Kerstavond in Rio

En zo geschiedt het dat er in het Thuisland van de Oneindige Wijsheid en de Onvermijdelijke Betweters een volkstelling gehouden moet worden. Dat geldt natuurlijk ook voor onszelf, Jozef en Dorina.

Wij dienen daarvoor op reis te gaan naar onze geboortestreek. Maar per vergissing belanden wij helemaal in Zuid Amerika. Niet dat wij daar geboren zijn. Maar wij voelen ons er wel thuis. En dat telt ook. Vandaag komen wij aan in Rio de Janeiro.

Via Airbnb proberen wij een stal te vinden waar wij de Kerstavond en Kerstnacht kunnen doorbrengen. Het eerst kloppen wij aan bij een glazen huis, waar we ons serieuze verzoek doen. Maar helaas, de slaapkamer is al gereserveerd voor ene Mark. Vrolijke jongen. Beetje popi. Belooft iedereen van alles. Maar slaapt vannacht zeker wel hier. Tja, dan gaat het hem voor ons dus niet worden. 

Dan maar eens aanbellen bij het witte huis. Geen reactie. Pas na vijf keer bellen en een half uur wachten wordt er open gedaan door een heerschap die zich voorstelt als Mister Duck. Daar hebben we eerder van gehoord. Zou het Donald of Dagobert zijn? 

Hij legt uit dat hij hier de toekomstige bewoner is, maar dat hij al af en toe een kijkje neemt. Nu woont hij eigenlijk nog in een Ivoren Toren. En dat bevalt eigenlijk wel zo goed, want dat is volledig eigendom, zegt hij. Kan hij nooit worden uitgezet. In dit witte huis kan hij hooguit vier jaar wonen. 

Hij verontschuldigt zich voor ons lange wachten. Dat komt omdat hij net bezig was om zijn haar in de plooi te krijgen. Eerst twee centimeter naar voren, en dan alles achterover om zijn kale plek te bedekken. En ja, dat kost nou eenmaal tijd. Dagelijks een uur. Maar hij was al een half uur bezig toen wij aanbelden. 

“Ik weer wel waarom jullie hier willen slapen”, vervolgt hij. Jullie hebben natuurlijk gehoord dat de Beach Boys hier binnenkort optreden. Maar dat is nog niet met Kerstmis. Die komen pas op 20 februari.  Dus nog maar even wachten, hè?

Trumpfantelijk meldt hij dat wij in ieder geval niet kunnen blijven slapen hier. Waar komen jullie vandaan? Holland? Oh yeah, is dat geen provincie van Portugal? Nou ja, in ieder geval geen United States. En ik wil eerst de Amerikanen helpen. Dus ..... Wij druipen onverrichterzake af.

De volgende deur wordt open gemaakt door Mutti Merkel. Althans, zo staat het op het naambordje. Een op het oog heel lieve, maar ook wel kordate vrouw die zich overal om bekommert. Het liefst zou ze iedereen in haar huis laten slapen. Maar een van haar laatste gasten heeft zijn vrachtauto een beetje verkeerd geparkeerd. Onder haar Kerstboom. Daardoor heeft ze wat bloed aan haar vingers gekregen. “Ik moet eerst even mijn handen wassen”, meldt ze ons. Maar daar gaan we niet op wachten. Er zijn nog wel meer opties.

Op het volgende adres wordt open gedaan door twee heren. En die hadden een snor. Een grote snor. Een grote ruige vieze dikke zwarte snor. O mia bella napoli! Willen we hier gaan slapen? Maar de heren vinden dat zelf ook geen goed idee. Denk! Denk toch eens na, man! Tante Sylvana is net vertrokken. En die bestierde hier de boel. Met ons alleen wordt het niks. Dat zei Oom Tayyip ook al. Prima. Volgende adres. 

Als we aanbellen bij een huis op de Plaça Italia, wordt er open gedaan door een krasse man die zich voorstelt als Signore Sylvio. Hij is vast in de 80, maar met zijn brillantinekapsel en zijn ultrabrillante  kunstgebit ziet hij er uit als 72. Als hij Dorina ziet, gooit hij met een ruime zwaai de voordeur open. Hij houdt nou eenmaal van vrouwelijk schoon.

