Chillan

9 september 2016 - Chillán, Chili

Voordat we uit Santiago vertrekken, nemen we eerst de hoofdlijnen van onze route naar Patagonië door. Wat willen we zien, waar willen we heen, wat is ons aangeraden? Rokende vulkanen, boeiende steden, azuurblauwe bergmeren, en adembenemende uitzichten passeren de revue. Soms zien we door de bomen het oerwoud niet meer. Maar toch komen we er wel uit. Overal is een bus aan te passen. En op onze kaart staan inmiddels een hele hoop kringetjes. Dat komt wel goed.

Onze eerste stop wordt Chillan. Dat was duidelijk. Met nadruk gebruik ik hier het woord “was”. Want op het moment dat we afreizen, weten we absoluut niet meer waarom we daarheen moeten. Maar dat ontdekken we dan ter plaatse wel weer. Er staat ons iets bij van een pittoresk stadje. Maar dat zal vast niet het enige zijn. Ach, we gaan het zien.

De bus komt aan om een uur of zes. Dan is het nog licht genoeg om te zien dat we hier niet voor het pittoreske naar toe zijn gekomen. Weliswaar een gezellig Plaza de Armas.

20160909_130259  Plaza de Armas.1  20160909_130306  Plaza de Armas.2  

Met ook hier weer het onvermijdelijke Place du Tertre. Ik word nog eens een echte kenner!

20160909_125910  Place du Tertre.1  20160909_125915  Place du Tertre.2

Maar verder krijgt Dorine reminiscenties van Andahuaylas. En ik met een willekeurige plaats in midden-VS. Heel veel laagbouw en weinig historie. De plaatselijke “kathedraal” op het Plaza de Armas is afschuwelijke nieuwbouw. En die gaat door voor de enige bezienswaardigheid in de stad.

Ons hotel ligt vlak bij de Plaza de Armas, op de vijfde verdieping van een van de weinige hoge huizen. En op het eerste gezicht is het verdacht goed. In ieder geval ruim boven ons budget. Het was, toen we wilden boeken, de laatst beschikbare kamer. En we moesten zo nodig naar Chillan. Dus dan komt het maar eens een keer wat minder nauw. Alleen, waarom zijn we hier?

Het antwoord op die vraag moet van het internet komen. We speuren het af via de sites die wij gebruikelijkerwijs bezoeken. Maar we vinden het antwoord niet. Tot overmaat van ramp valt het internet uit. En het ligt niet aan onze apparaten, want we hebben er allebei last van. Ja, we zijn verbonden met de wifi van het hotel. En ja, het signaal is “erg sterk”. Alleen, het komt niet aan. Dus informeren we bij de receptie. "Ja, het klopt. Probleem bij de provider. Hoogstwaarschijnlijk morgenvroeg opgelost."

Waar is hier in Chillan de Tourist Information? "Nou, hier op de hoek van de Plaza de Armas. Maar het is nu te laat. Die gaat morgen pas weer open." Okay. Wat is hier de grootste attractie voor de toeristen? Dat blijkt de kathedraal. Eh ja, dat geloven we. Dat kunnen we ons levendig voorstellen!  En verder? "Nou, in de winter kun je in de regio wel skiën. Maar het heeft al lang niet meer gesneeuwd en de winter loopt op zijn eind. Dus de sneeuw is pap. Niet meer aan te raden."

Wij pijnigen ons suf. Wat ter wereld heeft ons doen besluiten om drie nachten in Chillan te boeken? En dan ook nog een hotel te nemen boven ons budget? Dan moet de behoefte toch wel dringend geweest zijn. Maar hoe we onze hersens ook laten kraken, we komen er niet meer op.

Maar goed, niet getreurd. We komen er morgen wel achter. We halen onze schouders op en besluiten het stadje te gaan verkennen. De lift is kapot, dus we moeten via de noodtrap vijf verdiepingen naar beneden. Nou ja, goed voor de conditie ……..  

