Naar Buenos Aires

Voordat ik iets ga zeggen over Buenos Aires, heb ik eerst iets recht te zetten over Mar del Plata. Door een Argentijnse dame werd de stad oninteressant en vulgair genoemd. Ik begrijp wel waarom ze dat heeft gezegd. Een stad wordt meestal beoordeeld naar de kwaliteit van zijn centrum. En de binnenstad van Mar del Plata voldoet absoluut aan de genoemde oordelen.

Maar tijdens onze wandelingen zijn we ook op andere plaatsen in de stad gekomen. Die blijkt dan toch een paar prachtige winkelstraten te bezitten. En ook de zeekant is beslist de moeite waard.

Mar del Plata ligt zon’n 20 meter hoger dan de zeespiegel. En dat geeft allerlei mogelijkheden om interessante oplossingen te bedenken voor dat hoogteverschil. Zoals uitzichtpunten op de haven.

Of een golfbaan.

Of parkachtige paden door het groen.

Maar ook een Amsterdam hotel.

Of een enorme hoeveelheid appartementen in wolkenkrabbers.

Kortom, Mar del Plata is zo slecht nog niet. Alleen vermijd het centrum.

Maar goed, Mar del Plata was in feite onze laatste stop voordat we aankomen in Buenos Aires. We hebben het geluk dat Barbara daar woont. Zij is de vriendin van een Franse vriendin van ons. En hoe gaat dat? Haar vriendinnen zijn onze vriendinnen en omgekeerd. Dus worden wij uitgenodigd om bij haar een weekje te verblijven. Zodat we op ons gemak rond kunnen kijken waar we na de eerste week op onszelf willen gaan zitten.

Barbara is dus ook Française. En lerares Engels. En omdat ze al tien jaar in Buenos Aires woont, spreekt ze vloeiend Spaans. Wat voor ons heel belangrijk is, is dat ze hier de weg weet. En ze heeft op (semi-)professioneel niveau de tango gedanst en de bandoleon bespeeld. En is dus als geen ander in staat om ons hier te gidsen als wij iets van het echte tango-leven mee willen maken.

Voordat wij afreizen naar Buenos Aires worden we door iedereen die we daarover spreken bang gemaakt over de mogelijkheid om overvallen te worden. Maar dan ook door iedereen! Tot op dit moment van onze reis hebben we nog helemaal niets meegemaakt op het gebied van kleine criminaliteit. Maar het lijkt bijna of we dit in deze stad niet vol gaan houden.

Onze bus rijdt aan de havenkant de stad binnen. Buenos Aires doet groots aan. Groots en chaotisch. Het is echt een geweldig omvangrijke stad, die ons de indruk geeft dat zo’n wirwar nauwelijks beheersbaar is. Maar goed, ook zo’n stad zal bestuurd moeten worden.

Als wij op het busstation Retiro aankomen, zijn we toch extra voorzichtig ingesteld. Dat is daar trouwens geen overbodige luxe. De terminal is ingeklemd tussen barrio’s die van de pure ellende aan elkaar hangen. En met stoepen vol ongure types. Geen haar op mijn hoofd die eraan zou denken om daar tussedoor te lopen.

Alleen als we vanuit de terminal verder willen in de richting van Barbara’s huis, moeten we wel een paar honderd meter over de openbare weg voordat we in de metro belanden waar we weer “veilig” zijn.

Spooky! Want dat stuk weg loopt pal langs die barrio’s. Maar gelukkig loopt er op dat stuk overdag een grote stroom mensen, waardoor het voor overvallers niet gemakkelijk zal zijn om wat te ondernemen. Wij kijken scherp om ons heen, wagen ons in de stroom, en komen gezond en wel bij de metro aan. Pak van ons hart!

De weg naar Barbara’s huis gaat verder van een leien dakje. We weten hoe de metro werkt, en ook het “betalen” hier  -  met een soort van chipkaart  -  is ons reeds bekend. We worden door Barbara gastvrij ontvangen, en krijgen die avond meteen onze eerste les in de “do’s and dont’s” bij het ontdekken van Buenos Aires. Dat betreft vooral het bekend zijn met waar je je wel en niet moet vertonen. Dat is per wijk  -  en soms zelfs per straat  -  aan te geven.

