Karajia en Lamud

We zijn natuurlijk niet alleen naar Chachapoyas gegaan vanwege het stadje zelf. Er is in de omgeving veel te bewonderen op archeologisch gebied. Uit het totale aanbod om te bezoeken, selecteren wij de sarcofagen van Karajia en natuurlijk het  -  must see  -  Kuelap.

Vandaag trappen we af met Karajia. Een tour is snel geboekt in een van de vele reisbureautjes in het Plaza de Armas.

En nadat we eerst om 07.00 uur in ons favoriete Café Infusiones weer van een smakelijk ontbijtje hebben genoten, vertrekken we om 08.00 uur in een busje met 12 personen voor een rit van zo’n  2 uur in de richting van ons reisdoel.

Daar aangekomen merken we aan alles dat het toerisme hier nog in de kinderschoenen staat. In het dorpje dat als startpunt geldt, worden een aantal paarden opgetrommeld om ons van enig gemak te voorzien tijdens de laatste afdaling van 20 minuten. Dat wordt ter plekke geregeld. Van enige structuur in de opvang van de toeristen is maar weinig te merken. Wellicht maar gelukkig. Alles voelt heel echt.

Bij de afdaling hadden we nog zoiets van “zijn die paarden nou echt wel nodig?”. Maar op de terugweg waren we er blij mee, want op een hoogte van 3300 meter raak je gegarandeerd buiten adem bij ook maar de geringste inspanning.

De sarcofagen zijn gesitueerd in een adembenemend landschap van diepe groene kloven en hoge bergtoppen.

De beelden lijken tegen een verticale bergwand geplakt, maar hoe het precies zit, valt niet goed te achterhalen omdat we er niet dichtbij kunnen komen. En dat is wellicht maar goed ook, want oorspronkelijk waren er veel meer dan de zes die we zien. Grafschenners hebben dat vernield. Cultuurbarbaren zijn kennelijk van alle tijden. Maar gelukkig zijn de beelden die overblijven, redelijk onbenaderbaar.

De sarcofagen zijn eigenlijk een soort doodskisten in de vorm van een lichaam van keramiek. Ze zijn 2,50 meter hoog en er zit in elk beeld een mummie. Ze dateren uit ongeveer 1400.  Werkelijk bizar uniek. Maar omdat we ze niet van dichterbij kunnen aanschouwen, hebben we het na een half uurtje ook wel weer gezien.

De paarden wachten ons op en redelijk comfortabel en betrouwbaar klimmen deze beesten ons weer omhoog over de rotsige paden. Mijn paard hijgt bij elke stap en houdt het op een gegeven moment dan ook even voor gezien om eerst weer op adem te kunnen komen. We krijgen nu wat meer begrip voor waarom sommige mensen zo gek op paarden zijn.

Nadat we op de terugweg in een onooglijk restaurant van een verrassend goede maaltijd genieten, besluiten wij ons af te scheiden van de groep.

Zij gaan ’s middags genieten van stalactieten en stalagmieten in een grot. Nou, dat geloven wij wel. Wij hebben in ons leven al aardig wat stalactieten gezien, en  -  laten we eerlijk zijn   -  de ene stalagmiet lijkt toch wel redelijk op de andere. 

Wij hebben in ieder geval geen zin om een paar smeriger laarzen en een helm met lamp er op te gaan huren, en laten ons daarom afzetten in een nabijgelegen dorpje, Lamud geheten. 

Even hebben wij twijfel dat we wellicht een verkeerde keus hebben gemaakt. Lamud is een klein dorp, en het Plaza de Armas is op dit moment van de dag compleet uitgestorven. Hoe gaan we ons hier drie uur zoet houden?

  Plaza de Armas, Lamud.

Eerst maar eens een wandeling door het dorp maken. Nou, afgezien van een replica van het Corcovado beeld in Rio de Janeiro is er niets dat onze aandacht trekt.

Zelfs de enige winkel waar (verpakt) ijs wordt verkocht, blijkt tot vier uur gesloten.