Benvenuto! Vanavond is hier een Bunga Bunga feestje. Alhoewel, als ik je zo bekijk, ben je wat te oud voor mij. Ik ben gewend om met 17-jarige Marokaanse eh .... En dicht is de deur. Het valt toch niet mee om op Kerstavond onderdak te vinden. Maar wij geven niet op.

De volgende deur wordt open gedaan door ene Lodewijck. Hij kijkt bedrukt. “Ik zit wat in zak en Asch”, meldt hij. Ik heb een vervallen bouwwerk overgenomen. En dat moet weer worden opgeknapt. Op eigen kracht. Maar ja, ik ben geen Samsom. En hij barst in snikken uit. Tja, hij is de probleemeigenaar. Wij niet. Dus hij zoekt het maar uit. Aardige jongen, maar niet onze kleur.

Op het volgende adres doet er een kleine, gedrongen, wat kalende man open. Kom hier gerust binnen om een kamer te huren, zegt hij, want hier moet meer Poet in. Kan wel zijn, maar wij vertrouwen hem op het eerste gezicht niet zo. Hij loopt rond in een judopak met een zwarte band. Oppassen geblazen. En er hangt ook een tegeltje naast zijn voordeur: “Waar een wil is, is een Krim”. Nee, gaan we niet doen. 

Dan bellen we aan bij een enorm groot huis dat er op het eerste gezicht prachtig uitziet. Maar bij nadere inspectie zitten er aardig wat scheuren in. Op het naambordje staat “Juncker”. De man met deze naam leidt ons rond in zijn huis en laat ons de gastenkamer zien. Ook hier hangt een tegeltje: Oost, West, thuis is het ook niet alles”. Als wij vragen waar hier de exit is, trekt hij zijn wenkbrouwen op. “U bedoelt wellicht de Brexit?” Nee, ook dit gaat hem niet worden.

Door, maar weer. Het zou toch fijn zijn als we onderhand eens wat vinden, want het is hier snikheet. 38 Graden. Niet bepaald een temperatuur om veel bij rond te lopen. Maar ja, we hebben nog geen stal.

De volgende die open doet, is een sterk vermagerde man die zich voorstelt als heer Roemer. Ook al niet bepaald een Vrolijke Frans. “Pijnlijke achterkant”, zegt hij, terwijl hij zich omdraait en op zijn onderrug wijst. Last van mijn achterban. Tja, wij willen graag een slaapplaats. Maar hij kan geen gespreid bedje meer aanbieden.

Bij het volgende huis wordt er open gedaan door een vader met zijn zoon. Allebei gekleed in een sportieve, brandwerende overall. “Binnen wel uitkijken, want je kunt je hier gemakkelijk verstappen”, is hun boodschap. De hele omgeving ruikt naar rubber en uitlaatgassen. Niet ons idee van frisse lucht. En wij slapen graag met het raam open.

Het bouwwerk waar we vervolgens tegenaan lopen, wordt bewoond door Piet. Het is wellicht een huis maar dan in de vorm van een schoorsteen. Dat is niet verwonderlijk, want Piet is schoorsteenveger van beroep.

“Jarenlang noemde men mij Zwarte Piet”, vertelt hij. Maar sinds één procent van de bevolking die naam terroriseert, durven veel van de 99 procent andere mensen het niet meer aan om deze kreet te gebruiken. Nu zeggen ze Roetveeg Piet. Belachelijk. De mensen begrijpen gewoon niet dat ze met dat politiek correcte gedoe juist mensen als buurman Geert volkomen in de kaart spelen.

Buurman Geert? Die stond ook op ons lijstje. Bellen we dus ook even aan. Hij doet zelf open, met drie bewakers achter zich. Wij zoeken een slaapplaats. “Ja, dat is op dit moment wat moeilijk”, licht hij toe. Er zijn in mijn huis teveel Marokkanen. Meer dan één per kamer. “Minder”, zucht hij. “Wat minder Marokkanen. Daar ga ik eerst voor zorgen. Dan is er weer ruimte voor het eigen volk eerst.” 

