Eeuwig zingende bossen

Na alle stedentripjes van de afgelopen dagen hebben we beiden de behoefte om wat bij te tanken. Lekker relaxen met niks op het programma. Alle indrukken verwerken. En waar kun je dat beter doen dan op de camping in Kalmar waar we nu zijn terecht gekomen?

De camping is ruim. Eigenlijk erg ruim. Gelegen op een grote landtong die aan drie kanten omgeven is door water. En op die landtong vooral bos. Veel bos. We mogen gaan staan waar we willen. Er zijn voor de tentkampeerders geen vastomlijnde plaatsen. En dat is ons wel toevertrouwd. De rand van het bos is altijd onze favoriete plek.

Inmiddels zijn onze slaaptijden ook danig bijgesteld. Slaap ik thuis normaal van twaalf tot acht, dan gaat dat nu meer in de richting van de ondergaande en opkomende zon. Het wordt dus steeds natuurlijker: Je gaat slapen als het donker is, en je wordt weer wakker als het licht zijn intrede doet. Dat zal nog wat worden als we nog verder naar het noorden trekken en de zon helemaal niet meer ondergaat ....

In de praktijk betekent ons nieuwe slaapritme dat we rond half elf gaan slapen. En dan word ik om half vijf uitgerust wakker. Niet dat ik dan al opsta, dat niet. Want dan is het tijd om naar de vogels te gaan luisteren. Die kwetteren in de ochtendstond dat het een lieve lust is. Tja, we staan hier niet voor niets in de eeuwig zingende bossen, hè? Maar het is prachtig.

Het leuke is, dat de vogels ook echt lijken te praten. Je moet er natuurlijk wel een beetje voor open staan, en zeker ook bedenken dat die vogels niet allemaal Nederlands spreken. Ze komen uiteindelijk overal vandaan....

Maar dan hoor je ook echt wat. Zoals de koekoek die steeds het geluid van een koekoeksklok nadoet. Of de specht die hele bomen lijkt om te kloppen. Maar dat is nog voordehandliggend. Het gaat hier ook verder.

Zo had ik vanmorgen een vogel vlakbij onze tent, die wel tien minuten achtereen "papa ill, pappa ill" aan het fluiten was. Nou is mijn vader al 20 jaar dood, dus met die boodschap loopt hij wel een beetje achter de feiten aan.

Nou ja, kan gebeuren. Ik weet ook niet goed hoe lang de berichtgeving er in het dierenrijk over doet. Nederland - Zweden is toch best een hele afstand. Want die beestjes hebben natuurlijk nog geen whatsapp of facebook. En moeten alles mond op mond doorgeven. Eh, snavel op snavel bedoel ik.

En na die tien minuten neemt een andere vogel het over. Ook weer tien minuten: "is het waar, is het waar?" Ja, in het dierenrijk kennen ze vast ook het verschijnsel "fake news". En voordat je iets gaat doortureluren, wil je toch eerst wel zeker weten dat het klopt wat je hebt opgevangen. Maar daar komt geen antwoord meer op. Nog wel een hoop gefluit, maar daar kan ik geen gehakt meer van draaien.

Ondertussen ben ik door dit gebeuren wel met mijn gedachten bij mijn zieke vader aangeland. Nou, dat zieke gaat er gauw af, want dat was hij nooit. Ik kan mijn vader niet voor de geest halen met een natte handdoek over zijn hoofd boven een bak hete dampo. En aan medicijnen had hij sowieso een broertje dood. Want die werden voorgeschreven door artsen. En dat waren in zijn ogen weer fietsenmakers. Tja, zo ingewikkeld was de wereld van mijn vader niet. 

Waarom moet ik hier nou allemaal aan denken? O ja, door die flierefluitende vogeltjes. En zo vliegt de tijd om. Voordat je het weet, is het al half zes .....

Dus is er nog wat tijd om al die Zweedse tegeltjeswijsheden te overdenken. Ik heb er alweer een aantal verzameld.

Ook denk ik na over de Zweedse taal. Hoe die in sommige opzichten voor plat-Nederlands zou kunnen doorgaan. Even een testje voor degenen die dat leuk vinden. Wat betekenen de volgende Zweedse woorden die we in het straatbeeld tegen komen?

Parfimeri

Skomakare

Gåstgeveri

Sjukhus

En? Krijg je ze alle vier ontcijferd? Met een beetje goeie wil zijn ze nog wel thuis te brengen. De goede antwoorden zijn Parfumerie, Schoenmaker, Herberg en Ziekenhuis. 

En dan nu een hele volzin op een uithangbord:

Okay, hier komt ie. Welkom bij ons. Wij serveren heerlijke lunches met locale rauwkost, brood, sandwiches en gebak uit de eigen bakkerij. Moet wel zo'n beetje uit te komen zijn, toch?

