Hanoi

De hoofdstad van Viëtnam is niet te vergelijken met welke andere stad in dit land ook. Alleen Saigon is even groot. Maar die plaats heeft niet de charme van Hanoi. Hier is Frankrijk aan de macht geweest, en dat is in de stad nog duidelijk merkbaar. Het heeft zelfs nog een Franse wijk.

We zitten in een hotelletje op loopafstand van het centrum waar het allemaal te doen is. Eigenlijk kun je zeggen dat het centrum ligt gedrapeerd rond een tamelijk groot binnenmeer. En dat alleen al geeft de stad iets speciaals. 

We komen 's avonds in Hanoi aan. Het is al donker, en de receptioniste van ons hotel vindt dat we deze avond nog de nachtmarkt moeten gaan bekijken. Die is speciaal en alleen op de weekendavonden. En vandaag is het zondag. Dus heeft ze een punt en gaan we welgemoed op weg.

Het enig speciale van de markt vinden we zijn lengte van minstens een kilometer. Maar de snuisterijen zijn niet anders dan wat je op elke andere markt in dit soort landen tegenkomt. En de drukte ook niet.

Wel bijzonder is, dat de wegen rond het meer in het weekend autovrij zijn. Dus dan verandert het centrum in één grote wandelpromenade. Dat geeft meteen een heel vrij en plezierig gevoel. Wij gaan ons in Hanoi vast wel vermaken!

Een regenbui drijft ons naar een overdekt terras. Dat blijkt precies naast het theater van de waterpoppen te liggen, een van de attracties die we hier zeker willen bezoeken. En omdat de ober op het terras ons wel een menukaart komt brengen maar zich vervolgens niet meer laat zien, dood ik de wachttijd door maar vast kaartjes voor de volgende dag te kopen.

Bij terugkomst heeft Dorine nog steeds geen bestelling op kunnen geven en is bovendien de regen gaan liggen. Rebèls als we zijn, staan wij dan maar op. Maar na nog een rondje centrum houden we het voor gezien, en gaan we bijtijds terug naar de hotelkamer. Zo gaat het trouwens bijna altijd op een reisdag. Dan zijn we toch wat vermoeider dan normaal.

De volgende dag hebben we eigenlijk maar weinig vaste punten op het programma staan. In de ochtend naar de Train Street, en in de middag naar het waterpoppentheater. En tussendoor wat rondslenteren in het gezellige centrum, en vooral veel verrukkulluke vruchtensapjes drinken. Want de temperatuur is rond de 37 graden, en dan moet je je vochtinnameniveau goed in de gaten houden. En dat is hier geen straf.

De treinstraat is toch wel apart. Het is een gewone straat met allemaal huizen en voordeuren. Alleen bestaat de weg uit spoorrails. Dus geen auto's of brommers. En die trein komt ongeveer tienkeer per dag langs. Dus eigenlijk woon je dan in een rustig straatje. Hoewel die rust wel weer verstoord wordt door drommen toeristen. Maar die hebben dan wel weer geen rolkoffers zoals in Amsterdam. Want hier is geen rijweg waar ze overheen kunnen rollen. Dus is het nog maar de vraag waarmee je het beste af bent.

Onderweg ontdekken we een heerlijke koffie- en sapjesbar met een terras op de eerste verdieping, met uitzicht over een druk kruispunt. Die heb je hier wel vaker. Heerlijk om eens van bovenaf te zien hoe dat krioelt. Je zou er in Nederland een hartverzakking van oplopen. Maar hier is men gewend aan andere verkeersinzichten.  

Feitelijk hebben we hier in Viëtnam pas één verkeersongeluk gezien. Dat was in Ha Long Bay waar op een kruispunt een auto vol een overdwars door het verkeer rijdende brommer schepte. De snelheid was laag, dus geen persoonlijke raakvlakken. Maar de brommer was wel total loss, en de voorkant van de auto was nou ook niet meer bepaald okselfris. 

Ik ben trouwens wel benieuwd hoe zoiets hier wordt afgehandeld. Want iedereen is vast niet verzekerd. En ook bestaan er hier hoogstwaarschijnlijk geen schadeformulieren. En als die al bestaan, heeft niemand die bij zich, denk ik zomaar. Hoe kom ik er op ..... ? En over de schuldvraag is sowieso alleen maar iets vast te stellen als er regels zijn waaraan iedereen zich heeft te houden. En dat bestaat hier niet ..... In ieder geval niet in de praktijk.

