Feest in het dorp.

13 oktober 2016 - El Chalten, Argentinië

Voor vandaag zijn de weersvoorspellingen knudde. Het wandelen zetten we dus maar uit ons hoofd. Gelukkig viert het dorp El Chaltén op deze dag zijn 31-jarig bestaan. Dus hebben wij een alternatief programma: Kijken hoe hier zo’n feest wordt gevierd.

20161012_130429  Feest in dorp  

Tot onze verrassing schijnt de zon als we opstaan. Dat betekent dat we het bij de officiële opening van het feest wel droog zullen houden. Dus kleden we ons licht en gaan we naar het centrale plein (nou ja) waar de politieke hotemetoterij verzameld is om het spektakel te starten. Er worden drie vlaggen gehesen. Die van Argentinië,

20161012_175851  Argentijnse vlag  20161012_121741  Hijsen van de vlaggen

Patagonië en El Chaltén. En dat onder de tonen van een militaire kapel die van elders is komen opdraven.

20161012_121549-1  Militaire kapel  

Uiteraard wordt daarna het volkslied geblazen. En meegezongen.

20161012_121808-1  Volkslied

Daar moet je overigens niet te licht over denken: Argentinië heeft een uitermate uitgebreide nationale hymne, dat zomaar  -  ruw geschat  -  6 minuten duurt. Een euvel waar veel nationalistisch ingstelde landen last van hebben.

Dat is voor veel sportbestuurders een doorn in het oor. Organiseer je een groots internationaal evenement, en moet je eerst een uur staan te vernikkelen bij het afdraaien van alle volksliederen van de deelnemende sporters.

Daarom is er op internationaal hoog niveau ooit afgesproken dat het afspelen beperkt blijft tot maximaal 38 seconden. Dat is voor één coupletje Wilhelmus geen probleem. Die is binnen die tijdspanne hoog en breed voorbij. Maar bij andere landen stopt het lied gewoon midden in een regel.

Dat is toch eigenaardig. Want stel nou dat het Wilhelmus net even wat langer was geweest dan 38 seconden. Bijvoorbeeld 42. Dan zingen wij bij dat soort gelegenheden dus met elkaar: De Ko-ho-ho-ho-ho-ning van Hispanje heb ik altijd ..... en dan komt er niks meer.

De rest van de wereld vraagt zich dan vertwijfeld af wat ik altijd met die koning van Hispanje heb gedaan. Want daar is dan echt nog heel veel keus bij. Zolang als het maar rijmt op onverveerd, kan er van alles. Een greep uit de mogelijkheden: 

1) bezeerd. Niet waarschijnlijk, want zo'n koning heeft lijfwachten.

2) begeerd. Nou ja, dat zou op kunnen gaan voor vrouwen, homo's en vrouwelijke florafielen. Maar die laatsten vallen al onder de groep vrouwen, dus om die hier apart te noemen is overbodig.

3) ontbeerd. Ja zeg, ga dan in Spanje wonen.

4) geëerd.De feitelijk goede oplossing. Maar dat lijkt weinig logisch. Want waarom zouden we in Nederland in vredesnaam een Spaanse koning eren? We hebben toch zelf onze Wilhelmus? Met Maxima?

5) beheerd. Onwaarschijnlijk. Een Spaanse koning laat zich door ons niet beheren.

6) bekeerd. De Spaanse koning is altijd katholiek geweest, is ook vandaag de dag katholiek, en zal ook altijd katholiek blijven. Moeten wij hem dan altijd bekeerd hebben? Tot bijvoorbeeld Moslim? Elke dag voor het ontbijt verplicht het bomgordeltje om? En op staatsiebezoek naar Syrië? Dat gelooft toch niemand?

7) beleerd. Ja, daar staat hij op te wachten. Om door ons Hollanders belerend te worden toegesproken. Hoewel dit een waarschijnlijke variant is. Want aan ons Hollanders zal het niet liggen. Wij weten toch altijd alles beter? Met een bij voorbaat opgeheven vingertje?

8) onteerd. Ja. Ook een kanshebber. Ligt wel in de Nederlandse volksaard. Een beetje majesteitsschennis moet kunnen, toch? Onder de dekmantel van vrije meningsuiting?

9) geleerd. Toegegeven, dat levert een kromme zin op. Dat wordt geen goed Nederlands. Maar toch een duidelijke kanshebber. Want correct Nederlands, daar krijg je tegenwoordig de handen niet meer voor op elkaar. Zelfs in de krantenkoppen wordt er regelmatig gestoethaspeld met d's en t's. Kunnen en kennen door elkaar gehaald. Etc. You name it! Trouwens, internet helpt wat dat betreft ook niet echt in de goede richting. Doe ff normaal!