Op het Plaza de Armas is het een drukte van belang. Feest van het Vaderland. Van het Vaderland? Dat is toch pas op 18 september? “Jawel, dat klopt. Maar dat vieren we eigenlijk de hele maand.”  Leuk volk, die Chilenen. Houden kennelijk wel van een feestje.

20160909_124804  Auto met vlag  

En er speelt een band. Nou ja, een band? Muzikaal is het niet. Het is hard, het is rap, en het is lichtshow. Plus enige duizenden enthousiaste mensen aan toeschouwers.

Wij staan er met alle verstand naar te kijken. Op het toneel zien we een paar mannen met gitaren. Ook de geluiden van een basgitaar en drums zijn onmiskenbaar aanwezig. En verder staan er twee paljassen te rappen en over het podium heen te springen alsof ze bij Mick Jagger in de leer zijn geweest. “Iedereen de handjes in de lucht”. En ja hoor, op commando wijzen alle vingers van het publiek meteen richting de sterren. 

Waarom worden wij hier niet warm van? Waarom doen wij onze handen niet omhoog? Waarom voelen wij geen spoor van enige opwinding in ons lijf? Zijn we te oud? Passen we niet meer in deze tijd? Hebben we een aversie tegen dit kuddegedrag?

Ik herinner me een optreden  -  lang geleden  -  van Robert Long in een schouwburg. Die begon op een gegeven moment ook enthousiast te doen. “En nou allemaal opstaan.”. En jawel, bijna iedereen staat op. “Goed zo, goed zo! En nou allemaal je rechterhand horizontaal vooruit!”. Ook dat wordt door 90% van de toeschouwers opgevolgd. 

“Prima, Prima. En nou de arm diagonaal omhoog.” Ook dat gebeurt. En dan spreekt Robert de historische woorden: “Beste mensen, zien jullie wat jullie nou doen? Jullie brengen de Hitlergroet.” Ik was blij dat ik bij de 10 % hoorde die mijn arm nog langs mijn lijf had hangen. En ik nam mij heilig voor om mij nooit meer te laten ophitsen door mensenmenners. Dus maak ik zelf wel uit of mijn handjes in de lucht moeten of niet. Maar goed, het kan zomaar zijn dat ik ook vandaag de dag nog steeds bij 10 % hoor.

Als we doorlopen, komen we uit bij een inham met een open lucht terras. Het blijkt een soort Biergarten. Wel van Duitsers, maar niet met bier. Meer wijn en cocktails. En happen, natuurlijk. Met sinaasappels aan de bomen en gezellig vol.

20160908_183120  Duits terras

Daar strijken we neer en bestellen allebei een Mojito. Daarna hebben we alleen nog maar oog voor elkaar, en valt er over de rest van de avond dus niets meer te melden.   

Alleen als we bij ons hotel aankomen, hangt er nog steeds een plakkaat dat de lift buiten werking is. Wij lopen dus de noodtrap weer op. Maar tussen de vierde en de vijfde verdieping is een glazen deur. Op slot. Vol verbazing kijk ik er naar. Dat schiet lekker op. Achter de glazen deur zie ik de lift op de vijfde verdieping open staan. 

Dorine  -  voortvarend als altijd  -  is meteen op weg naar beneden, ongetwijfeld om verhaal te gaan halen. Ik probeer op de vierde verdieping toch nog even uit of de lift van vijf naar vier wil komen. Want als hij van vijf naar vier komt, dan is er een gerede kans dat hij …… precies. Mohammed en de berg! 

En zowaar, de lift komt in beweging. Ik waarschuw meteen Dorine, die op haar schreden terugkeert, en we besluiten de gok te wagen. Want niemand garandeert dat in Chili een lift die gerepareerd moet worden, niet tussen de vierde en vijfde verdieping blijft steken. Ik herinner me die film van Dick Maas nog. Maar je kunt nu eenmaal niet altijd alle risico’s uit de weg gaan. Zoals mijn vader mij soms placht te zeggen: “Als ik geen risico’s had genomen, was jij nooit geboren.”