Het waterpoppentheater is vermakelijk. Het is een soort marionettenshow Alleen gebeurt het aansturen van de poppen niet door touwtjes van boven, maar door bamboestokken onder water. Dat is met opzet troebel gemaakt zodat je de stokken niet ziet. De poppenspelers staan achter het gordijndecor tot aan hun middel in het water. Maar die zie je dus ook niet.

Deze kunstvorm bestaat alleen in Viëtnam en gaat al 10 eeuwen terug. Het is ooit begonnen op ondergelopen rijstvelden waar door het troebele water en de rijstplanten de bamboestokken onzichtbaar bleven. Door de eeuwen heen is deze kunst vervolmaakt, en wordt er ook elders in de wereld mee opgetreden. Leuk om gezien te hebben.

Vervolgens zoeken we een rustig bankje op aan het meer. Lekker een beetje Zennen. Tegenover ons op een al even rustig bankje zit een aardige  -  ja ik zeg het er toch maar even speciaal bij  -  neger een jonge blanke vrouw het hof te maken. Hij heeft succes. Zij vindt hem klaarblijkelijk wel aantrekkelijk. En zo steelt hij een eerste zoentje. En daar blijft het niet bij. Een wat intenser tweede zoentje volgt al gauw. 

Ach ja, een leuke vent, dat is bekend, die vindt altijd een leuke meid. En wat is de natuur toch rijk, Marie, als ik je zo bekijk, Marie. Dat is toch heerlijk, al dat prille genot? Kennelijk vinden ze dat zelf ook. Want als de vlam echt in de pan dreigt te slaan, beseffen ze zeer wel dat dit rustige bankje niet de juiste plek is. En verdwijnen ze hand in hand naar een vast nog rustigere omgeving waar ruimte is voor hun passie.

Met mijn hoofd vol vervuld van al dat moois vraag ik Dorine of ik mijn hoofd even op haar schoot uit mag laten rusten. Dat mag natuurlijk. Zo is Dorine wel. En zo droom ik zachtjes weg ..... Tot ik ruw aan mijn been word getrokken. Als ik mijn ogen open doe, ontwaar ik Oom Agent. In uniform. Waarschijnlijk luisterend naar de naam Viët Poe Hah of zoiets. 

Hij gebaart dat ik overeind moet komen, omdat mijn horizontale houding op het bankje niet getolereerd wordt. En omdat ik nog wat bij moet komen van mijn gesoezel, voldoe ik ogenblikkelijk aan dat verzoek.

Eigenlijk heb ik daar meteen spijt van. Want wat denkt agent Poe Hah wel niet? Een neger mag hier rustig onrustig zoenen met een onbekende blanke vrouw, maar als ik met mijn eigenste echtgenote rustig even lig te soezelen, dan wordt er stennis gemaakt. Ik vraag me af wat Ho Chi Min hiervan gezegd zou hebben. 

En ik stel me voor wat er gebeurd zou zijn als ik vierkant geweigerd had om een vin te verroeren. Zou die me dan  -  vast met behulp van enige collega's, want alleen had hij me ongetwijfeld nooit aangedurfd  -  gearresteerd hebben? Mee naar het bureau? Achter slot en grendel? 

En dan zou die Poeh Hah aan zijn collega's hebben moeten uitleggen waarom hij een oude man van 74 heeft ontzegd om zijn moede hoofd te ruste te leggen op de schoot van zijn 66 jaar oude echtgenote? Terwijl er in dit land juist zoveel respect is voor senioren? Ik kan het me allemaal nauwelijks voorstellen. Maar ja, kans verkeken. Had ik maar op het juiste moment mijn tegenwoordigheid van geest moeten hebben.

Verder dan maar weer. Dorine hëeft wat last van haar inmiddels iets te lange pony. Nou ja, ze heeft volgende week zaterdag een afspraak bij haar Nederlandse kapster. En tot zolang wil ze het  -  desnoods met lapmiddelen  -  met haar haren nog wel even uitzingen. Een schuifje in haar haar lijkt haar in dit verband de ideale tijdelijke oplossing. Maar ja, waar vind je hier een haarspeld? Een warenhuis lijkt haar de meest voor de hand liggende mogelijkheid. 

