El Chaltén met Fitz Roy

Na de prachtige gletsjers van El Calafate staan er vier dagen El Chaltén op ons programma. Dat is een plaatsje binnen een Nationaal park, gelegen onder de rook van het Fitz Roy bergmassief. Een wandelparadijs met vele mooie uitzichten. Alleen moet je geluk hebben met het weer. Dat kan heftig zijn, per dagdeel veranderen, en je moet dus bij elke wandeling voorbereid zijn op elk van de vier jaargetijden.

Op de heenweg hebben we de zon nog boven ons, waardoor Fitz Roy goed te zien is en steeds dichterbij komt.

Datzelfde geldt voor El Chaltén zelf.

Eenmaal in de plaats aangekomen

is het vooral regen dat de klok slaat. En wat erger is, de weersvoorspellingen geven aan dat het de komende dagen niet veel beter gaat worden.  

Het hotel is gelukkig prima. Het heeft een zwembad en sauna, en in de lobby klinkt een beschaafd stukje klassieke muziek. 

Het plaatsje zelf is de jongste van Argentinië. Het bestaat pas 31 jaar. En is ontstaan omdat er steeds meer mensen het Fitz Roy massief wilden bezoeken. En ja, hoe gaat dat? Dan komt er behoefte aan een hotelletje en een restaurantje. En een touroperator die hikes naar de berg organiseert.

Vervolgens begint iemand een supermarktje, komen er hippies die sierraden gaan maken, en verschijnt er een kledingwinkel. En voordat je het weet ontstaat er een dorp. Schots en scheef gebouwd, maar daar maalt niemand om.

Mocht er van trektochten deze dagen niet veel terecht komen, dan is er een uitwijkmogelijkheid. Deze week viert het dorp zijn 31e verjaardag. En daar is een heel “feestprogramma” voor opgesteld, dat bij slecht weer ook binnen kan worden afgewerkt. Dat zou zomaar uit kunnen komen.

Een van de tips die je krijgt als je naar El Chaltén reist, is dat je er verstandig aan doet om oordoppen mee te nemen. Want ’s nachts stormt het hier altijd. En niet zo’n klein beetje ook. De algemene info heeft het over windstoten van zo’n 100 kilometer per uur. Wij halen onze schouders op. We gaan het allemaal wel meemaken.

Nou, dat doen we vervolgens ook. De eerste de beste nacht is het al meteen “van dik hout zaagt men planken”. De storm giert, kiert en sniert. Hele fluitconcerten begeleiden dit geweld. En dat is dan nog maar 100 km per uur. In Nederland zou dit absoluut code oranje opleveren. Ik begin ondertussen iets mee te voelen van wat er gebeurt bij een orkaan van 200 kilometer per uur zoals we dat elk jaar in de Caraïben meemaken. Dat moet helemaal huiveringwekkend en angstaanjagend zijn.   

Wij hebben een verwarming op de kamer die maar één stand heeft. Aan! Niet lekker om in te slapen. Bovendien zijn wij gewend aan frisse lucht tijdens het slapen. Daarom zetten we sowieso altijd een raam een beetje open. Maar in dit geval wordt het dan ook binnen onze slaapkamer onrustig. Onze kamerdeur rammelt bij elke windvlaag. Dat slaapt natuurlijk maar moeizaam. Als remedie vouw ik mijn zakdoek een aantal malen dubbel en leg die tussen de deur en de drempel. Vervolgens de deur op slot, en klaar is Kees.

Dacht ik nog. Nou ja, het is maar hoe je dat bekijkt. De deur rammelt niet meer. Maar omdat de luchtdruk daar niet meer tegen weg kan, wordt nu het raam zelf door de storm onder vuur genomen. Eerst begint dat een tijdje te rammelen, Daardoor schiet uiteindelijk de haak los en begint het raam losgeslagen tegen de buitenmuur aan te beuken.

Dat moeten we toch maar niet te lang laten gebeuren. Ik weet niet of er hier ook een Carglass bestaat. Maar als dat al zo is, dan werken die vast niet ’s nachts. En bovendien slapen we niet in een auto.

Zucht …… Okay, weer het bed uit. Haak weer stevig op het knopje gedrukt. Helaas, dat gaat weer een kwartiertje goed. Dat wil zeggen alleen gerammel. Totdat de haak voor de tweede keer is losgewrikt. En dan begint het slagwerk weer.

Goede raad is duur. Raam dicht is bepaald onprettig. Raam open lijdt tot gevaarlijke situaties. Nou heb ik wel enige creativiteit in mij zolang als er oplossingen te bereiken zijn door middel van lucifers, veters, plakband, wasknijpers, touwtjes en plaksel. Dat niveau beheers ik redelijk.

