Hoi An

Middels de nachtbus  -  Sleeping bus waarin we dan ook echt een hele nacht hebben geslapen  -  zijn we inmiddels van Nha Trang naar Hoi An verhuisd. En daarmee hebben we in één klap het Zuiden achter ons gelaten en zijn we in midden-Viëtnam beland.

Hoi An gaat door voor de vriendelijkste stad van dit land. En dat is het ook. Natuurlijk hebben we nog niet het hele land gezien, maar deze plaats valt qua vriendelijkheid vast niet te overtreffen.

In de eerste plaats is de stad groen, met heel veel bomen. Dat doet meteen heel gezellig aan.

Ten tweede kent het heel veel rustige tempels.

Maar het wordt pas echt aardig door de duizenden lampionnen die met name 's avonds als het donker is voor een geweldig schouwspel zorgen. 

De plaats ligt aan een brede rivier.

Aan beide kanten daarvan heeft elke winkel, nering of stalletje tientallen lampionnen opgehangen. En ook de romantische rondvaartbootjes op de rivier zelf worden daardoor verlicht. Een lust voor het oog. 

Opvallend zijn hier de tijden van het nachtleven. Dat gebeurt hier niet 's nachts. Dus kunnen we beter spreken van het avondleven. Want alles sluit hier  -  blaast zijn lampionnetjes uit, zo je wilt  -  om exact 22.00 uur. Dan is het mooi geweest en gaat iedereen plat.

Ook opvallend is dat ook de uitgaansjeugd daar volkomen vrede mee heeft. Dus geen nachtelijke toestanden, geen dronkemansgezwalk, en geen portiers die alles in de gaten moeten houden. Er wordt hier sowieso maar weinig alcohol geconsumeerd. Natuurlijk zijn er cocktails en bier te koop  -  wijn zie je al bijna helemaal niet  -  maar de omzet daarvan valt volkomen in het niet bij de fruitsapjes en de koffie (warm of koud) die hier gedronken worden.

Een ander opvallend aspect aan deze stad is dat het er barst van de kledingwinkels en kleermakers.

Als je het aan de kleding afmeet, zou je denken dat alle vrouwen hier elke avond uitgaan. En zo is het natuurlijk niet. Dus denken we dat het een soort pronk-etalages zijn. Zo van, "kijk eens wat een mooie kleren ik kan maken. Dus kom als klant bij mij binnen."

Wat we wel jammer vinden, is dat er met veruit de meeste Viëtnamezen niet te communiceren valt. Er wordt bitter weinig Engels gesproken, zelfs niet door de jeugd. Alleen in de horeca-gelegenheidjes en in de hotelrecepties kun je geluk hebben. We waren graag wel wat dieper in het Viëtnamese leven gedoken.

Het beeld wat nu blijft hangen, is dat de gemiddelde autochtoon hier een rijsthoedje of een bromfietshelm op zijn of haar hoofd heeft, een mondkapje voor het gezicht, vaak een pyama aan, en er kan nauwelijks of niet mee gepraat worden. 

Die rijsthoedjes zijn overigens heel handig in het dragen. Ze raken je hoofd nauwelijks  -  alleen maar als een soort aureool en de rest van je hoofd blijft vrij  -  waardoor er veel ventilatie mogelijk blijft. Het enig lastige is, dat ze niet op te vouwen zijn en daardoor moeizaam mee te nemen als je ze niet op hebt.

En die pyama's, dat is gewoon een kwestie van praktisch gemak. Die slaapkleding is nou eenmaal licht en luchtig. En dat is reden genoeg om het ook te blijven dragen als de zon al hoog aan de hemel staat en het hier heel warm is.

Het doet me denken aan de Amerikanen waar ik op bezoek kwam toen ik daar woonde, en die hun fiets in de woonkamer geparkeerd hadden. En op mijn vraag waarom ze dat deden, als wederwoord hadden "Waarom niet? Dit is toch de grootste ruimte?"

Tja, gewoon in je pyama over straat ..... In de tijd dat ik directeur was van Wereldkinderen, kreeg het Ministerie van Justitie bezoek van een hoge  -  drie man sterke  - Chinese delegatie om de mogelijkheden van adoptie naar Nederland vanuit China te bespreken. En bij dat gesprek werd ik ook uitgenodigd. 

