Boipeba

Aan alles is te merken dat de reis op zijn eind loopt. Zo ook aan de reislogger. Die vertikt 

Voor de laatste stop op onze reis willen we een vakantieplek. Zon, sapjes, strand, palmbomen, cocktails, don’t worry, be happy. Niks aan je hoofd, alles totaal ontspannen. Zodat we in maximale conditie weer in Nederland aankomen. Kortom het eiland Boipeba.

Boipeba ligt in de Atlantische Oceaan, ergens voor de kust van Salvador. Het voldoet aan alle bovenstaande beschrijvingen. Plus nog een paar extra. Het eiland is autovrij. Alle vervoer wordt verricht met ezels,

paard en wagen, en een paar verdwaalde tractors. Er is nul graffiti, en nul criminaliteit. Veel natuur. Ondergaande zon. Bootjes. Een levendig centrum completeert het geheel. Kortom, het paradijs.

We zijn op deze plek geattendeerd door Barbara.

Zij is de vriendin van een Parijse vriendin van ons. In Buenos Aires hebben we al zo’n tien dagen in haar huis verbleven. Zij laat op dit moment ook een huis bouwen op dit eiland. Dat moet in april klaar zijn. Haar ideale vakantieverblijf voor de komende jaren. Door haar enthousiaste verhalen wilden wij het ook allemaal wel eens zien. Het leek een ideaal einde voor een schitterende reis. En dat blijkt het ook helemaal te zijn.

Om er te komen moet je er wel iets voor over hebben. Vanuit Salvador gaan we we eerst met een veerboot naar een groot eiland.

Drie kwartier. Dan een bus die je naar de andere kant van het eiland brengt. Drie uur. Vervolgens met een taxi van het busstation naar ds haven. Tien minuten. En last but not least varen we met een speedboat in een klein uur naar onze eindbestemming. Dat kost je  -  inclusief de tussenliggende wachttijden  -  een dag. Maar dan heb je ook wat!

Alles op Boipeba is kleinschalig, ontspannen en gemoedelijk. Niemand maakt zich ergens druk over. Iedereen groet iedereen, en voordat je het weet, begin je mensen te kennen, en kennen mensen jou. Inburgeren is dus geen enkel probleem.

Alles is ook een beetje van iedereen. Zie je ergens een lege hangmat? En heb je zin om daar even in te liggen? Gewoon doen. Daar zal niemand een probleem van maken. Opgewondenheid, een hoge toon of irritatie? Komt niet in het eilandwoordenboek voor. Het zou een ideale plek zijn voor personen met een burn out. Je komt hier in no time weer helemaal bij de mensen.

Wat doe je hier zoal overdag? Nou, vooral heel veel niks. Althans niks bijzonders. ‘s  Morgens sta je op wanneer je zin hebt, je geniet van een lekker ontbijtje, neemt op je gemak nog een extra kopje koffie, zoekt wat bullen bij elkaar, en vraagt je af op welk strand je vandaag onder een palmboom gaat liggen.

Daar slof je dan op je elf en dertigst heen, drinkt onderweg nog ergens een sapje, installeert je in het zand, en duikt in de golven. Verder klets je links en rechts nog eens wat, neemt een hapje hier en een drankje daar, en voordat je het weet, zit je alweer naar de ondergaande zon te kijken.

Nou, dit leventje hebben we vier dagen met gemak uitgehouden.

Barbara toont zich daarbij weer een prima gastvrouw. Ze kent iedereen op het eiland, en iedereen kent haar. Ze weet waar we wel en niet moeten zijn, waar het wel of niet gezellig is, en waar je waar voor je geld krijgt of waar het te duur is voor wat je ontvangt.

Door de speciale setting gebeuren er op het eiland ook speciale dingen die de moeite van het verder bestuderen waard zijn. Zo verzamelen zich ‘s middags om vijf uur alle vervoerders  -  dat wil zeggen de ezels, paarden en tractoren, alle voorzien van een platte kar  -  bij de haven omdat er dan een grote boot aankomt die is geladen met alle mogelijke voorraad. Vooral voor de restaurantjes en de supermarkten. 

