaar van dit winkeltje is vroeger ongetwijfeld jarenlang sergeant-majoor geweest in het leger. Maar goed, wij kunnen kopen wat we nodig hebben. En dat doen we dan ook.

Op de terugweg komen we weer langs de VVV. En je raadt het nooit: Die is open! Wij naar binnen. Een uitermate vriendelijke en gedienstige meneer staat ons te woord. Wij vragen hoe het hier met de walvissen gesteld is. Hij begint bedenkelijk te kijken. Als we die nog willen zien, kunnen we het beter in Puerto Madryn proberen. Want hier zijn ze vertrokken. Eh ja …… Puerto Madryn. Daar waren we net vijf dagen. Zonder één walvis te hebben gezien. De man zucht met ons mee.

Hij wil het ons wel even uitleggen. Maar dan moeten we meekomen naar de eerste verdieping. Hij doet de buitendeur op slot  -  aha, daarom is dit kantoor soms gesloten op kantoortijden  -  en neemt ons mee naar boven. Daar is een compleet museum ingericht waarbij we de meest mooie foto’s en filmpjes over walvissen te zien krijgen. Prachtig. Maar we willen ze graag in levende lijve ……. Helaas, dat gaat niet. Alleen maar orka’s en dolfijnen.

Pardon? Wat zegt u? Verstaan wij u goed? Ja, dat doen we. Orka’s en dolfijnen. Die zijn er wél. Okay en hoe kunnen we eh …… Nou daar worden tours voor georganiseerd. Wel 70 kilometer verderop. Maar dan moeten we wél vanmiddag, want morgen en overmorgen staat er teveel wind. Goh, waar kennen we dat van? Maar goed, hij wil wel even voor ons bellen hoe het vandaag precies zit.

Dat doet hij ook. En jawel, vanmiddag om drie uur is er een tour. En er is ook nog plaats voor twee. Prachtig. Hoe komen we daar? Eh ja. Beetje moeilijk. Met openbaar vervoer moeten we eerst naar een plaats 15 kilometer verderop. Daar moet je dan overstappen op een stadsbus voor de volgende 55 kilometer. Samengevat: Dat gaat niet lukken.

Maar hij kent Juan. Die wil ons vast wel even met zijn truck wegbrengen. “Ik bel Juan wel even”. En zowaar, Juan wil ons wel wegbrengen, wachten en ons weer mee terug rijden voor 50 euro. Mooi! Toch eerst even de tour officieel bevestigen.

Maar daar zit toch een haarscheurtje. Want ook vandaag waait het al aardig. We mogen in principe mee, maar de tourleiding zal Juan voor 14.00 uur bevestigen of het definitief doorgaat. En Juan komt dan sowieso om 14.00 naar ons appartement om óf ons op te pikken óf ons af te zeggen. Okay, duidelijke afspraak.

Wij moeten nog even naar de busterminal in verband met de doorreis. Dat kan precies lopend. Drie kwartier heen en drie kwartier terug. Zijn we net voor tweeën weer bij ons appartement. Maar ja, hoe gaat dat hier? Wat wordt aangekondigd als een afstand van drie kwartier blijkt toch wel een uurtje te nemen. En we komen qua tijd in de knoop.

Geen nood: We hebben voor hetere vuren gestaan. En als er bij de terminal geen taxi te krijgen is, besluiten we ons oude duimwerk maar weer ter hand te nemen: Liften. Zoals gewoonlijk gaat het ons ook dit keer weer gladjes af. De derde auto neemt ons mee, en we staan ruimschoots op tijd klaar bij de afgesproken kruising voor ons appartement. 

Maar wie er ook komt, geen Juan. Als het al kwart over twee is, weten we dat ook deze expeditie gedoemd is te mislukken. Want zelfs als Juan nog komt opdagen, redt hij het nooit om 70 kilometer af te leggen in drie kwartier. In ieder geval niet als hij door een stad heen moet en vervolgens nog een stuk onverharde weg voor zijn kiezen krijgt.

Als we onze wachttijd afbreken en teruglopen naar ons appartement, snelt Oma Myrtha ons tegemoet. Waar waren jullie? Ene Juan heeft me een uur geleden al gebeld om te zeggen dat de excursie niet doorgaat. Teveel wind!