De Chinezen waren ongetwijfeld gewend om thuis in zo'n standaard Mao Tse Tung-pak rond te lopen. Want ze hadden kennelijk geen ervaring met Westerse kleding. Maar om zich aan te passen aan onze wereld  -  op zich een nobel streven, zouden meer bezoekers vanuit het buitenland moeten doen  -  hadden ze klaarblijkelijk een budget meegekregen om een pak, overhemd, stropdas en ondergoed te kopen. En dat droegen ze dan ook tijdens de vergadering. Dat allemaal. 

Hun pakken  -  duur spul, dat kon je er wel aan afzien  -  hadden de labeltjes er nog aanzitten. Okay, dat was nog tot daar aan toe. Maar wat erger was, is dat ze hun witte overhemden in hun onderbroek hadden gestopt. En die lichtblauwe onderbroeken kwamen vervolgens zeker één decimeter boven de grijze broekranden uit.

Nou geef ik toe dat grijs, wit en lichtblauw een fascinerende kleurencombinatie is. Maar tijdens de voorvergadering hadden de justitiële ambtenaren het kennelijk niet opgebracht om de Heren Chinezen duidelijk te maken hoe het een en ander gedragen diende te worden. En ik vond het  -  beetje laf wel  -  dan ook niet mijn taak om kledingles te geven. Maar om vervolgens serieus over adoptiezaken te blijven praten, viel niet mee. Erg vrolijk werd het wel.

Maar goed, terug naar Hoi An en de gesprekken met de mensen daar. Zo gaan we naar het strand. Even tussendoor: Lig ik onder een grote klapperboom. En ik denk: Als er nu zo'n kokosnoot recht naar beneden komt  -  en meestal doen ze dat  -  dan ben ik er veweest. Maar dat is dus niet gebeurd, want anders zit ik hier op dit moment niet te loggeren.

Wel zien we hoe de Viëtnamees zich hier op het strand vermaakt. En zien we en passant de Viëtnamese deltawerken.

Maar goed, wij liggen dus op het strand  -  ik met mijn ogen dicht  -  als Dorine aangesproken wordt door een dame met een rijsthoedje, mondkapje  -  dat ze heel netjes wel even afdoet  -  en een stok over een schouder met voor en achter twee manden waarop snuisterijen en prullaria liggen. Dit raad ik niet, maar ik heb even door mijn oogspleetjes geloerd. En er ontspint zich in alle eenvoud het volgende gesprek:

Hello, me Ann. You?

Hey, me Dorine.

You buy from Ann?

No, I don't need anything.

Where you from?

Holland. The Netherlands.

I have five children. You?

I have four.

Three girls, two boys. You?

Two girls, two boys.

Oh, good for you. Is the best. You buy from Ann?

No, I don't need anything. Are you married?

No. No more husband. Husband died.

Was he ill?

Yes. Ill. 15 years ago he died.

Was he a good man?

Yes, a good man. But now I go every day to the beach. Sell things. You buy from Ann?

No, I don't need anything.

Okay. Is okay. Just talk. Why you not work?

We are ready with work.

How old?

I'm 66. He 74. 

Oh but you look still young. In Vietnam old people work. Not work, no food. How do you get food?

When we worked, we saved money. So we can eat.

If you buy, you buy with Ann, okay?

Okay.

Bye

Good bye, Ann.

En weg was ze. Een schurend gesprek in al zijn eenvoud.

Natuurlijk hebben we ook contacten waarbij de communicatie wat soepeler verloopt. Zoals met Phuong (spreek je uit als Foeng). Phuong heeft een zaakje waarin ze fruitsapjes en lunchhapjes (salades) verkoopt. Lekker en voedzaam. Wij komen automatisch steeds bij haar langs als we naar het centrum aan de rivier gaan. Of terug. Dus worden we daar vaste klant. En ontstaan er ook de wat betere gesprekken. 