10) besmeerd. Waarschijnlijk de meest creatieve variant. De koning van Hispanje heb ik altijd besmeerd. Ik zie het al voor me. In zijn blootje. Liefst met grote klodders jam. En slagroom. Of chocoladesaus. En dan bij voorkeur namens ons allemaal door iemand als Prinses Beatrix. Met de nodige waardigheid. Dat wel. En goed uitkijken dat de slagroom niet in haar haren terecht komt. Zou koning Felipe wel willen, denk ik ..... Jonge snoeperd .......

Ach, en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Maar dat doe ik niet. Want dan komt deze posting nooit af. Het gaat er om dat de conclusie duidelijk is. Je moet volksliederen niet midden in een regel afbreken. Doe het dan maar op het einde van de zin.

O ja, de openingsceremonie. Daar waren we gebleven. Die gaat verder met het bedanken van een paar hoogwaardigheidsbekleders, zonder wiens tomeloze inzet en buitengewone bemoeienis dit feest natuurlijk niet had kunnen doorgaan. Daarna is het de beurt aan een folklorische dansgroep. Die wagen zich op straat aan een ingetogen dansje. En daarmee is de opening een feit.

20161012_122550  Dansgroep.1  20161012_122223  Dansgroep.2

Mooi. Dat hebben we alweer netjes achter de kiezen. Het volgende programmaonderdeel bestaat uit gratis eten voor de dorpsbewoners. En ze zijn hartelijk. Dus over vakantiegangers wordt niet moeilijk gedaan. Als je in El Chaltén bent, hoor je erbij.

Dit gedeelte van het feest is aan de andere kant van het dorp. Dat leren we op deze manier wel goed kennen, want we komen onderweg door straatjes die we nog niet eerder hebben gezien.

Als we op het betreffende veld zijn aangekomen, zien we ook daar weer de militaire kapel én de Dansmariekes van de folkloregroep. Als je in dit dorp iets kunt, word je er ook met je haren bijgesleept.

20161012_132442  Militairen op feestterrein  20161012_132243  Feestterrein.7

20161012_132845  Feestgangers.2  20161012_132834  Feestgangers.1 

Ook de plaatselijke jeugd heeft zich extra mooi getooid voor dit feest.

20161012_134111-1  Feestjeugd jongen  20161012_133643  Feestjeugd meisje

Ineens ontwaren we een soort kampvuur met daarnaast smeulende houtskool. En daarvoor een geweldige hoeveelheid zwartgeblakerde hompen vlees, al dan niet met ribben er aan. Zo te zien is er speciaal voor dit feest een koe gesneuveld, in bouten gehakt en tot koolstof verworden.

20161012_132127-1  Kampvuur met geroosterde koe.  

Erg smaakvol ziet het er in ieder geval niet uit. Wij besluiten ter plekke om niet mee te gaan “lunchen”. Laten we het er op houden dat we wat dit betreft het feest aan de dorpelingen over laten.

20161012_134212  Buit is binnen

Als we bovendien even later in een kiosk op het terrein de hoeveelheid reservevlees aanschouwen  -  Argentijnen zijn nu eenmaal grote vleeseters  -  dan groeit onze behoefte om het feest even te ontvluchten.

20161012_132642  Reservevlees  

Nou hadden wij vanuit het feestterrein al zitten genieten van een mooi uitzicht.

20161012_133337  Uitzicht vanaf feestterrein  

En de zon schijnt wonder boven wonder nog steeds. Zullen we gewoon even een paar kilometer het wandelpad die richting op lopen?

We zijn er niet goed op gekleed. Ook geen regenkleding of mutsen bij ons. Maar ja, we zijn de laatste tijd wel echte loopeenden geworden. En wij van loopeend adviseren …… precies. Loopeend. Dus we gaan. 3 kilometer heen en ook weer terug. Niet overdrijven of het geluk tarten. Bovendien willen we ook de rest van het feestprogramma niet missen. Ruim twee keer een half uur past precies.

Eerst moeten we alweer door een stuk van het dorp dat we nog niet kennen, en waar we vervolgens allerlei aparte dingen opmerken. Bijvoorbeeld een winkel waar je als Hollander niet vrolijk van wordt,

20161012_130551  SOA-winkel

 een paard dat vanuit de gang even in de tuin mag, 

20161012_135903-1  Paard in de tuin  

en het feit dat ze hier denken dat Koningin Maxima pas veertig jaar is.