In de Franse wijk lopen we tegen een winkelcentrum aan. En dan niet zomaar een winkelcentrum. Nee, eentje die een heel blok beslaat. Nou, daar zal toch wel een haarschuifje te vinden zijn?

Als we door een portier naar binnen zijn gelaten, zien we dat we verkeerd hebben gegokt. Het meerdere verdiepingen tellende hoge gebouw met een prachtige rondgaande trap in het midden kent alleen maar shops met namen als Louis Vutton, Cartier, Versace en Valentino.

Ik laat nog een vals grapje uit mijn mond vertrekken door Dorine te vragen of zij soms een haarschuifje van Dior wil, maar ik wacht haar antwoord niet af omdat ik vanuit mijn ooghoeken een Steinway vleugel zie staan die centraal in het gebouw staat opgesteld. Omzoomd door gouden palen die onderling verbonden zijn door rode koorden. Alleen bij de pianokruk is een opening vrij gebleven. Dit kan geen toeval zijn. Dus ik er op af.

Meteen komt er een man naar me toe. Weliswaar in uniform, maar toch vriendelijk. Ik vraag hem beleefd of ik piano mag spelen. Kennelijk verstaat hij van mijn Engels alleen de woorden piano en spelen. Hij knikt ja, pakt zijn tablet, toetst wat in, en plotseling begint de vleugel uit zichzelf te spelen. The Entertainer. En hij kijkt mij aan met een blik van: Hoe heb ik dat geflikt?

Met enige gebaren maak ik hem duidelijk dat dit niet mijn bedoeling is, maar dat ik zelf wil spelen. You play piano? Yes! Okay. En via zijn tablet laat hij de pianola stoppen. Althans, dat denkt hij. Want op het moment dat die stopt, speel ik The Entertainer gewoon door. Zo moeilijk is die melodie nou ook weer niet. Je had zijn gezicht moeten zien.

Dan nog even een beetje boogie woogie en een nummertje Rock & Roll zingen en de show is weer compleet. Net als er zich een heus publiek begint te formeren, houd ik het voor gezien. En nou verwacht ik van die modehuizen natuurlijk wel even een kortingsbedrag voor de eventuele aankopen van Dorine ..... Alhoewel, zo merkgevoelig is zij niet.

Verder gaat de tocht. Het is inmiddels alweer donker geworden. We komen langs een sfeervol wit verlicht plein waarvandaan autochtone muziek klinkt.

Daar moeten we natuurlijk onze neus insteken. Al gauw blijkt dat er sprake is van een groep vrouwen die zich actief bezig houdt met Tai Chi. De muziek raakt bij Dorine kennelijk een gevoelige snaar, want al spoedig begint ze mee te bewegen. 

Eigenlijk is het een toch wel vreemdsoortig Tai Chi. Want je moet kennelijk ook op een gegeven moment in de rij gaan staan en elkaar stevig op de rug trommelen. Vervolgens omdraaien en daardoor weer iemand anders bekloppen. Nooit geweten dat zoiets ook bij die dansvorm hoort. Maar Dorine vindt het wel vermakelijk.

Op de terugweg lopen we nog even langs het meer met al zijn romantische lichtjes. Nog even genieten.

En zo komt er alweer het eind aan een dag waarin weinig was gepland, maar die  -  misschien juist wel daardoor  -  heel plezierig is verlopen.

De volgende dag hebben we eigenlijk over. Er staat niets op het programma om te bezoeken. En dat hoeft van ons ook niet. Want wij willen eigenlijk vooral slenteren en straatbeelden opdoen. 

Maar ja, het is toch ook wel handig om een beetje een richtsnoer te hebben omdat je anders ook geen idee hebt waar je heen moet lopen. En daarvoor hebben we een leuke aanleiding bedacht. We maken een bankentrip. 

We zijn namelijk bijna door het contante geld heen dat we vanuit Nederland hadden meegenomen. En nou kun je bij heel veel verschillende banken geld gaan tappen. Het internet heeft daar allerhande informatie over.

