Gran Hotel Bolivar

Alle boekingen zijn inmiddels gedaan. Vliegtickets en de eerste drie nachten na aankomst een hotel in Lima. Dat is het Gran Hotel Bolivar geworden, en dat is niet toevallig! Daar hoort een verhaal bij. 

Gran Hotel Bolivar was ooit het meest toonaangevende hotel van Peru. Het heeft grootse balzalen met imposante kroonluchters, waar geweldige dansorkesten optraden voor de elite van Lima. We praten nu wel over de dertiger jaren van de vorige eeuw, toen Lima nog een toonaangevende wereldstad met allure was. Filmliefhebbers die de film "Gran Hotel Budapest" hebben gezien, zullen begrijpen wat ik zo ongeveer bedoel. Alleen staat dit hotel niet in Budapest maar in Lima.

Ook toen ik in Lima woonde, was het nog een tophotel. Maar het verval was toen al ingezet en zichtbaar. Tegenwoordig kun je alleen nog maar in een van de twee onderste verdiepingen verblijven. De rest van het gebouw is nog steeds aan hoognodige restauratie toe, maar daarvoor ontbreekt het geld.  

Een van de orkestleiders die in de jaren 30 met zijn 35 man tellende Braziliaanse dansorkest in Lima neerstreek, was Almirante Jonas. Of  -  in goed Nederlands  - Admiraal Jonas. Natuurlijk had hij ook een achternaam (Aragon), maar die kende niemand. Hij wilde ook alleen maar als Almirante Jonas aangesproken worden. Dat was omdat hem dat herinnerde aan zijn Finest Hour. Hij had in die tijd namelijk met zijn orkest ook een contract afgesloten met de Moulin Rouge in Parijs. Daar trad hij avond aan avond op in een geweldig decor van een passagierschip. Op het voordek zaten al zijn orkestleden terwijl het achterdek was gevuld met de bemanning.

Nou ja, bemanning ..... laten we zeggen bevrouwing. En diegenen onder jullie die vroeger ooit een show van de Moulin Rouge hebben bewonderd, hoef ik niet uit te leggen hoe schaars deze bemanning gekleed ging. Op de opzwepende tonen van de Braziliaanse muziek, dansten de rondborstige dames zich een aantal pirouettes in de rondte. En op het hoogtepunt van zo'n optreden verscheen Almirante Jonas dan met zijn saxofoon in het kraaiennest, helemaal in de nok van de mast. Hij was een uitermate begaafde saxofoonspeler die met zijn spel op dat moment het absolute hoogtepunt van de show vormde. Avond aan avond een klaterend applaus! 

Almirante Jonas dus! Hij heeft ook nog een tijdje samengespeeld met Chuck Berry. Voor hem nam het leven in Peru echter een tragische wending.Na de Tweede Wereldoorlog verloor Lima gaandeweg zijn glans en zijn weelde en raakte het volkomen in verval. Jonas had ondertussen bij een van zijn vele vriendinnen een kind veroorzaakt, en kon voor zijn gevoel  niet meer weg naar een ander land. Dat klemde temeer omdat de moeder van het kind  overleed, en hij dus alleenstaande vader werd.

Hij voelde zich ook verantwoordelijk voor zijn orkest, en probeerde in Lima voor zijn musici nog te regelen wat er te regelen was, maar uiteindelijk met steeds minder succes. Het orkest viel uit elkaar, en Jonas raakte aan de drank. Met wat persoonlijke optredens in amateurorkestjes hield hij zijn eigen hoofd nog wat boven water, maar het werd hoe dan ook pure armoe voor hem. Toch bleef hij een positief ingestelde man, die met een traguito (borrel) achter de kiezen het leven altijd wel weer aankon.

Toen ik in 1977 in Lima kwam wonen, leerde ik Jonas kennen. Want ik werd daar tenorsaxofonist in de enige Dixielandband die Peru rijk was, de Rimac Stompers. Omdat er door de westerlingen niet te dansen viel op de Inca fluitmuziek, was onze band altijd een graag geziene gast op Ambassadefeestjes.

Daar werden we goed voor betaald, en aangezien wij als buitenlanders dat geld niet nodig hadden, verdeelden we dat onder de drie Peruanen die onderdeel van ons orkest uitmaakten. En juist voor dit soort optredens konden we een showman als Almirante Jonas goed gebruiken. Die werd dan ook al gauw aan de band toegevoegd. Natuurlijk gelokt door de gage, maar ja, hij was nou eenmaal drie klassen beter dan de rest van ons.

Als hij een solo ging maken, kwam er wat los in het publiek. En als hij voelde dat hij succes had bij de toehoorders, was hij niet meer te stoppen en werden zijn solo's altijd drie keer langer dan was afgesproken. Maar okay, het was Jonas. En het kwam de uitstraling van de band alleen maar ten goede. 

Ik heb hem uiteindelijk ook gevraagd om les van hem te krijgen, en dat vond hij prima. Nou ja, les ...... eerst een traguito, daarna zijn gage en vervolgens speelden we samen een uurtje met een bandrecordertape vol begeleidingsmuziek die ik in elkaar had geknutseld. Ik denk daar met veel genoegen aan terug want het was elke keer weer een feestje. En hoewel hij niets uitlegde over het bespelen van een saxofoon, kon ik natuurlijk wel de kunst bij hem een beetje afkijken.

Toen ik hem in 77 ontmoette, was hij al iets van 72 jaar. Hij is in 1985 gestorven. Waaraan weet ik niet, maar het zou mij niets verbazen als hij iets aan zijn lever had opgelopen ...... Als eerbetoon aan hem heb ik op de eerste CD van mijn band Midlife Crise het nummer Misty opgenomen, waar ik nog opnamen van had uit mijn Peru-tijd.De gitarist van mijn band, Walter, kwam toen over, en samen hebben we deze opname gemaakt. Bekijk de video door bovenaan op de videoknop te drukken.

En daarom gaan we dus de eerste nachten in Lima in Gran Hotel Bolivar logeren. In de geest van Almirante Jonas  -  die daar ongetwijfeld nog rondhangt  -  hopen we daarmee een reisstart vol levensvreugde te bewerkstelligen. Jonas, proost!