Drie vulkanen en een lavaklomp

10 september 2016 - Chillán, Chili

Als Dorine weer in ons hotel in Chillan aankomt met de kaartjes voor de een of andere voorstelling, vraag ik haar of ze onderweg verder nog wat heeft opgestoken over de stad. Want we weten er eigenlijk maar weinig van. Nou, dat heeft ze wel. Zo is er hier bijvoorbeeld een grote aardbeving geweest rond 1940. Dus wat eerder dan die van San Juan en Mendoza. 

Maar de gevolgen waren niet minder desastreus. Zo is bijvoorbeeld de schouwburg ingestort. Er waren op dat moment 500 bezoekers. 300 vonden de dood. Je zou toch nooit meer naar de schouwburg durven gaan? Want het gebeurt weliswaar niet elke dag, zo’n aardbeving, maar het kan natuurlijk altijd nog eens gebeuren.

De dagen er na kwam de president van Chili hier op bezoek. En hij stelde  -  ter heling van de wonden  -  een bedrag van de rijksbegroting beschikbaar waarmee de schouwburg weer kon worden opgebouwd. Daar werd voortvarend aan begonnen. Maar toen hij half klaar was, vond er in een ander gedeelte van Chili ook een grote aardbeving plaats. Met soortgelijke desastreuze gevolgen. 

De president bestond het toen om het nog niet opgesoupeerde bedrag terug te vorderen en het op de nieuwe aardbevingsplek weer beschikbaar te stellen. De mensen van Chillan zaten daarmee klem. Want na een natuurramp van een dergelijke omvang zit niemand met extra geld in zijn portemonnee. De bouw werd stil gelegd. En men zat al die tijd met een half afgebouwde ruïne aan de Plaza de Armas. 

Pas de laatste burgemeester heeft de bevolking aangesproken dat dit opgelost moest worden. Dus of je doneerde geld, of je stak de handen uit de mouwen. En zowaar, via dit gemeenschapsinitiatief is het gelukt en is de schouwburg vorige maand (!) geopend. Zo’n verhaal alleen al maakt het voor mij de moeite waard om er vanavond heen te gaan.

Maar dat is nog niet alles. Ook de kathedraal die aan de andere kant van de Plaza de Armas stond, is bij die gelegenheid ingestort. Of er daarbij doden gevallen zijn, vermeldt de historie niet. Maar de mooie oude kerk was er in ieder geval niet meer. Ook daar zijn pogingen gedaan om de kerk weer op te bouwen. Daarvoor is onder meer het Vaticaan benaderd, en is er van daaruit geld toegezegd.

20160909_162245  Kathedraal.1  20160909_162134  Kathedraal.2

Maar toen de Paus c.s eenmaal de tekeningen van het huidige gebouw onder ogen kregen, waren ze not amused. Daar kan ik me trouwens wel iets bij voorstellen. Maar ook werd de toezegging weer ijlings ingetrokken. Kijk, en dat vind ik nou weer minder aardig. Als de plaatselijke katholieken nou graag willen bidden onder een ribbeldak, dan laat je ze toch? Maar goed, ik heb nooit  -  zoals mijn broer Hans  -  de ambitie gehad om paus te worden. Dus heb ik hier ook geen invloed op.

De Chillanezen zaten echter niet voor één gat gevangen. Uiteindelijk hebben zij Rome overtuigd met het argument dat het ribbeldak symbool staat voor twee gevouwen handen die aan het bidden zijn. Dat was kennelijk steekhoudend genoeg. Want de kerk is er gekomen in de huidige vorm. Nog steeds spuuglelijk. Dat wel. Maar er kan hier ter plaatse in ieder geval weer gebeden worden. Toch kijk ik vandaag wat meer naar de handen van de Chillanezen om te zien hoe dik hun duimen zijn ……

’s Avonds gaan we dus naar een optreden. Naar ik dacht van een soort Folkloristische Show. Maar dat blijkt niet te kloppen. Althans, het zou de show die we voorgeschoteld krijgen, ernstig tekort doen als ik dat label er op plak.