Het probleem is, dat elke bank die met ons geld omgaat, er een schaafje vanaf haalt. Om te beginnen ABN-AMRO. Maar vervolgens ook elke Viëtnamese bank. En de ATM-eigenaar. Ons kapitaal is net een pakje boter in de zon. Iedereen die het vast pakt krijgt boter aan zijn vingers. Of boter op zijn hoofd. Is toch eigenlijk wel een leuke goocheltruc: Wie in dit geval boter aan zijn vingers krijgt, krijgt boter op zijn hoofd .....

Iedereen hanteert daarbij ook nog eens een ander tarief. En wat het helemaal moeizaam maakt, is dat je bij elke bank weer een verschillend maximum hebt aan wat voor bedrag je op mag nemen.

Nou zijn ze er hier in Vïëtnam wel achter dat als je het maximaal opneembare bedrag maar laag genoeg houdt  -  de meeste hanteren iets in de orde van 80 euro  - je de klant dwingt om vaak te tappen. En daardoor strijk je elke keer weer commissie op. Op die manier kan de buit soms wel oplopen tot 25 procent van het geld dat je opneemt.

De clou is dus dat je van tevoren moet uitrekenen bij welke bank je percentueel het minste kwijt bent. Dat doen we. En zo komen we tot een bankenhitparade. En die vormt vandaag het richtsnoer voor onze bankentrip. Want wij zijn er niet op de voorhand van overtuigd dat de eerste bank meteen bingo is. Zo gemakkelijk zal de realiteit hier niet zijn.

We gaan de hele wandeling natuurlijk wel opleuken met hapjes en sapjes. Plus rond kijken naar hoe de mensen hier leven. En Dorine wil ook wat werk gaan maken van haar fotoproject over wat de mensen hier allemaal op hun fiets of brommer geladen weten te krijgen. Dat is alles bij elkaar toch een leuk dagprogramma.

De eerste bank die bovenaan het lijstje staat, is de Commonwelthbank van Australië. Okay, naar het Franse kwartier. Als we op het juiste adres naar binnen gaan, moeten we bij de receptie eerst ons paspoort laten zien. Ai, foutje. Niet bij ons. Niet zo handig.

Gelukkig hebben we  beiden  -  door vroegere ervaringen wijs geworden  -  een foto van de relevante bladzijde in onze mobiel zitten. Normaal gesproken niet goed genoeg, maar deze keer wel. Okay, nog even een papier met onze gegevens invullen, handtekening er op, en we mogen door. De lift in naar de zesde verdieping. Kamer 202-203. Tja, die banken zijn hier erg klantvriendelijk gehuisvest.

Klein probleem: De deur zit op slot. Tjonge, wat een beveiliging. Gelukkig ontdekt Dorine een bel. En daar drukt ze op. Eerst voorzichtig. Daarna wat doordringender. Maar het resultaat blijft hetzelfde: Nihil. Noppes. Nada. Geen reactie achter de deur. We checken de tijd. Kwart over elf. Tja, daar is toch niks geks aan?

Ik loer door de spleet tussen de twee frontdeuren. Er is geen licht aan. En er zit niemand achter de receptiebalie. Goede raad is duur. Wij bedenken dat de receptioniste van het buurbedrijf wellicht weet wat er aan de hand is. Aboriginal Day of zo. Of misschien is het Opera House in Sydney opgeblazen door een terrorist, en is er een dag van rouw afgekondigd. Ja, je weet het maar niet, hě? Maar het goede mens zit aan de telefoon. Waarschijnlijk met een goede vriendin, want er komt geen eind aan het gesprek.

En dus besluiten we de zitting maar op te heffen en de Commonwealthbank van Australië van ons lijstje te schrappen. Het was ook te mooi om waar te zijn als we meteen beet hadden gehad. En wat zouden we de rest van de dag hebben moeten doen?

Maar ja, zo gemakkelijk laat de realiteit zich niet sturen. Want net als wij ons omdraaien, komt er een aardige vrouw aangesneld met een bos sleutels in de hand. Ze verontschuldigt zich dat ze er nu pas is, en vraagt waarmee ze ons van dienst kan zijn.

Wij leggen ons probleem uit, melden dat haar bank bovenaan ons lijstje staat, en dat we graag een groot bedrag willen pinnen. Maar wat jammer nou, de bank heeft recentelijk zijn pinautomaatactiviteiten afgestoten, en doet nu nog alleen maar overige bankzaken. Het liefst met vermogende Australiërs. I'm so sorry ....