20161012_142750-1  Maxima 40

Maar al gauw bereiken we een bord waarop staat dat er een waterval is na drie kilometer. Kijk, dat past ons. En we gaan welgemoed op weg. Stevig de pas er in. En we verwachten in een dik half uur die waterval wel te halen. 

Onderweg genieten we van de prachtige vergezichten

20161012_144603  Uitzicht onderweg.1  20161012_141736  Mooi uitzicht onderweg.

en de plaatselijke flora en fauna die hier overvloedig aanwezig is.

20161012_141816  Bergflora.1  20161012_141640  Bergflora.1  

20161012_153518-1  Bergfauna  

Maar wat we natuurlijk wel hadden kunnen bevroeden, is dat het met het inschatten van afstanden bij de Argentijnen bedroevend gesteld is. Na drie kwartier komt er een bord dat de waterval over 1 kilometer wordt bereikt. Wij kijken elkaar ongelovig aan. Dan zouden we in drie kwartier twee kilometer hebben afgelegd? Dat kan niet waar zijn.

Maar ja, nu zijn we nog maar 1 kilometer verwijderd. En het weer slaat nog steeds niet om. Dus? Doorlopen dus. En vervolgens komt er na 20 minuten weer een bord. Waterval over een halve kilometer. Het is om moedeloos van te worden. Zo missen we het volgende programmapunt van het feest. Maar nu gaan we door ook.

20161012_143725  Dorine op weg  

De waterval is aardig. Door een technisch mankement hebben we er geen foto’s van. Maar zo bijzonder is hij ook weer niet. Laten we het houden op een soort stranddouche van zo’n 20 meter hoog. Na een kleine verpozing beginnen we aan de terugweg.

Maar het volgende feestonderdeel zullen we moeten missen. Dat gaan we niet meer halen. Iemand komt uitleg geven aan de dorpelingen over het goed verzorgen van planten en bloemen. Daar waren we graag bij geweest, al was het maar om de Argentijnse florafielen een moreel steuntje in de rug te geven. Want die hebben het hier niet gemakkelijk.

Kijk, in Nederland lopen we wereldwijd een beetje voorop met onze antidiscriminatoire instelling. Toegegeven, wij discrimineren Zwarte Piet. Maar florafielen daarentegen, die laten wij gewoon met rust. Die kunnen in ons land gewoon hun gang gaan. Ongeacht of het mannelijke of vrouwelijke florafielen zijn. Die mogen er zelfs hun eigen branchevereniging op nahouden. Fleurop.

In Argentinië ligt dat toch wel een beetje anders. Daar zitten ze nog vaak in de kast met hun plantjes. En je hoeft natuurlijk geen bloemist te zijn om te weten dat plantjes het in zo'n ruimte niet lang uithouden. En daar zit je dan als Argentijnse florafiel in de kast. Met een paar dooie plantjes. Ik zou zeggen, kom er uit! Maar neeeiijj, zo simpel ligt dat in Argentinië niet.

Toch is het hier voor de florafielen ook weer niet allemaal kommer en kwel. Zo mogen ze bijvoorbeeld wel trouwen. Weliswaar alleen een mannelijke met een vrouwelijke. Maar weer niet met iemand van het zelfde geslacht, zoals dat in Nederland wel mag. 

En zoiets als een Flora Pride kennen ze hier ook niet. De Argentijnen zouden ook niet weten wat ze zien als er een aantal florafielen op een boot obscene gebaren zouden maken met planten. En al denkt de gemiddelde Argentijn tegenwoordig toch wel zoiets als “ze doen maar, als ik er maar geen last van heb”, je kunt natuurlijk ook te ver gaan en de inmiddels opgebouwde goodwill in één klap verspelen met een onnadenkende Flora Pride. Daar moet eerst wat tijd overheen gaan, van bewustwording en zo. Dat is een heel proces.

En je kunt je in dit kader ook nog afvragen wat het effect is van het specifieke taalgebruik van de florafiel. Waar de een zegt ”sorry, er is een plant van de vensterbank gevallen”, heet dat voor de ander “oeps, er heeft een plantje vanaf het vensterbankje een buitelingetje gemaakt, niet zo dolletjes”. 

Maar goed, die lezing gaat het dus niet worden. Wel het programmapunt dat daarop volgt. Dat is het culturele gedeelte. Demonstratie salsa dansen (één stel, net voorbij cursus 1), vaandelzwaaien,

20161012_173319  Vaandelzwaaier

en een paar clowns. Gelukkig geen horror en bebloede messen. Desondanks zijn we daar gauw mee klaar.