Phuong is ongeveer dertig jaar. En heeft drie kinderen. Ze spreekt redelijk goed Engels, omdat ze als reisleidster en als receptioniste heeft gewerkt. Haar man is een tijdje bij haar weg geweest, maar uit liefde voor de kinderen is hij weer zo'n beetje bij haar terug. En enigzins gelukkig is ze daar wel mee, maar zelf voelt ze zich nog niet echt happy met de situatie. Soms vloeien er even traantjes ..... En ze fotografeert wat ik bij haar besteld heb. Want dat week af van de kaart. En zo heeft ze er misschien weer een nieuw product bij.

s' Middags huren we twee fietsen. En gaan we peddelen tussen de rijstvelden door.

Het plan is om eerst over de hoofdweg naar een dorpje 15 km verderop te fietsen, om vervolgens via achterafweggetjes binnendoor weer terug te keren. De zon schijnt, dus daar moeten we ons qua richting op kunnen oriënteren. 

Normaal neem ik op dit soort tochten altijd een kompas mee, maar ja vanwege de strakke zon lijkt dat ditmaal niet nodig. Bovendien heb ik  -  goede tip van een medereiziger  -  de app Navigator op mijn mobiel gedownload. Dan heb je offline  -  via de satelieten  -  toch de mogelijkheid om je route te bepalen. Handig, want wifi hebben ze midden in de rijstvelden nou eenmaal niet.

De eerste helft van de route is gemakkelijk. Nou ja, één rechte weg. Maar zo gauw we even een tijdje van de hoofdweg af zijn, begint de ellende. Als we willen checken waar we op de kaart zitten en hoe we verder moeten, geeft Navigator een volkomen andere richting aan dan waar we heen gaan. Bovendien wordt de afstand tot onze bestemming steeds groter. En met de zon klopt het ook al niet. 

Wij hannessen een tijdje met de verschillende mogelijkheden van de app, maar hier wreekt zich het feit dat wij er nog geen ervaring mee hebben. Dat ding geeft gewoon niet aan wat wij willen zien. Goede raad wordt duur, want wij slagen er ook niet in om ons bij de locale mensen verstaanbaar te maken. En de plaatsnamen die we tegenkomen zeggen ons ook al niks. 

Uiteindelijk komen we er achter dat de app staat ingesteld op auto's. Kijken wat er gebeurt als we het op fietsen zetten. Kijk, dat scheelt. De nog te rijden afstand wordt plotseling verlaagd van 16 naar 8 kilometer. Maar de consequentie is wel dat elk paadje of weggetje ingeschakeld wordt als rijdmogelijkheid.

Omdat de kaart met richtingaangevende pijlen ons nog het meest betrouwbaar overkomt, besluiten we om alleen daarop te gaan koersen, en alle overige aangeboden informatie buiten beschouwing te laten. En ik kom er al gauw achter dat dit tot gevolg heeft dat ik mijn mobiel constant in mijn linkerhand moet houden. Want als ik hem in mijn fietsmandje leg, verspringt hij bij elke hobbel op de weg. En die zijn er genoeg.

Maar dat veroorzaakt weer andere problemen. Ik kan maar één van de twee handremmen gebruiken. En die doen het samen al niet te best, maar onafhankelijk van elkaar nog veel minder. Dus moet ik voor de veiligheid veel langzamer gaan rijden. Bovendien is het fietsen op die hobbels- en kuilenweggetjes met één hand aan het stuur sowieso al niet gemakkelijk.

Maar het grootste probleem dat ik in deze toestand voor mijn kiezen krijg, is het verkeer. Heb ik in een eerdere posting al eens gezegd dat Regel 1 hier is dat er bij voorkeur rechts wordt gehouden, in het verkeer hier op de achterafweggetjes vraag ik mij af of die regel wel tot iedereen is doorgedrongen. Spookrijden is hier even populair als rechts houden. En bovendien weet ik nooit of de spookrijder links of rechts langs me heen wil. En dat alles met één hand aan het stuur en één slecht werkende rem ..... Maar laat ik niet zeuren, ik heb het gered en we zijn heelhuids thuisgekomen.

Hoi An. Echt een vriendelijke plaats. En een absolute aanrader!