Want zowel de toeristen als de eilandbewoners zelf moeten elke dag weer te eten en te drinken hebben. En ja, dat moet natuurlijk met vereende krachten weer allemaal naar de plaatsen van bestemmimg worden versleept.

De mooiste gewoonte is ‘s  morgens vroeg waar te nemen tussen zeven en acht uur. Veel eilandbewoners hebben thuis een vogel in een kooi. Die gevederde vrienden zijn ooit op het eiland zelf gevangen. En moeten dus de rest van hun leven in een kooi doorbrengen. 

Maar de autochtonen hebben er begrip voor dat de vogels hun oorspronkelijke habitat missen. Dus worden ze elke dag met kooi en al in de vroege ochtend rondgewandeld in de jungle. Je ziet werkelijk hele hordes mensen “hun vogel uitlaten”. En als je vraagt waarom ze dat doen, dan word je aangekeken of alleen het stellen van de vraag al een soort absurde ketterij is.

Wij verblijven in een pousada aan de hoofdstraat.

Zonder auto’s is het ook aan deze centrale weg goed toeven. Er hangt een bijna magisch sfeertje. Vanuit ons ontbijtterras kijken we uit op een muur van groene hibiscusplanten met de daarbij behorende rode bloemen.

En de kolibrietjes die daar steeds weer hun nectar uit halen.Dorine wordt helemaal betoverd door de sfeer. Die is ook om bij weg te zwijmelen. En dat doet ze dan ook met overgave. 

Het eiland heeft ook een medische post. Dus doe ik een hernieuwde poging om mijn oor uitgespoten te krijgen. Want alle goedbedoelde adviezen over druppelen met olie heb ik weliswaar opgevolgd, maar mogen niet baten. 

Ik ben ‘s middags de eerste klant. En dan nog heeft men twee uur nodig voordat ik klaar ben. Maar goed, het goede nieuws is: Ik hoor weer. En daar gaat het tenslotte om. Ook hier kan ik niet geholpen worden als niet eerst mijn bloeddruk wordt gemeten. “Prima voor een man van uw leeftijd.” Die kan ik weer in mijn zak steken.

Op een van de dagen besluiten we   -  gegidst door Barbara  -  een stuk rond het eiland te gaan lopen. De tocht gaat van strandje naar strandje, soms onderbroken door een plons in de zee om het hoofd koel te kunnen houden. Onderweg moeten we een riviertje overzwemmen om de tocht te kunnen voortzetten. 

Uiteindelijk komen we na een kliometer of zeven bij het tweede dorpje van het eiland aan. Daar is een “tractorhalte”. Je kunt vanuit hier een keer per uur op een wagen achter een tractor weer terug gereden worden naar het beginpunt. Kostelijk.

Ach ja mensen, aan alles komt een eind. Ook aan deze minivakantie. Die is weer een waardig slot van onze reis. De kers op de taart. En daarmee zijn we dan ook echt klaar met onze trip. We gaan terug naar Salvador. Van daaruit pakken we het vliegtuig dat ons  -  met een overstap in Madrid  -  zondagmiddag weer op Schiphol afzet.

Langs deze weg willen we iedereen bedanken die via het lezen van deze reislogger met ons mee heeft geleefd. Als het ware ook een beetje heeft meegereisd. We hebben van onze kant ook genoten van de vele commentaren die we daarop hebben gekregen. Voor ons heeft dat er zeker toe bijgedragen dat dit de reis van ons leven is geworden. 

Uiteindelijk zijn er 113 afleveringen van onze reislogger verschenen.  Gemiddeld waren er per posting zo’n 40 lezers. Het maximum was 70, bij de “uitnodiging” van Dorine. De meeste foto’s zijn bekeken bij het hoofdstuk over de natuur bij Pedro de Atacama. Die zijn liefst 620 keer aangeklikt.

En zoals Dorine al eerder heeft aangekondigd: We hopen je op zondagmiddag 5 februari tussen 10.30 en 18.00 weer te ontmoeten op de Blauwe Keiweg 2 in Breda. Graag tot dan!