Maar zowaar, alles gaat goed. En we komen heelhuids op de vijfde aan. En ik kan het niet laten om de man achter de balie te melden dat we een probleem hadden op de vierde verdieping met een glazen deur die op slot zit. 

Hij kijkt ons weer eens wat glazig aan. En vervolgt dan met:  “Maar je kunt toch de lift nemen?” Jawel, maar dat doen we niet als er beneden een plakkaat hangt met de mededeling dat die lift niet functioneert. “Oh, dan zijn we vergeten om dat plakkaat weg te halen.” Natuurlijk! Dat we daar nou niet opkwamen? Hoe simpel kan het leven zijn?

De volgende morgen worden we wakker en kijken we mistroostig naar buiten. Geen zon. Mist.

20160909_085440  Mist  

Dit wordt vast weer zo’n dag dat we met alles tegen de stroom in moeten roeien. Eerst maar eens een ontbijt. Dorine droomt van een kop koffie met een croissantje. 

Wij hebben In ons hotel geen “ontbijt inclusief” besteld. Dat komt nu ook heel goed uit, want die maaltijd kost hier ongeveer 11 euro. En dat is toch een bovennatuurlijk bedrag voor koffie met croissant. In het centrum hebben we gisteravond een  -  alweer  -  Duitse eet- en  patisseriezaak gezien. En die zullen ook vast wel ontbijt serveren.

Nou, dat doen ze! Ze hebben hamburgers, salades, en braadworsten ….. Eh ja. Niet helemaal wat wij met een ontbijt bedoelen. Wij zoeken zoiets als koffie met croissant. Nou nee, dat hebben ze niet. Maar een eindje verderop hebben ze een dependance. En daar ..… Okay, wij naar de dependance. 

“Ontbijt? Ja, natuurlijk. Neemt u maar plaats. Er komt zo iemand bij u.” Jawel, maar wat voor ontbijt heeft u? “Nou, hamburgers, salades en braadworsten.” Eh ja …..   En we bedenken ons dat net naast ons hotel een gangetje is waar een bord staat met een lekker ontbijt er op aangekondigd. Bij “La Nenita”, Het Meisje. Die krijgt de voorkeur. Ich bin doch kein Berliner?

Wij lopen het gangetje in en zien aan het eind ervan enige bedrijvigheid. Daar lopen we naar toe, maar dat blijkt een soort uitzendbureau te zijn. Waar is La Nenita? “Oh, die zit halverwege de gang achter de deur links.” Okay, terug. Halverwege de gang achter de deur links. Inderdaad, een bord. Over het hoofd gezien. Trap op. Halletje met drie deuren. Zonder bord. Twee op slot. De derde niet. Maar dat blijkt een kantoor. “La Nenita? Nee, dat is de andere deur.” Ja maar die zit op slot. “Nou, dan is ze even weg. Die komt zo vast wel weer terug.” 

Nou, zij wel. Maar wij niet. Ook handig, om als je een ontbijtzaakje hebt, er op dit tijdstip even niet te zijn! Goeie genade, hoe moeilijk kan het zijn om hier een ontbijtje te scoren? O ja, er was ook nog ergens een Italiaans tentje, met gebak in de etalage. Laten we die dan maar proberen. En jawel, de Italiaan! Ontbijt. Met koffie, sap en toast. Met boter. Of met jam.

Prima. Doet u maar. Dorine is inmiddels bereid om af te zien van haar croissant. “Wilt u toast met boter of toast met mermelada?” Nou, met boter én mermelada. “Helaas, dat staat niet op de kaart. Dus dat gaat niet. Want dan weten we niet hoeveel dat kost.”