Zo ook deze nacht. Ik kom op het lumineuze idee om mijn zware bergschoenen met de veters aan elkaar te knopen. En ze aan hun veters aan de raamhaak te hangen. Die wordt hierdoor wat steviger op het knopje gedrukt. Knappe storm die nu de haak nog omhoog krijgt. En vergenoegd ga ik slapen. Het gerammel van het raam nemen we dan maar op de koop toe. 

Toch geeft de storm zich nog niet zo gemakkelijk over. Het is net alsof  -  nu de windkrachten niet meer goed weg kunnen, de wind zich extra op onze kamer concentreert. Het wordt steeds meer kabaal om ons heen. Alsof er een horrorfilm-storm aan de gang is in onze ruimte. Maar wij houden ons groot. Wij liggen droog en warm weggedoken onder de dekens. Wie doet ons wat?

Nou, de storm! Want die heeft gaandeweg weer een nieuwe zwakke plek ontdekt in ons afweersysteem. Gaandeweg begint er “iets” te klapperen. We denken eerst nog dat het buiten gebeurt. En wel op het dak boven ons. Maar ja, dat is ook al niet zo’n prettig idee. Straks komen de golfplaten nog van het dak. Plus de rest van de dakbedekking. En we hebben uiteindelijk niet betaald voor een overnachting waarbij we naar de sterrenhemel kunnen kijken. 

Maar goed, zo lang als het gaat, gaat het. We willen onderhand ook wel even onze tijd doorbrengen met de ogen gezond gesloten. Het geklapper wordt echter steeds erger. En het is toch ook wel verdacht dichtbij. Okay, weer het licht aan. En we zien meteen dat het de plafondplaten tussen de hanenbalken betreft, die inmiddels ook zijn losgewrikt en speelbal zijn geworden van de storm.

Wij geven het op. Ramen potdicht. Storm alleen nog maar buiten. De temperatuur loopt op. Geen frisse lucht meer. Dekens van ons af. En als om acht uur de wekker gaat, zijn wij allebei nog in diepe rust. Doodmoe. Zwaar hoofd. En snipverkouden …….

De volgende dag regent het pijpenstelen. Niks wandelweer. Het nieuws maar weer eens bijhouden. Donald wil Hillary in de gevangenis. Student verdronken in Groningen. Moeder vermoord. Celstraf geëist tegen wietbende. Mijn God, wil ik dat nou echt allemaal weten?

In de middag klaart het gelukkig wat op. Dus gaan we een trekking doen die wat dichter bij huis blijft. Deze wandelroute komt uiteindelijk uit op een bergtop naast de stad. Met een mooi uitzicht natuurlijk. En als je geluk hebt, vliegen er condors.

Het is een mooie route. Regenval blijft ons bespaard. En we genieten onderweg onder meer van de plaatselijke flora. Bergstruikjes die je in deze streek heel veel tegenkomt.

Boven hebben we een mooi uitzicht op het stadje zelf.

En zowaar zien we in totaal wel tien condors overvliegen. Weliswaar op enige afstand, maar toch ….

Als we de volgende dag wakker worden en de gordijnen open doen, zien we buiten mooi weer. Geen garantie voor de rest van de dag, maar toch een goede start. En we besluiten de mooiste tocht van deze omgeving te doen, naar de voet van de Mount Fitz Roy. Vanuit ons hotel heen en terug 24 kilometer.

De eerste helft van de heenweg verloopt goed. Maar daarna begint het ernstig te betrekken. Onderweg genieten we van de stoere bergen, snel kabbelende riviertjes, en nauwelijks aangeduide voetpaden. Dit voelt als echt ruig.

Uiteindelijk komen we bij het Fitz Roy-meer. Het verste punt van de tocht. De natuur doet er alles aan om ons het gevoel te geven dat we goed bezig zijn. Want het begint ook nog eens een beetje te sneeuwen.

We proberen nog het massief op de foto te krijgen, maar beseffen meteen dat we hier de Pullitzerprijs niet mee gaan winnen.

Na een kleine picknick op een beschutte plek houdt het sneeuwen op en beginnen we weer aan de terugweg. Dan begint het halverwege toch te regenen. En het laatste stuk leggen we af in gemiezer. Dat kan er ook nog wel bij.

In ons hotel aangekomen zien we dat de weersvoorspellingen voor morgen uitgesproken slecht zijn. Sneeuw! Dus dat wordt geen wandelen meer. In plaats daarvan genieten van het alternatieve feestprogramma van het dorp. Dat is in ieder geval vast overdekt.