Hoe wil je dat bereiken, vragen wij hem? “Ik heb een Bond voor de Vrijheid opgericht”, zegt Geert. Met één lid. Dat ben ik zelf. Controle, hè? En verder met veel ruimte voor donateurs en sympathisanten. Zo blijf je baas in eigen huis. En het is op deze manier heel democratisch georganiseerd.

Althans, zo nuanceert hij, het is niet niet-democratisch. Althans, zo nuanceert hij nog even verder, juridisch kan men mij zo niks maken. En je bent in ons land pas fout als dat juridisch kan worden bewezen, hè? Trouwens, als u bij mij een ruimte huurt, staat er al een flesje bleekwater op uw kamer klaar. Dat is voor ons de druppel die de deur dicht doet. We doen het niet.

Er is nog een oud huis dat op ons lijstje staat. Zeker 50 plus jaar oud. Henk doet open. Lijkt een sympathieke gast. Welbespraakt en netjes gekleed. Ook een tegeltje in de huiskamer: Homo Sweet Homo. Maar als wij binnen zijn, horen we veel gegil en geschreeuw. Vaak ruzie in de tent, Henk? Hij knikt zwijgend. Ja, dan hebben wij hier toch niet zo’n zin in. Kunnen we straks nog de hele nacht vredesrechter spelen .....

Bij het volgende stenen huis maken we kennis met mevrouw Annechien. Interessant mens. Doet iets bij een omroep. Weet veel te vertellen over al het nieuws in de wereld. Maar moet op Eerste Kerstdag wel werken. En wij zoeken nou juist een beetje huiselijke gezelligheid. En dat gaat Annechien ons niet brengen ..... Jammer!

Ook het huis dat hierop volgt, is helemaal wit. Gemaakt van ijs en afgewerkt met sneeuw. Hoe dat kan bij 38 graden, ontgaat ons volkomen, maar dat doet er in dit verband ook niet toe. Sommige zaken moet je nou eenmaal nemen zoals ze zijn. 

Hohoho, zegt de man die de deur open doet. Hij is helemaal gekleed in het rood, met wit nepbont afgebiesd. “U bent toch niet de eh ......” “Jawel, jawel, de Winterman in eigen persoon!” En hij begint op luide toon te zingen. “I’m dreaming, of a white winter”.

“Hebben jullie op winteravond nog geen onderkomen? Hoe vieren jullie morgen dan het Winterfeest?” “Pardon?”, zeggen wij. “Wat bedoelt u precies?” “Nou ja”, zegt de Winterman, wat ik precies bedoel, mag ik niet meer zeggen. Maar het lijkt op Kermis. A propos,  mag ik u een Negerzoen aanbieden?” Rare gast, besluit ik. Draadje los. Hup met de geit. Verder.

Maar Dorina geeft het op. “Ik wil leggen”, zegt ze. Ze is inmiddels zo moe dat ze niet meer in staat is om nog langer deel te kunnen nemen aan het Nationaal Dictee. Niet erg, want dat wordt toch altijd door Vlamingen gewonnen. We spreken af, dat de we de eerste de beste mogelijkheid die zich voordoet, zullen aangrijpen.

We bellen aan bij Dhyana. Ruime kamer. Grote badkamer. Eigen balcon. Gebruik van keuken. Centraal in Rio. Zij is de hele Kerst afwezig, zodat wij het hele huis feitelijk voor ons zelf hebben. Gelukkig kunnen Dorina en ik goed met elkaar opschieten. Dus dat gaat wel lukken. 

Van Kerst is hier in huis niets te merken. Geen boom, geen kaarsen, geen sneeuw. Geen wonder bij 38 graden. Maar goed, we doen het! Jozef en Dorina hebben hun Kerst-onderkomen gevonden.

Vanaf deze plek in Rio wensen wij al onze familieleden, vrienden en vriendinnen, goede kennissen en trouwe volgers, een Záálig Kerstfeest. Maak er iets moois van. Want meestal moet je dat toch zelf doen.

Zef en Dorine.

PS: De onderstaande foto''s zijn genomen op Kerstavond op Copacabana Beach om een uurtje of acht. Temperatuur nog steeds boven de 30 graden. Alleen uit te houden met een Caipirinha in je hand. Een witte Kerst zit er hier niet in. Wel een stille nacht.