Maar in zulke situaties zijn wij als Hollanders niet voor één gat gevangen. Weet u wat? Doe maar één met boter en één met mermelada. En dan delen we dat wel met elkaar. Vervolgens alweer die glazige blik. Die kan ik hier onderhand wel uittekenen. Maar hoe dan ook, eind goed al goed. En wij genieten van een smakelijk ontbijt.

Op de terugweg komen we op straat in gesprek met een man. Waarom? Geen idee. Zo gaat dat hier. Je zegt vriendelijk goeiedag, en voor je het weet, ben je aan de praat. En we vragen ook deze man wat er hier te doen is voor toeristen. Want we willen nu toch onderhand wel eens weten waarom we hier zijn.

En dan horen we het! Het skigebied ligt op een vulkaan. En dan geen dooie. Nee, een vulkaan die ook nog rookt en werkt. Weliswaar geen uitbarstingen, maar toch….. En daar kun je heen. Wandelen onder de rook van …… Kijk, now we are talking! Kunt u ons zeggen waar de Oficina de Turismo is? Kunnen we uitzoeken hoe we bij de vulkaan kunnen komen. Jawel, dat kan die. Hij dacht, een blok voorbij het Plaza de Armas.

Eh ja, vandaag zit alles tegen. Dus waar we ook kijken, geen Oficina de Turismo. Dus maar weer vragen. “Nee, het is op de hoek van de Plaza de Armas.” Nou, dan moeten wij er langs gelopen zijn. Niks gezien. En inderdaad. Wij lopen terug. Maar we zien weer niks. Dus daar weer een of ander gebouw in. “Nou, het is toch echt op de hoek. Bij die glazen pui.” 

Wij naar de glazen pui. Die is er. Maar geen woord over Oficina de Turismo. En wat nog vervelender is, hij zit op slot. We zien een tafel met een paar stoelen. Daar kun je aan zitten. En een bureau. Daar kun je aan werken. Maar het zit op slot! En een vriendelijke vrouw meldt ons dat het alleen geopend is van drie tot vijf. Ik kijk op mijn mobiel. Kwart over een …..

Ik heb het even gehad. Terug naar het hotel, om alle ervaringen van me af te schrijven middels deze reislogger. Dorine is om drie uur weer paraat, en gaat er weer naar toe. Ik niet. Want ik ben nog aan het schrijven. En zij komt terug met een handvol folders over wat er hIer allemaal is. Niets bijzonders. 

En ze heeft ook gevraagd met welke bus ze naar de vulkaan kan. Dat weten ze niet. “Daarvoor moet u bij de Oficina de Turismo zijn.” Oficina de Turismo? Maar dat is toch hier? “Nou ja, eh, nee eh, dat is te zeggen eh, kijk, wij zijn van de gemeente. En wij geven ook informatie. Maar wij zijn niet het officiële Oficina de Turismo. Dat ligt een paar blokken verder …….” Bretels!

O ja, en we gaan vanavond naar een soort Folkloristische Show. In het kader van de Dag van het Vaderland. Daar heeft Dorine meteen maar even kaartjes voor geregeld. Als dat maar niet weer “en nou allemaal de handjes in de lucht" wordt ….. Want daar ben ik allergisch voor.

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

4 Reacties

  1. Hans:
    10 september 2016
    Eerst uitvoerig ontbijten voordat je naar de VVV gaat.
  2. Daphne Van Straaten:
    10 september 2016
    'Na regen komt zonneschijn' .. Ook OK dat Nb! in Chili soms gewoon het file- maandagochtend gevoel je kan overkomen. Morgen weer een nieuwe dag lieve avonturiers!
  3. Petra:
    10 september 2016
    Wat een humor, genieten van de verhalen, hopelijk is het in Noord-Amerika beter geregeld. Wij vertrekken 13/9 naar de noord-westkust. De afstand blijft groot!
    Jaap en Petra
  4. Judith:
    11 september 2016
    Volgende x gewoon weer een all inclusive met club med. Weet je precies waar je aan toe bent ;) x