Het volgende programmapunt is het optreden van de plaatselijke popgroep. Eh ja. Ze zijn plaatselijk, en ze zullen ook altijd wel plaatselijk blijven ……. Ook daar duurt ons bezoek niet lang.

20161012_174916  Lokale popgroep  

Voor het volgende onderdeel moeten we naar het Huis van de Cultuur. Toneel, muziek en gezond eten, zegt het programma. We verwachten een soort parochiehuis, maar dat blijkt het niet te zijn. We belanden in een soort huiskamer van een hippy commune. Althans zo lijkt het. Het zou ook het “Partijbureau van Groen Links afdeling El Chaltén” kunnen zijn. 

20161012_181408  Muziek Casa de Cultura

De kamer is goed vol. Iedereen zit op een kussen. In het midden ligt een kleed met allerlei ritmische instrumentjes. Ik eigen mij meteen maar de cagon toe. Eindelijk weer eens een muziekinstrument onder mijn vingers. 

Eén kant van de huiskamer is vrijgehouden voor het toneelstuk. Dat begint al vrij snel na onze binnenkomst. Niveau tussen de schuifdeuren. Ik heb geen idee waar het over gaat. Achteraf hoor ik van Dorine dat de hoofdpersoon de wind was. Kijk, als je dat al mist, begrijp je van de rest van het stuk ook niet veel.

20161012_183913  Toneel.1  20161012_184429  Toneel.2

Het toneelstuk blijkt uit te monden in een protest. Op het eind houden de acteurs een kartonnen bord omhoog met de tekst “nee tegen institutioneel  geweld”. Jammer genoeg welliswaar op de kop, maar kennelijk begrijpt iedereen toch voldoende waar dit over gaat, want er volgt een klaterend applaus.

Vervolgens is het tijd voor muziek. Een meisje begint een soort mantra te zingen, en alle ritme-instrumenthouders dragen daaraan hun steentje bij. Ik ook. Deze kans om  -  al is het maar voor even  -  muziek te maken na bijna vier maanden geheelonthouding laat ik me niet glippen.

20161012_184136_1  Muziek +ZH

De aangekondigde gezonde maaltijd blijkt te bestaan uit rijst met melk, rozijnen en kaneel. Dat lijkt mij wel wat.

20161012_182618  Het buffet  

Maar Dorine kreeg dat maaltje vroeger als ze buikgriep had. Niet de associatie die bevorderlijk is voor lekker eten. Dat doen we dan toch maar ergens anders.

Het laatste programmaonderdeel bestaat uit een kroegentocht. Een aantal café’s heeft een DJ ingehuurd om de stemming te verhogen. Het maakt niet veel uit. Maar het bier smaakt.

20161012_191123  Kroegentocht.1  20161012_192749  Kroegentocht.2

Van de rest van de avond weet ik me niet veel meer te herinneren. Maar ik ben in ieder geval in mijn bed terecht gekomen.

Foto’s

3 Reacties

  1. Jo:
    14 oktober 2016
    als je straks terug komt moet je toch overwegen om met Carnaval praatjes te houden (Bütenredner), want wat kun jij oh-en. Maar wel leuk hoor. Grappig van die afstand die echt toch wel wat anders was. Heb ik een keer meegemaakt op Kreta. Ik zag een foto van een geweldig mooie boom die 300 jaar oud was en ze zeiden dat die in het naastgelegen dorpje was, ongeveer 5-6 km verder. Ik dacht, laat ik dat lekker gaan rennen, heen en terug 12 km, prima (toen jogde ik nog gemiddeld iedere week 75 km). Ik op weg, en na een half uur zag ik nog steeds niet dat dorpje opkomen (in die tijd liep ik nog circa 12-14 km per uur), maar wel een bordje met nog 2 km te gaan. Ok, dacht ik, die loop ik er dan ook nog wel bij. Om een lang verhaal kort te maken, die twee km werden er uiteindelijk vijf tot zes en al met al had ik dus op de heenweg om die boom te gaan zien (het was echt een mooie oude boom, midden in het dorp en alles was er om heen gebouwd), zo'n slordige 11-12 km gerend en toen nog terug en dat was in de tijd dat we nog geen mobiele tfns hadden. Conny was wel lichtelijk ontstemd, met name omdat ze het niet gezond vond dat een vent van 50 in de snikhete zon meer dan een halve marathon rende midden op de dag. Maar ik had wel lekker die mooie oude boom gezien en zij niet:)! Geniet er van!!
  2. Zef:
    14 oktober 2016
    Nou Jo, als ik Bütenredner word, mag jij mijn secondant zijn! Groetjes, Zef
  3. Hans:
    15 oktober 2016
    (Zucht)......