20160909_214950 Optreden folkloregroep.1  20160909_202036-1  Folkloregroep.2

Er treedt een groep op van 10 vrouwen en acht mannen. Ik tel 10 gitaren, een harp, een soort drumkoffer en een bandoleon. Iedereen zingt bovendien. Tweestemmig. De mannen een stem en de vrouwen de andere. Geëmancipeerd verdeeld dus. En van het totale gezelschap zijn er steeds een, twee of drie stellen in wisselende samenstelling die dansen op hun eigen muziek.

Ik kan het eigenlijk nog het best omschrijven als een driedubbele Spaanse tuna. Met ook dezelfde soort muziek. Een tuna is eigenlijk een soort minstreel-muziek waarop in Spanje veel gemusiceerd en gedanst wordt. Normaal danst het publiek. Maar hier regelen de optreders het zelf.

Het is gezellig, het is melodieus en het is fleurig. De artiesten hebben er zelf duidelijk zin in. En ook vanuit de zaal wordt er driftig meegeklapt en gereageerd. Achteraf hoor ik dat het hier om een groep gaat die meer dan lokale bekendheid heeft. Dat verbaast me niet. En we hebben een plezierige avond.

De volgende morgen overleggen we over het dagprogramma. Naar de vulkanen of niet naar de vulkanen? Mijn probleem is eigenlijk dat we dan weer anderhalf uur heen en anderhalf uur terug in de bus moeten. En dat voertuig zien we toch al meer dan genoeg. Maar Dorine wil wel graag. We zijn hier uiteindelijk toch heen gekomen omdat we de vulkanen wilden zien? Eh haha, ja, dat is eigenlijk wel zo. Toch?

Mijn argument dat een van de vulkanen wat aan het werken is, want er komt rook uit, en je mag er dus niet dichtbij komen, snijdt eigenlijk geen hout. Dat voel ik ook wel. Dat maakt het eigenlijk alleen maar spannender om juist wel te gaan. En ach ja, Dorientje wil graag. Wie ben ik dan om bezwaar te maken. Dus okay, we gaan.

Volgens de opgave van de Oficina de Turismo vertrekken er bussen om 09.00 uur, 10.20 en 11.40. Die keuze is niet zo moeilijk. 10.20 uur lijkt ons de meest relaxte tijd. Kunnen we eerst nog even ontbijten en hebben we nog genoeg tijd over voor de vulkanen. 

Maar eerst dus nog even ontbijten. Na het echec van gisteren doen we het vandaag gewoon in ons eigen hotel. Het kost wat meer, maar dan kun je wel uitgebreid kiezen. En krijg je toast met boter én mermelada. Plus nog heel veel andere lekkere dingen. Dat loont vandaag de moeite, want Dorine wenst zich dit keer niet te beperken tot koffie met croissant. 

Om 10.00 uur zijn we op het busstation. En we kopen kaartjes voor de bus. Maar wat er om 10.20 ook verschijnt, geen bus naar Valle de las Trancas, waar de vulkanen zich ophouden. Wij terug naar het ticket-kantoortje. “Nee, de eerstkomende bus gaat om 11.40.” Maar hoe kan dat nou? Bij de Oficina de Turismo wordt ons gezegd dat er ook een bus gaat om twintig over tien. “Klopt. Maar dat is alleen in het hoogseizoen. En dat is het nu niet. Dus ……. “

Tja, daar staan we dan weer eens. Nu zijn er onder de lezers van dit blog mensen die denken dat wij dit soort scenes heel vervelend vinden. De waarheid ligt wat gecompliceerder. Natuurlijk is er op het moment dat er zoiets gebeurt, even een gevoel van teleurstelling. Maar we zijn hier al zo gewend geraakt aan dat zaken meestal niet lopen zoals wij dat verwachten, dat wij daar niet meer wakker van liggen. We kunnen er meestal zelfs de humor wel van inzien. Want je komt daardoor ook vaak weer in allerlei rare toestanden terecht.

In dit specifieke geval besluiten we nog even een Shopping Mall te gaan bezoeken waar we op weg naar de busterminal langs zijn gekomen. Want dat zouden we anders nooit gedaan hebben. En daar is nu nog net even een uurtje tijd voor. Dat is trouwens dan ook wel weer lang genoeg.

De mall wijkt trouwens niet zoveel af van wat we op dit gebied zouden verwachten. De prijzen zijn wat goedkoper, de aanmoedigingen soms bijzonder

20160910_102231  Spreuk in de Shopping mall

 en sommige spulletjes zijn wat ouderwetser.