De tweede bank op ons lijstje is de ANZ-bank. Maar Miss Cangaroo weet ons te melden dat dat die eerste letter A ook voor Australian staat. Dat belooft niet veel goeds. Maar gelukkig is die bank gevestigd op vijf blokken afstand. Dus dat gaan we toch nog maar even onderzoeken.

Even later zijn we op het juiste adres. En daar is een bank. Alleen niet de ANZ. Maar de SeA-bank. Dat is een locale Viëtnamese bank die ook op ons lijstje staat, maar dan heel laag. Alsof je op zoek bent naar het stadion van Ajax, maar dan bij de Graafschap terecht komt.

Gelukkig staat er naast de bank een kolossaal Hilton hotel. En wij vermoeden dat men daar toch wel weet waar vermogende Australiërs hun geld op kunnen nemen. Dus gaan we daar naar binnen.

Meteen word ik afgeleid door de prachtige vleugel die daar staat. Maar Dorine merkt fijntjes op dat ik gisteren nog ..... en dat ik, als ik dat persé wil, natuurlijk best nóg een keer ..... maar dat wij nu eigenlijk toch wel andere zaken prioriteit zouden ..... ik hoor het eigenlijk maar half. Ze heeft natuurlijk gelijk. Dus door naar de balie.

Eh ... ja ... eh, hiernaast was inderdaad een ANZ-bank. Maar die is verkocht aan de Koreaanse Shinhan-bank. Die hebben hun activiteiten overgenomen. Alleen zijn die gevestigd in een ander deel van de stad. Nou is dat nog ons minste probleem. We wilden toch sowieso door de stad wandelen? Dus gaan we welgemoed opweg. Hapje, drankje en door.

Ook de Shinhan-bank heeft een portier aan de ingang. Die leidt ons naar de volgnummermachine en we krijgen ons nummer. Er zijn nog vier wachtenden voor ons. "Om u zo goed mogelijk van dienst te kunnen zijn ..... we wanen ons even terug in Nederland.

De vier klanten voor ons hebben kennelijk ingewikkelde zaken te bespreken. Want het duurt en het duurt ..... Er zijn ook maar twee loketten open. Nee, dan gaat het bij ons een stuk sneller. De Koreanen hebben zich aan het Viëtnamese verdienmodel aangepast en het maximaal op te nemen bedrag aanzienlijk naar beneden geschroefd. Die worden het dus ook niet. 

Op naar de HSBC-bank. Even een koffietje tussendoor, want die bank ligt natuurlijk niet in de buurt. Op het betreffende adres blijkt geen bankgebouw te zijn, maar alleen een ATM. En hier moeten we  -  behalve aan ABN-AMRO en de HSBC-bank ook nog eens een stevig bedrag aftikken aan de ATM-eigenaar. Nee, dat doen we niet.

Ik begin het onderhand een beetje zat te worden. Want we hebben nu  -  om in Nederlandse voetbaltermen te blijven  -  Ajax, PSV en Feijenoord gehad, en zijn op de hitparade nu wel aangeland bij clubs als Willem 2 en VVV. Ik voorzie geen kassuccessen meer en ben inmiddels wel bereid om een eh .....penalty van de tegenpartij te slikken.

Maar Dorine nog niet. Die wil nog wel door met de pogingen. En ze krijgt gelijk. Bij een echte vestigingIng van dezelfde HSBC-bank. Zeg maar de categorie AZ / Vitesse. En zo zijn we weer een karrevracht aan Viëtnamese Dongen rijker.

Ondertussen hebben we natuurlijk wel genoten van de straatbeelden. Van de ene kant niets bijzonders, en van de andere kant blijf je je steeds weer verbazen.

 

En Dorine heeft ondertussen ook nog stevig aan haar project gewerkt.

Wat me toch elke dag weer aan beeld opdoet, is een maatschappij waar iedereen razend hard voortdendert in de eerste versnelling. Uiterst interessant. Uiterst vermoeiend. En uiterst ineffectief. Maar goed, de Viëtnamezen doen het ermee, en zijn vriendelijk en gelukkig. Dus wie ben ik om daar commentaar op te hebben?