Voor onze eerste dag hier heeft Barbara bedacht dat we de wijk Palermo moeten leren kennen. Dat is de buurt waardoor er gezegd wordt dat Buenos Aires van alle steden in Zuid Amerika de meest Europese stad is. De wijk Palermo is groot. En daarom is het nog weer wat onderverdeeld. Zo heb je Palermo Soho, met veel mooie, wat oudere plataan-bomen in de straten. En er is ook Palermo Hollywood, met een aantal uitermate gezellige restaurantjes en andere horeca-gelegenheden.

Nou, gezellig is de wijk zeker. Veel bomen staan in de bloei, met een soort paarse bloesem. Weldadig!

We zien kleurrijke huizen,

street-art,

gezellige buurten,

plezierige terrassen,

en zelfs een huis dat is opgedragen aan Gustav Klimt, de beroemde Weense schilder uit de tijd rond 1900. 

Alleen vinden wij het jammer dat elke vrije oppervlakte aan elk huis beklad is met graffiti. Men schijnt in het algemeen gesproken niet het geld te hebben om dit weer te weg te werken, dus als het er eenmaal opzit, dan zit het er ook door de eeuwen heen op. Zonde!

Wij kijken onze ogen uit en cruisen de hele wijk door. Vooral door de vele terrassen en platanen krijgen we echt het gevoel  in Parijs rond te lopen. Wij drinken een sapje hier, een koffietje daar, en vermaken ons opperbest.

Ons volgende doel is het Eva Peron museum.

We nemen kennis van de hele story achter haar persoontje, en dat van Juan Peron. Als we het museum mogen geloven, heeft het echtpaar  -  toen ze eenmaal aan de macht waren  -  zich met name ingezet voor de onder-  en middenklasse. En daarmee maakten ze geen vrienden bij de elite, de kerk en de militaire top.

Een drama was het gevolg. Er werd een staatsgreep gepleegd, waarbij Juan Peron gevangen werd gezet en zou worden omgebracht. Ware het niet dat de mensen van de onder-  en middenklasse dermate massal in opstand kwamen, dat hij als resultaat daarvan weer werd vrijgelaten. En ze leefden nog lang en gelukkig, terwijl ze het volk voorspoed probeerden te brengen. Zo ongeveer luidt het verhaal in het museum. 

Ik moet bekennen dat ik er te weinig van afweet, om dit te kunnen bevestigen of ontkennen. Het heeft Joop van den Ende er in ieder geval niet van weerhouden om er een musical van te maken. Don’t cry for me Argentina. Wie kent het lied niet?

‘s Middags vinden we in de tuin van het museum een bij Argentijnen beroemde plek om te gaan lunchen. Heerlijk, lekker en romantisch. We hebben sowieso geluk dat we een tafeltje te pakken krijgen, want het schijnt er normaal stervensdruk te zijn.

Na de lunch bezoeken we de Botanische Tuin. Een groene verademing in het drukke stadsleven.

Daarna besluiten we om terug te gaan lopen naar het huis van Barbara in plaats van de metro te nemen. Het is weliswaar zo’n 30 blokken ver, maar dan krijg je ook een beeld van de stad zonder dat je op toeristische plekken verblijft. En ‘s avonds kookt Dorine voor onze gastvrouw. Een heerlijke eerste dag. We hebben het getroffen.

Onderweg zien we ook een poster van een tangoshow die niet na middernacht begint, maar al om zeven uur ‘s avonds. En deze krijgt ook nog de goedkeuring van Barbara.

Deze mogelijkheid gaan we zeker benutten. Alleen is die pas volgende week woensdag. Daarvoor zullen we nog even geduld moeten oefenen. Maar we gaan in ieder geval ook zondag aanstaande al op tangojacht. Dus dat komt wel  goed.