20160910_102055  Fornuis

Maar ook dat heeft wel weer wat grappigs.

Om 11.40 gaat de bus dan toch echt. We krijgen aanwijzingen van een clown die speciaal is aangesteld om de drukte wat in goede banen te leiden. Het schijnt dat de mensen hier daardoor wat minder gemakkelijk gefrustreerd raken. Maar ja, we zitten hier ook niet in Oude Pekela. 

20160910_110403 Clown bij busterminal.1  20160910_110318 Clown bij busterminal.2

Anderhalf uur later worden we uit de bus gelaten bij een halte met weinig dorp. In ieder geval geen café of restaurantje te bekennen. Maar wel het begin van de wandelroute naar het vulkanengebied.

20160910_125731 Het begin van de wandelroute naar de Lavaklomp  20160910_152938  Dorine op weg naar de lava  

Er blijken zich hier drie van die boosdoeners op te houden. Twee in ruste en een actief. Rookpluimen en zo. Tja, onwillekeurig krijg ik dan toch visioenen van vuurspugende kraters en rondvliegende lavabrokken. En ik vraag me af wat ik zou doen als dat net nu plotseling zou beginnen. Maar feitelijk is dat niet relevant, want er gebeurt niks. Wij lopen lekker met onze rugzakjes met water, twee bananen en een appel door de vrije natuur. 

20160910_153407  Uitzicht onderweg  

Die begint net voorzichtig eerste tekenen van leven te vertonen. Wij noteren de eerste hyacintenvelden en wat vers ontluikend groen aan de bomen.

IMG_20160910_150634  Groen aan de bomen  

En alle vogels zien we in duo’s. Ik merk dat ik een onbedaarlijke zin krijg om weer eens een hele week in een hutje in de echte bosrijke natuur door te brengen. Afgelegen. Ver weg van alles en iedereen. En we bevragen elkaar weer eens met zaken als “Wat zou je meenemen als je inderdaad …..?” 

Nou, ik weet het wel. Een paar kippen. En een toetsenbord. Ik kan mijn muziek maken  -  vooral met anderen  -  vreselijk missen. Soms lig ik ’s nachts in mijn hoofd hele melodieën te spelen. Compleet met akkoorden en baslijnen. En in mijn hoofd gebeurt dan exact hetzelfde als dat ik echt piano speel. Alleen mijn vingers doen niks.

Dorine blijkt ook wel te porren voor een weekje kluizenaarschap. Dus gaan we maar eens onderzoeken of dat ergens in te bouwen is. Er komt op deze reis vast nog wel wat geschikte natuur langs.

De wandeltocht die we ondernemen, leidt volgens de kaart naar een “colada de lava”. Zeg maar een lavaklomp. Nou, na anderhalf uur lopen krijgen we die ook in het zicht. En het moet gezegd, het maakt de hele tocht meer dan waard.

20160910_153437  Lavavelden.1  20160910_153558  Dorine in de lava  20160910_153143  Lavavelden.2  

We zien een uitgebreid gebied met grote, gitzwarte lavablokken die samen Ardennen-grote bergen hebben gevormd. Als wij ons proberen voor te stellen welke helse krachten er opgetreden moeten zijn om dit alles vorm te geven, dan schiet ons voorstellingsvermogen duidelijk tekort. Alleen al het idee dat die steenklompen kilometers door de lucht hebben gevlogen .......

De vergelijking met water dringt zich aan mij op. Water, normaal in de vorm van traag voortstromende rivieren. Of rustige zeeën met eb en vloed. Maar eens in de zoveel tijd is er teveel van, en dan blijkt het verwoestende krachten in zich te herbergen.

Boven de lavabergen torenen de drie vulkanen uit. Twee rustig. Gewoon tam.

20160910_153135 Vulkaan in ruste.1  20160910_153620  Vulkaan in ruste.2  

En een kwaaie aap met witte rookpluimen. Ook rustig.

20160910_154522  De kwaaie aap

Maar blijft die dat? Of gaan hier binnenkort ook weer rampen spelen? Ik weet het niet. Echter  -  zoals al vaker betoogd  -  het is onze tijd nog niet. Wij maken het dus niet mee.

Dat was Chillan. We wisten  niet meer waarom we er heen moesten. Maar nu zullen we het nooit meer vergeten.

Foto’s