En dan is het plotseling half acht en wordt ook Dorine wakker. Misschien heb ik ondertussen zelf ook nog wel wat geslapen. Maar ja, dat weet ik nooit zeker. Want dan slaap ik. In ieder geval is het nu wel tijd om op te staan.

We zitten hier met onze tent maar een meter of honderd van het water af. 

Aan de overkant ligt een eiland. Als je de foto hierboven sterk uitvergroot, zie je een kilometerslange brug. En die gaat er naar toe. Naar het eiland Öland. Het is grotendeels een natuurreservaat .

Nou ja, voor ongeveer de helft. Ik moet inmiddels natuurlijk wel uitkijken met mijn beweringen, want Wikipedia is kennelijk zo bij de hand. En ik wil natuurlijk niet geboekstaafd staan als een fake nieuws verspreider. Die eer laat ik graag aan Donald Trump en Vladimir Poetin.

In iedergeval lijkt Öland ons ruimschoots interessant genoeg om  -  zelfs in het kader van een rustdag  -  het met een bezoek te vereren.

Dus eerst die lange brug over.

Dan moeten we kiezen. Linksaf of rechtsaf. Want het eiland is 140 km lang en 14 breed. En we komen dit gebied op bij kilometerpaal 70 ..... We gokken op rechtsaf. En dat blijkt later de goede gok. Want dat is het nationale park.

Öland wordt als een te bezoeken eiland overal vet gedrukt. Maar onze eerste kilometers aldaar zijn niet zo hoopgevend. Wat bos, wat wei, hier en daar wat Skandinavische huisjes  -  meestal in de kleurcombinaties roestrood-wit, of zandgeel-wit  -  en dat is het dan wel. Gezellig, maar niet bijzonder.

Maar dat gaat veranderen. De eerste schok komt als we tegen een soort Kinderdijk aanlopen. Drie molens op een rijtje.

Eigenlijk zijn het heel primitieve molentjes die zo weg gelopen kunnen zijn uit het boek over Don Quichote en Sancho Panza. Ze lijken niet veel power te hebben. Maar er zijn er wel heel veel van. En we komen ze onderweg dan ook voortdurend tegen.

Wat ook erg mooi is  -  maar niet uniek  -  zijn de uitgestrekte klaprozenvelden die hele weilanden oranje kleuren.

En hetzelfde geldt voor de schapen en lammetjes die kennelijk geleerd hebben om niet bang te zijn voor mensen en auto's. Want ze bezetten onophoudelijk de wegen en tonen niet veel aandrang om daarvan af te gaan.

Elk gehucht dat we op het eiland tegen komen heeft een kerk, of minstens een markant gebouw. Ook al de moeite waard om even bij stil te staan.

Het nationaal-park-landschap op het zuidelijk deel van het eiland is eigenlijk een soort savanne. Kaal met hier en daar een boom of struik. De Zweden noemen dat Alvar.

Op sommige plekken liggen er verdwaald op het land levensgrote keien. Als je niet beter weet, zou je denken dat Asterix en Obelix hier wat Menhirs achter gelaten hebben. Die gedachte blijkt niet eens zo gek. Want het betreft grafstenen uit het Stenen Tijdperk.

Stonehenge komt ook in de buurt. 

Op het eind van deze kant van het eiland wordt het eindpunt gevormd door een vuurtoren die luistert naar de naam Lange Jan.

Met aan zijn voet een paar kanonnen die zijn gericht op aartsvijand Denemarken. 

Om de Lange Jan heen staan allemaal mensen met verrekijkers richting zee te turen.

Wat er te zien is, is ons in eerste instantie een raadsel. Dus vragen we het even na. De verrekijkende mensen blijken vogelaars. Het nabijgelegen museum maakt ons uitgebreid duidelijk dat dit gebied een paradijs voor vogelaars is. Want vogels zijn er hier heel veel en ook van allerlei bijzondere soorten.

Trekvogels komen hier van heinde en ver overwinteren of overzomeren. Vogels die 's winters bijvoorbeeld in Zuid Afrika zitten, verplaatsen zich voor de zomer naar Öland. En dat geldt evenzo voor vogels uit allerlei windstreken. Wel heel boeiend om daar kennis van te nemen. Mochten er onder mijn lezers nog vogelaars zijn, Öland is the place to be.

Op de terugweg zijn we toe aan een bakje troost. Niet altijd even simpel te vinden. Gelukkig treffen we een aanduidingsbord "Carla's Coffee". Dat moet het doen. We gaan naar binnen en bestellen onze koffie, dit keer met rabarbertaart. Dat is hier overigens even populair als bij ons appeltaart. En het smaakt lekker fris.

We blijken  -  in de middle of nowhere  - op een bijzondere plek aangekomen te zijn. 

