Iguaçu en de Strot van de Duivel

Foz do Iguaçu. Het staat bekend als een van ’s werelds drie mooiste watervallen, naast de Victoria Falls op de grens van Zambia en Zimbabwe, en de Niagara Falls op de grens van de VS en Canada. Onze verwachtingen zijn hoog gespannen.

Als wij ’s middags aankomen in de plaats met diezelfde naam, zijn we moe. Twintig uur busreis gaat ons nou eenmaal niet in de kouwe kleren zitten. Dus na de standaard wandeling om het centrum van het stadje te bekijken, doen we niet veel meer.

We zitten dit keer in een kamer die is gebouwd in de tuin van Noslei. Hij heeft in de tropische tuin achter zijn huis

een rij van zes kamers aan laten leggen. Twee - inclusief wij - zijn er bezet. Ook is er een goed uitgeruste keuken voor algemeen gebruik, en een grote veranda met tafels waaraan we kunnen eten. Voor twee nachten een prima onderkomen. Maar eerst op tijd naar bed en slapen.

De volgende morgen zijn we uitgerust en alweer vroeg bij de mensen. Het vallende water roept. We zitten hier aan de Braziliaanse kant. Vanuit de algemene informatie is ons duidelijk geworden dat deze zijde ons een algemeen beeld zal opleveren. Van de Argentijnse kant - waarheen we morgen vertrekken - kom je er veel dichterbij, en schijn je zelfs onder het vallende water door te kunnen lopen.

Als we met de bus bij het Nationale Park aankomen waarin de watervallen zijn gelegen, krijgen we meteen het eerste prachtige panorama in beeld.

De oh’s en ah’s zijn niet van de lucht. Het is een prachtige ansichtkaart.

Feitelijk is er geen sprake van één waterval, maar is het grote geheel opgebouwd uit ongeveer 300 afzonderlijke waterstromen. Overal waar je kijkt, zie je water naar beneden komen.

Een paar springen er qua grootte uit. Er is een enorme gigant bij, die luistert naar de naam Garganta del Diablo. De strot van de Duivel. Dat zegt voldoende.

De naam Iguaçu komt uit de indiaanse taal van de vroegere autochtone bevolking. Daarin betekent het “breed water”. Dat is wel terecht, dunkt ons.

Het is wel prettig dat we eerst het algemene overzichtsplaatje hebben en pas daarna gaan inzoemen. Want geen een afzonderlijke stroom doet recht aan wat het totaal is. Anderzijds is de ervaring als kijker ook niet compleet als je ook niet ergens het geweld van dichtbij hebt meegemaakt. Dan zou het alleen maar een mooi algemeen plaatje blijven. De werkelijkheid is veel heftiger.

Vanaf het begin met het panoramisch overzicht is er een soort vlonderconstructie gebouwd. Deze is vier en een halve kilometer lang en voert je uiteindelijk steeds dichter tot de Strot van de Duivel.

En waar in het begin de esthetische schoonheid van het totaal overheerst gaat dat gaandeweg plaats maken voor het natuurlijk geweld. Uiteindelijk blijft er van de pracht van het totaal niets over en word je opgenomen in de geweldadige kracht van de natuur.

Die laat zich eigenlijk moeilijk beschrijven in woorden. Je moet het meegemaakt hebben om te weten wat dat is. Of de plaatjes zien op een zo groot mogelijk scherm. Je kunt hiervoor ook de video "El Gargante do Diablo" bekijken die je op deze site kunt vinden.

De vlonder loopt uiteindelijk tot een paar tientallen meters vanaf de plek waar de Duivel zijn water neerstort. Enorme watermassa’s komen hier naar beneden.

Dat gaat gepaard met een donderend geweld waardoor je elkaar nauwelijks meer kunt verstaan.Het vallende water veroorzaakt windvlagen waardoor het lijkt of je in een Zuidwesterstorm bent terecht gekomen. En het opspattende en opstuivende water staat gelijk aan een tropische hoosbui. En al die verschillende aspecten versterken elkaar ook nog eens.

Kortom, ook al hebben we onze beschermende plastic regenkleding aan, we worden van boven tot onder drijfnat. Alleen onze voeten blijven droog vanwege ons prima schoeisel. Maar daar is dan ook alles mee gezegd.

We hadden werkelijk geen idee dat de natuur hier zó gepassioneerd tekeer zou gaan. Je wordt er wel heel klein van. En je bezeft eens te meer, dat de mens eigenlijk geen partij is als de natuur werkelijk toeslaat. Gelukkig is híér alles nog wel redelijk onder controle. Maar toch ……..!

Als we het totaal genoeg tot ons hebben laten doordringen - met alle gedachten en gevoelens vandien - keren we weer terug naar de droge wereld. Via een lift komen we op een uitkijkpunt van waaruit je kan zien waar de Duivel zijn aanloop neemt. En dat is op zich een redelijk rustig rivierlandschap. Daar merk je eigenlijk aan niets wat een monster hierachter schuil gaat. Totdat het water over de rand stroomt.

Tot nu toe was er sprake van een bewolkte hemel. Maar plotseling breekt de zon door. Deze veroorzaakt regenbogen over het opstuivende water. Alsof de natuur nog even wat kleur wil aanbrengen in dit adembenemende plaatje.

Vol van alle indrukken gaan we eerst ter plaatse even lunchen om bij te komen. Indrukwekkend was het! Maar nu we toch in dit nationale park zijn, maken we ook maar van de gelegenheid gebruik om via een hike over een “nature trail” nog iets van het wildleven hier mee te krijgen.

Ik verwacht daar op de voorhand niet al teveel van. Wild toont zich in het wild nou eenmaal niet zo gemakkelijk aan mensen. Maar we hebben geluk.

Zo zien we hagedissen - of moeten we ze al leguanen noemen - die van kop tot staart tenminste 50 centimeter meten.

Maar ook een echte leguaan.

Een prachtige rode vogel, die bereid is om zijn verentooi uitgebreid voor mijn camera te showen.

Vreemd gekleurde eenden.

En zowaar een echte rode papagaai.

Ook zien we mooie flora.

Dorine ontwaart voor de eerste maal in haar leven een Picaflor in het wild. Een kolibri. En daar is ze zichtbaar opgetogen over.

Maar de hoofdprijs gaat naar een toekan die nog meer belangstelling voor mij blijkt te hebben dan ik voor hem.

Vergenoegd en uitermate tevreden keren we weer huiswaarts. De dag heeft ons meer gebracht dan we hadden durven hopen. Iguaçu mag met recht een van de hoogtepunten van onze reis worden genoemd.

Morgen gebruiken we de dag om te verhuizen naar de Argentijnse zijde van de watervallen. Zodat we overmorgen alles weer eens van een heel andere kant kunnen bekijken. Dat verruimt je blik.