Gelukkig staan er op de terugweg naar het Plaza de Armas twee mannen met elkaar te praten. Wij trekken de stoute schoenen aan en spreken ze aan. Een gouden greep. Een van de twee is de Alcalde van het dorp  -  zeg maar een soort burgemeester  -  en die vindt het mateloos interessant dat twee extranjeros de moeite nemen om zijn dorp te bezoeken. We worden meteen bij hem thuis uitgenodigd en daar gaan we dankbaar op in. Daar aangekomen vallen we werkelijk van de ene verbazing in de andere. 

In het eerste vertrek waar we achter de voordeur terecht komen, staat een kamervullend huisaltaar dat versierd is met honderden paarse lampjes. Even schudden we ons hoofd, maar nee, het is toch echt nog geen Kerstmis. De Alcalde vertelt ons dat het altaar een familiestuk is dat dateert uit de 16e eeuw. Tja, dat doe je niet zomaar van de hand. Dat begrijpen wij ook wel weer.

Zijn huis blijkt eveneens gebouwd rond een half overdekte binnenplaats. Daar staan ook zijn meubels, dus de binnenplaats is eigenlijk zijn woonplek. Een bijna onbeschrijfelijke woonplek. Op het eerste gezicht is het rommel en chaos in het kwadraat. Hier woont duidelijk geen vrouw! 

In de hoek van deze woonruimte heeft een eend zijn eieren uitgebroed en is het een komen en gaan van kuikens.

In het midden zijn fruitbomen geplant, met vruchten waarvan wij het bestaan niet kennen.

En tussen alle rotzooi door blijkt de heer des huizes er ook nog een archeologische verzameling op na te houden. En dat alles gelardeerd met troep.

Hij vertelt dat er in de omgeving van Lamud allerlei archeologische plekken zijn, waarvan pas zo’n een procent is blootgelegd. Ten bewijzen van zijn opmerking toont hij ons een foto van een rotstekeningen waar hij als jonge Peruaanse man onder staat.

Die plek is te bezoeken, maar daar gaat geen georganiseerde tour naar toe. Als wij een volgende keer terug komen, zal hij de tocht erheen voor ons regelen.  Helaas, een volgende keer zal er in dit leven voor ons niet meer in zitten.

De Alcalde blijkt ook de sleutels van de plaatselijke kerk aan Het Plaza de Armas te beheren. Of wij de schatten van de kerk willen zien? Nou, onze bus laat nog wel even op zich wachten, dus dat willen we wel. En ook daar toont hij ons een schatkamer met 16e eeuwse toga’s die slechts bij hoge uitzondering bij processies gebruikt mogen worden.

Nadat we hem en zijn kleinzoon als blijk van waardering op een ijsje hebben getrakteerd  -  de winkel is inmiddels zowaar open  -  nemen we afscheid. Weer een unieke ervaring rijker.

Maar inmiddels hebben we nog een uur te gaan. En we gaan in arren moede maar op een bankje van het Plaza de Armas zitten wachten. Maar niet voor lang. We horen muziek en gezang. Daar moeten we natuurlijk het onze van hebben. 

In een aangrenzend gebouw blijkt een groep mannen en vrouwen bezig te zijn met het beoefenen van de danskunst. Kennelijk een soort Peruaanse volksdans, want wij kennen het niet, maar het ziet ook niet erg ingewikkeld uit. 

Dorine kijkt het een tijdje aan, komt dan tot de inschatting dat ze er wel aan mee kan, en besluit spontaan om zich in het dansgezelschap te mengen. Tot algemene hilariteit van de plaatselijke bevolking, natuurlijk.  

En het moet gezegd, aan niets is te merken dat ze voor het eerst meedoet. Ze danst alsof het haar lieve lust is. Alleen vergeet ze dat ze zich hier op 3300 meter hoogte bevindt. Dus op het eind van de sessie zijgt ze volkomen buiten adem maar voldaan op ons bankje neer.

Even later komt onze bus. Weinig positief commentaar. Inderdaad, de ene stalactiet lijkt op de andere. Dat wisten we al. Terug naar Chachapoyas. Ergens in mijn achterhoofd zeurt een wijsje.   …….en we gaan nog niet naar huis…..nog lange niet, nog lange niet…..     Morgen wacht Kuelap. Het Machu Pichu van het Noorden. Vol verwachting klopt ons hart.