Behalve als pleisterplaats gebruiken Carla en haar partner deze plek ook voor het organiseren van concerten. In het hoogseizoen  -  van 15 juni tot 15 augustus  - wel twee of drie in de week. Dit jaar in totaal 31. En dan niet met locale Mientjes en Truusjes, nee met internationale musici die helemaal uit bijvoorbeeld de VS of Australië komen. Voornamelijk uit de wereld van blues, rock en pop.

Ik vraag me af hoe dat allemaal economisch kan draaien. Maar zij blijken inmiddels een grote kring van toeschouwers en luisteraars te hebben opgebouwd. Per concert variërend van 50 tot 250 personen. Zowel locale mensen als vakantiegangers. En reken nou eens 20 euro entree. Dan praat je toch al over 1000 tot 5000 euro aan inkomsten per concert. En dan kun je wel wat met je geld.

We maken ook kennis met Carla's partner. Een Viking met een geweldige snor en baard, die bovendien  van boven tot onder bedekt is met tattoos. Hij is bezig met zijn hobby: het roken van vis en vlees.

Hij legt ons uit dat je twee soorten van roken hebt. Kortdurend  - een paar uren  -  en dan is het enige effect dat het vlees of vis een rooksmaak krijgt. Dat lijkt dan een beetje op BBQ. Maar je kunt de vis of vlees ook dagenlang roken, zodat die helemaal uitdroogt. Dan blijft het wel een half jaar goed. Kijk, zo leer je nog eens wat.

Als we weer terug op de camping zijn, komen Dorine en ik in een uitgebreide discussie terecht. Over wat we van de Zweden vinden. In hoeverre wijken ze af van de Nederlanders?

In de eerste plaats vinden we ze extreem correct en vriendelijk. Als je bijvoorbeeld als voetganger een teen naar de weg uitsteekt, stopt meteen elke auto op kilometers afstand. Zebra of geen zebra. Keurig.

Ook houden ze zich strak aan alle regels en voorschriften. Als je bijvoorbeeld vanaf de grote weg een plaats nadert waar je maximaal 50 mag rijden, dan rijden ze dat ook op het moment dat ze dat bord passeren. Iedereen en zonder uitzondering. Tja, en dan moet je onze rebelse Nederlanders kennen .....

Verder lijkt het of alle testosteron uit de samenleving is verdwenen. Het is eigenlijk een heel dooie boel. Alles is perfect geregeld. Van de wieg tot het graf. Maar werkelijk doodsaai. Op het enge af.

Dat zie je ook af aan het uiterlijk van het volk hier. Natuurlijk, jonge mensen zien er altijd goed uit. Trek ze een jute zak aan en het staat ze nog goed ook. Dat is ook functioneel. Je bent op zoek naar een partner. En wat later wil je nog kinderen maken. Ook daar is een partner voor nodig. Maar vervolgens is het wel klaar met die functionaliteit van de elegantie. Dan lijkt het hier wel alsof hoe je er uit ziet en hoe je je kleedt, niet meer relevant is. En krijg je dientengevolge in het straatbeeld allemaal van dit soort figuren te zien:

Nou zul je denken dat ik er hier met opzet een heb uitgepikt omdat die in mijn verhaallijn past. Maar zo is het niet. Zowel bij mannen als vrouwen kom ik dit soort personen hier bovengemiddeld vaak en veel tegen.

En om meteen maar een ander misverstand uit de weg te ruimen: Van mij mogen ze. Ik heb er geen probleem mee dat iemand er uit ziet zoals die er uit wil zien. Maar ik vraag me wel oprecht af wat mensen bezielt om er zo uit te willen zien.

Ik kan me daar geen redenen bij voorstellen. Dus denk ik dat het zo iemand gewoon niet interesseert hoe hij of zij er bij loopt. En het idee dat je daarmee horizonvervuiling voor anderen kunt zijn, daar is zo'n persoon ook vast niet mee bezig.

Nou, daar hadden Dorine en ik het over. Hoe komt het dat alle testosteron hier uit deze samenleving lijkt te zijn verbannen? Is dat doorgeslagen feminisme of politieke correctheid? Heeft dat te maken met het gegeven dat het hier de maatschappelijke mode is om zowel mannen en vrouwen te hervormen tot neutrale "mensen"? Is hervormen hetzelfde als vervormen? Zijn mannen en vrouwen hier niet alleen gelijkwaardig, maar moeten ze ook zoveel mogelijk gelijk en hetzelfde zijn? Hangt daar een prijskaartje aan?  Betalen de Zweden daar een prijs voor? En last but not least, is het feit dat Zweden (na Vlaanderen, Portugal en twee Oostbloklanden) het hoogste zelfmoordpercentage  heeft van Europa in dit perspectief slechts toevallig? Of zijn er oorzakelijke verbanden? Vragen, vragen, vragen ..........